Αγαπημένη μου Σόφη,
Κανονικά θα έπρεπε να είχα κάνει πρώτα το γλυκό και μετά να μιλήσω γι'αυτό αλλά αυτή τη στιγμή με έχει "χτυπήσει" στη μύτη η μυρωδιά από τον μπακλαβά που αργοψήνεται και είπα να μοιραστώ αυτή την αρωματική εμπειρία μαζί σου.
Η συνταγή λέει πως πρέπει να ψηθεί στους 150 βαθμούς για δύο ώρες. Μόλις περάσαμε την πρώτη ώρα και πριν από περίπου δέκα λεπτά το σπίτι άρχισε να γεμίζει με την μυρωδιά του αγελαδινού βούτυρου που αφήνει τη ζέστη του φούρνου να πάρει την εξαίσια οσμή του, να την ταξιδέψει σε κάθε δωμάτιο και να να μας θυμίσει τι σημαίνει αυτό που η μαμά μου έλεγε "καλό" βούτυρο. Δεν ξέρω αν το λέει όλος ο κόσμος έτσι, αλλά εγώ ξέρω πως όταν λέμε βούτυρο αναφερόμαστε στην μαργαρίνη και όταν λέμε "καλό βούτυρο" μιλάμε για αυτή τη βόμβα λιπών, θερμίδων αλλά και γεύσης, το αγελαδινό βούτυρο.Πω, πω!!Που να γίνει και το σιρόπι δηλαδή.
Θυμάμαι πάντα πως αυτό που μου άρεσε στον μπακλαβά ήταν τα λεπτά φύλλα, τα βουτηγμένα στο σιρόπι. Μπορούσα να φάω ένα ολόκληρο ταψί μόνο φύλλα. Αντίθετα με τη γέμιση την οποία, όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι έτσι και η μαμά, την έφτιαχνε με καρύδια. Εκεί τα χαλούσαμε λίγο. Γενικά δεν είμαι φίλος των ξηρών καρπών μέσα στα γλυκά, κυρίως καρύδια και αμύγδαλα με την αντιπάθεια να γίνεται μεγαλύτερη όταν είναι θρυμματισμένα. Αυτό λοιπόν που έκανα ήταν να τρώω τα φύλλα και λίγη από τη γέμιση και την υπόλοιπη ή την πετούσα ή κάποιος καλοθελητής, συνήθως ο μπαμπάς που είναι σαν τον "καλό τον μύλο", έτρωγε την υπόλοιπη. Αντιλαμβάνεσαι βέβαια Σοφάκη πως το πέταγμα δεν άρεσε καθόλου στη συνονόματη σου που θεωρούσε ότι χαράμιζα το γλυκό. Ε, δεν και είχε και τόσο άδικο είναι η αλήθεια αλλά πως να το κάνουμε, περί ορέξεως...!
Με αυτή την ,όχι και τόσο φιλική, διάθεσή μου απέναντι στα αμύγδαλα - καρύδια σαν δεδομένο , πήρα πέρυσι την απόφαση να κάνω μπακλαβά όπως στην Πόλη και όπως τον κάνουν οι γείτονες Τούρκοι: με φιστίκι Αιγίνης το λεγόμενο "σαν φυστίκ" (αυτό μάλλον τούρκικο μου κάνει σαν ονομασία) το οποίο μου είναι πιο ευχάριστο σαν γεύση μέσα στο γλυκό. Η απόπειρα δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχής και ας είναι καλά ο Γιώργος και οι λοιποί συγγενείς που παρέβλεψαν τα ψεγάδια, τον έφαγαν λέγοντας και μπράβο για την προσπάθεια. Παρόλα αυτά δεν πτοήθηκα. Οπλίστηκα με ζαχαροπλαστικό θάρρος, άλλαξα και συνταγή , τάχα πως μου έφταιγε αυτή και φέτος ξαναδοκιμάζω. Ελπίζω να πετύχει και για να μην πάει τσάμπα ο κόπος αλλά και το φιστίκι Αιγίνης είναι ακριβό και δεν είμαστε για σπατάλες καιροί που είναι.
Τι ωραία που μυρίζει Σοφάκη. Μμμμμμμμμ....!!Σου'ρχεται η μυρωδιά; Αντε και σε λίγο τελειώνει το ψήσιμο και θα κάνω το σιρόπι.
Ευχήσου μου καλή τύχη.
Θα μάθεις την επόμενη φορά πως έγινε.
Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι και σε χαιρετώ
Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012
Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012
Ευχές.
Αγαπημένη μου Σόφη,
Χρόνια πολλά. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και πέρασαν με φαγητό στο χωριό με παππού, γιαγιά και οικογένεια και ήταν πολύ ωραία (αν και κάτι έλειπε...και θα λείπει ). Τώρα περιμένουμε την Πρωτοχρονιά.
Να στείλουμε την αγάπη και τα χρόνια μας πολλά στη συντροφιά που μας διαβάζει.Μακάρι του χρόνου που θα είμαστε όλοι εδώ και πάλι μαζί να έχουμε μόνο ευχάριστα να λέμε.
Και για εξτρα ομορφιά θα δημοσιεύσω μια φωτογραφία από το αγαπημένο μου στολίδι στο δέντρο στο πατρικό μου σπίτι.
Χρειαζόμαστε μερικά θαύματα δεν νομίζεις Σοφάκη; Το μυστικό είναι όμως να μην τα περιμένουμε όλα από ουράνιες δυνάμεις. Ένα βρέφος είναι κι αυτό, μόνο του τι να σου κάνει! Κι όπως έλεγε και ο αρχαίος ημών Αίσωπος "Συν Αθηνά και χείρα κίνει". Άντε πάμε για θαύματα..
Σε φιλώ κοριτσάκι και μαζί σου και όσους μας αγαπάνε.
Καλό μεσημέρι
Χρόνια πολλά. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και πέρασαν με φαγητό στο χωριό με παππού, γιαγιά και οικογένεια και ήταν πολύ ωραία (αν και κάτι έλειπε...και θα λείπει ). Τώρα περιμένουμε την Πρωτοχρονιά.
Να στείλουμε την αγάπη και τα χρόνια μας πολλά στη συντροφιά που μας διαβάζει.Μακάρι του χρόνου που θα είμαστε όλοι εδώ και πάλι μαζί να έχουμε μόνο ευχάριστα να λέμε.
Και για εξτρα ομορφιά θα δημοσιεύσω μια φωτογραφία από το αγαπημένο μου στολίδι στο δέντρο στο πατρικό μου σπίτι.
 |
| Μια ομορφιά! |
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΑ !!
Σε φιλώ κοριτσάκι και μαζί σου και όσους μας αγαπάνε.
Καλό μεσημέρι
Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012
Η ζωή θέλει γλύκα...
Αγαπημένη μου Σόφη,
Σου γράφω σήμερα με την ικανοποίηση ότι και τα δύο μικρά εγχειρήματα που ανέλαβα αυτές τις μέρες (στον τομέα της ζαχαροπλαστικής) τα έφερα εις πέρας με επιτυχία.Αυτά ήταν: χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια και ροξάκια.
Σαφώς και δεν θα ισχυριστώ ότι τα μπισκοτάκια που έκανα ήταν κάτι δύσκολο ή απαιτούσε να κατέχεις κάποια ιδιαίτερη τεχνική,Παρόλα αυτά ήθελαν υπομονή και ώρα. Περίπου 4 ώρες μου πήρε για να τελειώσω όλη τη ζύμη. Θέλησα να κάνω και πολλά σχέδια με τις κουπ που έχω κι επέλεξα τις πιο μικρές για να βγουν πιο πολλά κομμάτια. Η αλήθεια είναι πως δεν τα μέτρησα αλλά σίγουρα κοντεύουν τα διακόσια. Χωρίς να έχω διάθεση να περιαυτολογήσω θα τολμήσω να πω ότι έγιναν νόστιμα και χαριτωμένα. Αυτό άλλωστε θα το κρίνεις και μόνη σου στις φωτογραφίες που ακολουθούν.
Το δεύτερο τόλμημα ήταν τα ροξάκια. Για δεύτερη συνεχή χρονιά κάναμε, μαζί με την Έλβη , ροξ τιμής ένεκεν για τη μαμά που έφτιαχνε κάθε χρόνο και όπως έχω αναφέρει κι άλλη φορά, ήταν πραγματικός ειδήμων. Θρυλικά έχουν παραμείνει καθώς κανείς ποτέ δεν κατάλαβε γιατί,ενώ η συνταγή είναι γνωστή και εύκολη, τα δικά της ροξ είχαν κάτι το ιδιαίτερο σαν θαρρείς και ο τελευταίος κοκκος ζύμης είχε έντονη μέσα του τη νοστιμιά. Όσο για τα δικά μας ... Καλά έγιναν. Όσο πρέπει γλυκά και μυρωδάτα.Μπορώ να πω ότι τρώγονται με ευχαρίστηση και ζητάς και δεύτερο!Στο σιρόπιασμα θέλουμε ακόμη λίγη εξάσκηση για να είναι και όσο πρέπει συμπαγή αλλά αυτό πιστεύω είναι θέμα προπόνησης.
Να λοιπόν τα γλυκά μου. Όποιος θέλει συνταγή να το πει (εγγυώμαι για τη γεύση) και όποιος θέλει να δοκιμάσει ας κοπιάσει στο σπίτι.Καλά Χριστούγεννα να έχουμε και από εβδομάδα...μπακλαβά!!!
Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.
Καλή σου νύχτα
Σου γράφω σήμερα με την ικανοποίηση ότι και τα δύο μικρά εγχειρήματα που ανέλαβα αυτές τις μέρες (στον τομέα της ζαχαροπλαστικής) τα έφερα εις πέρας με επιτυχία.Αυτά ήταν: χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια και ροξάκια.
Σαφώς και δεν θα ισχυριστώ ότι τα μπισκοτάκια που έκανα ήταν κάτι δύσκολο ή απαιτούσε να κατέχεις κάποια ιδιαίτερη τεχνική,Παρόλα αυτά ήθελαν υπομονή και ώρα. Περίπου 4 ώρες μου πήρε για να τελειώσω όλη τη ζύμη. Θέλησα να κάνω και πολλά σχέδια με τις κουπ που έχω κι επέλεξα τις πιο μικρές για να βγουν πιο πολλά κομμάτια. Η αλήθεια είναι πως δεν τα μέτρησα αλλά σίγουρα κοντεύουν τα διακόσια. Χωρίς να έχω διάθεση να περιαυτολογήσω θα τολμήσω να πω ότι έγιναν νόστιμα και χαριτωμένα. Αυτό άλλωστε θα το κρίνεις και μόνη σου στις φωτογραφίες που ακολουθούν.
Το δεύτερο τόλμημα ήταν τα ροξάκια. Για δεύτερη συνεχή χρονιά κάναμε, μαζί με την Έλβη , ροξ τιμής ένεκεν για τη μαμά που έφτιαχνε κάθε χρόνο και όπως έχω αναφέρει κι άλλη φορά, ήταν πραγματικός ειδήμων. Θρυλικά έχουν παραμείνει καθώς κανείς ποτέ δεν κατάλαβε γιατί,ενώ η συνταγή είναι γνωστή και εύκολη, τα δικά της ροξ είχαν κάτι το ιδιαίτερο σαν θαρρείς και ο τελευταίος κοκκος ζύμης είχε έντονη μέσα του τη νοστιμιά. Όσο για τα δικά μας ... Καλά έγιναν. Όσο πρέπει γλυκά και μυρωδάτα.Μπορώ να πω ότι τρώγονται με ευχαρίστηση και ζητάς και δεύτερο!Στο σιρόπιασμα θέλουμε ακόμη λίγη εξάσκηση για να είναι και όσο πρέπει συμπαγή αλλά αυτό πιστεύω είναι θέμα προπόνησης.
Να λοιπόν τα γλυκά μου. Όποιος θέλει συνταγή να το πει (εγγυώμαι για τη γεύση) και όποιος θέλει να δοκιμάσει ας κοπιάσει στο σπίτι.Καλά Χριστούγεννα να έχουμε και από εβδομάδα...μπακλαβά!!!
Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.
Καλή σου νύχτα
Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012
Για μουσεία να μιλούμε τώρα!
Αγαπημένη μου Σόφη,
Παραφράζω το στίχο του μέγιστου Κωνσταντίνου Καβάφη ("Για Λακεδαιμονίουςς να μιλούμε τώρα")γιατί σαν να μίλησε μέσα μου την ώρα που σκεπτόμουν το θέμα στο οποίο ήθελα να αναφερθώ σήμερα. Είχα σκοπό να μιλήσω για την επίσκεψή μας, με τον Γιώργο, στο Αρχαιολογικό Μουσείο την Κυριακή. Ήθελα να μιλήσω για τα τρία κομμάτια που φιλοξενούμε από το Λούβρο, το πως μου φάνηκε η έκθεση που στήθηκε γύρω από αυτά κτλ.
Δεν αδικώ το το μουσείο αλλά αυτό το σαββατοκύριακο που πέρασε έγινα μάρτυρας δύο γεγονότων που σαν μέσα τους να έκλειναν όλη την πραγματικότητα που ζούμε σήμερα, το πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και το πως έχουμε καταντήσει.
Που λες Σοφάκη περίμενα στην ουρά στο ZARA HOME. Μπροστά μου περίμενε μια κοπέλα και ακόμη πιο μπροστά μια κυρία ( ο Θεός να την κάνει) από αυτές που θαρρούν πως ο κόσμος τους ανήκει και θεωρούν εαυτόν υπεράνω όλων. Εξηγούμαι: κρατούσε στα χέρια της ένα καλάθι γεμάτο με πράγματα και μέσα σε αυτά ήταν κι ένα σετ με μικρά κηροπήγια αξίας 4,50 E. Με μία απρόσεκτη κίνηση το σετ βρέθηκε σπασμένο μπροστά στα πόδια της. " Σας έπεσε κάτι " της είπε η κοπέλα που ήταν πίσω της και μπροστά από εμένα, καθώς την είδε να κάνει την αδιάφορη. Τότε εκείνη με ύφος και με ένα χαμόγελο που στην άκρη του ήταν ζωγραφισμένη η πλήρης αδιαφορία την κοίταξε και απλά προχώρησε για να πληρώσει τα υπόλοιπα!! Άνοιξε το πορτοφόλι της και άφησε να φανούν οι σχεδόν 10 πιστωτικές κάρτες που είχε μέσα. "Ποτέ δεν είχα σε υπόληψη αυτούς που είχαν πολλές πιστωτικές κάρτες τώρα απλά με επιβεβαίωσε. Η ξεφτιλισμένη" γύρισε και μου είπε εκνευρισμένη η μπροστινή μου.Κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να καγχάσω και να συμφωνήσω μαζί της.Αδιαφορία, λαμογιά και αποποίηση ευθυνών!Τα τρία βασικά "αμαρτήματα" που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε, όλα συγκεντρωμένα σε μία γυναίκα. Από αυτές που αν είσαι λογικός δεν μπορείς παρά να τις κοιτάς και να κουνάς το κεφάλι και αν έχεις τρέλα πιάνεις και κουνάς το δικό της το κεφάλι!!!
Φεύγοντας λοιπόν από εκεί συνέχισα να περπατάω στην Τσιμισκή κι εκεί καπου ανάμεσα στο "Παραδοσιακό" και την "Παρουσίαση" αποφάσισα να δώσω μερικά ψιλά σε μία κυρία που ζητιάνευε (το πνεύμα των Χριστουγέννων με έπιασε εκείνη την στιγμή).Μαυροφορεμένη,κοντά στα 70, με μαντήλα στο κεφάλι, γαλάζια μάτια , λευκή επιδερμίδα και προφορά που επιβεβαίωνε, μαζί με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, την καταγωγή από κάποια πρώην Σοβιετική δημοκρατία.. Της άφησα το νόμισμα στο χέρι κι εκείνη κλαίγοντας με γέμισε ευχαριστώ, ευχές για προστασία από τη Παναγία και μου φίλησε τα χέρια!!! Δεν θυμάμαι πότε είχα ξανασαστίσει τόσο. Δεν ήξερα τι να πω. Ψέλλισα μερικά "να' σαι καλά" και "όχι σε παρακαλώ" όταν μου φιλούσε τα χέρια κι έφυγα έχοντας βουρκώσει. Πήγα σε μία άκρη και για λίγο έκλαψα. Είναι μερικές στιγμές στη ζωή Σοφάκη που απλά σε συγκλονίζουν.Αυτή την κυρία το πιθανότερο είναι πως κάποιος την εκμεταλλεύεται Κάποιος την πηγαίνει και την φέρνει στο πόστο της Κάποιος της παίρνει τα λεφτά που μαζεύει.Μα ακόμη κι αυτό να μην συμβαίνει και για λογαριασμό της να ζητιανεύει δεν μπορεί παρά να είναι σε κακή κατάσταση όντας τόσων χρονών και στους δρόμους. Αυτή η κυρία είναι μία από τα μύρια των Ελλήνων που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας.
Δεν έφυγε από το μυαλό μου για το υπόλοιπο της ημέρας, δεν έφυγε ούτε την επόμενη ημέρα αλλά συνέχιζε να με τριβελίζει η ευγνωμοσύνη της μαυροφορεμένης κυρίας και η γαΐδουριά της καλοντυμένης κυρίας. Θα χρωστώ πολλά ευχαριστώ στην κυρία με τα γαλάζια μάτια αν καταφέρει με τις πολλές της ευχές να με κάνει έστω και για μία ημέρα καλύτερο άνθρωπο. Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, ελπίζω να καταφέρω να τα κάνω. Πάντως έχω ξεκινήσει καλά. Ισως να χρωστώ και μερικά ευχαριστώ στην άλλη κυρία που με έκανε να δω πως αυτό που εγώ και ασφαλώς και πολλοί άλλοι, θεωρώ κοινή λογική (δηλαδή την ανάληψη ευθυνών) για μερικούς είναι απλά λόγια. Ε, πως να το κάνουμε από μερικούς, υπηρέτες της ξεφτίλας, είμαστε καλύτεροι.
Έτσι λοιπόν Σοφάκη μου, όσο άνευ σημασίας ήταν η μη συμμετοχή των Λακεδαιμονίων στην μεγάλη εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που έφερε την ελληνική γλώσσα "ως την Βακτριανή" όπως λέει και ο μέγιστος, όλο τόσο μικρής σημασίας ήταν και η επίσκεψη στο Μουσείο μπροστά σε αυτά που είδα το Σαββάτο. Γι' αυτό σου λέω, για μουσεία να μιλούμε τώρα!!
Σε καληνυχτώ και σε φιλώ κοριτσάκι.
Παραφράζω το στίχο του μέγιστου Κωνσταντίνου Καβάφη ("Για Λακεδαιμονίουςς να μιλούμε τώρα")γιατί σαν να μίλησε μέσα μου την ώρα που σκεπτόμουν το θέμα στο οποίο ήθελα να αναφερθώ σήμερα. Είχα σκοπό να μιλήσω για την επίσκεψή μας, με τον Γιώργο, στο Αρχαιολογικό Μουσείο την Κυριακή. Ήθελα να μιλήσω για τα τρία κομμάτια που φιλοξενούμε από το Λούβρο, το πως μου φάνηκε η έκθεση που στήθηκε γύρω από αυτά κτλ.
Δεν αδικώ το το μουσείο αλλά αυτό το σαββατοκύριακο που πέρασε έγινα μάρτυρας δύο γεγονότων που σαν μέσα τους να έκλειναν όλη την πραγματικότητα που ζούμε σήμερα, το πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και το πως έχουμε καταντήσει.
Που λες Σοφάκη περίμενα στην ουρά στο ZARA HOME. Μπροστά μου περίμενε μια κοπέλα και ακόμη πιο μπροστά μια κυρία ( ο Θεός να την κάνει) από αυτές που θαρρούν πως ο κόσμος τους ανήκει και θεωρούν εαυτόν υπεράνω όλων. Εξηγούμαι: κρατούσε στα χέρια της ένα καλάθι γεμάτο με πράγματα και μέσα σε αυτά ήταν κι ένα σετ με μικρά κηροπήγια αξίας 4,50 E. Με μία απρόσεκτη κίνηση το σετ βρέθηκε σπασμένο μπροστά στα πόδια της. " Σας έπεσε κάτι " της είπε η κοπέλα που ήταν πίσω της και μπροστά από εμένα, καθώς την είδε να κάνει την αδιάφορη. Τότε εκείνη με ύφος και με ένα χαμόγελο που στην άκρη του ήταν ζωγραφισμένη η πλήρης αδιαφορία την κοίταξε και απλά προχώρησε για να πληρώσει τα υπόλοιπα!! Άνοιξε το πορτοφόλι της και άφησε να φανούν οι σχεδόν 10 πιστωτικές κάρτες που είχε μέσα. "Ποτέ δεν είχα σε υπόληψη αυτούς που είχαν πολλές πιστωτικές κάρτες τώρα απλά με επιβεβαίωσε. Η ξεφτιλισμένη" γύρισε και μου είπε εκνευρισμένη η μπροστινή μου.Κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να καγχάσω και να συμφωνήσω μαζί της.Αδιαφορία, λαμογιά και αποποίηση ευθυνών!Τα τρία βασικά "αμαρτήματα" που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε, όλα συγκεντρωμένα σε μία γυναίκα. Από αυτές που αν είσαι λογικός δεν μπορείς παρά να τις κοιτάς και να κουνάς το κεφάλι και αν έχεις τρέλα πιάνεις και κουνάς το δικό της το κεφάλι!!!
Φεύγοντας λοιπόν από εκεί συνέχισα να περπατάω στην Τσιμισκή κι εκεί καπου ανάμεσα στο "Παραδοσιακό" και την "Παρουσίαση" αποφάσισα να δώσω μερικά ψιλά σε μία κυρία που ζητιάνευε (το πνεύμα των Χριστουγέννων με έπιασε εκείνη την στιγμή).Μαυροφορεμένη,κοντά στα 70, με μαντήλα στο κεφάλι, γαλάζια μάτια , λευκή επιδερμίδα και προφορά που επιβεβαίωνε, μαζί με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, την καταγωγή από κάποια πρώην Σοβιετική δημοκρατία.. Της άφησα το νόμισμα στο χέρι κι εκείνη κλαίγοντας με γέμισε ευχαριστώ, ευχές για προστασία από τη Παναγία και μου φίλησε τα χέρια!!! Δεν θυμάμαι πότε είχα ξανασαστίσει τόσο. Δεν ήξερα τι να πω. Ψέλλισα μερικά "να' σαι καλά" και "όχι σε παρακαλώ" όταν μου φιλούσε τα χέρια κι έφυγα έχοντας βουρκώσει. Πήγα σε μία άκρη και για λίγο έκλαψα. Είναι μερικές στιγμές στη ζωή Σοφάκη που απλά σε συγκλονίζουν.Αυτή την κυρία το πιθανότερο είναι πως κάποιος την εκμεταλλεύεται Κάποιος την πηγαίνει και την φέρνει στο πόστο της Κάποιος της παίρνει τα λεφτά που μαζεύει.Μα ακόμη κι αυτό να μην συμβαίνει και για λογαριασμό της να ζητιανεύει δεν μπορεί παρά να είναι σε κακή κατάσταση όντας τόσων χρονών και στους δρόμους. Αυτή η κυρία είναι μία από τα μύρια των Ελλήνων που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας.
Δεν έφυγε από το μυαλό μου για το υπόλοιπο της ημέρας, δεν έφυγε ούτε την επόμενη ημέρα αλλά συνέχιζε να με τριβελίζει η ευγνωμοσύνη της μαυροφορεμένης κυρίας και η γαΐδουριά της καλοντυμένης κυρίας. Θα χρωστώ πολλά ευχαριστώ στην κυρία με τα γαλάζια μάτια αν καταφέρει με τις πολλές της ευχές να με κάνει έστω και για μία ημέρα καλύτερο άνθρωπο. Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, ελπίζω να καταφέρω να τα κάνω. Πάντως έχω ξεκινήσει καλά. Ισως να χρωστώ και μερικά ευχαριστώ στην άλλη κυρία που με έκανε να δω πως αυτό που εγώ και ασφαλώς και πολλοί άλλοι, θεωρώ κοινή λογική (δηλαδή την ανάληψη ευθυνών) για μερικούς είναι απλά λόγια. Ε, πως να το κάνουμε από μερικούς, υπηρέτες της ξεφτίλας, είμαστε καλύτεροι.
Έτσι λοιπόν Σοφάκη μου, όσο άνευ σημασίας ήταν η μη συμμετοχή των Λακεδαιμονίων στην μεγάλη εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που έφερε την ελληνική γλώσσα "ως την Βακτριανή" όπως λέει και ο μέγιστος, όλο τόσο μικρής σημασίας ήταν και η επίσκεψη στο Μουσείο μπροστά σε αυτά που είδα το Σαββάτο. Γι' αυτό σου λέω, για μουσεία να μιλούμε τώρα!!
Σε καληνυχτώ και σε φιλώ κοριτσάκι.
Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012
Η δική μου φούσκα των Χριστουγέννων
Αγαπημένη μου Σόφη,
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!Πάντα αυτή η συγκεκριμένη φράση σήμαινε χαρά, χαρά και χαρά.Δεν υπάρχει ωραιότερη εποχή από τα Χριστούγεννα. Ακόμη και πέρυσι, που μόλις είχαμε χάσει την μαμά, ο ερχομός των εορτών ήταν μια όαση σε μια έρημο από θλίψη. Μπορεί η φρασεολογια μου να θυμίζει άρλεκιν ή ακόμη χειρότερα Λένα Μαντά, αλλά στην προκειμένη περιέγραφε ακριβώς το πόσο πολύ ανάταση ψυχής ήταν για μένα πέρυσι τα Χριστούγεννα.
Από την άλλη οφείλω να ομολογήσω πως η γενικότερη κατάσταση δεν επιτρέπει πολλές αισιοδοξίες. Η χαρά δεν είναι αυτό που κυριαρχεί στους δρόμους, οι άνθρωποι δεν χαμογελάνε "χριστουγεννιάτικα" στους περαστικούς, ούτε η κύρια ευχή τους είναι τα λευκά Χριστούγεννα διότι φέτος δεν τα έχουν όλα, λείπουν πολλά. Εγώ Σοφάκη κάνω κάτι για το οποίο δεν είμαι και πολύ περήφανη, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσω το βάρος που έχουν αφήσει στην ψυχή μου τα τελευταία δύο χρόνια, με αποκορύφωμα βέβαια τον χαμό της μαμάς. Έχω φτιάξει , εδώ και λίγο καιρό, μια ροζ φούσκα, έχω μπει μέσα παίρνοντας μαζί μου την οικογένεια , φίλους και συγγενείς που αγαπώ και έκλεισα ερμητικά την πόρτα. Πρόσεξα πως, τις τελευταίες μέρες, αυτό το σύστημα μου έχει προσφέρει μεγαλύτερη ηρεμία, περισσότερη αισιοδοξία, καλύτερο ύπνο και πιο βαθιές αναπνοές. Με έπνιγε τόσο η μαυρίλα που οι ανάσες μου κόντυναν επικίνδυνα.Τώρα σαν να έχουν μακρύνει λίγο... Όταν θα έχω ξανά όλη μου τη δύναμη και δεν θα χρειάζεται να κάνω τόσες μεταγγίσεις από τους αγαπημένους μου, τότε η πόρτα θα αρχίσει να ανοίγει σιγά -σιγά, γιατί πως να το κάνουμε, είμαστε και άνθρωποι του κόσμου και όχι των "ιδιόκτητων μικρόκοσμων"
Μέσα στην φούσκα μου είναι ωραία. Έκανα μπισκοτάκια πορτοκαλιού κι έγιναν πολύ πετυχημένα.Από εβδομάδα θα κάνω ροξάκια και μπακλαβά. Ελπίζω να μου πετύχουν.Την Κυριακή που μας πέρασε στολίσαμε και το σπίτι. Είναι πολύ γλυκό και ζεστό.Ιδιαίτερα υπό την φωτιά του τζακιού τα χρώματα φαίνονται πιο ζωντανά. Έχω και οπτικά ντοκουμέντα.Ιδού...
Η φάτσα του Αη Βασίλη, έτσι από κοντά, είναι έμπνευση του Γιώργου μου όπως και όλες οι φωτογραφίες. Η κάλτσα στο τζάκι έχει αντικατασταθεί από άλλη και προστέθηκε μία ακόμη από την άλλη πλευρά. Αλλωστε ο Άγιος πρέπει να βρει κάπου να βάλει τα δώρα και των δύο μας..
Ωραία δεν έγινε Σοφάκηη Villa μας; Γέμισε ακόμη περισσότερο χρώμα και φωτάκια..Η γνωστή και χιλιοειπωμένη "Μαγεία των Χριστουγέννων " ήρθε στο δικό μας σπίτι και όποιος δεν έχει μπορεί απλά να μου το πει και θα του στείλω. Και για να καταλάβεις τι εννοώ όταν λέω για Μαγεία δεν έχεις παρά να διαβάσεις την τελευταία δημοσίευση στο blog του Ανδρέα και της Στέλλας, όπου η αγαπητή φίλη κι εξαδέρφη μίλησε στην ψυχή μου με αυτά που έγραψε. Το προτείνω ανεπιφύλακτα ( η διεύθυνση είναι η πρώτη από αυτές που προτείνω παρακάνω δεξιά).
Λάβε Σοφάκη και δύο φωτό ακόμη έτσι για κλείσιμο και για περισσότερο εορταστικό feeling.
Σε φιλώ γλυκά και θα επανέλθω με τη συνταγή από τα ροξάκια με την οποία χρόνια έκανε πάταγο η μαμά μου. Στα ροξάκια ήταν εξπερ.
Καλή σου νύχτα κοριτσάκι.
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!Πάντα αυτή η συγκεκριμένη φράση σήμαινε χαρά, χαρά και χαρά.Δεν υπάρχει ωραιότερη εποχή από τα Χριστούγεννα. Ακόμη και πέρυσι, που μόλις είχαμε χάσει την μαμά, ο ερχομός των εορτών ήταν μια όαση σε μια έρημο από θλίψη. Μπορεί η φρασεολογια μου να θυμίζει άρλεκιν ή ακόμη χειρότερα Λένα Μαντά, αλλά στην προκειμένη περιέγραφε ακριβώς το πόσο πολύ ανάταση ψυχής ήταν για μένα πέρυσι τα Χριστούγεννα.
Από την άλλη οφείλω να ομολογήσω πως η γενικότερη κατάσταση δεν επιτρέπει πολλές αισιοδοξίες. Η χαρά δεν είναι αυτό που κυριαρχεί στους δρόμους, οι άνθρωποι δεν χαμογελάνε "χριστουγεννιάτικα" στους περαστικούς, ούτε η κύρια ευχή τους είναι τα λευκά Χριστούγεννα διότι φέτος δεν τα έχουν όλα, λείπουν πολλά. Εγώ Σοφάκη κάνω κάτι για το οποίο δεν είμαι και πολύ περήφανη, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσω το βάρος που έχουν αφήσει στην ψυχή μου τα τελευταία δύο χρόνια, με αποκορύφωμα βέβαια τον χαμό της μαμάς. Έχω φτιάξει , εδώ και λίγο καιρό, μια ροζ φούσκα, έχω μπει μέσα παίρνοντας μαζί μου την οικογένεια , φίλους και συγγενείς που αγαπώ και έκλεισα ερμητικά την πόρτα. Πρόσεξα πως, τις τελευταίες μέρες, αυτό το σύστημα μου έχει προσφέρει μεγαλύτερη ηρεμία, περισσότερη αισιοδοξία, καλύτερο ύπνο και πιο βαθιές αναπνοές. Με έπνιγε τόσο η μαυρίλα που οι ανάσες μου κόντυναν επικίνδυνα.Τώρα σαν να έχουν μακρύνει λίγο... Όταν θα έχω ξανά όλη μου τη δύναμη και δεν θα χρειάζεται να κάνω τόσες μεταγγίσεις από τους αγαπημένους μου, τότε η πόρτα θα αρχίσει να ανοίγει σιγά -σιγά, γιατί πως να το κάνουμε, είμαστε και άνθρωποι του κόσμου και όχι των "ιδιόκτητων μικρόκοσμων"
Μέσα στην φούσκα μου είναι ωραία. Έκανα μπισκοτάκια πορτοκαλιού κι έγιναν πολύ πετυχημένα.Από εβδομάδα θα κάνω ροξάκια και μπακλαβά. Ελπίζω να μου πετύχουν.Την Κυριακή που μας πέρασε στολίσαμε και το σπίτι. Είναι πολύ γλυκό και ζεστό.Ιδιαίτερα υπό την φωτιά του τζακιού τα χρώματα φαίνονται πιο ζωντανά. Έχω και οπτικά ντοκουμέντα.Ιδού...
Ωραία δεν έγινε Σοφάκηη Villa μας; Γέμισε ακόμη περισσότερο χρώμα και φωτάκια..Η γνωστή και χιλιοειπωμένη "Μαγεία των Χριστουγέννων " ήρθε στο δικό μας σπίτι και όποιος δεν έχει μπορεί απλά να μου το πει και θα του στείλω. Και για να καταλάβεις τι εννοώ όταν λέω για Μαγεία δεν έχεις παρά να διαβάσεις την τελευταία δημοσίευση στο blog του Ανδρέα και της Στέλλας, όπου η αγαπητή φίλη κι εξαδέρφη μίλησε στην ψυχή μου με αυτά που έγραψε. Το προτείνω ανεπιφύλακτα ( η διεύθυνση είναι η πρώτη από αυτές που προτείνω παρακάνω δεξιά).
Λάβε Σοφάκη και δύο φωτό ακόμη έτσι για κλείσιμο και για περισσότερο εορταστικό feeling.
Σε φιλώ γλυκά και θα επανέλθω με τη συνταγή από τα ροξάκια με την οποία χρόνια έκανε πάταγο η μαμά μου. Στα ροξάκια ήταν εξπερ.
Καλή σου νύχτα κοριτσάκι.
 |
| Την μπισκοτιέρα λέω να την γεμίσω από εβδομάδα. |
 |
| Ο Αη Βασίλης μας παίζει και μουσική με το ακορντεόν του. |
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012
Έκθεση με θέμα: Η μαμά μου
Αγαπημένη μου Σόφη,
Ήθελα εδώ και αρκετές μέρες να σου γράψω αλλά αντιμετώπιζα μια δυσκολία. Ενώ έβρισκα πολλά που ήθελα να σου, όταν καθόμουν να γράψω όλη η διάθεση έφευγε και τη θέση της ερχόταν να πάρει μια περίεργη μελαγχολία. Μόλις χθες κατάλαβα γιατί συνέβαινε αυτό.Δεν ήταν αυτά που πραγματικά ήθελα να γράψω Σοφάκη.Αυτές τις μέρες ήθελα να μιλάω μόνο για τη μαμά μου. Σαν πέρυσι τέτοιες μέρες τη χάσαμε.
Το σαββατοκύριακο είχαμε το μνημόσυνο.Γι'αυτό και σου είχα πει πως η προηγούμενη εβδομάδα δεν ήταν τόσο ευχάριστη.Είχε αρκετές στιγμές με θλίψη, με κλάματα και μια έντονη επιθυμία να περάσει η διαδικασία του μνημοσύνου.
Τώρα που πέρασε θέλω, Σόφη μου, να σου μιλήσω για τη συνονόματη σου, μαμά μου.Δεν θα θυμηθώ τίποτε στενάχωρο.Είναι πολύ άδικο για εκείνη, αν και όχι αφύσικο για' μένα που έμεινα πίσω, το ότι εξακολουθούν να με στοιχειώνουν εικόνες από τις τελευταίες άσχημες μέρες της. Αλλωστε ήταν τόσο δυσάρεστα δυνατές Ήρθε όμως ο καιρός να κάνω πιο έντονη την προσπάθεια μου να τις ξορκίσω αυτές τις εικόνες.
Ξεκινώ από σήμερα. Η μαμά μου λοιπόν ήταν ψηλή, αδύνατη και σύμφωνα και με λεγόμενα τρίτων (για να μην λέμε πως ευλογούμε γένια) όμορφη. Ήταν πάντα περιποιημένη, πράγμα που δυστυχώς δεν μου κληροδότησε γι'αυτό κι ακόμη διατηρώ αυτό το natural -βαριέμαι να βαφτώ- look σε πολλές μου εμφανίσεις.Από έφηβη ακόμη δεν έφευγε από το σπίτι αν δεν έβαζε μολύβι στα μάτια, ήταν ο έρωτάς της. Με το υπόλοιπο μακιγιάζ είχε μια πιο "πλατωνική"σχέση.Τα απαραίτητα. Αλλά το μολύβι δεν το αποχωριζόταν ποτέ.Η μαμά μου ήταν κοκέτα.Αγαπούσε να ψωνίζει ρούχα. Έψαχνε πάντα μια ευκαιρία για να αγοράσει έστω κι ένα μπλουζάκι για το σεφτέ που λένε. Όταν δε είχε εκπτώσεις!!Φανταστείτε ένα παιδί που πάει σε λούνα παρκ!Αυτό.
Ήταν δίκαιος άνθρωπος η μαμά μου. Θυμάμαι κάποτε που είχε πει την εξής φοβερή ατάκα για κάποιον γνωστό μας " Μας αγαπάει πολύ Αυτό του το αναγνωρίζω. Κι εγώ τον αγαπάω. Αλλά είναι και μεγάλος μαλάκας!" Και ήταν πέρα για πέρα αλήθεια σαν δήλωση. Ήταν σεμνή και τσαντιζόταν πολύ με τους ανθρώπους που καυχιοντουσαν συνεχώς " Τα καλά πρέπει να σου τα λένε οι άλλοι, αν τα λές εσύ από μόνος σου δεν έχει ουσία" Ούτε σε αυτό είχε άδικο.
Η μαμά μου ήταν πολύ καλή φίλη. Σκληρή όπου έπρεπε, ειλικρινής και "σκυλί" όταν χρειαζόταν να σταθεί δίπλα σου.Από το πιο απλό καλαμπούρι μέχρι το πιο σοβαρό πρόβλημα, θαύμαζα πάντα το πως ήταν δίπλα στους φίλους της.Σε αυτό προσπαθώ πολύ και θα ήθελα να της μοιάζω.
Σε αυτό που δεν της μοιάζω και η αλήθεια είναι πως χαίρομαι που πήρα από τον μπαμπά μου, είναι η απίστευτη ικανότητα που είχε να κάνει την τρίχα - τριχιά σε ότι στραβό μπορεί να συνέβαινε. Ειρωνικό το ότι σε έναν άνθρωπο που τις περισσότερες φορές έβαζε με το νου του το χειρότερο, τον βρήκε το χειρότερο. Αυτό ας είναι για όλους μας και διδακτικό. Η θετική σκέψη δεν έβλαψε ποτέ κανένα!! Α, για να μην το ξεχάσω κάτι που με εκνεύριζε πολύ όταν το έκανε ήταν πως υπήρξε οπαδός του ρητού (βέβαια όχι με την κυριολεκτική σημασία) "άντρα θέλω, τώρα τον θέλω!" Δεν υπήρχε περίπτωση να βάλει κάτι στο μυαλό της και να μην επιδιώξει να γίνει στα επόμενα λεπτά, άσχετα από το πόσο μπορεί να ξεβόλευε εσένα. Ήταν πεισματάρα με μία κλίση προς τον εγωισμό. Ευτυχώς το έσωζε με την ικανότητά της να σε πείθει πως αυτό που ήθελε εκείνη ήταν το καλύτερο για όλους. Έτσι δεν καταλάβαινες και τόσο το μέγεθος του"εγκλήματος"
Η μαμά μου ήταν , στο βαθμό που δεν υπερέβαινε τα εσκεμμένα, φίλη μου. Κουβέντιαζα μαζί της για όλα και αυτό που μου άρεσε ήταν που τα έβρισκε όλα ενδιαφέροντα κι ας ήταν τελείως έξω από αυτήν πολλές φορές. Αρκεί να της μιλούσα και να αισθανόταν μέρος της καθημερινότητάς μου.Θρυλική για μένα ήταν η στιχομυθία που είχαμε ένα βράδυ που της ανακοίνωσα
"- Μαμά.... έκανα sex "
Και η απάντηση " - Μπράβο παιδί μου. Άντε καλορίζικη!"
Χαχαχαχαχαχαχα. Θεά!!
Η μαμά μου δεν είχε χάσει ούτε μία πρεμιέρα μου και μου έφερνε πάντα τις πιο όμορφες ανθοδέσμες, συνήθως με τουλίπες που μου αρέσουν. Όταν έφυγα από το σπίτι με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο. Όταν γύριζα από κάποιο ταξίδι καθόταν επί ώρες και με άκουγε να μιλάω, να μιλάω, να μιλάω κι έδειχνε τέτοιον ενθουσιασμό σαν να ήταν εκεί μαζί μου. Η μαμά μου αγαπούσε πολύ να μαγειρεύει. Είχε όλη τη σειρά των βιβλίων της Βέφας Αλεξιάδου (αυτή ήταν στη μόδα τότε, Αν ζούσε τώρα μάλλον θα είχε κάτι του Δρίσκα, θα της πήγαινε.)και όχι μόνο.Τα απογεύματα του χειμώνα όταν δεν είχε κάποια δουλειά, άναβε τσιγάρο, καθόταν στην κουζίνα αράδιαζε κάνα δύο τόμους πάνω στο τραπέζι κι έψαχνε μήπως βρει κάτι καινούριο.Η μαμά μου διάλεξε τον μπαμπά μου και αυτός είναι ακόμη ένας λόγος για να την ευγνωμονώ.
Σου τα είπα όλα αυτά Σοφάκη, έτσι για να την μάθεις λίγο καλύτερα. Θα μιλάμε συχνά για εκείνη αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Άλλωστε και ο ίδιος ο λόγος της ύπαρξής σου είναι αυτή.Κι αν έγινα μελό σήμερα θαρρώ πως της αξίζει. Πολύς κόσμος έχει χάσει πρόωρα τη μαμά του, σ'αυτό δεν διαφέρω σε τίποτα .Η διαφορά είναι πως κανείς άλλος σε αυτό τον κόσμο δεν έχασε τη μαμά μου, ούτε καν ο αδερφός μου, εκείνος έχασε τη δική του μαμά.Καταλαβαίνεις τη μοναδικότητα του πράγματος Σοφάκη;
Σε αφήνω για σήμερα κοριτσάκι.
Νιώθω πολύ ωραία που σου τα είπα
Είμαι χαρούμενη.
Σε χαιρετώ και σε καληνυχτώ
με μία ευχή και μία υπενθύμιση.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ. ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!
ΓΙΟΥΠΙ!!!
Ήθελα εδώ και αρκετές μέρες να σου γράψω αλλά αντιμετώπιζα μια δυσκολία. Ενώ έβρισκα πολλά που ήθελα να σου, όταν καθόμουν να γράψω όλη η διάθεση έφευγε και τη θέση της ερχόταν να πάρει μια περίεργη μελαγχολία. Μόλις χθες κατάλαβα γιατί συνέβαινε αυτό.Δεν ήταν αυτά που πραγματικά ήθελα να γράψω Σοφάκη.Αυτές τις μέρες ήθελα να μιλάω μόνο για τη μαμά μου. Σαν πέρυσι τέτοιες μέρες τη χάσαμε.
Το σαββατοκύριακο είχαμε το μνημόσυνο.Γι'αυτό και σου είχα πει πως η προηγούμενη εβδομάδα δεν ήταν τόσο ευχάριστη.Είχε αρκετές στιγμές με θλίψη, με κλάματα και μια έντονη επιθυμία να περάσει η διαδικασία του μνημοσύνου.
Τώρα που πέρασε θέλω, Σόφη μου, να σου μιλήσω για τη συνονόματη σου, μαμά μου.Δεν θα θυμηθώ τίποτε στενάχωρο.Είναι πολύ άδικο για εκείνη, αν και όχι αφύσικο για' μένα που έμεινα πίσω, το ότι εξακολουθούν να με στοιχειώνουν εικόνες από τις τελευταίες άσχημες μέρες της. Αλλωστε ήταν τόσο δυσάρεστα δυνατές Ήρθε όμως ο καιρός να κάνω πιο έντονη την προσπάθεια μου να τις ξορκίσω αυτές τις εικόνες.
Ξεκινώ από σήμερα. Η μαμά μου λοιπόν ήταν ψηλή, αδύνατη και σύμφωνα και με λεγόμενα τρίτων (για να μην λέμε πως ευλογούμε γένια) όμορφη. Ήταν πάντα περιποιημένη, πράγμα που δυστυχώς δεν μου κληροδότησε γι'αυτό κι ακόμη διατηρώ αυτό το natural -βαριέμαι να βαφτώ- look σε πολλές μου εμφανίσεις.Από έφηβη ακόμη δεν έφευγε από το σπίτι αν δεν έβαζε μολύβι στα μάτια, ήταν ο έρωτάς της. Με το υπόλοιπο μακιγιάζ είχε μια πιο "πλατωνική"σχέση.Τα απαραίτητα. Αλλά το μολύβι δεν το αποχωριζόταν ποτέ.Η μαμά μου ήταν κοκέτα.Αγαπούσε να ψωνίζει ρούχα. Έψαχνε πάντα μια ευκαιρία για να αγοράσει έστω κι ένα μπλουζάκι για το σεφτέ που λένε. Όταν δε είχε εκπτώσεις!!Φανταστείτε ένα παιδί που πάει σε λούνα παρκ!Αυτό.
Ήταν δίκαιος άνθρωπος η μαμά μου. Θυμάμαι κάποτε που είχε πει την εξής φοβερή ατάκα για κάποιον γνωστό μας " Μας αγαπάει πολύ Αυτό του το αναγνωρίζω. Κι εγώ τον αγαπάω. Αλλά είναι και μεγάλος μαλάκας!" Και ήταν πέρα για πέρα αλήθεια σαν δήλωση. Ήταν σεμνή και τσαντιζόταν πολύ με τους ανθρώπους που καυχιοντουσαν συνεχώς " Τα καλά πρέπει να σου τα λένε οι άλλοι, αν τα λές εσύ από μόνος σου δεν έχει ουσία" Ούτε σε αυτό είχε άδικο.
Η μαμά μου ήταν πολύ καλή φίλη. Σκληρή όπου έπρεπε, ειλικρινής και "σκυλί" όταν χρειαζόταν να σταθεί δίπλα σου.Από το πιο απλό καλαμπούρι μέχρι το πιο σοβαρό πρόβλημα, θαύμαζα πάντα το πως ήταν δίπλα στους φίλους της.Σε αυτό προσπαθώ πολύ και θα ήθελα να της μοιάζω.
Σε αυτό που δεν της μοιάζω και η αλήθεια είναι πως χαίρομαι που πήρα από τον μπαμπά μου, είναι η απίστευτη ικανότητα που είχε να κάνει την τρίχα - τριχιά σε ότι στραβό μπορεί να συνέβαινε. Ειρωνικό το ότι σε έναν άνθρωπο που τις περισσότερες φορές έβαζε με το νου του το χειρότερο, τον βρήκε το χειρότερο. Αυτό ας είναι για όλους μας και διδακτικό. Η θετική σκέψη δεν έβλαψε ποτέ κανένα!! Α, για να μην το ξεχάσω κάτι που με εκνεύριζε πολύ όταν το έκανε ήταν πως υπήρξε οπαδός του ρητού (βέβαια όχι με την κυριολεκτική σημασία) "άντρα θέλω, τώρα τον θέλω!" Δεν υπήρχε περίπτωση να βάλει κάτι στο μυαλό της και να μην επιδιώξει να γίνει στα επόμενα λεπτά, άσχετα από το πόσο μπορεί να ξεβόλευε εσένα. Ήταν πεισματάρα με μία κλίση προς τον εγωισμό. Ευτυχώς το έσωζε με την ικανότητά της να σε πείθει πως αυτό που ήθελε εκείνη ήταν το καλύτερο για όλους. Έτσι δεν καταλάβαινες και τόσο το μέγεθος του"εγκλήματος"
Η μαμά μου ήταν , στο βαθμό που δεν υπερέβαινε τα εσκεμμένα, φίλη μου. Κουβέντιαζα μαζί της για όλα και αυτό που μου άρεσε ήταν που τα έβρισκε όλα ενδιαφέροντα κι ας ήταν τελείως έξω από αυτήν πολλές φορές. Αρκεί να της μιλούσα και να αισθανόταν μέρος της καθημερινότητάς μου.Θρυλική για μένα ήταν η στιχομυθία που είχαμε ένα βράδυ που της ανακοίνωσα
"- Μαμά.... έκανα sex "
Και η απάντηση " - Μπράβο παιδί μου. Άντε καλορίζικη!"
Χαχαχαχαχαχαχα. Θεά!!
Η μαμά μου δεν είχε χάσει ούτε μία πρεμιέρα μου και μου έφερνε πάντα τις πιο όμορφες ανθοδέσμες, συνήθως με τουλίπες που μου αρέσουν. Όταν έφυγα από το σπίτι με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο. Όταν γύριζα από κάποιο ταξίδι καθόταν επί ώρες και με άκουγε να μιλάω, να μιλάω, να μιλάω κι έδειχνε τέτοιον ενθουσιασμό σαν να ήταν εκεί μαζί μου. Η μαμά μου αγαπούσε πολύ να μαγειρεύει. Είχε όλη τη σειρά των βιβλίων της Βέφας Αλεξιάδου (αυτή ήταν στη μόδα τότε, Αν ζούσε τώρα μάλλον θα είχε κάτι του Δρίσκα, θα της πήγαινε.)και όχι μόνο.Τα απογεύματα του χειμώνα όταν δεν είχε κάποια δουλειά, άναβε τσιγάρο, καθόταν στην κουζίνα αράδιαζε κάνα δύο τόμους πάνω στο τραπέζι κι έψαχνε μήπως βρει κάτι καινούριο.Η μαμά μου διάλεξε τον μπαμπά μου και αυτός είναι ακόμη ένας λόγος για να την ευγνωμονώ.
Σου τα είπα όλα αυτά Σοφάκη, έτσι για να την μάθεις λίγο καλύτερα. Θα μιλάμε συχνά για εκείνη αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Άλλωστε και ο ίδιος ο λόγος της ύπαρξής σου είναι αυτή.Κι αν έγινα μελό σήμερα θαρρώ πως της αξίζει. Πολύς κόσμος έχει χάσει πρόωρα τη μαμά του, σ'αυτό δεν διαφέρω σε τίποτα .Η διαφορά είναι πως κανείς άλλος σε αυτό τον κόσμο δεν έχασε τη μαμά μου, ούτε καν ο αδερφός μου, εκείνος έχασε τη δική του μαμά.Καταλαβαίνεις τη μοναδικότητα του πράγματος Σοφάκη;
Σε αφήνω για σήμερα κοριτσάκι.
Νιώθω πολύ ωραία που σου τα είπα
Είμαι χαρούμενη.
Σε χαιρετώ και σε καληνυχτώ
με μία ευχή και μία υπενθύμιση.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ. ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!
ΓΙΟΥΠΙ!!!