Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Απέ την Πόλη έρχομαι (vol.2 )

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Η πρώτη μας "βόλτα" στην Πόλη τελείωσε με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναλέγαμε με επιπλέον πληροφορίες. Έστω λοιπόν ότι έχεις κάνει μία φορά το ταξίδι , έχεις πάρει μία πρώτη δόση, έχεις δει τα βασικά , έχεις αποκτήσει τις πρώτες μυρωδιές ο καιρός περνάει κι έρχεται η ώρα να ξαναπάς. Από τη δική μου μικρή εμπειρία έχω να προτείνω τα εξής για κάτι διαφορετικό από την προηγούμενη φορά.

1.Το προσκύνημα 
Δεν ξέρω αν σαν συμβουλή άπτεται των πιστεύω και των θεολογικών αναγκών του καθενός αλλά το προσκύνημα στις εκκλησίες και ιδιαίτερα στο Πατριαρχείο , που συνήθως γίνονται την ίδια μέρα , είναι ένα από αυτά που η μία φορά δεν τα κάνει αρκετά. Ακόμη και για middle class Christians η συγκίνηση από την ιστορική συνέχεια των χώρων (το είχαμε πει και την προηγούμενη φορά) έχει από μόνη της ξεχωριστή αξία. Στο κάτω - κάτω της γραφής , ένα κεράκι αναμμένο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

2.Υποθαλάσσια σήραγγα  - Ασιατική πλευρά  (Kadikoy )
Ένα από τα πολλά μεγάλα έργα που έγιναν αυτό τον καιρό στην Πόλη είναι και η υποθαλάσσια σήραγγα για το πέρασμα από την Ευρωπαϊκή στην Ασιατική πλευρά. Χθες συμπλήρωσε μόλις ένα μήνα λειτουργίας κι εμείς ήμασταν από του τυχερούς που την επισκεφθήκαμε στις πρώτες 15 μέρες της. Φυσικά δεν έχει κάτι διαφορετικό από το παίρνεις το μετρό.Παρόλα αυτά η αίσθηση που έχεις για το 1,4 χιλιόμετρο, σε μονάδα χρόνου 4 λεπτά, που είσαι κάτω από το νερό είναι λίγο περίεργη αν την βάλεις στο μυαλό σου. Το θέμα είναι ότι μέσα σε μερικά λεπτά ήμασταν στην απέναντι πλευρά του Βοσπόρου, κάτι που αλλιώς θα έπαιρνε πολύ περισσότερη ώρα , ακόμη μεγαλύτερη διαδικασία και σίγουρα περισσότερα από το 1,1 ευρώ που δώσαμε για να πάμε (και αντίστοιχα να γυρίσουμε φυσικά ).
Η πραγματική αξία βέβαια του έργου είναι ότι δίνει στον επισκέπτη τη δυνατότητα (και στους κατοίκους βέβαια αλλά στην παρούσα φάση ο επισκέπτης μας ενδιαφέρει) να πάει εύκολα στην Ασιατική πλευρά. Άλλωστε η στάση Yenikapi είναι κοντά στο Kapali carsi από όπου σίγουρα θα περάσει το τουριστικό λεωφορείο. Μία παράκληση στον αρχηγό της εκδρομής, μία σύντομη στάση κάπου εκεί δίπλα και ξεκινάς το υποβρύχιο ταξίδι για απέναντι.Κι εδώ έρχομαι να παραθέσω την εμπειρία μου. Είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε, στο προηγούμενο μας ταξίδι, τον Κυριάκο, Έλληνα, μεγαλωμένο στην Πόλη και κάτοικο της που μας συμβούλεψε να πάμε στην περιοχή Kadikoy (η παλιά Βυζαντινή Χαλκηδόνα).Να'ναι καλά ο άνθρωπος γιατί είδαμε μία όμορφη περιοχή την ύπαρξη της οποίας αγνοούσαμε.
Κατεβαίνεις στην προτελευταία στάση Kadikoy. Εκεί έχεις δύο επιλογές. Ή ρωτάς οδηγίες για το μετρό ,σχετικά με το σε ποια στάση πρέπει να κατέβεις για την κεντρική αγορά του Kadikoy, κοντά στο πολύ γνωστό σημείο συνάντησης (κάτι σαν το δικό μας "ραντεβού στην Καμάρα" )της περιοχής όπου δεσπόζει το άγαλμα ενός ταύρου. Ή βγαίνεις στον δρόμο και παίρνεις ένα ταξί λέγοντας απλά Kadikoy merkezi (αν ο ταξιτζής είναι ένας από αυτούς που δεν καταλαβαίνουν αγγλικά ). Είναι κοντά και δεν θα κοστίσει πολύ.
Εκεί στην κεντρική αγορά βλέπεις Σοφάκη μία Πόλη πιο "γνήσια" και πιο καθημερινή από το ιστορικό κέντρο. Άνθρωποι παντού, μαγαζάκια μικρά και μεγάλα, πεζόδρομοι που φιλοξενούν την μεγαλύτερη ανοιχτή αγορά της Τουρκίας! Ζαλούρα,  γλυκιά ζαλούρα από χρώματα μυρωδιές και ήχους που φωνάζουν την παράδοση της χώρας σε ανοιχτές αγορές που χάνονται σε καλντερίμια. Εκεί μπορείς να περάσεις σχεδόν όλη σου την μέρα. Καφέ, ψώνια κυρίως σε είδη διατροφικά (παστουρμά, τσάι, λουκουμάκια , ξύδι από ρόδι ) κι έπειτα φαγητό σε κάποιο από τα πολλά φαγάδικα της περιοχής. Ενδιαφέρον έχει ο παρακάτω σύνδεσμος για μέρη άξια να δεις στο Kadikoy . Μία ντόπια κοπέλα που γνωρίσαμε και μας βοήθησε πολύ , η Gizem , μας πρότεινε την Moda και την Bagdat Caddesi . Δεν προλάβαμε βέβαια παρά να πάμε μία απλή βόλτα στη Moda και να θαυμάσαμε για λίγο την θάλασσα. Αξίζει το κόπο Σοφάκη μου η περιοχή, χωρίς καμία επιφύλαξη.

3. Χαμάμ
Έχει συνδεθεί άρρηκτα με την παράδοση της λάγνας Ανατολής. Η Θεσσαλονίκη ήταν φιλόξενη πόλη για την παράδοση αυτή. Τα χαμάμ είναι ακόμη δίπλα αλλά δυστυχώς δεν έχουν πλέον την παλιά τους λειτουργία. Και λέω δυστυχώς γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία για τους Θεσσαλονικείς αν τα παλιά χαμάμ μας πρόσφεραν ακόμη τις υπηρεσίες τους . Ευλογία Σοφάκη. Επισκεφτήκαμε χαμάμ την προηγούμενη φορά που ήμασταν στην Πόλη και φυσικά ήταν τόσο δυνατή εμπειρία που η επανάληψη ήταν σίγουρη. Κλείσαμε στο ίδιο, στο Suleymaniye Hamam . Θα περιγράψω αυτή μόνο τη σκηνή αλλά παρακαλώ χρειάζεται πρώτα ένα κλικ στο link πάνω για να υπάρχει και οπτική επαφή : μετά από μισή ώρα περίπου παραμονής στον μαρμάρινο κέντρο του  χαμάμ και με τον ιδρώτα να φεύγει μαζί με τοξίνες και άλλα άσχημα, έρχονται οι μασέρ. Σε συνοδεύουν στους επίσης μαρμάρινους πάγκους σε πιο ιδιωτικούς χώρους, σου κάνουν απολέπιση με ειδικό γάντι, σε ξεπλένουν και σου λένε να ξαπλώσεις για το μασάζ. Έπειτα βουτάνε κάτι σαν μεγάλες μαξιλαροθήκες μέσα σε λεκάνες με άφθονη σαπουνάδα και την αφήνουν απαλά να πέσει σε όλο σου το σώμα. Κι έτσι όπως είσαι καλυμμένος με την σαπουνάδα και γλιστράς σαν "το αφρό στα δάχτυλα του ναύτη" που είπε και ο ποιητής, έρχονται δύο χέρια και ξεκινάνε το μασάζ. Στους ώμους , στην πλάτη, στη μέση, στις πατούσες κι ακούς όλους τους κόμπους να σπάνε και νιώθεις να λιώνεις, να λιώνεις σχεδόν να γίνεσαι ένα με τον πάγκο και ξυπνάς από το γλυκό λήθαργο μόνον όταν ο προσωπικός σου "λυτρωτής από τους πόνους" ρωτήσει "Are you OK ? " Ίσως εκεί πάνω στο τρίψιμο να έχασε τον χτύπο της καρδιάς σου . Δεν θα πω άλλα. Όποιος θέλει να μάθει παραπάνω ας δει στο site ή ακόμη καλύτερα ας πάει. Σίγουρα υπάρχουν πιο αυθεντικοί ή λιγότερο τουριστικοί χώροι από αυτόν , αλλά διάβολε , τουλάχιστον έχεις να λες ότι ήσουν εκεί που έπαιρνε το χαμάμ του ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής αυτοπροσώπως !

4. Intercontinental Hotel. Roof garden
Στην κορυφή του ξενοδοχείου Intercontinental βρίσκεται ένα εξαιρετικό roof garden , με θέα που κόβει την ανάσα. Μπορείς από εκεί αν δεις όλες σχεδόν τις πλευρές την απέραντης Κωνσταντινούπολης. Μπορεί η είσοδος στο lobby να προκαλέσει μία αίσθηση ότι τα όσκαρ ίσως να δίνονται σε κάποια διπλανή αίθουσα, αλλά μετά το πρώτο σοκ προχωράς στο ασανσέρ και η άφιξη στο roof garden σε επαναφέρει στην αληθινή ζωή καθώς η παρουσία κι άλλων τουριστών του δικού σου βεληνεκούς δημιουργεί ένα περιβάλλον οικείο. Δεν έχεις παρά να βρεις ένα καλό τραπέζι και να απολαύσεις το θέαμα.

      Σου είχα πει Σοφάκη στην προηγούμενη κουβέντα μας ότι θα σου έχω οπτικοακουστικό υλικό αυτή τη φορά. Το αγόρι μου έφτιαξε ένα βίντεο με την νέα περιπέτειά μας στην Πόλη. Όλα αυτά που σου είπα είναι μέσα σε αυτό το βίντεο Σοφάκη. Τα τοπία, εμείς και η καλή μας παρέα.
https://www.youtube.com/watch?v=G5HzLWpT14Y  Enjoy !

     Να είμαστε πάντα καλά να ταξιδεύουμε

     Με ευχές για καλή νύχτα.


     Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Απέ την Πόλη έρχομαι (vol. 1 )

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Τα τυχαία στη ζωή είναι λίγα. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι την Κωνσταντινούπολη την είπανε Πόλη.Υπάρχει κάτι μαγικό εκεί.Δεν ξέρω αν είναι ο Βόσπορος, το ανακάτεμα των πολιτισμών που ακόμη ορίζουν την καθημερινότητά της ή μήπως η βαθιά σχέση που μας δένει σαν λαό με την αρχοντιά της. Το σίγουρο είναι ότι το κεφαλαίο "Π" που την ακολουθεί το έχει κερδίσει επάξια.
  Δεν θα μακρηγορήσω άλλο Σοφάκη και για να μην νομίσεις ότι έτσι στο λεγόμενο "ξεκούδουνο" αποφάσισα να αναφερθώ στην Πόλη των πόλεων , θα σου αποκαλύψω ότι πριν από μία εβδομάδα πήγαμε εκεί ταξιδάκι.
   Ήταν η τρίτη μας επίσκεψη. Είναι σαν τα Lay's: κανείς δεν μπορεί να πάει μόνο μία φορά. Φυσικά το ταξίδι ήταν υπέροχο , περάσαμε πολύ όμορφα , ευχαριστηθήκαμε και μαζέψαμε ακόμη περισσότερες εικόνες για την συλλογή μας.Αν έχουμε την υγεία μας και μερικά λεφτά που ΔΕΝ περισσεύουν (γιατί και τώρα από αυτά φάγαμε για να μην γελιόμαστε) θα ξαναπάμε. Φεύγοντας είχαμε ήδη γεμίσει την ατζέντα για την επόμενη φορά.
    Σκέφτηκα Σοφάκη, να κάνω έναν οδηγό γι' αυτόν που έχει βλέψεις να πάει για πρώτη φορά αλλά και για όποιον επιθυμεί να επαναλάβει το ταξίδι και να δει και κάτι διαφορετικό από αυτά που έχει το πρόγραμμα των ταξιδιωτικών γραφείων. Κι επειδή η πρώτη φορά είναι σημαντική νομίζω πως θα ήταν καλό να ξεκινήσω με τον πρωτάρη επισκέπτη της Βασιλεύουσας.Να διευκρινίσω ότι τα παρακάτω  αφορούν οδική εκδρομή με ταξιδιωτικό πρακτορείο, με τρεις διανυκτερεύσεις (συνήθως αναχώρηση Πέμπτη πρωί κι επιστροφή Κυριακή βράδυ ) . Η πρώτη μου επίσκεψη ήταν με ταξίδι δύο διανυκτερεύσεων, βραδινή αναχώρηση κι άφιξή νωρίς το πρωί στον προορισμό. Δεν την προτείνω παρά μόνο αν υπάρχει πίεση χρόνου ή οικονομικό θέμα.
 
1. Επιλογή ταξιδιωτικού γραφείου και ξενοδοχείου:
Τα γραφεία έχουν σχεδόν το ίδιο πρόγραμμα ξεναγήσεων , με ελάχιστες ίσως διαφορές στις στάσεις του πηγαιμού και της επιστροφής. Άρα πάνω κάτω είναι τα ίδια. Ταξίδευσα με τρία διαφορετικά πρακτορεία σε κάθε εκδρομή, αλλά δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω ονόματα εδώ γιατί ο σκοπός της κουβέντας δεν είναι να διαφημίσουμε κανέναν. Γι αυτό το θέμα επί προσωπικού.Αυτό που σίγουρα θα ήθελα να πω είναι ότι το ξενοδοχείο, το οποίο μπορεί να διαλέξει ο καθένας από μία γκάμα τεσσάρων - πέντε επιλογών ανάλογα με το βαλάντιο του, θα ήταν καλό να είναι κοντά στην πλατεία Taksim. Είναι η πιο κεντρική πλατεία κι εκεί υπάρχουν τα πάντα μέχρι αργά το βράδυ. Ακόμη κι αν είναι λίγο πιο ακριβή η τιμή του ξενοδοχείου προτείνω να γίνει μία παραχώρηση σε αυτό το θέμα. Την πρώτη φορά θέλεις να είσαι όσο γίνεται πιο τουρίστας. Ε, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να το πετύχεις αυτό από την Taksim ή την Istiklal Caddesi (την οδό της Ανεξαρτησίας ) ή αλλιώς οδός του Πέραν , τον μεγάλο πεζόδρομο που ξεκινά από την πλατεία.

2. Πρόγραμμα ξεναγήσεων 
Όταν είσαι rookie επισκέπτης στην Πόλη το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ακολουθήσεις πιστά το πρόγραμμα των ξεναγήσεων- επισκέψεων. Δεν υπάρχει τίποτε που να μην αξίζει να δεις. Κρατώ μία επιφύλαξη για το Dolmabache palace ( παλάτι από τα μέσα του 19ου αιώνα ) από το οποίο έχω δει μόνο τους κήπους και δεν έχω μπει στο εσωτερικό. Από το προσκύνημα στο Πατριαρχείο και τις εκκλησίες (ακόμη κι αν δεν είσαι πιστός η συγκίνηση από την ιστορική συνέχεια των ναών είναι αναπόφευκτη ) μέχρι την Αγία Σοφία και το Μπλε τζαμί, όλα έχουν κάτι να πουν για την ιστορία της Κωνσταντινούπολης.Επίσης αξίζει τον κόπο η κρουαζιέρα στον Βόσπορο, αλλά και η εκδρομή στα Πριγκιπόνησα , με την προϋπόθεση (για την δεύτερη ) ότι είναι άνοιξη ή καλοκαίρι. Όσο για την σκεπαστή αγορά του Kapali Carsi είναι ο παράδεισος του τουρίστα που θέλει να πάρει αναμνηστικά και δωράκια για φίλους ,συγγενείς και φυσικά τον ίδιο. Σίγουρα πρέπει να την επισκεφτείς τουλάχιστον μία φορά .Αν όχι για τίποτε άλλο , για τα χρώματα. Χάνεται το μάτι σου στο μεγάλο αυτό σκεπαστό ουράνιο τόξο,Σοφάκη. Αυτό που , κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν είναι τίποτε σπουδαίο είναι η βραδιά στα "χανουμάκια' . Κανείς δεν θα χάσει τίποτε απολύτως αν δεν πάει.

3. Φαγητό
Και τώρα ερχόμαστε στα καλύτερα. Το φαγητό είναι πάντα μία από τις πιο ωραίες αναζητήσεις σε ένα ταξίδι. Δεν σε αποζημιώνει πάντα αλλά δεν μπορείς και να μην παραδεχθείς την αξία του όταν βρεις αυτό που ψάχνεις. Στην Πόλη μπορείς να φας άφοβα κεμπάπ. Δεν έχω πετύχει μέχρι τώρα κεμπάπ που να μην ήταν καλό. Ο συνδυασμός μοσχαρίσιου κι αρνίσιου κιμά δίνει μία υφή που σου αφήνει γεύση από ζουμερό κρέας στο στόμα.Και τι καλύτερο για να συνοδεύσεις μερικά κεμπαπάκια από ένα πιάτο ζεστό πιλάφι. Οι άνθρωποι τρώνε πολύ πιλάφι και ξέρουν να το μαγειρεύουν. Το ψάρι τους είναι καλό , αν και ,για να λέμε και τα σωστά, σαν της Ελλάδας το ψάρι δεν υπάρχει Σοφάκη. Έχουν κι ένα ενδιαφέρον σάντουιτς με ψάρι το Balik ekmek (όπου balik=ψάρι, όπου ekmek= ψωμί ) .Δεν είχα την ευκαιρία να το δοκιμάσω, αλλά έλαβα αξιόπιστες πληροφορίες ότι είναι νόστιμο. Κι επειδή μετά το φαγητό θέλεις κι επιδόρπιο, μία επίσκεψη στο πολύ γνωστό ζαχαροπλαστείο Saray (επί της Istiklal ) είναι μία επιλογή που επιβάλλεται. Η πρόταση μου είναι kunefe (δεν ήξερα τι ήταν αλλά όταν το δοκίμασα άκουσα αγγέλους να ψέλνουν μέσα στην Αγιά Σοφιά ! ) κι επίσης kuru baklava, που μπορεί λίγο να μας απογοήτευσε αυτή την φορά αλλά σίγουρα επρόκειτο για μία κακή παρένθεση.  Καλή επίσης πρόταση για γλυκό είναι ένα πολύ μικρό μαγαζάκι με χειροποίητες σοκολάτες και πάλι επί της Istiklal. Είναι γωνιακό κι έχει την βιτρίνα του γεμάτη με σοκολάτες τυλιγμένες με ασημόχαρτο. Η γάλακτος με φιστίκι είναι μία γεύση που δεν την βρίσκεις εύκολα στην Ελλάδα. Για κλείσιμο να πω ότι το καλύτερο για να κόψει την πείνα μεταξύ γευμάτων και να συνοδεύσει έναν καφέ (αυτό με τα κουλουράκια με τον καφέ είναι μόνο ελληνικό ίδιον, δυστυχώς ) είναι τα κουλούρια με σουσάμι. Τα βρίσκεις πολύ εύκολα σε χαριτωμένους πάγκους σε όλους τους δρόμους και είναι πολύ γευστικά.

4. Γενικές πληροφορίες
Η καλύτερη περίοδος για να πας στην Πόλη είναι άνοιξη ή Σεπτέμβριος. Το καλοκαίρι έχει πολύ κόσμο κι αρκετή υγρασία και τον χειμώνα, μπορεί να φεύγει ο  πολύ κόσμος, αλλά μένει η υγρασία. Οι καφέδες και το φαγητό δεν είναι ακριβά. Τα οινοπνευματώδη ποτά είναι τσιμπιμένα στις τιμές και δεν σερβίρονται παντού. Μπαράκια, καφέ , εστιατόρια και γρηγοροφαγάδικα υπάρχουν άφθονα και παντού. Δεν μιλούν πολλοί αγγλικά αλλά ακόμη κι έτσι είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν αν ζητήσεις οδηγίες. Και μία μεγάλη προειδοποίηση για τους δρόμους : ΠΡΟΣΟΧΗ στα αυτοκίνητα! Οδηγούν ριψοκίνδυνα και δεν λογαριάζουν πολύ τους πεζούς. Ακόμη και σε διάβαση με φανάρι πράσινο για πεζούς, πρέπει να είσαι προσεχτικός.

     Η αλήθεια είναι πως όταν βρίσκεσαι σε μία πόλη τόσο μεγάλη και πλούσια σε μέρη άξια για θέαση , δεν μπορείς να τα δεις όλα μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Παίρνεις μονάχα μία γεύση από τα βασικά και σημειώνεις αυτά που δεν πρόλαβες να κάνεις. Γυρίζεις στο σπίτι σου, περνάει ο καιρός κι έρχεται η ώρα να ξανασυναντηθείς με τα φώτα της Κωνσταντινούπολης. Και τότε αρχίζουν τα ακόμη καλύτερα...

to be continued...και με οπτικοακουστικό υλικό.

Καληνύχτα Σοφάκη μου.
   

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Εκεί που η σιωπή δεν είναι Χρυσός.

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Σοφάκη μου, σήμερα δεν θα κάνω καμία εισαγωγή . Ανυπομονώ πολύ να σου πω και να σου δείξω αυτά που είδα το Σάββατο το μεσημέρι. Βρέθηκα στο κέντρο και πήρα μέρος στην πορεία κατά της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής.
   Κόσμος πολύς, παλμός ακόμη περισσότερος. Σύλλογοι, ενώσεις, οργανώσεις και κόμματα , που ακόμη κι αυτά έδειχναν να έχουν μπει στο κλίμα και στόχευαν , όσο τους επέτρεπε το ψηφοθηρικό τους dna , στην ουσία του πράγματος.
    Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο, ήταν το πάθος των ανθρώπων για την υπεράσπιση του σκοπού τους. Όταν κάτι είναι συγκεκριμένο είναι πιο εύκολο να το κάνεις δικό σου. Όταν δε είναι σχεδόν μέσα στο σπίτι σου,τότε κάνεις το βήμα παραπάνω και βγάζεις τις φλέβες σου φωνάζοντας γι' αυτό. Και μη νομίζεις Σοφάκη ότι το θέμα αφορά μόνο όσους μένουν στη γύρω από τα ορυχεία περιοχή. Δυστυχώς έχει προχωρήσει πολύ πιο μακριά από εκεί.
    Θα κάνουμε κάτι Σοφάκη. Εγώ θα σου πω μερικά από τα συνθήματα που ακούγονταν στην πορεία κι εσύ θα μου πεις τι καταλαβαίνεις.
    " Θεσσαλονίκη ξύπνα κοίτα το διπλανό σου. Το πρόβλημά μας τώρα είναι και δικό σου" . Να πόσο πολύ προχώρησε. Η εξόρυξη θα μας επηρεάσει όλους, θα μας βλάψει όλους.
     " Από την Κερατέα ως την Χαλκιδική, στον Μπόμπολα χαρίσανε όλη μας τη γη ".  " Εδώ δεν είναι Καναδάς, δεν είναι El Dorado. Εδώ είναι ο τόπος μας και κάνουμε κουμάντο". Αυτός ο Μπόμπολας αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω και μία γωνιά στην οικονομική ζωή της χώρας που να μην είναι χωμένος. Είναι που λένε "κράτος εν κράτει ". Και πως να μην είναι κραταιός όταν έχει στα χέρια του την μεγαλύτερη , στις μέρες μας, εξουσία, τον τύπο. MEGA CHANNEL είναι αυτό. Μαζί με  την εταιρία από τον Καναδά βάλθηκαν να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο στην πλάτη των υπολοίπων. Κλισέ σαν έκφραση, αλλά και τα κλισέ υπάρχουν γιατί κάποια στιγμή είναι αυτά που καλύτερα μπορούν να περιγράψουν μία κατάσταση.
     "Εξόρυξη δεν γίνεται μην έχετε ελπίδες, αν θέλετε χρυσό ανοίξτε τις θυρίδες". Στ' αλήθεια δεν ξέρω πόσο ρεαλιστικό είναι να πιστεύουμε στη νίκη των πολιτών . Αν μη τι άλλο όμως πρέπει ο αγώνας να δοθεί. Μόνο με πίστη κερδίζονται οι αγώνες. Άλλωστε και τον Δαυίδ ,πριν γίνει βασιλιάς ,όλοι τον είχαν ξεγραμμένο στον αγώνα με τον Γολιάθ. Ας πάρουμε όλοι από μία "σφεντόνα", μας αφορά. Η καθαρότητα των νερών , των βουνών και των δασών μας δεν είναι θέμα μόνο λίγων. Και να σου πω και κάτι άλλο Σοφάκη; Κοίταξε εδώ



 

     Αυτοί οι άνθρωποι ούτε τρομοκράτες μου φαίνονται, ούτε εξωγήινοι . Δύο χέρια μέτρησα, δύο πόδια , ένα κεφάλι στον καθένα και πολλά χαμόγελα. Παιδιά είδα, ηλικιωμένους είδα, έφηβους είδα, ολόκληρες οικογένειες ήταν εκεί. Μέχρι και "Αστερίξ " και "Οβελίξ " είδα (για επεξήγηση της σχετικότητας του θέματος με τους συμπαθής Γαλάτες  μπορείτε να διαβάσετε το παρακάτω
άρθρο.Η κατά Δένδια ρήση περί γαλατικών χωριών
 http://news247.gr/eidiseis/koinonia/dendias_gia_skoyries_o_nomos_tha_efarmostei.2204310.html )
     Δεν υπάρχει νομίζω καλύτερος τρόπος για να κλείσουμε την σημερινή μας κουβέντα παρά μονάχα με αυτό  που όλοι εύχονται και ποθούν
 " Ε,ε , ε . Ο, ο, ο . Πάρτε το κυάνιο και φύγετε από ' δω  ΟΥΣΤ !!! "
Αυτό. Και τίποτε παραπάνω.

    Με την ελπίδα για την μεγάλη ανατροπή να κρυφοκαίει

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι

    Καλή σου νύχτα


Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Το ήξερες Σοφάκη ότι...;

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Πριν μερικές μέρες άκουσα κάτι, μία πληροφορία που μπορεί αν μην έχει καμία χρησιμότητα , αλλά είναι ενδιαφέρουσα και προσθέτει κάτι στις γενικές γνώσεις μας. Στη συνέχεια σκέφτηκα το πόσα πράγματα ακούμε και μαθαίνουμε , μπορεί να μας εντυπωσιάσουν μπορεί και όχι αλλά είναι σημαντικά και χρήσιμα. Παρόλα αυτά στην επόμενη συζήτηση τα έχουμε  ξεχάσει κι έτσι αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα μένουν μόνα, να διαλαλούν τη χρησιμότητά τους κάπου στα πίσω της μνήμης μας.
   Είπα λοιπόν Σοφάκη να τα λέω σε' σένα και στην παρέα κι έτσι ίσως κάνουν καλό σε κάποιον , έστω κι ένας να είναι , καλά θα είναι.Σίγουρα πολλοί άλλοι θα μοιράζονται την ίδια γνώση μαζί μου. Όποιος λοιπόν ξέρει να μην τα πει πριν τελειώσω και χάσω τη χαρά. Όπως κάναμε μικροί με τα ανέκδοτα "ε, άμα το ξέρεις μην το πεις ".
   Το ήξερες Σοφάκη, ότι στην Ρωσία υπάρχει ένας γιατρός ονόματι Doctor Zobin ( το όνομα δεν σε προϊδεάζει και πολύ θετικά )  ο οποίος έχει αναπτύξει μέθοδο θεραπείας των εθισμένων στα ναρκωτικά και όχι μόνο. Γνωστός του αδερφού μου έχει δικό του άνθρωπο που πήγε εκεί θεραπεύτηκε και τώρα ζει μία φυσιολογική ζωή. Η κλινική του γιατρού είναι στη Μόσχα, η θεραπεία κρατάει 30 λεπτά, είναι ανώδυνη και για την επιτυχία της τίθενται από τον γιατρό οι εξής όροι: ο ασθενής να είναι πραγματικά αποφασισμένος να το κάνει, να μην ξαναέρθει σε επαφή με ναρκωτικά γιατί θα πεθάνει ακαριαία στην πρώτη χρήση, να δουλεύει και να γυμνάζεται.Το κόστος είναι κάπου στις 5.000 ευρώ, πάνω κάτω. Η κύρια ερώτηση μου ήταν "Και καλά πως δεν το έχουν φάει ακόμη τον γιατρό;" Η απάντηση ήταν ότι ζει φρουρούμενος και ότι έχει φροντίσει όλα αυτά που ξέρει να δοθούν στους βοηθούς σε περίπτωση χαμού του. Δεν είναι θαυματοποιός ο άνθρωπος απλά έχει βρει μία μέθοδο κι έχουν μέσω αυτής σωθεί πολλοί άνθρωποι. Για περισσότερες πληροφορίες στο site του http://www.zobin.ru/greek/press.htm το οποίο είναι μεταφρασμένο και στα ελληνικά! Από τα δύο βίντεο που έχει προς το τέλος της σελίδας είδα εκείνο που είναι δεξιά και στο οποίο φαίνεται όλη η διαδικασία της θεραπείας του.
    Και μια που πιάσαμε τα ιατρικά, το ήξερες Σοφάκη ότι υπάρχει ένας παππούς στα Άνω Πορόια Σερρών που έχει βρει ένα φάρμακο για την ψωρίαση; Ούτε αυτός είναι θαυματοποιός. Είχε παλιά αγελάδες που απέκτησαν ψωρίαση. Ξεκίνησε να κάνει "πειράματα" με διάφορα βότανα και φυτά μέχρι που βρήκε μία φόρμουλα που του έδωσε την αλοιφή για να γιατρέψει τις αγελάδες του. Αποφάσισε να τη χρησιμοποιήσει και σε ανθρώπους, είδε αποτελέσματα κι εδώ και πολλά χρόνια έχει δώσει, δεν ξέρω με τι κόστος βέβαια, τη λύση σε πάρα πολλούς . Ο άντρας φίλης μου βρήκε την υγειά του με τον συγκεκριμένο παππού "θυσιάζοντας" βέβαια και μερικές από τις διατροφικές του απολαύσεις ,που όλοι όσοι υποφέρουν από την ασθένεια προφανώς ξέρουν ότι πρέπει να αποφεύγουν. Πάντως ο άνθρωπος είδε μεγάλη βελτίωση.
    Το ήξερες Σοφάκη μου ότι το νερό της Θεσσαλονίκης ,παρόλη την υψηλή περιεκτικότητα του σε άλατα, είναι από τα πιο ευεργετικά για τον άνθρωπο νερά; Ίσως τα πλυντήρια μας να μην έχουν σε ιδιαίτερη υπόληψη το νερό που φτάνει στις βρύσες μας, αλλά από πολύ έγκυρη και οικεία πηγή έμαθα πρόσφατα ότι είναι πολύ καλό για πόση και πως το γεγονός αυτό δεν γίνεται και ιδιαίτερα γνωστό για ευνόητους λόγους. Ποιος Σοφάκη θα πάει να αγοράσει εμφιαλωμένο όταν ξέρει πως μπορεί δωρεάν να έχει ένα πολύ καλύτερο νερό; Εγώ ανέκαθεν προτιμούσα το τρεχούμενο νερό γιατί πριν χρόνια είχα ακούσει από κάποιον χημικό, που ασχολούνταν με το θέμα ,πως "το χειρότερο τρεχούμενο νερό είναι καλύτερο από το οποιοδήποτε εμφιαλωμένο". Φυσικά εξαιρούνται οι περιπτώσεις που εμπλέκονται νερά δηλητηριασμένα.
    Και τέλος  το ήξερες Σοφάκη ότι υπάρχει νόμος με τον οποίο οι γυναίκες που είναι εργαζόμενες κι έχουν άδεια εγκυμοσύνης μπορούν να διεκδικήσουν χρήματα από το Ι.Κ.Α σε περίπτωση που ο εργοδότης πληρώσει όλο το ποσό των κρατήσεων του ΙΚΑ μετά από ένα διάστημα; Κανονικά θα πρέπει να πληρώσει το μισό ποσό των κρατήσεων και να δώσει το υπόλοιπο στην εργαζόμενη ,καθώς τα υπόλοιπα τα δίνει το ΙΚΑ. Αν όμως ο εργοδότης δώσει όλο το ποσό τότε η εργαζόμενη μπορεί να πάρει τα χρήματα που θα έπρεπε να είχε πάρει, από το ΙΚΑ. Εγώ πάντως πρόσφατα το άκουσα και φαντάζομαι ότι πολλές γυναίκες που τους ενδιαφέρει άμεσα μπορεί να μην το γνωρίζουν. Δεν ξέρω αν τα είπα και πολύ καθαρά πάντως όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το ψάξει.
    Αυτά είχα να πω Σοφάκη για σήμερα. Λέω να σημειώνω τέτοια πράγματα που μαθαίνω και να τα γράφω κατά καιρούς. Είπαμε έστω κι ένας να επωφεληθεί , θα είναι κέρδος.
   
    Με ευχές για μία καλή εβδομάδα

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Στην αναζήτηση του γέλιου (vol.2 ): Τεμέτερα παιδία.

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Είναι ίσως άχαρο μετά από την προηγούμενη κουβέντα μας που αφορούσε ένα θέμα βαθύ και με σημασία, να συνεχίζω με την αναζήτηση του γέλιου, παρόλα αυτά έχει γίνει τόσο σημαντικό το γέλιο , κυρίως γιατί δεν βρίσκονται εύκολα οι λόγοι που θα το προκαλέσουν, που μπορεί να είναι άχαρο για συνέχεια αλλά δεν υστερεί σε σημασία.
   Σαν αμιγώς Πόντια που είμαι είπα να κάνω ένα αφιέρωμα "σ'εμέτερα τα παιδία" (στα δικά μας παιδιά).Από παλιά τα ποντιακά ανέκδοτα έχουν δώσει πολλές στιγμές αληθινής διασκέδασης σε ακροατές κάθε ηλικίας.Πάντα παρουσίαζαν του Πόντιους ως ανεπαρκείς να αντιληφθούν τι ακριβώς συνέβαινε και πάντα με την πιο απίθανη απάντηση από όλες έδιναν τη λύση που στις περισσότερες των περιπτώσεων ακολουθούνταν από σπαρταριστά γέλια. Ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαστε λιγότερο ευφυείς, ούτε όμως και περισσότερο από άλλους και πως στην ουσία παντού συμβαίνουν ανάλογα περιστατικά, αλλά μάλλον είμαστε οι πιο ακομπλεξάριστοι για να τα παρουσιάσουμε. Όταν βέβαια αυτό που έχεις ακούσει ως ανέκδοτο καμιά φορά το βλέπεις να συμβαίνει και μπροστά σου, τότε απλά γελάς πολύ και προσφέρεις τη χαρά και σε άλλους.
   Λάβε μερικά γνήσια ποντιακά ανέκδοτα Σοφάκη. Γεγονότα που συνέβησαν πραγματικά κι έφτασαν σε' μένα μέσα από διηγήσεις φίλων.Φυσικά ο Γιωρίκας και οι άλλοι είναι πλέον σύμβολα κι έτσι συμβολικά θα τους χρησιμοποιήσω κι εδώ.

" Ο Γιωρίκας είχε μείνει για κάποιο διάστημα στο χωριό. Κατά την επιστροφή του πίσω στην πόλη και στην γειτονιά του ,παίρνει τη λίστα και πηγαίνει στο κοντινό του "Μαρινόπουλο". Πριν μπει κοιτάζει τη λίστα και με την άκρη του ματιού του πιάνει την γνωστή κόκκινη ταμπέλα έξω από το κατάστημα. Μπαίνοντας συναντάει μπροστά του τις οικιακές συσκευές, Σαν κάτι να του φαίνεται διαφορετικό . "Θα έκαναν ανακαίνιση , φαίνεται" σκέφτεται. Προχωράει, κοιτάζει γύρω του και συνειδητοποιεί πως χρειάζεται να ζητήσει βοήθεια. Σταματάει έναν από τους υπαλλήλους και ρωτάει ευγενικά
- Τα σαλάμια που τα έχετε;
Και ο υπάλληλος με μία απορία στο μάτι απαντάει
- Κύριε μου το κατάστημα έχει εδώ και καιρό γίνει "ΚΩΤΣΟΒΟΛΟΣ".Ο "Μαρινοπουλος" έκλεισε.
Και ο πόντιος με έτοιμη την απάντηση
-Ε, και που θες να το ξέρω εγώ. Και στον Μαρινόπουλο πρώτα τα ηλεκτρικά είχανε"

" Η Σουμέλα πήγε να επισκεφθεί τη μάνα της. Ήθελε να δει πως της φάνηκε ο καινούριος τρόπος που παίρνει το φάρμακο της , με patch (ελληνιστί διαδερμικό έμπλαστρο.Σαν αυτά για το τσιγάρο. Τα κολλάς τη μέρα και τα βγάζεις τη νύχτα). Γυρνώντας σπίτι πίνει καφέ με τη φίλη της και της λέει τι έγινε.
- Πάω ση μαναν μ και ρωτώ ατέν. Μάνα ντο επήκες με τα αυτοκόλλητα; Επέρες το φάρμακον; 
-- Κι ξέρω ντο να εφτάω Σουμέλα. Άλλον χώρο κι έχω, λέι μεν 
-Ντο λες μάνα; Ντο χώρον;
Κι εβγάλ την μπλούζα νατς και ντο να ελέπω. Αμον στρατηγός , παρασημοφορεμέντσα.  Αυτοκόλλητα σ'όλο το στέρνο και από πισ σην πλάτην νατς πα .Γομάτον!
Εβάλνεν τα αυτοκόλλητα με το φάρμακον και εφηνενα τα εκεκά "
(-Πάω στη μάνα μου και την ρωτάω. Μάνα τι έκανες με τα αυτοκόλλητα . Πήρες το φάρμακο;
--Δεν ξέρω τι να κάνω Σουμέλα. Άλλο χώρο δεν έχω, μου λέει
-Τι λες μάνα; Τι χώρο;
Και βγάζει την μπλούζα της και τι να δω. Σαν στρατηγός,  παρασημοφορεμένη. Αυτοκόλλητα σε όλο το στέρνο και από πίσω στην πλάτη της. Γεμάτο. 
Έβαζε τα αυτοκόλλητα με το φάρμακο και τα άφηνε εκεί.) "

"Γιαγιά  με πολλά έτη αλλά κι ένα ελαφρύ χάσιμο λέει στην κόρη της, την Παρέσσα.
--Άξον ντο θα λέγω σεν. Τεσόν η νύφε πρώτα τον πάπας θα χαν, μετά εμέν κι εσένα θα αφήν τελευταία γιατί είσαι αγαθέσα. 
-Ντο είναι ατά ντο λες μάνα; Εζάντηνες
-- Εμέν άξον . Αέτς θα είνεται , θα ελέπς"
(--Άκου τι θα σου πω. Η νύφη σου , πρώτα τον μπαμπά σου θα πεθάνει, μετά εμένα κι εσένα θα σε αφήσει τελευταία γιατί είσαι αγαθή
- Τι είναι αυτά που λες μάνα; Τρελάθηκες;
-- Εμένα να ακούς .Έτσι θα γίνει, θα δεις.)
Μετά από καιρό πέθανε ο παππούς, όντας και μεγάλος. Μετά από λίγο περισσότερο καιρό πέθανε και η γιαγιά.Στην κηδεία της γιαγιάς η νύφη της Παρέσσας της λέει.
-Μάνα , ενεγκάστες. Να ετοιμάζω τα χάπιας να περτς ατά.
--Γιοκ. γιοκ ! Χάσονα το . Θα ετοιμάζατα εγώ.
Γιατί, ποτέ δεν ξέρεις.
(-Μάνα , κουράστηκες. Να ετοιμάσω τα χάπια σου να τα πάρεις;
--Όχι, όχι .Άστο. Θα τα ετοιμάσω εγώ )  " 

   
Το σίγουρο είναι ότι χάνουν πολύ όταν απλά τα διαβάζεις και δεν τα ακούς με την κατάλληλη προφορά και φυσικά τις ανάλογες έντονες κινήσεις που οι Πόντιοι έχουμε την τάση να κάνουμε. Πάντως αν κανείς από την εκλεκτή παρέα έχει κάποια ιστορία δική του που θέλει να  τη μοιραστεί, είναι ευπρόσδεκτη.Το "Τεμέτερα παιδία vol.2" καραδοκεί. Λελέβω σας εγώ !

   Με πολλές ευχές για καλό βράδυ και πολλούς ποντιακούς χαιρετισμούς.

   Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Της πατρίδος μου η σημαία...

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Λέει ένα ποιηματάκι, που το είχε πει η μαμά μου όταν ήταν μαθήτρια και ήταν η πρώτη που μου το είχε μάθει, πριν το βρω κι εγώ μπροστά μου στην μαθητική μου καριέρα.

Της πατρίδος μου η σημαία 
έχει χρώμα γαλανό 
και στη μέση χαραγμένο
έναν κάτασπρο σταυρό.
Κυματίζει με καμάρι
δεν φοβάται τον εχθρό 
σαν την θάλασσα γαλάζια
και λευκή σαν το αφρό.

Προχωρούσα χθες κι έβλεπα σημαίες να κυματίζουν στα μπαλκόνια γαλάζιες, γαλάζιες με τους σταυρούς στη μέση. Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το καμάρι τους για τους σημερινούς τους ιδιοκτήτες, ούτε και ξέρω αν τα τελευταία χρόνια , παρόλο που πέρασε από τόσους πολέμους και δυστυχίες, έχει αρχίσει να μας βλέπει και να φοβάται. Το μόνο που ίσως μένει σταθερό είναι αυτή η ατελείωτη θάλασσα που της δίνει το χρώμα και τον αφρό της για να βαφτεί. 
    Στο πατρικό μου σπίτι ήμουν εγώ αυτή που συνήθως έβγαζα έξω τη σημαία πριν από τις εθνικές εορτές. Μου άρεσε να το κάνω, ένιωθα μία περηφάνια γι'αυτό αλλά κι ένα δέος, κουβαλούσα κάτι πολύτιμο στα χέρια μου. Όντας παιδί έννοιες όπως "πατρίδα", "ελληνικός πολιτισμός", "ιστορία" κτλ φάνταζαν πολύ μεγαλύτερες στο μυαλό μου. Μεγαλώνοντας έμαθα να αγαπώ τη γη που με θρέφει και με φιλοξενεί, να δηλώνω υπερήφανη για προγόνους και ιστορία    ( αν και δεν ξέρω πως γίνεται να είσαι υπερήφανος για κάτι που ποτέ δεν μόχθησες, όπως πολύ σωστά διάβασα κάπου) αλλά ευτυχώς έβγαλα τις παιδικές παρωπίδες κι όπως κάθε νοήμον ενήλικας έθεσα σε λειτουργία την κριτική σκέψη. 
     Όταν πήγα στο δικό μου σπίτι δεν φρόντισα να αγοράσω σημαία. Στην αρχή ήταν από καθαρή αμέλεια.Έπειτα πέρασα μία φάση αμφισβήτησης για όλα τα κακώς κείμενα στη χώρα και σαν σύμβολο που είναι, την πλήρωσε η σημαία που έμεινε μία απλή υπενθύμιση στον πίνακα με τις αγορές που πρέπει να γίνουν. Με τον καιρό ξαναθυμήθηκα τα παλιά και με εκείνη την αθωότητα των παιδικών χρόνων είπα κάπου μέσα στο καλοκαίρι "Φέτος που παντρευόμαστε θα σημαιοστολίσουμε να γιορτάσουμε και το γεγονός" . Και μετά ήρθαν τα δύσκολα που ξέρεις Σοφάκη κι έτσι έμεινε πάλι στα αζήτητα. Και φτάνουμε στο σήμερα, σε αυτή τη στιγμή που κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή ,μιλάω μαζί σου Σοφάκη και σκέφτομαι το γιατί δεν φροντίζω να πάρω μία σημαία . Θα σου πω το γιατί αλλά μην το πεις πουθενά. Ντρέπομαι! Ντρέπομαι να την αντικρίσω. Ντρέπομαι να πάω να την αγοράσω και να την ξετυλίξω στο μπαλκόνι σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ντρέπομαι και φοβάμαι. Έχω την αίσθηση ότι θα φύγει από τα χέρια μου το κοντάρι με κάποιο μαγικό τρόπο και θα με πάρει στο κυνήγι να με δείρει , όπως έκαναν παλιά με τις βρεγμένες σανίδες.
     Σε αυτό το κομμάτι ύφασμα πίστεψαν και πιστεύουν άνθρωποι με πραγματική αγάπη και αγνές προθέσεις. Κάποιοι πέθαναν με μεγάλα ιδανικά υπηρετώντας την . Κάποιοι άλλοι την υψώναν κάθε πρωί ,σαν τη Κυρά της Ρω .Όλοι αυτοί δεν νομίζω ότι όταν το έκαναν είχαν κατά νου ούτε την μακραίωνη μας ιστορία, ούτε άλλες φανφάρες για το "μεγαλείο του ελληνισμού" που κατά καιρούς ακούμε. Απλά αγαπούσαν και τιμούσαν το σπίτι και τους ανθρώπους τους, ίσως και να απέτιαν  φόρο τιμής σε όποιους ανιδιοτελώς και με μία δόση τρέλας έπεσαν σε πολέμους ή πρόσφεραν οποιαδήποτε άλλου είδους υπηρεσία.Φαντάσου λέει όλοι αυτοί να πιάσουν από ένα κοντάρι σημαίας ο καθένας και να μας πάρουν όλους στο κυνήγι.Ξύλο που έχει να πέσει ! Γιατί σαν πολύ να την ξεφτιλίσαμε την άμοιρη. Την βάλαμε να ποζάρει πίσω από ηγέτες αμφιβόλου ηθικής την ώρα που κάνουν τρανά διαγγέλματα και καθορίζουν το μέλλον μας, την είδαμε να ανεμίζει στα χέρια νεοναζιστών αμφιβόλου ευφυίας , την χρησιμοποιήσαμε για να στοχοποιήσουμε μαθητές που έλαβαν ελληνική παιδεία , αρίστευσαν σε αυτή αλλά ήταν πολύ "βάρβαροι" και αλλόδοξοι για τα ελληναράδικα γούστα μας και δεν μπορούσαν να την κρατήσουν.
    Που καταλήγω μετά από όλα αυτά ; Είναι λάθος που ο κόσμος βγάζει στα μπαλκόνια τις σημαίες δύο φορές το χρόνο; Προς, Θεού και βέβαια όχι. Ίσα, ίσα έχει μία γλύκα και δηλώνει μία κάποια έστω και όχι κατ' ουσίαν, ομοιογένεια . Το λάθος είναι ότι πολλοί από εμάς τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου δεν τιμούμε τη σημαία  και με αυτό φυσικά καταλαβαίνεις Σοφάκη πως δεν εννοώ να κάνουμε έπαρση κάθε πρωί. Η έννοια είναι πλατύτερη και πιο συμβολική.Μ'αρέσει όταν πηγαίνω στο πατρικό μου τέτοιες μέρες. Εκεί που οι σημαίες κυματίζουν σε μπαλκόνια που ξέρω και που αυτοί που στήνουν τα κοντάρια δεν κινδυνεύουν από αυτά με κανένα μαγικό τρόπο.Σίγουρα αν ο καθένας ψάξει θα βρει πολλούς τέτοιους ανθρώπους και αν ψάξει λίγο ακόμη θα βρει μέσα του και το τι πραγματικά είναι η σημαία. Δεν μπορεί να φταίει το πανί για την κατάντια μας, εμείς κάπου στραβά αρμενίζουμε.

    Με την ελπίδα του χρόνου να έχω να πω πιο ευχάριστα πράγματα
σε αφήνω κοριτσάκι.

    Σε φιλώ γλυκά

    Καλή σου νύχτα
   

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Να προσέχεις τι εύχεσαι.

Αγαπημένη μου Σόφη,

     Ξυπνάς το πρωί, κάνεις τα δέοντα κι έρχεται κάποια στιγμή η ώρα να βγεις από το σπίτι. Αν η διαδρομή που ακολουθείς είναι μία από τις συνηθισμένες σου βρίσκεσαι μπροστά σε καθημερινά, γνώριμα τοπία και συνήθως κάνεις τις ίδιες σκέψεις. " Γιατί αυτό το φανάρι αργεί τόσο πολύ να ανάψει πράσινο; " . "Πότε θα φτιάξουν πια αυτή τη λακούβα; "(ερώτημα αναπάντητο συνήθως στην Ελλάδα). "Δεν μπορούν να περιποιηθούν λίγο αυτό το άδειο οικόπεδο, να κλαδέψουν τα αγριόχορτα , να το καθαρίσουν από τα σκουπίδια και να το εκμεταλλευτούν;" Αυτή την τελευταία ευχή- ερώτηση κάνω εδώ και μερικά χρόνια που ζούμε σε αυτή την περιοχή για ένα οικόπεδο άδειο κι απεριποίητο που κείται μόνο και βρώμικο κοντά στο σπίτι μας.Ή μάλλον κείτονταν.
     Εδώ και τέσσερις μέρες έχει καθαριστεί, καλλωπιστεί και είναι το προσωρινό σπίτι ενός πολύ συμπαθητικού λούνα παρκ. Έχει συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, βαρκούλες, κούνιες κι άλλα παιχνίδια, μαλλί της γριάς και ποπ-κορν. Είναι  ένας παράδεισος για κάθε παιδί. "Αχ, τι ωραία θα έχουμε λούνα παρκ στη γειτονία μας" ανέκραξα χαρούμενη όταν είδα να το στήνουν. Σκέφτηκα ότι η ευχή μου να καθαριστεί εκείνο το πολύ βρώμικο κι αντιαισθητικό, άδειο οικόπεδο βγήκε αληθινή και μαζί με αυτό κάποιοι άνθρωποι θα δουλέψουν και πολλά παιδιά θα διασκεδάσουν.Το έβλεπα και το καμάρωνα. Δούλεψε για πρώτη μέρα το Σάββατο αλλά εμείς έτυχε να λείπουμε. Το ίδιο και την Κυριακή . Η πρώτη μας επαφή με τον μικρό "παράδεισο" ήταν τη Δευτέρα το απόγευμα.
    Κάπου εκεί στις 5 και κάτι (διότι τηρούν και τις ώρες κοινής ησυχίας ) ακούω μουσική να έρχεται από εκεί. Στην αρχή ήταν σιγά και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τι παίζει.Ξαφνικά ο "ηχολήπτης- dj" τίναξε τα ηχεία στο limit up τους και ο ήχος έφτασε περήφανος λέγοντας" Δεν ταιριάζετε σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω" ακολούθως προχώρησε στο " Τι σε κάνει και με ψάχνεις και τρελαίνεσαι" και μας αποτελείωσε με το "Ολοκαίνουριος από σήμερα θα γίνω". Και τότε σκέφτηκα " Κάποιος μου κάνει πλάκα! ". Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έπαιζε τέτοια μουσική σε ένα λούνα παρκ. Κάπως αλλιώς το θυμόμουν.Την τελευταία φορά που πήγα στο Magic Park το θυμόμουν λιγότερο " Πύλη Αξιού". Όχι, Σοφάκη δεν το παίζω ούτε σοβαροφανής ούτε παριστάνω τον σταυροφόρο υπερασπιστή της καλής μουσικής. Μάλιστα πριν από μία εβδομάδα σε φιλική μάζωξη και μετά από μερικά ποτηράκια κρασί γλεντούσα ξεδιάντροπα με το "Κανείς δεν είναι κανενός, μάρτυς μου είναι ο Θεός" και άλλα άσματα του ιδίου είδους. Πως να το κάνουμε όμως βρε Σοφάκη κάθε μέρος και κάθε ώρα θέλει τη μουσική που πρέπει. Φαντάσου λέει να πας σε ψαροταβέρνα και να ακούσεις Μπετόβεν! Ε, όχι . Η γούνα θέλει Μπετόβεν και η σαρδέλα ρεμπέτικη πενιά. Κάπως έτσι δεν μπορεί να παίζεις σκυλάδικα σε λούνα παρκ. Πως να το κάνουμε.Διαφωνώ κάθετα με την μουσική επένδυση.
    Παρόλα αυτά ,Σόφη επειδή οι μέρες μας δεν είναι και για πολλά "σκασίματα" και παρόλο που πονάνε τα αφτιά μας κάθε απόγευμα με την Πάολα , είπαμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Αφήσαμε λοιπόν τον απογευματινό καφέ στην άκρη και βάλαμε από ένα ποτό με ξηροκάπρια  μην πάει χαμένο το πρόγραμμα πίστας.Δεν βαριέσαι .Πόσο καιρό θα είναι εδώ ; Ας δουλέψουν οι άνθρωποι. Και για όποιον ενδιαφέρεται για διασκέδαση, 5μ.μ - 10μ.μ κερνάμε ουίσκι. Είμαστε πρώτο μπαλκόνι πίστα!
 
    Καλή μας διασκέδαση και καλό κουράγιο.


    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Στου γέλιου την αναζήτηση (vol.1)

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Πριν μερικά χρόνια είχα ακούσει να φωνάζουν από τη μεγάφωνα  αυτοκινήτου που διαφήμιζε μία επιθεώρηση "Γέλιο, γέλιο, γέλιο" . Είχα γελάσει πάρα πολύ αφού το θεώρησα πολύ αναχρονιστικό σαν σλόγκαν.Παρόλα αυτά, τότε, ακόμη κι αυτό με είχε κάνει να γελάσω. Το πιο πιθανό είναι πως αν το άκουγα τώρα θα το θεωρούσα απλά κακόγουστο και δεν θα με απασχολούσε καθόλου η αστεία πλευρά του πράγματος. Είναι αλήθεια Σοφάκη ότι οι δύσκολες εποχές δίνουν πολύ λιγότερες αφορμές για γέλιο κι αυτό επηρεάζει, σε βαθμό που δεν φανταζόμαστε, την καθημερινότητά μας. Οι επιστημονικές μελέτες που ασχολούνται με τις ευεργετικές συνέπειες το γέλιου στη ζωή μας είναι λίγο πολύ γνωστές στους περισσότερους από εμάς (πρόληψη  πόνου, αύξηση διάρκειας ζωής, μείωση καρδιοπαθειών, θεραπεία βακτηριακών ή ιογενών μολύνσεων κ.α ). Ακόμη όμως και δίχως την βοήθεια της επιστήμης μπορεί ο καθένας μας να καταλάβει το πόσο διαφορετικά  αισθανόμαστε έπειτα από ένα ξεκαρδιστικό γέλιο.
   Αποφάσισα λοιπόν Σοφάκη να κάνω μία αναζήτηση και κάθε τόσο να δίνω σε εσένα και σε όποιον άλλον είναι στην παρέα, έναν καλό λόγο για να γελάει. Βίντεο, ιστορίες, παλιές σειρές, ταινίες και ό,τι άλλο απλά θα μου φαίνεται αστείο κατά καιρούς, θα παίρνει τη θέση του στην κουβέντα μας.Κι επειδή λέω να ξεκινήσω από αυτό που ξέρω καλύτερα πάμε να δούμε λίγο από τα αγαπημένα μου παλιά.
http://www.youtube.com/watch?v=WgMGFgGwH9s&list=PL69C9D11D4FDDFCD0&index=42
"Απαράδεκτοι -Επ. 42 Τίτλος - Θα το φάω τον Παρασκευά "Από τα αγαπημένα μου επεισόδια.
Ο Σπύρος έχει βαλθεί να "φάει" ένα αντίπαλό του από τα παλιά κι έτσι , με τη βοήθεια ενός φίλου του Γιάννη , γκαλερίστα-ψευτοκουλτουριάρη Κωνστανέν, προσπαθεί να μπει στους χώρους της υψηλής διανόησης. Προτείνω ανεπιφύλακτα την πλήρη παρακολούθηση, αλλά για ποιο συγκεκριμένες οδηγίες ,το"ζουμί" είναι από το 9'17'' μέχρι 13'04''. Σε εκείνο το διάστημα έχουν πάει να δούνε όλοι μαζί μία θεατρική παράσταση (υπαρξιακό δράμα του κ...ου ) και με την επιστροφή τους στο σπίτι ο Κωνσταντέν τους διαβάζει το πρόγραμμα της παράστασης , σε άπταιστα δικά του γερμανικά, προκειμένου να καταλάβουν το βαθύ νόημα του έργου.Λιώνω ιδιαίτερα με την απορία του Γιάννη μόλις τελειώνει η ανάγνωση του προγράμματος. Θεός ο Μπέζος εδώ.
http://www.youtube.com/watch?v=aILhOCIUve4
"Τρεις Χάριτες- Επ. 1 "   Η αρχή της ιστορίας λίγο πολύ γνωστή. Η Όλγα μετακομίζει ξανά στο πατρικό της σπίτι όπου μένει η αδερφή της η Ειρήνη. Μετά από λίγες μέρες μαζί τους έρχεται να μείνει και η έταιρη αδερφή τους η Μαρία, η οποία έπιασε τον άντρα της να την απατά. Από την "σκασίλα" της τρώει κάθε μέρα μερικά κιλά τουλουμπάκια. Από το 15'00'' η Όλγα και η Ειρήνη ξεκινούν να συζητούν για την κατάσταση της αδερφής τους κι εκεί κάπου στο 15'45''η Όλγα εκφράζει μία απορία της. Γελάω κάθε φορά που βλέπω αυτή τη σκηνή.
http://www.youtube.com/watch?v=c9NUqp1csAE
"Ντόλτσε Βίτα - Επ. 56 " Η Ντορίτα έχει κανονίσει στο σπίτι τους μία ποιητική βραδιά προς τιμήν ενός πρώην καθηγητή της και νυν ποιητή, τον οποίον η Σάσα έχει ερωτευτεί. Από το 22'00'' μέχρι το 27'00'' η σκηνή είναι για να κλαις από το γέλια. Τουλάχιστον εγώ δεν το αποφεύγω όποτε τύχει να τη δω. Η Ασπασία με την Σόφη είναι απολαυστικές.
   Αυτά για σήμερα με την θεραπεία γέλιου. Ξέρεις Σοφάκη ότι υπάρχουν ομάδες που κάνουν θεραπευτικές ασκήσεις για το σώμα και την ψυχή χρησιμοποιώντας το γέλιο; Μάλλον κάτι θα ξέρουν. Μήπως να αρχίζουμε να χαχανίζουμε πιο συχνά; Μπορεί να μας στραβοκοιτάξουν λίγο μερικοί αλλά δε βαριέσαι. Τόσο θα ξέρουν κι αυτοί.
 
    Καλό σου βράδυ κοριτσάκι

    Σε φιλώ γλυκά


Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Τα δικά μας παιδιά και οι δικές τους διαδικτυακές σελίδες.

Αγαπημένη μου Σόφη,


   Σήμερα είπα να μιλήσουμε για κάτι που το σκέφτομαι εδώ και καιρό. Όπως εγώ έχω εσένα Σοφάκη και κάνουμε τις κουβέντες μας, έτσι και κάποιοι φίλοι έχουν φτιάξει το δικό τους τεφτέρι στο διαδίκτυο. Ο καθένας τους έχει έναν διαφορετικό τρόπο κι έναν διαφορετικό λόγο. Νομίζω πως θα ήταν ωραίο να τους γνωρίσουμε.

α) Ένα αγγλόφωνο site για την Θεσσαλονίκη είναι αυτό που επέλεξε να φτιάξει η φίλη Γιολάντα.
http://lovethessaloniki.com. Πολλές πληροφορίες για την πόλη μας και την ζωή σε αυτήν. Εκδηλώσεις , εκθέσεις, γεγονότα αλλά και προτάσεις για διασκέδαση σε μία σελίδα φτιαγμένη από μία θεσσαλονικιά για όλους εκείνους που θέλουν να μάθουν για την πόλη αλλά δεν μιλούν ελληνικά. Μακάρι να είναι κάτι που στο μέλλον θα έχει μεγάλη χρήση. Και ποιος δεν θέλει τον τουρισμό;
β) Για τους λάτρεις των δύο τροχών αλλά κυρίως των ταξιδιών προτείνω το blog του κουμπάρου μου Μιχάλη http://moto-traveler.blogspot.gr Κάθε χρόνο κι ένα ταξίδι με απίστευτες φωτογραφίες από μέρη που πολύ δύσκολα θα δεις σε ένα συμβατικό ταξίδι στο εξωτερικό. Το φετινό εγχείρημα με την κατάκτηση του βορινότερου σημείου της Ευρώπης έδωσε  μερικές μαγικές εικόνες . Για όποιον θέλει να ταξιδέψει, έστω και μέσα από εικόνες είναι ότι πρέπει.
γ) Στην εποχή μας οι δισκογραφικές εταιρίες έχουν σχεδόν πεθάνει. Πολλοί νέοι δημιουργοί ψάχνουν τρόπο να προβάλλουν την δουλειά τους και το διαδίκτυο είναι ίσως ο ποιο ενδεδειγμένος. Ο φίλος Νίκος , μουσικός και ο ίδιος, έφτιαξε αυτή τη σελίδα  http://www.tragoudopoios.gr στην οποία δημιουργοί "ανεβάζουν" την δουλειά τους και ο καθένας μπορεί να την "κατεβάσει" δωρεάν. Ωραίο αλισβερίσι δεν νομίζεις Σοφάκη; Αν μη τι άλλο μελωδικό.
δ) Επειδή κανείς δεν μπορεί να πει όχι στα παραμύθια η φίλη Ευαγγελία έρχεται να μας προτείνει ένα blog http://www.panigirtzou.blogspot.gr που τα αγαπά και που ,σε εμένα τουλάχιστον, έδωσε την ευκαιρία να χαμογελάσω πολλές φορές με την γλυκιά του αθωότητα. Άσε που έμαθα και μερικά όμορφα καινούρια παραμύθια.

   Λέει μία παροιμία "αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει". Εγώ θα πω ότι το ίδιο ισχύει και με τους φίλους. Τα δικά μας παιδιά πρέπει να τα παινεύουμε όταν κάνουν πράγματα που αξίζουν τον κόπο. Αλλιώς πως; Καλά να είμαστε και να πληθαίνουμε.

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

     Καλή σου νύχτα.

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Περί Χ.Α και άλλων δολοφόνων.

Αγαπημένη μου Σόφη,


   Έχουν περάσει μερικές μέρες από τότε που έγιναν οι συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής και ακόμη είναι πρώτο θέμα παντού. Σε συγκέντρωση,άνω των  δύο ατόμων, δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή η κουβέντα να πάει προς εκεί. Έτσι χθες βρεθήκαμε τρεις φίλες σε ένα μπαλκόνι , πάνω από μία κούπα καφέ και αναρωτιόμασταν μερικά πράγματα.
   Σκεφτόμασταν για ποιον λόγο έγιναν όλα τώρα. Ήταν η αφορμή ο τραγικός χαμός ενός νέου ανθρώπου, που ποιος να του έλεγε  πως θα έφευγε από μαχαίρωμα φασίστα, για να βρούνε το πάτημα να ξεριζώσουν τα κα(ω)λόπαιδα ή μήπως μπορούσαν να το κάνουν και πιο νωρίς και απλά τώρα ήρθε "βολικά " για να μην ασχολούμαστε με τίποτε άλλο πέρα από αυτό (όπως για παράδειγμα τις νέες μειώσεις σε συντάξεις που είναι στα σκαριά ).
    Κι ύστερα είπαμε και το άλλο. Μήπως όλα αυτό το "σκηνικό" έγινε με τον γνωστό ελληνικό τρόπο, δηλαδή εκ του προχείρου και στο τέλος βρεθούν οι νόμοι και η δικαιοσύνη να χρωστάνε κιόλας στα κα(ω)λόπαιδα. Μήπως στο τέλος βγούνε και από πάνω όντας "αδίκως κατηγορούμενοι από ένα κράτος που θέλει να τους φιμώσει και να τους αναγκάσει να σταματήσουν τον αγώνα" και άλλες τέτοιες φανφάρες. Μήπως τους κάνουμε και ήρωες;
    Έκανα πολλές σκέψεις σχετικά με το θέμα αυτές τις μέρες. Άραγε αυτό το τσίρκο και οι απείρου κάλλους σκηνές που προβάλλονται κάθε μέρα από τα παντός είδους κανάλια, θα μας κάνουν απλά να σιχαθούμε και να γυρίσουμε πάλι την πλάτη αδιάφορα. Ίσως νομίσουμε πως τώρα που ,τάχα, τελείωσε  το παραμύθι με τα κα(ω)λόπαιδα όλα τα προβλήματά μας θα λυθούν και τι καλοί και δημοκράτες είναι αυτοί που "διορίστηκαν" για να μας κυβερνάνε.Αυτό που αφουγκράστηκα από διάφορες συζητήσεις με οικείους είναι μία ανακούφιση που "έπεσε το Γ' Ράιχ" . Μην γελιόμαστε όμως. Ακόμη κι αν έπεσε, η απελευθέρωση αργεί.
   Ξέρεις, εν τέλει ,πιο είναι το πιο φαιδρό στην υπόθεση Σοφάκη; Μία ομάδα από μερικά ανθρωπάκια που χλευάζουν την αξία της ανθρώπινης ζωής και ηδονίζονται με την εξουσία έχοντάς την κάνει αυτοσκοπό, κατάφεραν να μας κάνουν για κάποιες μέρες να  μην ασχολούμαστε με τα δικά τους κατορθώματα αλλά να παρακολουθούμε τη διάλυση μίας άλλης συμμορίας, όμοιας με τη δική τους. Τι ,Σοφάκη, νόμιζες πως λέγοντας για "ανθρωπάκια" εννοούσα τα παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια και τα υψηλά IQ ;Οχι λάθος. Αυτοί δεν είναι καν ανθρωπάκια . Για τους άλλους μιλούσα , τους νόμιμους, τους κυβερνώντες. Σας έφτιαξε η Χρυσή Αυγή λαμόγια! Μπροστά της ακόμη κι εσείς φανήκατε συμπαθητικοί.
    Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσα να συμφωνήσω με έναν καταδικασμένο τρομοκράτη- δολοφόνο. Δεν μπορώ όμως να αγνοήσω πως όταν διάβασα την επιστολή του Χριστόδουλου Ξηρού (της γνωστής οικογενείας ) από τη φυλακή είδα στα γραφόμενα του όλα αυτά που τις τελευταίες μέρες πέρασαν από το μυαλό μου (για όποιον ενδιαφέρεται ορίστε και το link  http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/588968/oi-simerines-exelixeis-apoteloun-mia-kinisi-panikou/ ).Λες βρε Σόφη να αρχίσω να ανησυχώ γι' αυτή την ταύτιση απόψεων ;Μπα, τυχαίο. Αυτοί οι δολοφόνοι ,είτε φορούν μαύρα, είτε ρούχα φυλακής, είτε γραβάτες,όλοι έχουν κάτι κοινό: πιστεύουν με δύναμη σε κάτι σάπιο. Συγνώμη για την έπαρση, αλλά τα "σάπια" δεν περνάν σε'μένα.

    Αφού γλυτώσαμε τη φυλακή Σοφάκη και με την ελπίδα για ένα καλό
    βράδυ.

     Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι


    Καληνύχτα.

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Πόλη δίχως αυτοκίνητα.

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Την Κυριακή που πέρασε γιορτάζαμε την παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητο. Οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης ήταν κλειστοί και όλα ήταν ένας μεγάλος πεζόδρομος. Είχε πολύ κόσμο στο κέντρο και το κυρίαρχο μεταφορικό μέσο ήταν το ποδήλατο. Σε πολλές πλατείες υπήρχαν εκδηλώσεις και δράσεις .Δεν ήμουν η μόνη που αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε αυτό να γίνει και για άλλες Κυριακές του χρόνου. Πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο πιο ήσυχη είναι η πόλη χωρίς τα αυτοκίνητα. Μάλλον δεν δίνουμε στην ηχορύπανση την προσοχή που της πρέπει. Να σου δείξω μερικές φωτογραφίες Σοφάκη.


Αριστοτέλους περίπου στις 6 το απόγευμα.
Το τεχνητό γρασίδι τοποθετήθηκε σαν ένας μέρος όπου θα μπορούσες να αράξεις για να παρακολουθήσεις την ταινία που θα προβάλλονταν μετά τις 8. Αν ήταν μεγαλύτερο σε εμβαδόν θα ήταν κάτι εντυπωσιακό. Τώρα ήταν απλά μία καλή προσπάθεια κι ένα ευχάριστο χρώμα στο γκρίζο τσιμέντο της πλατείας Αριστοτέλους.





Η Τσιμισκή όπως δεν την έχουμε ξαναδεί.
 Στην Τσιμισκή μπορεί να κυκλοφορούσαν λεωφορεία αλλά ήταν και τα μόνα οχήματα εκτός από ποδήλατα που ήταν εκεί. Την ώρα που βρισκόμασταν σε εκείνο το σημείο περνούσε από εκεί μία μπάντα. Πραγματικά υπέροχο το να πηγαινοέρχεσαι με άνεση στον πιο "πνιγμένο" δρόμο της Θεσσαλονίκης.
Ένας μεγάλος , μεγάλος πεζόδρομος. Φυσικά να μην αναφέρω ότι τα καφέ ήταν παντού γεμάτα και δυσκολευτήκαμε αρκετά για να βρούμε κάπου να καθίσουμε. Είπαμε, μπορεί να κόψουμε το φαγητό αλλά τον καφέ ποτέ. Και μία μέρα σαν κι αυτή, επιβάλλεται.                                        








 Στην Προξένου Κορομηλά είχε δράσεις για τα παιδιά. Ζγραφική στο δρόμο και παιχνίδια από τα παλιά. Παίζανε μήλα, κουτσό , τζαμί. Θυμηθήκαμε όλοι τα νιάτα μας ! Ένα κοριτσάκι, είχε τέτοια χαρά που έπιασε μήλο που μόλις το έκανε έτρεξε κι αγκάλιασε τη μαμά της. Εγώ πάντως συγκινήθηκα με την εικόνα.
I love Thessaloniki.
Η προσπάθεια που λέγαμε.
Αφού έδυσε ο ήλιος.

Κι ένας ακόμη πρωταγωνιστής της ημέρας.
     Την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη  Σοφάκη. Θυμώνω πάρα πολύ που τόσα χρόνια ήμασταν πολύ "χαλαροί" για να καταλάβουμε πόσα πολλά χάνουμε που δεν εκμεταλλευόμαστε όλα αυτά που έχει να μας προσφέρει. Λένε πως οι πόλεις είναι οι άνθρωποι της. Αν είναι έτσι τότε προτιμώ να γίνω λιγότερο χαλαρή και αξιαγάπητη, αλλά πάντα δεύτερη και να διεκδικήσω επιτέλους αυτά που αξίζουν στην τόσα πολλά υποσχόμενη πόλη μου. Δεν σωθήκαμε με μία ημέρα δίχως αυτοκίνητα και πολλή χαρά. Το θέμα είναι να πολλαπλασιαστούν. Όχι τα αυτοκίνητα , η χαρά. Άντε κι άλλος Παπαγεωργόπουλος να μη μας βρει...

    Να έχεις μία καλή νύχτα Σοφάκη μου.

    Σε φιλώ γλυκά.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Επιμένοντας καλοκαιρινά (last vol. )

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Φτάνοντας στο τέλος του φετινού καλοκαιρινού μας ταξιδιού θα σε πάω κάπου στα τέλη Ιουλίου. Λίγες μέρες πιο πριν είχαν επαναπατριστεί για διακοπές τα ξαδέρφια από Αγγλία και Αμερική. Ο Ανδρέας και η Στέλλα "καβάλησαν" την British και κατεφθασαν από το Λονδίνο και ο Διαμαντής (αδερφός του Ανδρέα) μετά από καμιά δεκαριά ώρες ταξίδι άφησε για ένα μήνα το Σινσινάτι και μας ήρθε. Όλοι μαζί είχαμε κανονίσει να περάσουμε ένα τριήμερο στην Αμμουλιανή. Με τον Γιώργο είχαμε πάει και το καλοκαίρι του 2011 αλλά τελικά κανείς δεν μπορεί να πάει μόνο μία φορά. Είναι το νησί Lay's !
     Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τις σμαραγδένιες παραλίες με την ψιλή άμμο και τα νερά που μπορείς να καθρεφτιστείς, Για τον βυθό που έχει πολλά να προσφέρει και αν αρχίσεις να τον εξερευνάς ξεχνιέσαι μέχρι τα ακροδάχτυλα σου να "παπαριάσουν" (ο Ανδρέας πάντως δεν άφησε φύκι για φύκι που να μην το ψάξει ).Για τα Γαιδουρονήσια, ή νησάκια Δρένια όπως είναι η επίσημη τους ονομασία, που με ένα νοικιασμένο βαρκάκι μπορείς να τα απολαύσεις και να κάνεις και τον καπετάνιο. Για τα φρέσκα ψάρια που φάγαμε στον "Τζανή" και τις κρέπες με ολόκληρη λιωμένη σοκολάτα (ναι, ναι καλά διάβασες Σοφάκη ). Το όμορφο μικρό λιμάνι που στο ηλιοβασίλεμα άλλαζε τόσα χρώματα που θα τα ζήλευε και το Α με τις επιλογές χρωμάτων στο Word. Τους ανθρώπους που έχουν ακόμη μέσα τους το καλό στίγμα του πρόσφυγα, όντας απόγονοι Μικρασιατών προσφύγων και ξέρουν να τιμούν την λέξη "φιλοξενία".  Τα λόγια δεν τελειώνουν ποτέ Σοφάκη. Αυτή τη φορά λοιπόν αποφάσισα να αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν. Voila !
Αλυκές, η μεγαλύτερη παραλία του νησιού
Μία από τις ομπρέλες στο βάθος ήταν δική μας.


Το λιμανάκι και τα χρώματά του                                


Το βαρκάκι μας (με την μπλε τέντα δεξιά) στην παραλιά
στο μικρό νησάκι Δρένια.
Ο βυθός στο νησάκι.
         Τα νησάκια είναι προσιτά και με βάρκα που κάνει συγκεκριμένα δρομολόγια και είναι μία ακομη επιλογή για να πας. Δεν είναι κατοικημένα αλλά είναι εκμεταλλευόμενα.Το μικρό νησί έχει δύο παραλίες που είναι χωρίς οργάνωση και έχει μερικά δέντρα,τους καθημερινούς επισκέπτες και καμιά δεκαριά κατσίκες. Σε αυτό αράξαμε με το βαρκάκι. Το άλλο νησάκι έχει ένα οργανωμένο beach bar και μία ταβέρνα αλλά το αποφύγαμε μια και θέλαμε κάτι λιγότερο "πολιτισμένο". Βαρκάκι μπορείς να νοικιάσεις εύκολα. Εμείς έχοντας την προηγούμενη εμπειρία ξαναπήγαμε στον Μάκη, μία φυσιογνωμία που δεν φωνάζει απο μακριά "υπευθυνότητα¨αλλά κάνει τη δουλειά του καλά και κάπου εκεί ανάμεσα σε τσίπουρα και φαγητό φροντίζει να σου δώσει τις σωστές οδηγίες και συμβουλές προς ναυτιλλομένους.

Σε κρεπερή μέσα στον οικισμό.

Κόλαση από την ΙΟΝ γάλακτος.
Τρελή πατέντα.
Ένα πιάτο τηλεόρασης που έγινε τέχνη.
Παραλία Καραγάτσια από ψηλά.
Εξαιρετική.

Βραδινό μπανάκι σε αυτή την παραλία από τους
γενναίους Γιώργο, Ανδρέα, Στέλλα.
        Η Αμμουλιανή, Σοφάκη, είναι ένα μικρό νησί που σε κάνει να αισθάνεσαι σαν να έχεις πάει για καλοκαίρι στο χωριό σου. Οι αποστάσεις είναι εκμηδενισμένες οπότε δεν χάνεις χρόνο στους δρόμους. Ο οικισμός είναι ένας κι έτσι από τη δεύτερη βραδιά αρχίζεις και να χαιρετάς γνωστούς στα δρομάκια! Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εκεί μας κέρδισαν και γι' αυτό θέλω να τους μνημονεύσω.
Μείναμε στην Pansion Evi  ( http://www.pansionevi.com ). Ομορφα, προσεγμένα δωμάτια, πεντακάθαρα και ωραίοι άνθρωποι. Η Εύη ήταν και η έκτη στα επιτραπέζια που στήναμε κάθε βράδυ στο αίθριο. Να' ναι καλά.
Την προηγούμενη φορά είχαμε μείνει σε έναν εξίσου καλό ξενώνα. Casa Dominici (http://www.dominiciammouliani.gr ) εκεί όπου η Αννα, ιδιοκτήτρια, ξέρει να κάνει τη διαφορά.
Την είδαμε και φέτος μάθαμε τα νέα της και πολύ χαρήκαμε.
Φάγαμε στον "Τζανή". Δίπλα σχεδόν από εκεί που μέναμε , με το γαλάζιο να απλώνεται κάτω από τα πόδια σου και τα φαγητά να λιώνουν στο στόμα και να σε αποζημιώνουν στο έπακρο.Την ξέρουν καλά τη δουλειά τους.
Φάγαμε την υπέροχη κολασμένη κρέπα στον "Γαλιμή"  όπου η Κωνσταντίνα , που μαζί με τον άνδρα της είναι οι ιδιοκτήτες, απολαμβάνουν τη ζωή εκεί και ως μόνιμοι κάτοικοι και , όπως μας είπε, είναι πολύ ευτυχισμένοι που επέλεξαν να αφήσουν την πόλη.Μπράβο βρε παιδιά !
      Όλες αυτές οι εικόνες έφεραν στο νου πολλές ωραίες στιγμές αλλά και μία γλυκιά μελαγχολία. Όχι, δεν στεναχωρήθηκα πάλι που τελειώνει το καλοκαίρι, απλά συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου λείπουν τα παιδιά που εδώ κι ένα μήνα έχουν επιστρέψει στη βάση τους. Ανδρέα, Στέλλα, Διαμαντή μας λείπετε. Κρατάτε γερά...

     Με απέραντο γαλάζιο στα μάτια.
     Με πανέμορφες εικόνες μαζί με αγαπημένους ανθρώπους

     Αφήνω το καλοκαίρι Σοφάκη,,,

     Να' μαστε όλοι καλά και του χρόνου

    Καλή σου νύχτα κοριτσάκι

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Επιμένοντας καλοκαιρινά (vol.2)

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Τώρα που άνοιξαν και τα σχολεία έχω ακόμη μεγαλύτερη επιθυμία να αντισταθώ.Επιμένω καλοκαιρινά και συνεχίζω με τα των διακοπών μου.
   Δύο από τις τέσσερις εβδομάδες του Αυγούστου μας βρήκαν στα δικά μας μέρη: στο εξοχικό στην Τούζλα. Μία από τις καλύτερες και πιο εμπνευσμένες κινήσεις των γονιών μου ήταν η αγορά αυτού του οικοπέδου πριν από δέκα χρόνια. Ενα τροχόσπιτο... ενισχυμένο, μία τουαλέτα κι ένα κουζινάκι ό, τι χρειάζεται για να γίνει ένα οικόπεδο με δέκα ελαιόδεντρα ένα πρώτης τάξεως ησυχαστήριο- ορμητήριο. Όλα φτιαγμένα από τα χεράκια του μπαμπά μου (και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα) και περιποιημένα με το γούστο και τη φροντίδα της μαμάς μου.
Η επίσημη ονομασία του εξοχικού.
Ονομάστηκε έτσι όταν η μαμά ήταν
ακόμη μαζί μας.
Made by my George.
 Είναι μεγάλη υπόθεση , ιδιαίτερα στο δικό μας παρόν, να έχεις ένα μέρος όπου μπορείς να αράξεις, να ηρεμήσεις και να χαρείς τη δύναμη της εξοχής όλες τις εποχές του χρόνου. Ακούγομαι σαν διαφήμιση μεσιτικού γραφείου Σοφάκη. Τι να πω. Μπορεί η παραλία της Τούζλας να μην είναι από τους hot προορισμούς , αλλά φιλοξενεί στα πέριξ της τον δικό μου προσωπικό παράδεισο.
    Η πρώτη εβδομάδα της διαμονής μας εκεί συνδυάστηκε με τη μία από τις δύο εβδομάδες άδειας του μπαμπά μου. Εκτός από τον πατέρα, είχαμε εκεί παρέα τους γείτονες (κουμπάρους και φίλους) που εδώ και χρόνια είναι ακόμη ένας λόγος για να μου αρέσει η καλοκαιρινή διαμονή στην πατρογονική, εξοχική εστία. Το καλό είναι ότι και ο Γιώργος αγάπησε από την πρώτη στιγμή το μέρος κι έτσι μοιραζόμαστε την ίδια επιθυμία να βρισκόμαστε εκεί. Η πρώτη λοιπόν εβδομάδα συνδυάστηκε με καλή παρέα, πολύ φαγητό (σε σημείο σκασμού) , πολύ κολύμπι και το πανηγύρι.
   Η εκκλησία εκεί γιορτάζει στις 6/8 (Μεταμόρφωση του Σωτήρος ) και για έξι μέρες  η περιοχή γίνεται πόλος έλξης για παραθεριστές και κατοίκους των γύρω χωριών. Φέτος επισκέφθηκα το πανηγύρι 4 φορές! Είμαι για τα πανηγύρια, θα μου πεις Σοφάκη. Ε, ναι είμαι. Τρελαίνομαι για την ενέργεια, τα χρώματα, τη χαρά και την γευστική πανδαισία των πανηγυριών. Μία από τις πιο αγαπημένες μου γεύσεις είναι το μαλλί τις γριάς. Δεν ντρέπομαι καθόλου να κρατώ το μαγικό ξυλάκι και να λερώνομαι προσπαθώντας να δαμάσω  το πιο γλυκό-κυριολεκτικά και μεταφορικά- κομμάτι της πανηγυρτζίδικης εμπειρίας. Πραγματική ζάχαρη. Βέβαια φέτος δεν το τίμησα γιατί θεώρησα ότι ο κεσές με του πιο απίστευτους λουκουμάδες που έχω φάει ever, ήταν αρκετοί. Ικανοποίησα και την ανάγκη για φθηνές ημι-χρήσιμες αγορές (ξέρεις Σοφάκη, από αυτές που τάχα χρειάζεσαι) κλείνοντας με επιτυχία τη φετινή σεζόν στη γιορτή της Τούζλας.
    Η δεύτερη εβδομάδα ήταν εκείνη που στην ελληνική συνείδηση φωνάζει καλοκαίρι και ξεκούραση, αυτή του δεκαπενταύγουστου. Η παρέα εντός των ορίων του οικοπέδου μεγάλωσε καθώς κατέφθασε ο αδερφός . μετά συζύγου και τέκνου. Τι ωραία παρέα Σοφάκη. Ο Billy έκανε τις μέρες μας πιο όμορφες και τις γέμισε με ακόμη περισσότερα χαμόγελα. Ο μικρός λάτρεψε τη θάλασσα κι έτσι οι δύο επισκέψεις στην παραλία ήταν στην ημερήσια διάταξη.

 Η παραλία κοντά στο εξοχικό ( απόσταση 7 λεπτών με τα πόδια ) δεν δρέπει δάφνες για την ποιότητα και την καθαρότητα της αλλά μπορείς να την πεις αξιοπρεπή και ικανή να σου δώσει ευχαρίστηση. Άλλωστε κανένα μέρος που προσφέρει αυτές τις εικόνες δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Τελικά η θάλασσα, όπου κι αν υπάρχει, μπορεί από το τίποτα και με τη συνεργασία του ήλιου, του καλύτερου διευθυντή φωτογραφίας που υπάρχει, να δημιουργήσει μικρά οπτικά θαύματα.Δεν νομίζεις Σοφάκη;
Καλό είναι βέβαια να κάνεις και αλλαγές στις παραστάσεις σου ,οπότε κάποιες φορές μπαίναμε στο αυτοκίνητο και παίρνοντας τον παραλιακό δρόμο φτάναμε στην παραλία Κάριανης, εκεί που στα παιδικά μου χρόνια κάναμε ελεύθερο camping χαρίζοντας μου μερικές από τις πιο όμορφες μου αναμνήσεις.








Εκεί κάπου υπάρχει, εδώ και αρκετά χρόνια, ένα πολύ ωραίο beach bar ονόματι Sushi, που φιλοξένησε μερικές από τις βουτιές μας. Δεν ξέρω αν του χρόνου θα είναι το ίδιο καλό, αλλά φέτος μας αποζημίωσε όσες φορές πήγαμε και το προτείνω ανεπιφύλακτα για όποιον του χρόνου θελήσει να κάνει μία αλλαγή από τις "σαν την Χαλκιδική δεν έχει " παραλίες του διπλανού μας νομού. Το νερό πολύ καλό, ο καφές πάντα πετυχημένος , η μουσική υπέροχη και χαλαρωτική και οι ξαπλώστρες ονειρεμένες. Από αυτές που τις βλέπεις και φωνάζουν "κοιμήσου". Περιττό να πω φυσικά ότι κοιμήθηκα.
      Την τελευταία βραδιά που μείναμε είχαμε καθίσει δίπλα σε μία από τις ελιές και ψήναμε λουκάνικα.Κλασσικοί Έλληνες. Μέσα στην ηρεμία της βραδιάς και στην δροσιά μια εικόνα εμφανίστηκε στον ουρανό. "Γιώργο , πάρε τη φωτογραφική μηχανή και έλα . Αυτό δεν πρέπει να το χάσεις" είπε ο αδερφός κι έδειξε στον Γιώργο τι εννοούσε.
Αυτό εννοούσε !


      Είδες τι γίνεται όταν συνωμοτήσει το φεγγάρι με μερικά σύννεφα, μια ελιά και τον προβολέα που την φωτίζει;  Χάρμα οφθαλμών. Με αυτή την εικόνα έκλεισαν οι φετινές μέρες μας στη Villa Sofi. Οικογενειακές διακοπές θα μπορούσα να τις πω.Τόση  ηρεμία,τόση χαρά, τόση ξεκούραση μόνο σε ένα μέρος που το αισθάνεσαι απόλυτα δικό σου, με ανθρώπους που τους αισθάνεσαι απόλυτα δικούς σου, μπορείς να βρεις.Μπαμπά, μαμά σας ευχαριστώ γι' αυτό το "δώρο" . Ανεκτίμητο...


    Με πολλές ευχές για ένα καλό βράδυ και ακόμη περισσότερο μπλε στα μάτια μου.

   Σε φιλώ κοριτσάκι.

   Καλή σου νύχτα.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Επιμένοντας καλοκαιρινά (vol.1 )

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Δεν ήμουν παιδί του καλοκαιριού, μάλλον της άνοιξης θα έλεγα. Βαριόμουν το καλοκαίρι. Αν εξαιρέσεις τη θάλασσα και γενικά τις διακοπές, που ήταν ονειρεμένα, δεν έβρισκα άλλο λόγο ύπαρξης για το καλοκαίρι. Όταν μάλιστα κόντευε το τέλος δήλωνα αναίσχυντα "Αντε, να ανοίξουν τα σχολεία βαρέθηκα". Μεγαλώνοντας, βέβαια ,εκτίμησα όπως έπρεπε την αξία του καλοκαιριού. Πλέον, απλά δεν θέλω να τελειώσει.
   Επιμένω , λοιπόν, καλοκαιρινά κι επειδή μετά τις 20 Ιουλίου πέρασα ένα καλοκαίρι που μου θύμισε τον καιρό π.Δ (όπου Δ = δουλειά. Το γράφω με κεφαλαίο γιατί πλέον η δουλειά είναι σαν τον Χριστό. Τη σέβεσαι , παρακαλάς να είναι μαζί σου και πολύ συχνά αναρωτιέσαι αν υπάρχει ) αξίζει τον κόπο να μιλήσουμε γι' αυτό.
   Τα πιάνω λοιπόν με ανάποδη χρονολογική σειρά και κάνω μία κατεβασιά προς την Εύβοια.Είχαμε πρόσκληση από τον Στέργιο και τη Μάγδα για να πάμε εκεί . Μένουν στις Κονίστρες, ένα χωριό ανεβαίνοντας προς την Κύμη. Στο όμορφο σπίτι τους περάσαμε 4 υπέροχες μέρες. Παιδιά σας ευχαριστούμε πολύ για την φιλοξενία, για τις βόλτες , τις βουτιές μα κυρίως που μας κάνατε να νιώσουμε "σαν στο σπίτι μας" (κλισέ, αλλά όταν είναι αλήθινό δεν μπορείς παρά να το πεις ).
   Το ταξίδι μας για την Εύβοια ξεκίνησε Παρασκευή πρωί , κύλησε σε πολύ χαλαρούς και συνάμα οικονομικούς ρυθμούς κι έπειτα από δύο στάσεις , 8.230 διόδια, κάμποσα χιλιόμετρα και 7,5 ώρες ήρθε εις πέρας με επιτυχία. Στις Κονίστρες μας πρίμεναν τα παιδιά και το παστίτσιο της Μάγδας το οποίο πολύ ευχαριστηθήκαμε. Μία βόλτα για ποτό στην παραλία της Κύμης ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσουμε τη μέρα.
   Το επόμενο πρωί ήταν η αρχή της γνωριμίας μας τις θάλασσες της αιγαιοπελαγίτικης μεριάς της Εύβοιας.Ξεκινήσαμε από την παραλία Μουρτερής, θέση Κεφάλα. Ναι, ξέρω το όνομα δεν χαιδεύει το αυτί αλλά αυτό το θέαμα χαιδεύει σίγουρα το μάτι.

Πήγαμε εεεεεεεεεκεί στην άκρη.
Να το πιεις στο ποτήρι

Και η πετσέτα έχει ψυχή.
Και ο Θεός έπλασε το ηλιοβασίλεμα
Κάπου εκεί δίπλα σε αυτό το βράχο βρίσκεται το κουφάρι του "Φ/Γ ΔΥΣΤΟΣ" που είχε βυθιστεί το 1996 κοντά στην Κύμη. Ακόμη έχω στο μυαλό μου την εικόνα του αναποδογυρισμένου πλοίου.Τραγικό, αλλά ένα γεγονός που δεν μπορείς να αγνοήσεις.Η θάλασσα δεν είναι δυστυχώς μόνο μπάνιο και φραπέ. Σε αυτή την παραλία πάντως και το κολύμπι και ο καφές ήταν ...μμμμμ. Κι επειδή είναι γνωστό ότι η θάλασσα ανοίγει την όρεξη (θαρρείς και χρειαζόμασταν βοήθεια) κλείσαμε εκείνο το Σάββατο με φαγητό σε μία από τις καλύτερες ταβέρνες στην περιοχή, "Φυγούλι" το όνομα. Ωραία πιάτα, πολύ καλές τιμές, απέραντη θέα , ένα φεγγάρι κόκκινο ταψί και κυρίως καλή παρέα για ένα γεύμα που τα είχε όλα.
    Το σαφάρι συνεχίστηκε με αμείωτους ρυθμούς και την επομένη. Αυτή τη φορά δύο παραλίες είχαν την τιμητική τους. Ξεκινήσαμε από το Αρμυρίχι

Μια ομορφιά.


Κι άλλη μία ομορφιά
Σαν την καλή παρέα δεν έχει.
Είχε επίσης και πολύ ωραίο βυθό.

Σύμφωνα με τα παιδιά , εδώ γυρίστηκε η τελευταία διαφήμισή της AMSTEL και η παραλία έχει, από τότε, περισσότερο κόσμο. Βέβαια αυτό δεν ξέρω κατά πόσο αρέσει στους τακτικούς free campers της περιοχής που είχαν εκεί στημένα τα τσαρδιά τους , ακόμη και μέσα στους βράχους.

Αυτή είναι ζωή... στο βράχο.

Μετά από μία γεύση από αυτά τα μαγικά νερά πήγαμε στο Λιμνιώνα. Εκεί που λες Σοφάκη είναι σαν ένα φυσικό water park. Συνδυάζει βουτιές, σπηλιές και χαμόγελα που σε γυρίζουν σε ηλικία, μπορεί και μονοψήφια.

Κάπου από εκεί πάνω πήδηξε και ο Γιώργος.
Δεξιά και αριστερά από το άνοιγμα υπήρχαν μικρές σπηλιές στις οποίες πήγαμε. Ήταν μικρές και σκοτεινές αλλά ένιωσα θαρρείς και ήμουν στο "Κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού". 


Να έκανα ένα μπλουμ, να πήγαινα εκεί τώρα.
Αυτό είναι πλάνο "I love Greece"
       Η θάλασσα ήταν παρούσα συνεχώς. Αλλά επειδή η Εύβοια έχει και πολύ όμορφα βουνά ο Στέργιος θέλησε να μας δείξει και λίγο από τα "δικά" τους βουνά που απλώνονται ακριβώς πάνω από το χωριό. Έτσι τη δευτέρα το πρωί μεταμορφώσαμε με μαγικά το Getz της Μάγδας σε 4Χ4 και πήραμε την ανηφόρα. Όπως όλα τα βουνά έτσι κι εκείνο μας πρόσφερε απλόχερα εικόνες ηρεμίας και μυρωδιές που ξαναθυμάσαι ότι υπάρχουν και ευφραίνουν καρδίαν και ρουθούνια.




Αυτό το μέρος ,που είναι σαν ένα μεγάλο πλάτωμα στη μέση του βουνού το λένε Βρωμονέρα!Κι επειδή σίγουρα δεν του ταιριάζει σαν όνομα να εξηγήσω Σοφάκη ότι λέγεται έτσι διότι το χειμώνα γεμίζει με νερά τα οποία στη συνέχεια , μέσω του πολύ μεγάλου δικτύου σπηλαίων που διαθέτει η Εύβοια, φεύγουν από εκεί και διοχετεύονται σε άλλα μέρη του νησιού. Σαν γνήσια Ελληνίδα αυτό που  σκέφτηκα όταν είδα το πανέμορφο αυτό τοπίο ήταν " Ε, ρε γλέντια και σούβλες που κάνεις εδώ! ". Τι ψέματα είναι;


Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα.
Κατεβαίνοντας από το βουνό ο Στέργιος με ρώτησε " Θέλεις να πάμε τελικά ή κουράστηκες;"Ο Γιώργος είχε ήδη πάει και δεν του έκανε ιδιαίτερη διαφορά. Κι εδώ νομίζω ότι είναι η ώρα  να κάνεις την ερώτηση Σοφάκη "Που ρε παιδιά ;". Στην Κολέθρα θα σου πω εγώ και μπορείς να αρχίσεις να γελάς. Η Κολέθρα λοιπόν είναι κι αυτή μία υπόγεια σπηλιά - γεώτρηση,η οποία είναι στην ουσία το υδραγωγείο της περιοχής. Δεν ξέρω πόσα χωριά παίρνουν νερό από εκεί αλλά σίγουρα είναι μερικά. Το χειμώνα είναι λέει γεμάτη αλλά όσο κοντεύει το καλοκαίρι αδειάζει κι έτσι μπορείς να κατέβεις (αν έχεις την τρέλα που κουβαλάει ο Στέργιος, δεν είναι ότι κάνουν και οργανωμένες τουρνέ!) και βλέπεις από κοντά τη σπηλιά αλλά και τους σωλήνες της γεώτρησης. Η αλήθεια είναι πως ενώ στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί ο Στέργιος είχε κολλήσει τόσο πολύ με αυτή την "τρύπα" και του άρεσε να κατεβαίνει συνέχεια, όταν πήγα εκεί και το είδα κατάλαβα.

Εκεί κάτω κατεβήκαμε.
Είναι εντυπωσιακό να φτάνεις μέχρι κάτω, να βλέπεις από κοντά το νερό , το χάος που συνεχίζει μέσα στη σπηλιά αλλά και το μεγάλο σωλήνα της γεώτρησης να περνάει δίπλα σου. Άλλη μία συμμετοχή λοιπόν στο "Κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού" .


Η θάλασσα δεν θα μπορούσε να λείπει και από εκείνη τη μέρα κι έτσι όταν η Μάγδα  σχόλασε από τη δουλειά , μπήκε στην παρέα μας και πήγαμε να γνωρίσουμε , έστω και πάνω στη δύση του ηλίου την παραλία Κορασίδα.

Από το δρόμο προς τα εκεί.
Η Κορασίδα από ψηλά.
        Πλήρης εμπειριών και παραλιών επιστρέψαμε στο σπίτι για την τελευταία βραδιά μας κάτω από τον Ευβοϊκό ουρανό. Η βραδιά κύλησε με ψήσιμο και καλοφαγία. Σουβλάκια, σεφταλιές και για κλείσιμο λουκουμάδες χειροποίητους (από τα χεράκια της Αρετής, φίλης των παιδιών. Να ' ναι καλά ) με μέλι τοπικής παραγωγής. 
      Δεν είχαμε και ιδιαίτερη χαρά που θα φεύγαμε την επόμενη ημέρα . Τι αξία θα είχε παρόλα αυτά αν τα όμορφα κρατούσαν για πάρα πολύ. Θα γίνονταν μάλλον συνήθεια και θα περνούσαν απαρατήρητα . Δεν θα ήταν κακό να κρατούσαν και λίγο παραπάνω όμως.Ας είναι. Εμείς να είμαστε καλά. Πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή στις 7 το πρωί , κατεβήκαμε από το βουνό και στείλαμε τα τελευταία μας φιλιά στην Εύβοια περνώντας την γέφυρα της Χαλκίδας.

Στο βάθος, γέφυρα.

Εις το επανιδείν
     Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα των φετινών μας διακοπών.Το συμπέρασμα από το ταξιδάκι μας αυτό: η Εύβοια έχει πολλά να προσφέρει και δεν της το είχα. Στέργιο, Μάγδα να είστε πάντα καλά. Πολλά ευχαριστούμε.
    Θαρρώ κατάλαβα Σοφάκη, γιατί άρχισα να σου τα λέω ανάποδα.Μάλλον θέλω όσο περνούν οι μέρες του Σεπτέμβρη εγώ, με την κουβέντα μας , να μπαίνω ακόμη πιο μέσα στο καλοκαίρι.Ο,τι μπορούμε κάνουμε.

    Με πολλές ευχές για καλό βράδυ και πολύ μπλε στα μάτια μου

   Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.