Τι ωραία που είναι η ανεργία (vol. 2)

 Αγαπημένη μου Σόφη,

    Για μία ακόμη φορά το "Κουμπάρα tours" έκανε το θαύμα του. Θυμάσαι την ημέρα της γιορτής μου που η κουμπάρα είχε πάρει εμάς και τη Μάγδα και πήγαμε ταξιδάκι τουρνέ σε Σέρρες, Δράμα, Καβάλα, στις πόλεις δηλαδή που είχε τις δουλειές της ; Πολύ ωραία είχαμε περάσει τότε κι εγώ εξυμνούσα την ανεργία , την "φρέσκια" ανεργία δηλαδή που έχεις χρόνο αλλά δεν έχει ακόμη στερέψει το χρήμα. Από την Παρασκευή έχουμε και vol.2 .Ένα μήνυμα την Πέμπτη το βράδυ και φύγαμε. Αυτή τη φορά το δρομολόγιο άλλαξε αλλά η βασική παρέα έμεινε η ίδια. Η αλλαγή ήταν στους guest stars. Τότε ήταν η Στέλλα και ο ξάδερφος της , τώρα ήταν ο Νίκος, ο φίλος του Γιώργου από την  Κοζάνη.
    Αναχώρηση το πρωί και πρώτη στάση στην Πτολεμαΐδα. Είχα ξαναπάει πριν από μία δεκαετία και το πέρασμα μου από εκεί ήταν τόσο σύντομο και φευγάτο που οι μνήμες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες.Με την είσοδο στην πόλη καταλαβαίνεις αμέσως τι θα δεις. Άλλωστε η Πτολεμαΐδα φημίζεται για δύο πράγματα : για τα φουγάρα και τα καφέ της. Τα φουγάρα τα είδαμε πηγαίνοντας και φτάνοντας πια είχαμε την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε και την δεύτερη φήμη. Το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου της πόλης ήταν πλακόστρωτο με τα καφέ να κυριαρχούν παντού , να είναι γεμάτα, μια και ήταν η τελευταία μέρα των εξετάσεων στο σχολείο και να καλύπτουν όλα τα γούστα. Ο καιρός ήταν γεμάτος από ήλιο. Οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους με τα πόδια αλλά και με πολλά ποδήλατα κάτι που ήταν υπέροχο σαν εικόνα. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην πιούμε έναν καφέ. Δεν ξέρω αν ήμασταν τυχεροί στην επιλογή, αλλά ο ελληνικός που ήπια, εκτός που ήταν μερακλίδικος, ήρθε συνοδεία νόστιμων, φρέσκων βουτημάτων από μία ευγενέστατη σερβιτόρα. Μία ωραία εικόνα από την πόλη που με την απλότητα της, μπορεί να μην κερδίζει τον θαυμασμό σου , αλλά σου βγάζει αβίαστα την επιθυμία να την συμπαθήσεις. Δεν ξέρω αν οι πεταλούδες συμβολίζουν την διάθεση της Πτολεμαΐδας για μεταμόρφωση, ενδεχομένως να της χρειαζόταν και λίγη, αλλά αυτό το ωραίο γλυπτό της φωτογραφίας αξίζει κάθε pixel της.

     Η συνέχεια της διαδρομής ήρθε σαν φυσική συνέχεια του κάθε ταξιδιώτη στο νομό Κοζάνης. Πτολεμαΐδα- Κοζάνη.Η βασίλισσα της στριφτής πίτας μας υποδέχθηκε λίγο πριν τη μία, γεμάτη κι αυτή από ανακουφισμένη, μαθητιώσα νεολαία που έπινε αραχτή τον καφέ της. Η δική μας επιλογή ήταν το roof garden του ξενοδοχείου ... αν διάβασα καλά την επιγραφή Ermionio, που δεσπόζει στο κέντρο της πόλης απέναντι από το μεγάλο πύργο με το ρολόι.Εδώ θα κάνω μία παρένθεση και θα πω ότι πολύ με εκνευρίζει όταν μία επιγραφή επιχείρησης δεν είναι ευανάγνωστη! Δηλαδή εμείς που έχουμε πρόβλημα με τα μάτια μας τι να κάνουμε, να μην ξέρουμε που πίνουμε τον καφέ μας; Κλείνω την παρένθεση και προχωρώ. Συνήθως το συγκεκριμένο καφέ είναι γεμάτο από κόσμο κι εκείνη η μέρα δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση. Συναντήσαμε λοιπόν τον φίλο Νίκο (εξαιρετικό τρομπετίστα και δάσκαλο μουσικής ) και ανεβήκαμε να πιούμε τον καφέ μας με θέα τις οροφές και την κεντρική πλατεία της Κοζάνης.

Όταν είσαι στα ψηλά όλα φαίνονται ακόμη πιο ωραία. Ο καιρός είχε συννεφιάσει αλλά αυτό δεν μας πτόησε ιδιαίτερα κι όταν ο Νίκος πρότεινε τσίπουρο με μεζέδες σε μικρό τσιπουράδικο που συχνάζει, εσύ τι νομίζεις ότι απαντήσαμε Σοφάκη; Αυτό που νομίζεις έγινε. Η κουμπάρα τελείωσε τις δουλειές της και ήρθε να μας βρει και ο καφές έδωσε την θέση του στο "Ρεβύθι" . Σε ένα πλακόστρωτο στενό πίσω από το "Public" (άνοιξε πρόσφατα και στην Κοζάνη) και απέναντι από το Βαλταδώρειο Γυμνάσιο Κοζάνης , βρίσκεται το πιο  νόστιμο Ρεβύθι που έχω δοκιμάσει. Εν αρχή είναι πάντα το τσίπουρο.Συνοδεία αυτού είναι οι μεζέδες, όλοι φτιαγμένοι από τα χεράκια της κυρίας που είναι η ψυχή και ιδιοκτήτρια  του καταστήματος και που δυστυχώς (ας με συγχωρέσει )δεν θυμάμαι το όνομα της. "Δώνε του παιδιού να φέρνει " είπε ο Νίκος κλέβοντας την ατάκα του αγαπημένου Νικηφόρου από το "Πενήντα - πενήντα ".Τυροσαλάτα, συκώτι στο τηγάνι (να λιώνεις!),σκουμπρί καπνιστό , μανιτάρια γεμιστά, μελιτζάνα ψητή με ντομάτα και τυρί,τηγανιά και κάπου εδώ θα σταματήσω διότι θα με φάει η νοσταλγία κι επειδή δεν μπορώ να την φάω κι εγώ, προτιμώ να μην αρχίσω μία μάχη που δεν πρόκειται να κερδίσω.Τίποτε ασυνήθιστο αλλά όλα ασυνήθιστα νόστιμα.Αρχικά κάτσαμε έξω και η παρέλαση των μεζέδων ξεκίνησε με τη συννεφιά να βαραίνει πάνω από τα κεφάλια μας.Ξαφνικά κάποιος άνοιξε τις "βρύσες" και η μπόρα άρχισε να χύνεται απειλητικά. Ο φόβος ήταν έκδηλος στα μάτια όλων μας. Όχι για εμάς, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ο φόβος ήταν ένας : μην μουσκέψει το συκώτι.Με κινήσεις που θα ζήλευε ακόμη και ο Flash και με τη βοήθεια της σερβιτόρας, της Εύης, μεταφέραμε πιάτα , ποτήρια και τους εαυτούς μας σε ένα τραπέζι μέσα. Εκεί με τη σιγουριά της σκεπής πάνω από τα κεφάλια μας και τη θαλπωρή που προσέφερε στα μάτια μας το καλό γούστο που επικρατούσε , συνεχίσαμε το τσιμπούσι μέχρι που η ώρα, δίχως λύπηση, σφύριξε τη λήξη. Έπρεπε να φύγουμε. Πληρώσαμε, χαιρετήσαμε, συγχαρήκαμε και φύγαμε.

Όποιος το αναζητήσει δεν θα χάσει.

Πήραμε τον δρόμο για το αυτοκίνητο κι εκεί που ήμασταν έτοιμοι να γλυτώσουμε μόνο με την αλμυρή κρεπάλη ο Νίκος έκανε την κίνηση ματ " Τώρα για να σβήσουμε από το τσίπουρο χρειάζεται κάτι γλυκό. "  και ο δρόμος άνοιξε για να πέσει και σιρόπι σε μία μέρα που από μόνη της είχε βγάλει πολλή γλύκα. Μάλλον θα κατάλαβες Σοφάκη, γιατί αναφέρομαι σε σιρόπι. Ένα όνομα θα πω και αν κάποιος βρεθεί στην Κοζάνη ας το αναζητήσει κι αυτό : "ΖΑΝΔΕ" Παραδοσιακές τουλούμπες Βελβεντού. Καθημερινής παραγωγής τουλούμπες, τουλουμπάκια, κουρκουμπίνια και λουκουμάδες. 

Πω, πω γέμισε το στόμα μου σιρόπι τώρα. Μας πήρε ένα κουτί γεμάτο με από όλα ο Νίκος και μας το παρέδωσε σίγουρος ότι θα το εκτιμήσουμε καθώς του είχαμε δείξει το "φρόνημά" μας όσον αφορά την καλοφαγία. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια, τον ευχαριστήσαμε για την παρέα και για τα κεράσματα (εκτός από τις τουλούμπες ήταν και ο καφές ) και  αφού ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μία ακόμη μέρα καλής παρέας και φαγητού (εκείνο το "ψήσιμο, ποτό και τραγούδι στην αυλή του σπιτιού μου" πολύ ωραίο μου ακούστηκε ) κινήσαμε για το αυτοκίνητο. Όταν φτάσαμε ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Το κουτί άνοιξε κι εμείς αφεθήκαμε στην απόλαυση μερικών από των ωραιότερων σιροπιαστών ever! Κόλαση ,αλλά από την καλή. Κι επειδή ο άνθρωπος είναι πολύ αχάριστος σκεφτόμασταν πόσο πιο τέλεια θα ήταν αν είχαμε και λίγο παγωτό με τα τουλουμπάκια. Τελικά πουθενά δεν μπορούμε να μας πιάσουμε!

     Η φυγή από την Κοζάνη έγινε εκεί κοντά στις 4 και μισή κι εμείς πλήρεις γεύσεων πιάσαμε το τραγούδι και πήραμε τον κατήφορο για την επόμενη και τελευταία στάση μας. Φτάσαμε στην Κατερίνη κατά τις έξι. Η πόλη ήταν γεμάτη και οι άνθρωποι όλο ενέργεια και διάθεση για σουλάτσο πηγαινοέρχονταν στο μεγάλο πεζόδρομο που πιάνει κατά μήκος σχεδόν όλη την περιοχή του κέντρου.Ακολουθώντας το ρεύμα αρχίσαμε κι εμείς να σουλατσάρουμε κι εκεί που τελειώνει ο πεζόδρομος, κατεβαίνοντας, είδαμε αυτή την εικόνα που εμπεριέχει όλη την καθημερινότητα των συνταξιούχων ανδρών στην Ελλάδα

Από το όνομα του καφενείου μέχρι το στήσιμο των καρεκλών , για να μην χάνουμε και την περαντζάδα, η όλη εικόνα φωνάζει "ραχάτι". Δεν είναι τέλεια Σοφάκη; Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι ,που φαντάζομαι δούλεψαν όλοι τους ζωή για να μπορούν να κάθονται τώρα , μπορούν να χαρούν και τίποτε άλλο, εκτός από το καφενείο, δεδομένης της λαίλαπας που έχει πάρει παραμάζωμα τις συντάξεις τους.Εύχομαι να είναι από τους τυχερούς και να τα βγάζουν πέρα. Κάναμε πάνω κάτω τον πεζόδρομο, είδαμε την κίνηση που είχε, μαζέψαμε πολλή θετική ενέργεια και κλείσαμε τη μέρα μας λέγοντας αντίο στην καλοκαιρινή Κατερίνη.

     Ξέρεις Σοφάκη πως αισθανόμουν όταν βραδάκι πια φτάσαμε στο σπίτι; Σαν κάποιος να με είχε πιάσει από τα πόδια, με είχε γυρίσει ανάποδα και με άδειασε από όλα τα αρνητικά. Μυαλό, ψυχή, όλα τα σκούπισαν οι καινούριες εικόνες και η αίσθηση του ημερήσιου τουρίστα.Χωρίς φίλους δεν είσαι να πας πουθενά Σοφάκη. Με καλούς φίλους ακόμη και στην κόλαση! Κι ας μην είναι και η καλή. Να'στε καλά βρε παιδιά.

     Μέχρι την επόμενη μας κουβέντα.

     Σε φιλώ γλυκά Σοφάκη μου

     Καληνύχτα κοριτσάκι.

ΥΓ Άσχετο, αλλά ήθελα να σου πω Σοφάκη ότι μάζεψε ο μπαμπάς βύσσινα από τις βυσσινιές στο εξοχικό και τα έκανα βυσσινάδα. Ο Γιώργος και ο μπαμπάς που ήπιαν έμειναν κατενθουσιασμένοι. Ήπιαν πάνω από μία φορά οπότε μάλλον καλή θα έγινε.