Αγαπημένη μου Σόφη,
Επειδή όλα στις μέρες μας τρέχουν, τα μολύβια έχουν δώσει τη θέση τους στα πλήκτρα, τα χαρτιά στις οθόνες και η επικοινωνία μετριέται σε likes και tweets είπαμε να εκσυγχρονιστούμε κι εμείς.
Σου φόρεσα ένα άλλο "φόντο" ,σε χρωμάτισα διαφορετικά και πλέον θα τα λέμε στα υπόλευκα. Ελπίζω να σου αρέσουν οι αλλαγές Σοφάκη. Εμένα για να είμαι ειλικρινής δεν μου ήταν ποτέ εύκολες , αν και πιστεύω στην χρησιμότητά τους και στο πόσο μπορούν , αν είναι κατ' επιλογή, να σου αλλάξουν διάθεση και μερικές φορές πορεία. Σε αυτό ελπίζω κι εγώ.
Συνδεόμαστε στον κοινωνικό ιστό Σοφάκη και πλέον διαθέτουμε λογαριασμό στο twitter @DearSofi2012 , κανάλι στο you tube με το ίδιο όνομα και θα αποκτήσουμε εντός των επόμενων ημερών και λογαριασμό στο facebook. Χρειάζομαι βέβαια λίγο χρόνο μέχρι να μάθω να λειτουργώ όλα τα παραπάνω, αλλά αφού το κάνει όλος ο κόσμος άρα δεν είναι και πυρηνική φυσική.
Καλορίζικα τα καινούρια μας μέσα λοιπόν Σοφάκη και να μας δώσουν τη δυνατότητα να τα λέμε πιο εύκολα και άμεσα με την παρέα. Πάμε για τα like και τα tweets μας !
Με πολλά ηλεκτρονικά φιλιά
Σε καληνυχτώ κοριτσάκι
Τρίτη 18 Ιουνίου 2013
Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013
Τι ωραία που είναι η ανεργία (vol. 2)
Αγαπημένη μου Σόφη,
Για μία ακόμη φορά το "Κουμπάρα tours" έκανε το θαύμα του. Θυμάσαι την ημέρα της γιορτής μου που η κουμπάρα είχε πάρει εμάς και τη Μάγδα και πήγαμε ταξιδάκι τουρνέ σε Σέρρες, Δράμα, Καβάλα, στις πόλεις δηλαδή που είχε τις δουλειές της ; Πολύ ωραία είχαμε περάσει τότε κι εγώ εξυμνούσα την ανεργία , την "φρέσκια" ανεργία δηλαδή που έχεις χρόνο αλλά δεν έχει ακόμη στερέψει το χρήμα. Από την Παρασκευή έχουμε και vol.2 .Ένα μήνυμα την Πέμπτη το βράδυ και φύγαμε. Αυτή τη φορά το δρομολόγιο άλλαξε αλλά η βασική παρέα έμεινε η ίδια. Η αλλαγή ήταν στους guest stars. Τότε ήταν η Στέλλα και ο ξάδερφος της , τώρα ήταν ο Νίκος, ο φίλος του Γιώργου από την Κοζάνη.
Αναχώρηση το πρωί και πρώτη στάση στην Πτολεμαΐδα. Είχα ξαναπάει πριν από μία δεκαετία και το πέρασμα μου από εκεί ήταν τόσο σύντομο και φευγάτο που οι μνήμες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες.Με την είσοδο στην πόλη καταλαβαίνεις αμέσως τι θα δεις. Άλλωστε η Πτολεμαΐδα φημίζεται για δύο πράγματα : για τα φουγάρα και τα καφέ της. Τα φουγάρα τα είδαμε πηγαίνοντας και φτάνοντας πια είχαμε την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε και την δεύτερη φήμη. Το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου της πόλης ήταν πλακόστρωτο με τα καφέ να κυριαρχούν παντού , να είναι γεμάτα, μια και ήταν η τελευταία μέρα των εξετάσεων στο σχολείο και να καλύπτουν όλα τα γούστα. Ο καιρός ήταν γεμάτος από ήλιο. Οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους με τα πόδια αλλά και με πολλά ποδήλατα κάτι που ήταν υπέροχο σαν εικόνα. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην πιούμε έναν καφέ. Δεν ξέρω αν ήμασταν τυχεροί στην επιλογή, αλλά ο ελληνικός που ήπια, εκτός που ήταν μερακλίδικος, ήρθε συνοδεία νόστιμων, φρέσκων βουτημάτων από μία ευγενέστατη σερβιτόρα. Μία ωραία εικόνα από την πόλη που με την απλότητα της, μπορεί να μην κερδίζει τον θαυμασμό σου , αλλά σου βγάζει αβίαστα την επιθυμία να την συμπαθήσεις. Δεν ξέρω αν οι πεταλούδες συμβολίζουν την διάθεση της Πτολεμαΐδας για μεταμόρφωση, ενδεχομένως να της χρειαζόταν και λίγη, αλλά αυτό το ωραίο γλυπτό της φωτογραφίας αξίζει κάθε pixel της.
Η συνέχεια της διαδρομής ήρθε σαν φυσική συνέχεια του κάθε ταξιδιώτη στο νομό Κοζάνης. Πτολεμαΐδα- Κοζάνη.Η βασίλισσα της στριφτής πίτας μας υποδέχθηκε λίγο πριν τη μία, γεμάτη κι αυτή από ανακουφισμένη, μαθητιώσα νεολαία που έπινε αραχτή τον καφέ της. Η δική μας επιλογή ήταν το roof garden του ξενοδοχείου ... αν διάβασα καλά την επιγραφή Ermionio, που δεσπόζει στο κέντρο της πόλης απέναντι από το μεγάλο πύργο με το ρολόι.Εδώ θα κάνω μία παρένθεση και θα πω ότι πολύ με εκνευρίζει όταν μία επιγραφή επιχείρησης δεν είναι ευανάγνωστη! Δηλαδή εμείς που έχουμε πρόβλημα με τα μάτια μας τι να κάνουμε, να μην ξέρουμε που πίνουμε τον καφέ μας; Κλείνω την παρένθεση και προχωρώ. Συνήθως το συγκεκριμένο καφέ είναι γεμάτο από κόσμο κι εκείνη η μέρα δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση. Συναντήσαμε λοιπόν τον φίλο Νίκο (εξαιρετικό τρομπετίστα και δάσκαλο μουσικής ) και ανεβήκαμε να πιούμε τον καφέ μας με θέα τις οροφές και την κεντρική πλατεία της Κοζάνης.
Όταν είσαι στα ψηλά όλα φαίνονται ακόμη πιο ωραία. Ο καιρός είχε συννεφιάσει αλλά αυτό δεν μας πτόησε ιδιαίτερα κι όταν ο Νίκος πρότεινε τσίπουρο με μεζέδες σε μικρό τσιπουράδικο που συχνάζει, εσύ τι νομίζεις ότι απαντήσαμε Σοφάκη; Αυτό που νομίζεις έγινε. Η κουμπάρα τελείωσε τις δουλειές της και ήρθε να μας βρει και ο καφές έδωσε την θέση του στο "Ρεβύθι" . Σε ένα πλακόστρωτο στενό πίσω από το "Public" (άνοιξε πρόσφατα και στην Κοζάνη) και απέναντι από το Βαλταδώρειο Γυμνάσιο Κοζάνης , βρίσκεται το πιο νόστιμο Ρεβύθι που έχω δοκιμάσει. Εν αρχή είναι πάντα το τσίπουρο.Συνοδεία αυτού είναι οι μεζέδες, όλοι φτιαγμένοι από τα χεράκια της κυρίας που είναι η ψυχή και ιδιοκτήτρια του καταστήματος και που δυστυχώς (ας με συγχωρέσει )δεν θυμάμαι το όνομα της. "Δώνε του παιδιού να φέρνει " είπε ο Νίκος κλέβοντας την ατάκα του αγαπημένου Νικηφόρου από το "Πενήντα - πενήντα ".Τυροσαλάτα, συκώτι στο τηγάνι (να λιώνεις!),σκουμπρί καπνιστό , μανιτάρια γεμιστά, μελιτζάνα ψητή με ντομάτα και τυρί,τηγανιά και κάπου εδώ θα σταματήσω διότι θα με φάει η νοσταλγία κι επειδή δεν μπορώ να την φάω κι εγώ, προτιμώ να μην αρχίσω μία μάχη που δεν πρόκειται να κερδίσω.Τίποτε ασυνήθιστο αλλά όλα ασυνήθιστα νόστιμα.Αρχικά κάτσαμε έξω και η παρέλαση των μεζέδων ξεκίνησε με τη συννεφιά να βαραίνει πάνω από τα κεφάλια μας.Ξαφνικά κάποιος άνοιξε τις "βρύσες" και η μπόρα άρχισε να χύνεται απειλητικά. Ο φόβος ήταν έκδηλος στα μάτια όλων μας. Όχι για εμάς, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ο φόβος ήταν ένας : μην μουσκέψει το συκώτι.Με κινήσεις που θα ζήλευε ακόμη και ο Flash και με τη βοήθεια της σερβιτόρας, της Εύης, μεταφέραμε πιάτα , ποτήρια και τους εαυτούς μας σε ένα τραπέζι μέσα. Εκεί με τη σιγουριά της σκεπής πάνω από τα κεφάλια μας και τη θαλπωρή που προσέφερε στα μάτια μας το καλό γούστο που επικρατούσε , συνεχίσαμε το τσιμπούσι μέχρι που η ώρα, δίχως λύπηση, σφύριξε τη λήξη. Έπρεπε να φύγουμε. Πληρώσαμε, χαιρετήσαμε, συγχαρήκαμε και φύγαμε.
Πω, πω γέμισε το στόμα μου σιρόπι τώρα. Μας πήρε ένα κουτί γεμάτο με από όλα ο Νίκος και μας το παρέδωσε σίγουρος ότι θα το εκτιμήσουμε καθώς του είχαμε δείξει το "φρόνημά" μας όσον αφορά την καλοφαγία. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια, τον ευχαριστήσαμε για την παρέα και για τα κεράσματα (εκτός από τις τουλούμπες ήταν και ο καφές ) και αφού ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μία ακόμη μέρα καλής παρέας και φαγητού (εκείνο το "ψήσιμο, ποτό και τραγούδι στην αυλή του σπιτιού μου" πολύ ωραίο μου ακούστηκε ) κινήσαμε για το αυτοκίνητο. Όταν φτάσαμε ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Το κουτί άνοιξε κι εμείς αφεθήκαμε στην απόλαυση μερικών από των ωραιότερων σιροπιαστών ever! Κόλαση ,αλλά από την καλή. Κι επειδή ο άνθρωπος είναι πολύ αχάριστος σκεφτόμασταν πόσο πιο τέλεια θα ήταν αν είχαμε και λίγο παγωτό με τα τουλουμπάκια. Τελικά πουθενά δεν μπορούμε να μας πιάσουμε!
Για μία ακόμη φορά το "Κουμπάρα tours" έκανε το θαύμα του. Θυμάσαι την ημέρα της γιορτής μου που η κουμπάρα είχε πάρει εμάς και τη Μάγδα και πήγαμε ταξιδάκι τουρνέ σε Σέρρες, Δράμα, Καβάλα, στις πόλεις δηλαδή που είχε τις δουλειές της ; Πολύ ωραία είχαμε περάσει τότε κι εγώ εξυμνούσα την ανεργία , την "φρέσκια" ανεργία δηλαδή που έχεις χρόνο αλλά δεν έχει ακόμη στερέψει το χρήμα. Από την Παρασκευή έχουμε και vol.2 .Ένα μήνυμα την Πέμπτη το βράδυ και φύγαμε. Αυτή τη φορά το δρομολόγιο άλλαξε αλλά η βασική παρέα έμεινε η ίδια. Η αλλαγή ήταν στους guest stars. Τότε ήταν η Στέλλα και ο ξάδερφος της , τώρα ήταν ο Νίκος, ο φίλος του Γιώργου από την Κοζάνη.
Αναχώρηση το πρωί και πρώτη στάση στην Πτολεμαΐδα. Είχα ξαναπάει πριν από μία δεκαετία και το πέρασμα μου από εκεί ήταν τόσο σύντομο και φευγάτο που οι μνήμες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες.Με την είσοδο στην πόλη καταλαβαίνεις αμέσως τι θα δεις. Άλλωστε η Πτολεμαΐδα φημίζεται για δύο πράγματα : για τα φουγάρα και τα καφέ της. Τα φουγάρα τα είδαμε πηγαίνοντας και φτάνοντας πια είχαμε την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε και την δεύτερη φήμη. Το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου της πόλης ήταν πλακόστρωτο με τα καφέ να κυριαρχούν παντού , να είναι γεμάτα, μια και ήταν η τελευταία μέρα των εξετάσεων στο σχολείο και να καλύπτουν όλα τα γούστα. Ο καιρός ήταν γεμάτος από ήλιο. Οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους με τα πόδια αλλά και με πολλά ποδήλατα κάτι που ήταν υπέροχο σαν εικόνα. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην πιούμε έναν καφέ. Δεν ξέρω αν ήμασταν τυχεροί στην επιλογή, αλλά ο ελληνικός που ήπια, εκτός που ήταν μερακλίδικος, ήρθε συνοδεία νόστιμων, φρέσκων βουτημάτων από μία ευγενέστατη σερβιτόρα. Μία ωραία εικόνα από την πόλη που με την απλότητα της, μπορεί να μην κερδίζει τον θαυμασμό σου , αλλά σου βγάζει αβίαστα την επιθυμία να την συμπαθήσεις. Δεν ξέρω αν οι πεταλούδες συμβολίζουν την διάθεση της Πτολεμαΐδας για μεταμόρφωση, ενδεχομένως να της χρειαζόταν και λίγη, αλλά αυτό το ωραίο γλυπτό της φωτογραφίας αξίζει κάθε pixel της.
Η συνέχεια της διαδρομής ήρθε σαν φυσική συνέχεια του κάθε ταξιδιώτη στο νομό Κοζάνης. Πτολεμαΐδα- Κοζάνη.Η βασίλισσα της στριφτής πίτας μας υποδέχθηκε λίγο πριν τη μία, γεμάτη κι αυτή από ανακουφισμένη, μαθητιώσα νεολαία που έπινε αραχτή τον καφέ της. Η δική μας επιλογή ήταν το roof garden του ξενοδοχείου ... αν διάβασα καλά την επιγραφή Ermionio, που δεσπόζει στο κέντρο της πόλης απέναντι από το μεγάλο πύργο με το ρολόι.Εδώ θα κάνω μία παρένθεση και θα πω ότι πολύ με εκνευρίζει όταν μία επιγραφή επιχείρησης δεν είναι ευανάγνωστη! Δηλαδή εμείς που έχουμε πρόβλημα με τα μάτια μας τι να κάνουμε, να μην ξέρουμε που πίνουμε τον καφέ μας; Κλείνω την παρένθεση και προχωρώ. Συνήθως το συγκεκριμένο καφέ είναι γεμάτο από κόσμο κι εκείνη η μέρα δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση. Συναντήσαμε λοιπόν τον φίλο Νίκο (εξαιρετικό τρομπετίστα και δάσκαλο μουσικής ) και ανεβήκαμε να πιούμε τον καφέ μας με θέα τις οροφές και την κεντρική πλατεία της Κοζάνης.
Όταν είσαι στα ψηλά όλα φαίνονται ακόμη πιο ωραία. Ο καιρός είχε συννεφιάσει αλλά αυτό δεν μας πτόησε ιδιαίτερα κι όταν ο Νίκος πρότεινε τσίπουρο με μεζέδες σε μικρό τσιπουράδικο που συχνάζει, εσύ τι νομίζεις ότι απαντήσαμε Σοφάκη; Αυτό που νομίζεις έγινε. Η κουμπάρα τελείωσε τις δουλειές της και ήρθε να μας βρει και ο καφές έδωσε την θέση του στο "Ρεβύθι" . Σε ένα πλακόστρωτο στενό πίσω από το "Public" (άνοιξε πρόσφατα και στην Κοζάνη) και απέναντι από το Βαλταδώρειο Γυμνάσιο Κοζάνης , βρίσκεται το πιο νόστιμο Ρεβύθι που έχω δοκιμάσει. Εν αρχή είναι πάντα το τσίπουρο.Συνοδεία αυτού είναι οι μεζέδες, όλοι φτιαγμένοι από τα χεράκια της κυρίας που είναι η ψυχή και ιδιοκτήτρια του καταστήματος και που δυστυχώς (ας με συγχωρέσει )δεν θυμάμαι το όνομα της. "Δώνε του παιδιού να φέρνει " είπε ο Νίκος κλέβοντας την ατάκα του αγαπημένου Νικηφόρου από το "Πενήντα - πενήντα ".Τυροσαλάτα, συκώτι στο τηγάνι (να λιώνεις!),σκουμπρί καπνιστό , μανιτάρια γεμιστά, μελιτζάνα ψητή με ντομάτα και τυρί,τηγανιά και κάπου εδώ θα σταματήσω διότι θα με φάει η νοσταλγία κι επειδή δεν μπορώ να την φάω κι εγώ, προτιμώ να μην αρχίσω μία μάχη που δεν πρόκειται να κερδίσω.Τίποτε ασυνήθιστο αλλά όλα ασυνήθιστα νόστιμα.Αρχικά κάτσαμε έξω και η παρέλαση των μεζέδων ξεκίνησε με τη συννεφιά να βαραίνει πάνω από τα κεφάλια μας.Ξαφνικά κάποιος άνοιξε τις "βρύσες" και η μπόρα άρχισε να χύνεται απειλητικά. Ο φόβος ήταν έκδηλος στα μάτια όλων μας. Όχι για εμάς, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ο φόβος ήταν ένας : μην μουσκέψει το συκώτι.Με κινήσεις που θα ζήλευε ακόμη και ο Flash και με τη βοήθεια της σερβιτόρας, της Εύης, μεταφέραμε πιάτα , ποτήρια και τους εαυτούς μας σε ένα τραπέζι μέσα. Εκεί με τη σιγουριά της σκεπής πάνω από τα κεφάλια μας και τη θαλπωρή που προσέφερε στα μάτια μας το καλό γούστο που επικρατούσε , συνεχίσαμε το τσιμπούσι μέχρι που η ώρα, δίχως λύπηση, σφύριξε τη λήξη. Έπρεπε να φύγουμε. Πληρώσαμε, χαιρετήσαμε, συγχαρήκαμε και φύγαμε.
 |
| Όποιος το αναζητήσει δεν θα χάσει. |
Πήραμε τον δρόμο για το αυτοκίνητο κι εκεί που ήμασταν έτοιμοι να γλυτώσουμε μόνο με την αλμυρή κρεπάλη ο Νίκος έκανε την κίνηση ματ " Τώρα για να σβήσουμε από το τσίπουρο χρειάζεται κάτι γλυκό. " και ο δρόμος άνοιξε για να πέσει και σιρόπι σε μία μέρα που από μόνη της είχε βγάλει πολλή γλύκα. Μάλλον θα κατάλαβες Σοφάκη, γιατί αναφέρομαι σε σιρόπι. Ένα όνομα θα πω και αν κάποιος βρεθεί στην Κοζάνη ας το αναζητήσει κι αυτό : "ΖΑΝΔΕ" Παραδοσιακές τουλούμπες Βελβεντού. Καθημερινής παραγωγής τουλούμπες, τουλουμπάκια, κουρκουμπίνια και λουκουμάδες.
Πω, πω γέμισε το στόμα μου σιρόπι τώρα. Μας πήρε ένα κουτί γεμάτο με από όλα ο Νίκος και μας το παρέδωσε σίγουρος ότι θα το εκτιμήσουμε καθώς του είχαμε δείξει το "φρόνημά" μας όσον αφορά την καλοφαγία. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια, τον ευχαριστήσαμε για την παρέα και για τα κεράσματα (εκτός από τις τουλούμπες ήταν και ο καφές ) και αφού ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μία ακόμη μέρα καλής παρέας και φαγητού (εκείνο το "ψήσιμο, ποτό και τραγούδι στην αυλή του σπιτιού μου" πολύ ωραίο μου ακούστηκε ) κινήσαμε για το αυτοκίνητο. Όταν φτάσαμε ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Το κουτί άνοιξε κι εμείς αφεθήκαμε στην απόλαυση μερικών από των ωραιότερων σιροπιαστών ever! Κόλαση ,αλλά από την καλή. Κι επειδή ο άνθρωπος είναι πολύ αχάριστος σκεφτόμασταν πόσο πιο τέλεια θα ήταν αν είχαμε και λίγο παγωτό με τα τουλουμπάκια. Τελικά πουθενά δεν μπορούμε να μας πιάσουμε!
Η φυγή από την Κοζάνη έγινε εκεί κοντά στις 4 και μισή κι εμείς πλήρεις γεύσεων πιάσαμε το τραγούδι και πήραμε τον κατήφορο για την επόμενη και τελευταία στάση μας. Φτάσαμε στην Κατερίνη κατά τις έξι. Η πόλη ήταν γεμάτη και οι άνθρωποι όλο ενέργεια και διάθεση για σουλάτσο πηγαινοέρχονταν στο μεγάλο πεζόδρομο που πιάνει κατά μήκος σχεδόν όλη την περιοχή του κέντρου.Ακολουθώντας το ρεύμα αρχίσαμε κι εμείς να σουλατσάρουμε κι εκεί που τελειώνει ο πεζόδρομος, κατεβαίνοντας, είδαμε αυτή την εικόνα που εμπεριέχει όλη την καθημερινότητα των συνταξιούχων ανδρών στην Ελλάδα
Από το όνομα του καφενείου μέχρι το στήσιμο των καρεκλών , για να μην χάνουμε και την περαντζάδα, η όλη εικόνα φωνάζει "ραχάτι". Δεν είναι τέλεια Σοφάκη; Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι ,που φαντάζομαι δούλεψαν όλοι τους ζωή για να μπορούν να κάθονται τώρα , μπορούν να χαρούν και τίποτε άλλο, εκτός από το καφενείο, δεδομένης της λαίλαπας που έχει πάρει παραμάζωμα τις συντάξεις τους.Εύχομαι να είναι από τους τυχερούς και να τα βγάζουν πέρα. Κάναμε πάνω κάτω τον πεζόδρομο, είδαμε την κίνηση που είχε, μαζέψαμε πολλή θετική ενέργεια και κλείσαμε τη μέρα μας λέγοντας αντίο στην καλοκαιρινή Κατερίνη.
Ξέρεις Σοφάκη πως αισθανόμουν όταν βραδάκι πια φτάσαμε στο σπίτι; Σαν κάποιος να με είχε πιάσει από τα πόδια, με είχε γυρίσει ανάποδα και με άδειασε από όλα τα αρνητικά. Μυαλό, ψυχή, όλα τα σκούπισαν οι καινούριες εικόνες και η αίσθηση του ημερήσιου τουρίστα.Χωρίς φίλους δεν είσαι να πας πουθενά Σοφάκη. Με καλούς φίλους ακόμη και στην κόλαση! Κι ας μην είναι και η καλή. Να'στε καλά βρε παιδιά.
Μέχρι την επόμενη μας κουβέντα.
Σε φιλώ γλυκά Σοφάκη μου
Καληνύχτα κοριτσάκι.
ΥΓ Άσχετο, αλλά ήθελα να σου πω Σοφάκη ότι μάζεψε ο μπαμπάς βύσσινα από τις βυσσινιές στο εξοχικό και τα έκανα βυσσινάδα. Ο Γιώργος και ο μπαμπάς που ήπιαν έμειναν κατενθουσιασμένοι. Ήπιαν πάνω από μία φορά οπότε μάλλον καλή θα έγινε.
Κυριακή 9 Ιουνίου 2013
Η απενοχοποίηση του "just for fun "
Αγαπημένη μου Σόφη,
Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από καταστάσεις όπου χρειάζεται να κρίνουμε κάτι ή κάποιον. Άλλες φορές βασιζόμαστε στο ένστικτο κι άλλες σε στοιχεία. Άλλες φορές παίρνουμε τη σωστή απόφαση κι άλλες τη λάθος.Μία τέτοια λάθος κρίση έκανα κι εγώ πριν από περίπου ένα χρόνο η οποία ευτυχώς ήταν για ένα θέμα διόλου σημαντικό και το μόνο που μου στέρησε ήταν αρκετές ώρες αληθινής διασκέδασης. Κι αν ο πρόλογος σε προϊδέασε για κάτι "πολλά βαρύ" και σοβαρό Σοφάκη, τότε ...sorry !
Επειδή είμαι άνθρωπος που αναγνωρίζω τα λάθη μου, έχω να κάνω μία επίσημη και δημόσια δήλωση μεταμέλειας προς τον τρισμέγιστο, ανυπέρβλητο, αληθινό star Τονυ Σφήνο !! Ω, ναι αγαπημένη μου Σόφη, αν δεν έχεις δει τον Τόνυ δεν ξέρεις τι θα πει διασκέδαση.Την Παρασκευή το βράδυ στο στρατόπεδο Κόδρα στην Καλαμαριά είχα την ευκαιρία να κάνω την πρώτη μου γνωριμία με αυτό τον ογκόλιθο του show.
Για να βάλουμε όμως τα πράγματα στη σειρά θα ξεκινήσω από την πρώτη φορά που είδα αφίσα με αυτή την απίστευτη persona και η αντίδρασή μου ήταν " Παναγία μου, τι καινούριο σούργελο είναι αυτό" . Η λάθος εκτίμηση ξεκίνησε από εκεί καθώς αυτό που βλακωδώς κατάλαβα είναι πως κάποιος , ζηλεύοντας τη δόξα που αφειδώς γεύτηκε ο Φλωρινιώτης στο παρελθόν, αποφάσισε να μιμηθεί με τον πιο γελοίο τρόπο τον πρώτο διδάξαντα του κιτς.Τι κι αν η Γιολάντα επέμενε πως ήταν πολύ καλός, με φοβερή θετική ενέργεια και την ικανότητα να σε κάνει να χορεύεις ασταμάτητα. Αυτή η εικόνα που έμοιαζε με ανώμαλο παιδεραστή από τη δεκαετία του 70 ήταν πολύ τρομαχτική για να βγει από το μυαλό μου. Συγνώμη βρε Σοφάκη εσύ αν έβλεπες αυτό τον άνδρα τι θα σκεφτόσουν; Κι αυτή είναι πολύ συμμαζεμένη φωτό !
Αρνούμουν πεισματικά να πάω να τον δω με τη δικαιολογία ότι προσέβαλε την αισθητική μου. Σιγά , σιγά οι φίλες μου, παρακινημένες από τη Γιολάντα που είχε ήδη γίνει ένθερμη fun του Τόνυ, έπεσαν θύματα της γοητείας του και γράφτηκαν κι αυτές στο club.Όταν και το τελευταίο οχυρό έπεσε (η Νίκη) τότε ήρθε η ώρα να αποκτήσω κι εγώ ίδια άποψη για το τι εστί Τόνυ Σφήνος. Φυσικά είχα πια καταλάβει ότι όλο αυτό ήταν μια υπέροχα στημένη performance και πως αυτός ο καλλιτέχνης ήταν μία ευφυέστατη ιδέα του ανθρώπου που κρύβεται κάτω από αυτή την περίεργη περούκα κι όχι ένα ακόμη σούργελο. Την Παρασκευή το βράδυ λοιπόν μαζευτήκαμε τα κορίτσια , οι ήδη μυημένες κι εγώ η δόκιμη, να τον δούμε. Και τι καλά που κάναμε ! Αχ, Σοφάκη είχα να διασκεδάσω τόσο δεν θυμάμαι από πότε. Το ρεπερτόριο γνωστό.Επιτυχίες από τις δεκαετίες '60-'70 και αρχές του '80, ξένες κι ελληνικές. Κομμάτια που όλοι ξέραμε , όλοι τραγουδήσαμε και τραγουδάμε, όλοι χορέψαμε κάποια στιγμή αλλά ποτέ δεν είχαμε την τύχη να τα ακούσουμε μαζεμένα σε ένα πρόγραμμα. Ανάμεσα στα τραγούδια και πρόζα. Αστεία , τα οποία για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να είναι πιο έξυπνα και υστερούν λίγο σε σχέση με την όλη ευφυΐα του consept αλλά τουλάχιστον είναι ευχάριστα , η ιστορία του Τόνυ και μέσα από αφήγηση η γνωριμία με τους συνεργάτες που τον πλαισιώνουν. Δεν ξέρω αλήθεια ποιος είχε την ιδέα για το εγχείρημα ,ποιος "γέννησε" τον Τόνυ , την Βερόνικα , τη Λόλα (οι συνεργάτες) και επιμελήθηκε το πρόγραμμα αλλά όποιος το έκανε , God bless him (που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι ) !!.
Μία παράσταση που σε βάζει σε ένα χρονοντούλαπο , σε ταξιδεύει, σε χορεύει στους ρυθμούς της και δεν νιώθεις ούτε 100 χρονών επειδή διασκέδασες με τραγούδια άλλων δεκαετιών, ούτε ενοχές γιατί απλά διασκεδάζεις δίχως ίχνος από κάτι παραπάνω . Ούτε βαθιές σκέψεις , ούτε βαθιά νοήματα απλά διασκέδαση , just fun.Απενοχοποιηθείτε ! Πηγαίνετε να δείτε Τόνυ Σφήνο . Τόσο καιρό που δεν το είχα τολμήσει είχα πραγματικά χάσει ώρες διασκέδασης. Mea culpa. Τώρα που έγινα κι εγώ ένα Σφηνοκόριτσο (από το τρελοκόριτσο) θέλω να ευχαριστήσω τις ομοϊδεάτισσες μου που με παρότρυναν να μπω στο club.
Με πολλά χαμόγελα και την μουσική ακόμη να μουρμουρίζει στα αυτιά μου κλείνω την κουβέντα μας Σοφάκη με μία ευχή που την λέω συχνά και ταιριάζει στις όμορφες στιγμές : πάντα τέτοια! Άντε γιατί μας έλειψε η χαρά, έστω και των μερικών ωρών.
Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι
Καλή σου νύχτα.
ΥΓ Για να καταλάβεις για ποια τρέλα μιλάμε ρίξε μία ματιά εδώ Σοφάκη . http://www.youtube.com/watch?v=Ikb3JP9g0o8 Φυσικά το τραγούδι δεν το λέει αυτός αλλά είναι η original εκτέλεση από τον Λάκη Τζορντανέλλι. Α, ου, α, ου ...!
Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από καταστάσεις όπου χρειάζεται να κρίνουμε κάτι ή κάποιον. Άλλες φορές βασιζόμαστε στο ένστικτο κι άλλες σε στοιχεία. Άλλες φορές παίρνουμε τη σωστή απόφαση κι άλλες τη λάθος.Μία τέτοια λάθος κρίση έκανα κι εγώ πριν από περίπου ένα χρόνο η οποία ευτυχώς ήταν για ένα θέμα διόλου σημαντικό και το μόνο που μου στέρησε ήταν αρκετές ώρες αληθινής διασκέδασης. Κι αν ο πρόλογος σε προϊδέασε για κάτι "πολλά βαρύ" και σοβαρό Σοφάκη, τότε ...sorry !
Επειδή είμαι άνθρωπος που αναγνωρίζω τα λάθη μου, έχω να κάνω μία επίσημη και δημόσια δήλωση μεταμέλειας προς τον τρισμέγιστο, ανυπέρβλητο, αληθινό star Τονυ Σφήνο !! Ω, ναι αγαπημένη μου Σόφη, αν δεν έχεις δει τον Τόνυ δεν ξέρεις τι θα πει διασκέδαση.Την Παρασκευή το βράδυ στο στρατόπεδο Κόδρα στην Καλαμαριά είχα την ευκαιρία να κάνω την πρώτη μου γνωριμία με αυτό τον ογκόλιθο του show.
Για να βάλουμε όμως τα πράγματα στη σειρά θα ξεκινήσω από την πρώτη φορά που είδα αφίσα με αυτή την απίστευτη persona και η αντίδρασή μου ήταν " Παναγία μου, τι καινούριο σούργελο είναι αυτό" . Η λάθος εκτίμηση ξεκίνησε από εκεί καθώς αυτό που βλακωδώς κατάλαβα είναι πως κάποιος , ζηλεύοντας τη δόξα που αφειδώς γεύτηκε ο Φλωρινιώτης στο παρελθόν, αποφάσισε να μιμηθεί με τον πιο γελοίο τρόπο τον πρώτο διδάξαντα του κιτς.Τι κι αν η Γιολάντα επέμενε πως ήταν πολύ καλός, με φοβερή θετική ενέργεια και την ικανότητα να σε κάνει να χορεύεις ασταμάτητα. Αυτή η εικόνα που έμοιαζε με ανώμαλο παιδεραστή από τη δεκαετία του 70 ήταν πολύ τρομαχτική για να βγει από το μυαλό μου. Συγνώμη βρε Σοφάκη εσύ αν έβλεπες αυτό τον άνδρα τι θα σκεφτόσουν; Κι αυτή είναι πολύ συμμαζεμένη φωτό !
Αρνούμουν πεισματικά να πάω να τον δω με τη δικαιολογία ότι προσέβαλε την αισθητική μου. Σιγά , σιγά οι φίλες μου, παρακινημένες από τη Γιολάντα που είχε ήδη γίνει ένθερμη fun του Τόνυ, έπεσαν θύματα της γοητείας του και γράφτηκαν κι αυτές στο club.Όταν και το τελευταίο οχυρό έπεσε (η Νίκη) τότε ήρθε η ώρα να αποκτήσω κι εγώ ίδια άποψη για το τι εστί Τόνυ Σφήνος. Φυσικά είχα πια καταλάβει ότι όλο αυτό ήταν μια υπέροχα στημένη performance και πως αυτός ο καλλιτέχνης ήταν μία ευφυέστατη ιδέα του ανθρώπου που κρύβεται κάτω από αυτή την περίεργη περούκα κι όχι ένα ακόμη σούργελο. Την Παρασκευή το βράδυ λοιπόν μαζευτήκαμε τα κορίτσια , οι ήδη μυημένες κι εγώ η δόκιμη, να τον δούμε. Και τι καλά που κάναμε ! Αχ, Σοφάκη είχα να διασκεδάσω τόσο δεν θυμάμαι από πότε. Το ρεπερτόριο γνωστό.Επιτυχίες από τις δεκαετίες '60-'70 και αρχές του '80, ξένες κι ελληνικές. Κομμάτια που όλοι ξέραμε , όλοι τραγουδήσαμε και τραγουδάμε, όλοι χορέψαμε κάποια στιγμή αλλά ποτέ δεν είχαμε την τύχη να τα ακούσουμε μαζεμένα σε ένα πρόγραμμα. Ανάμεσα στα τραγούδια και πρόζα. Αστεία , τα οποία για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να είναι πιο έξυπνα και υστερούν λίγο σε σχέση με την όλη ευφυΐα του consept αλλά τουλάχιστον είναι ευχάριστα , η ιστορία του Τόνυ και μέσα από αφήγηση η γνωριμία με τους συνεργάτες που τον πλαισιώνουν. Δεν ξέρω αλήθεια ποιος είχε την ιδέα για το εγχείρημα ,ποιος "γέννησε" τον Τόνυ , την Βερόνικα , τη Λόλα (οι συνεργάτες) και επιμελήθηκε το πρόγραμμα αλλά όποιος το έκανε , God bless him (που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι ) !!.
Μία παράσταση που σε βάζει σε ένα χρονοντούλαπο , σε ταξιδεύει, σε χορεύει στους ρυθμούς της και δεν νιώθεις ούτε 100 χρονών επειδή διασκέδασες με τραγούδια άλλων δεκαετιών, ούτε ενοχές γιατί απλά διασκεδάζεις δίχως ίχνος από κάτι παραπάνω . Ούτε βαθιές σκέψεις , ούτε βαθιά νοήματα απλά διασκέδαση , just fun.Απενοχοποιηθείτε ! Πηγαίνετε να δείτε Τόνυ Σφήνο . Τόσο καιρό που δεν το είχα τολμήσει είχα πραγματικά χάσει ώρες διασκέδασης. Mea culpa. Τώρα που έγινα κι εγώ ένα Σφηνοκόριτσο (από το τρελοκόριτσο) θέλω να ευχαριστήσω τις ομοϊδεάτισσες μου που με παρότρυναν να μπω στο club.
Με πολλά χαμόγελα και την μουσική ακόμη να μουρμουρίζει στα αυτιά μου κλείνω την κουβέντα μας Σοφάκη με μία ευχή που την λέω συχνά και ταιριάζει στις όμορφες στιγμές : πάντα τέτοια! Άντε γιατί μας έλειψε η χαρά, έστω και των μερικών ωρών.
Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι
Καλή σου νύχτα.
ΥΓ Για να καταλάβεις για ποια τρέλα μιλάμε ρίξε μία ματιά εδώ Σοφάκη . http://www.youtube.com/watch?v=Ikb3JP9g0o8 Φυσικά το τραγούδι δεν το λέει αυτός αλλά είναι η original εκτέλεση από τον Λάκη Τζορντανέλλι. Α, ου, α, ου ...!
Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013
Η χαρά του Ιονέσκο.
Αγαπημένη μου Σόφη,
Μετά από μία όμορφα "κουραστική" εβδομάδα , που κορυφώθηκε στο πολύ ωραίο σαββατοκύριακο με τον γάμο της ξαδέρφης μου της Νικολέτας κι ένα ωραίο οικογενειακό γεύμα την Κυριακή, είμαι εδώ να σου πω τα νέα μου, αλλά και να σου εξηγήσω προς τι ο περίεργος τίτλος της κουβέντας μας
Η μέρα των γενεθλίων μου ήταν μία από τις πιο γλυκές ever. Φίλοι , οικογένεια νόστιμα μεζεδάκια, που είχαμε ετοιμάσει με τον Γιώργο και η τούρτα που έφτιαξα με τα χεράκια μου να έχει επιτυχία. Φαγώθηκε από όλους με ευχαρίστηση και πολύ το χάρηκα. Σβήσαμε και τα κεράκια με τον Βασιλάκη. Τι χαμόγελα μου προσφέρει αυτό το παιδί, να' ναι καλά.Και του χρόνου όλοι μαζί.
Την πέμπτη το πρωί κέρασα στην γειτονιά μου , για τα γενέθλια κι έτσι την προηγούμενη μέρα έκανα κορμό και αλμυρά μάφινς. Μαζευτήκαμε στο πατρικό μου καμιά δεκαριά άτομα και μου θύμισε το πόσο πολύ μου λείπει η γειτονιά μου . Είναι μεγάλη υπόθεση να ξυπνάς το πρωί, να ανοίγεις το παντζούρι (το ρολό με τα στόρια πλέον αλλά ας είμαστε πιο ρομαντικοί) και να μην σταματάς να λες καλημέρα.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην πέμπτη το βράδυ και το πρόγραμμα έλεγε θέατρο. Πήγαμε να δούμε την παράσταση που παίζει ο φίλος μας ο Πέτρος. Η παράσταση λέγεται "Νυκτόβια ζώα" και είναι του Ισπανού συγγραφέα Χουάν Μαγιόρκα. Δεν τον ήξερα, αλλά η γνωριμία μαζί του αποδείχθηκε πολύ ευχάριστη. Μία πολύ ωραία παράσταση φτιαγμένη από ανθρώπους νέους με μεράκια. Θεωρητικά ασχολούνται επαγγελματικά με το θέατρο , ένεκα που έχουν τελειώσει και μία δραματική σχολή αλλά όταν δεν υπάρχει κάτι να σε απασχολήσει δημιουργείς κάτι από μόνος σου. Στον τελικό απολογισμό βέβαια το πιθανότερο είναι ότι το κέρδος θα είναι από μηδενικό έως πολύ μικρό όταν όμως έχεις μία αγάπη κι ένα όραμα προσπαθείς να μείνεις κοντά του και να το υπηρετείς όσο σε παίρνει μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο. Εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι το εξής : η δουλειά των παιδιών ήταν πολύ καλή κι ας μην ήταν υποστηριζόμενη από κανέναν, κυβερνητικό ή μη, οργανισμό. Μια καλοδουλεμένη παράσταση σκηνοθετημένη από την Κική Στρατάκη, νέα ηθοποιό που έκανε την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, ωραίες ερμηνείες κι ένα σκηνικό που έβγαζε ατμόσφαιρα , δήλωνε πολύ ωραία την χωροταξία κι έδινε την ουσία σχεδόν από το τίποτα! Ο δικός μας Πέτρος εντυπωσιακά βελτιωμένος . Το ότι δούλεψε πολύ ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές.Και όλα αυτά μέσα σε ένα χώρο που ήταν όχι απλά ακατάλληλος για παράσταση αλλά ήταν γενικά ακατάλληλος για τα πάντα !Υπόγειο, υγρασία ,ο λαιμός να ξεραίνεται κι εσύ να αναρωτιέσαι αν σου κάνουν πλάκα αυτοί που μπροστά σου καταθέτουν ψυχή και πνευμόνια με κίνητρο το χειροκρότημα. Ε, πάρτε το λοιπόν βρε παιδιά γιατί το αξίζετε.Εύχομαι η παράσταση να βγει από το υπόγειο που είναι τώρα και να πάει εκεί που της πρέπει, στο φως . Εκείνο το βράδυ πριν κοιμηθώ, εκεί παρέα με τις σκέψεις και τον απολογισμό της ημέρας, ένιωσα μία βαθιά συγκίνηση και μία ελπίδα Κατάλαβα ακόμη μία φορά το πόσα πολλά μπορούμε να καταφέρουμε με δουλειά και καλή συνεργασία Μπράβο σας παιδιά. Ευχαριστώ για την ανάσα αισιοδοξίας.
Έτσι το ξύπνημα της επόμενης μέρας με βρήκε με ωραία διάθεση κι έναν ήλιο να μου χαμογελάει και να με προτρέπει να πάω στο κέντρο να τελειώσω κάποιες δουλειές που είχα.Πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα μερικές στάσεις αργότερα για να πάρω το άλλο λεωφορείο που θα με πάει κατευθείαν στο κέντρο. Στάθηκα κάτω από τη στάση κοίταξα πίσω μου και στο άδειο οικόπεδο από πίσω είδα αυτό...
Μετά από μία όμορφα "κουραστική" εβδομάδα , που κορυφώθηκε στο πολύ ωραίο σαββατοκύριακο με τον γάμο της ξαδέρφης μου της Νικολέτας κι ένα ωραίο οικογενειακό γεύμα την Κυριακή, είμαι εδώ να σου πω τα νέα μου, αλλά και να σου εξηγήσω προς τι ο περίεργος τίτλος της κουβέντας μας
Η μέρα των γενεθλίων μου ήταν μία από τις πιο γλυκές ever. Φίλοι , οικογένεια νόστιμα μεζεδάκια, που είχαμε ετοιμάσει με τον Γιώργο και η τούρτα που έφτιαξα με τα χεράκια μου να έχει επιτυχία. Φαγώθηκε από όλους με ευχαρίστηση και πολύ το χάρηκα. Σβήσαμε και τα κεράκια με τον Βασιλάκη. Τι χαμόγελα μου προσφέρει αυτό το παιδί, να' ναι καλά.Και του χρόνου όλοι μαζί.
Την πέμπτη το πρωί κέρασα στην γειτονιά μου , για τα γενέθλια κι έτσι την προηγούμενη μέρα έκανα κορμό και αλμυρά μάφινς. Μαζευτήκαμε στο πατρικό μου καμιά δεκαριά άτομα και μου θύμισε το πόσο πολύ μου λείπει η γειτονιά μου . Είναι μεγάλη υπόθεση να ξυπνάς το πρωί, να ανοίγεις το παντζούρι (το ρολό με τα στόρια πλέον αλλά ας είμαστε πιο ρομαντικοί) και να μην σταματάς να λες καλημέρα.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην πέμπτη το βράδυ και το πρόγραμμα έλεγε θέατρο. Πήγαμε να δούμε την παράσταση που παίζει ο φίλος μας ο Πέτρος. Η παράσταση λέγεται "Νυκτόβια ζώα" και είναι του Ισπανού συγγραφέα Χουάν Μαγιόρκα. Δεν τον ήξερα, αλλά η γνωριμία μαζί του αποδείχθηκε πολύ ευχάριστη. Μία πολύ ωραία παράσταση φτιαγμένη από ανθρώπους νέους με μεράκια. Θεωρητικά ασχολούνται επαγγελματικά με το θέατρο , ένεκα που έχουν τελειώσει και μία δραματική σχολή αλλά όταν δεν υπάρχει κάτι να σε απασχολήσει δημιουργείς κάτι από μόνος σου. Στον τελικό απολογισμό βέβαια το πιθανότερο είναι ότι το κέρδος θα είναι από μηδενικό έως πολύ μικρό όταν όμως έχεις μία αγάπη κι ένα όραμα προσπαθείς να μείνεις κοντά του και να το υπηρετείς όσο σε παίρνει μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο. Εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι το εξής : η δουλειά των παιδιών ήταν πολύ καλή κι ας μην ήταν υποστηριζόμενη από κανέναν, κυβερνητικό ή μη, οργανισμό. Μια καλοδουλεμένη παράσταση σκηνοθετημένη από την Κική Στρατάκη, νέα ηθοποιό που έκανε την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, ωραίες ερμηνείες κι ένα σκηνικό που έβγαζε ατμόσφαιρα , δήλωνε πολύ ωραία την χωροταξία κι έδινε την ουσία σχεδόν από το τίποτα! Ο δικός μας Πέτρος εντυπωσιακά βελτιωμένος . Το ότι δούλεψε πολύ ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές.Και όλα αυτά μέσα σε ένα χώρο που ήταν όχι απλά ακατάλληλος για παράσταση αλλά ήταν γενικά ακατάλληλος για τα πάντα !Υπόγειο, υγρασία ,ο λαιμός να ξεραίνεται κι εσύ να αναρωτιέσαι αν σου κάνουν πλάκα αυτοί που μπροστά σου καταθέτουν ψυχή και πνευμόνια με κίνητρο το χειροκρότημα. Ε, πάρτε το λοιπόν βρε παιδιά γιατί το αξίζετε.Εύχομαι η παράσταση να βγει από το υπόγειο που είναι τώρα και να πάει εκεί που της πρέπει, στο φως . Εκείνο το βράδυ πριν κοιμηθώ, εκεί παρέα με τις σκέψεις και τον απολογισμό της ημέρας, ένιωσα μία βαθιά συγκίνηση και μία ελπίδα Κατάλαβα ακόμη μία φορά το πόσα πολλά μπορούμε να καταφέρουμε με δουλειά και καλή συνεργασία Μπράβο σας παιδιά. Ευχαριστώ για την ανάσα αισιοδοξίας.
Έτσι το ξύπνημα της επόμενης μέρας με βρήκε με ωραία διάθεση κι έναν ήλιο να μου χαμογελάει και να με προτρέπει να πάω στο κέντρο να τελειώσω κάποιες δουλειές που είχα.Πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα μερικές στάσεις αργότερα για να πάρω το άλλο λεωφορείο που θα με πάει κατευθείαν στο κέντρο. Στάθηκα κάτω από τη στάση κοίταξα πίσω μου και στο άδειο οικόπεδο από πίσω είδα αυτό...
Φτου, την τύχη μου μέσα! Γιατί σήμερα ; Έπρεπε να αντικρίσω αυτή την αθλιότητα σήμερα; Έπρεπε να χάσω το ωραίο χθεσινοβραδινό συναίσθημα τόσο γρήγορα. ; Ας μου εξηγήσει κάποιος αυτόν τον παραλογισμό.Μπορεί; Δεν νομίζω. Ποιοι άθλιοι πέρασαν το πίσω μέρος της στάσης για κάδο απορριμάτων ; Πρέπει ο κάθε ανεγκέφαλος να βάζει σε κίνδυνο την υγεία μου και να προσβάλει τόσο άσπλαχνα την αισθητική μου. Εκείνο το μεγάλο που φαίνεται σαν τετράδιο είναι ενημερωτικό για όρους κατάθεσης της Εμπορικής τράπεζας που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου ! Αυτός που το πέταξε εκεί σίγουρα θα κατηγορεί τον Δήμο που δεν είχε κάδο εκεί ακριβώς που τον ήθελε. Αρνούμαι να δεχθώ πλέον τόση κοινωνική ανευθυνότητα. Νομίζω θα αρχίσω να θυμώνω πλέον και να μιλάω όταν βλέπω μπροστά στα μάτια μου να γίνονται τέτοιου είδους αίσχη. Ελπίζω να το θυμάμαι αυτό το συναίσθημα την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να κάνω κάτι.Αρνούμαι πλέον Σοφάκη, να αφήσω τον παραλογισμό να κυριαρχεί. Αρνούμαι να κάνω τη ζωή μου έργο του Ιονέσκο. Όχι άλλο θέατρο του παραλόγου. Έξω οι "φαλακρές τραγουδίστριες" !!
Σου τα είπα και ξεθύμανα Σοφάκη. Δεν θέλω να κλείσουμε την κουβέντα μας με θυμό. Προτιμώ να κρατήσω μέσα μου την χαρά της δημιουργίας. Δηλαδή είναι παράλογο να ελπίζω; Κι όπως έλεγε και ο Λαζόπουλος (τότε στους Δέκα Μικρούς Μήτσους όταν έκανε πραγματική σάτιρα κι όχι τώρα που παράγει λαϊκισμό της χείριστης ποιότητας )μέσω της χήρας Μήτση
" Παράλογοοοοο.... Να το , δεν απαντάει. Άρα λογικό " Ας ελπίζουμε λοιπόν.
Σε φιλώ Σοφάκη μου και σε χαιρετώ
Καλή σου νύχτα κοριτσάκι.