Αγαπημένη μου Σόφη,
Επειδή η διαδρομή σε αυτό το ταξίδι ήταν από τα πιο σημαντικά και σίγουρα πρωτόγνωρα στοιχεία, δεν θα ήθελα να την αδικήσω και να περάσει στα ψιλά γράμματα. Να σου πω λοιπόν πως είδα εγώ τα 4.400 χιλιόμετρα (τώρα που το βλέπω γραμμένο μου κάνει λίγο σοκαριστικό !) που κάναμε.
Σίγουρα δεν θα πω ότι ήταν παιχνιδάκι ούτε ότι το κάνω και αύριο ξανά. Όχι θα χρειαστούν μερικοί μήνες για να πω ότι θα ξαναμπώ στην ίδια διαδικασία. Δεν μου άφησε καμιά τραυματική εμπειρία, προς Θεού, απλά έτσι για να ισιώσει το κορμί από τις πολλές ώρες καθισιού. Με δεδομένο ότι δεν οδηγούσα εγώ αλλά τα αγόρια, θα μπορούσες να μου πεις Σοφάκη ,ότι δεν έκανα και κάτι πέρα από το να κοιτάζω έξω και να περιμένω να περάσουν τα χιλιόμετρα. Μμμμμ. Εκ πρώτης όψεως έτσι φαίνεται. Για δοκίμασε να κάνεις μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα έχοντας μονίμως τα πόδια σου ανεβασμένα πάνω διότι απλούστατα δεν υπήρχε ούτε σπιθαμή για να βάλουμε τα πόδια μας κάτω. Το γιατί είναι φαντάζομαι αυτονόητο. Ήμασταν Έλληνες και πηγαίναμε σε συγγενείς στη Γερμανία και το ανάποδο στο γυρισμό. Καλύφθηκες νομίζω Σοφάκη. Ένα είναι σίγουρο: πιάνεσαι ! Όσες στάσεις κι αν κάνεις, που κάναμε κάμποσες, εκεί προς τα τελειώματα πονάει η πλάτη, τα γόνατα και στη δική μου περίπτωση και η μέση αφού, συν τοις άλλοις, κουβαλούσα μαζί μου και αυτή την "προίκα" από την Ελλάδα.Να σου πω πως το αντιμετώπισα; God bless Mesulid !! Δεν είμαι οπαδός του συγκεκριμένου φαρμάκου και προσπαθώ, όσο είναι δυνατόν, να το αποφεύγω. Παρόλα αυτά οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν ακραίες λύσεις και όσο να πεις ένα οδικό ταξίδι στα ψηλά της Γερμανίας το λες "ακραία κατάσταση". Για τους δρόμους τα είπα λίγο πολύ και σε προηγούμενη κουβέντα οπότε δεν χρειάζεται να προσθέσω και κάτι άλλο. Μερικά κομμάτια δοκίμασαν την αντοχή των νεύρων μας αλλά αφού άντεξαν οι οδηγοί όλα καλά.
Κάπου εδώ μας τελειώνουν τα αρνητικά Σοφάκη. Με λίγα λόγια αυτό που ήταν δύσκολο στην όλη διαδρομή δεν ήταν παρά αυτό που απλά δεν μπορούσες να αποφύγεις ( με τη μικρή λεπτομέρεια του φορτώματος). Βασικό σε ένα ταξίδι είναι να έχεις καλό αυτοκίνητο και καλούς οδηγούς να το πηγαίνουν κι εμείς ευτυχώς είχαμε και από τα δύο. Ο Γιώργος και Κυριάκος έκαναν εξαιρετική δουλειά κι έτσι το "αστεράτο" μας αυτοκίνητο κατάπινε τα χιλιόμετρα με την άνεση που ο Καμπαμαρού κατάπινε τις μακαρονάδες !! Ο εξοπλισμός σίτισης ήταν εξίσου εντυπωσιακός. Σάντουιτς, κρουασάν, φρούτα, μπισκότα, πίτες, χυμοί, καφές και φυσικά σοκολατένια πουράκια Caprice διότι δεν νοείται εκδρομή χωρίς Caprice.Τα υπέροχα αυτά εδέσματα γευόμασταν στις στάσεις που κάναμε. Όπου κι αν σταματήσαμε στην πρώην Γιουγκοσλαβία βρήκαμε αρκετά καλές εγκαταστάσεις ,με εξαίρεση ένα βενζινάδικο στο γυρισμό στις τουαλέτες του οποίου η λέξη "βρώμα" απλά χάνει την έννοια της και πρέπει να βρεις μία καινούρια για να τις χαρακτηρήσεις. Όσο ανεβαίναμε προς τα επάνω τόσο η κατάσταση βελτιωνόταν, με αποκορύφωμα τα Landzeit στην Αυστρία που ήταν όπως φαίνεται στις φωτογραφίες. Με ωραία διακόσμηση , ωραία εδέσματα , ωραία αναμνηστικά και αγέλαστες υπαλλήλους!! Πάντως εμείς μια χαρά περάσαμε. Στο γυρισμό ήπιαμε καφέ, φάγαμε γλυκό, πήρα δύο μαγνητάκια για το ψυγείο και πήγαμε στο καλό.
Όλα αυτά δεν θα ήταν τίποτε αν δεν ήταν πλαισιωμένα από τα τοπία που συναντήσαμε και είναι αυτά που περισσότερο έχουν μείνει στη μνήμη μου. Από τα "Τέμπη" των Σκοπίων με τον δρόμο να περνάει ανάμεσα από μεγάλους ορεινούς όγκους με τον ποταμό στη μία πλευρά ,στην ατελείωτη μονοτονία των λιβαδιών στη Σερβία και την Κροατία κι από τις υπέροχες χιονισμένες, πλαγιές των Αυστριακών Άλπεων στα Γερμανικά δάση και χωριά η διαδρομή προσέφερε πολλές στιγμές άξιες για καταχώρηση στο "αγαπητό μου ημερολόγιο". Πολλά σπίτια στη Σερβία ήταν χτισμένα κι ασοβάτιστα. Η τούβλινη όψη τους ήταν τόσο μελαγχολική και ημιτελής σαν κάποιος να τα είχε χτίσει και λίγο πριν τα ντύσει με σοβά και τα βάψει τα παράτησε κι απλά έφυγε. Θλιβερά αναμνηστικά του πολέμου μάλλον σε συνδυασμό με την φτώχεια που τον ακολούθησε. Μαζί με μερικές άθλιες πολυκατοικίες κουτιά στα περίχωρα του Βελιγραδίου, ήταν τα πιο θλιβερά θεάματα που συναντήσαμε. Το πέρασμα από την μονότονη σε τοπία Κροατία πέρασε αφήνοντας έναν θαυμασμό για τους πολύ καλούς δρόμους , που όμως σύμφωνα με τα λεγόμενα του Γιώργου έχουν μετά την Ελλάδα τα πιο ανόητα όρια ταχύτητας και μία απορία για το πως συνεχίζει να λειτουργεί το απαράδεκτο μοτέλ στο οποίο κοιμηθήκαμε στο γυρισμό. Πραγματικά από τις χειρότερες εμπειρίες που είχα σε ξενοδοχείο. Ευτυχώς , για παν ενδεχόμενο, είχαμε πάρει μαζί και τα σεντονάκια μας οπότε μετριάστηκε το θέμα της καθαριότητας. Το απολυμαντικό ταξιδίου που πάντα έχω μαζί μου για τέτοιες περιπτώσεις έκανε το θαύμα του κι έτσι και η τουαλέτα έγινε προσβάσιμη. Τέλος τα φαγώσιμα με τα οποία μας είχε εφοδιάσει η θεία Γραμμάτω, φάνηκαν εξαιρετικά χρήσιμα καθώς από το πρωινό τρωγόταν μόνο τα ψωμάκια !!Και για να το κάνουν ακόμη "καλύτερο" τα βούτυρα και τα γιαούρτια ήταν ληγμένα για μερικές μέρες και ο καφές πρέπει να ήταν από ρεβίθι σε συνδυασμό με κάτι άλλο ακόμη χειρότερο από ρεβίθι που τον έκανα μη πόσιμο.Για γέλια και για κλάματα μαζί και τώρα που το σκέφτομαι το αντιμετωπίσαμε με γέλια οπότε πέρασε και στην ουσία δεν ακούμπησε.Το ίδιο ακριβώς που συναίβει και με την Σλοβενία. Ήταν μικρό το κομμάτι της χώρας που περάσαμε και μαζί με το γεγονός ότι το περάσαμε και τις δύο φορές νύχτα θα ήταν ψέματα να πω ότι σχημάτισα έστω την παραμικρή γνώμη για το πως είναι.
Τελειώνοντας με την πρώην Γιουγκοσλαβία περάσαμε σε αυτό που όλοι εννοούμε λέγοντας Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να σου πω Σοφάκη τι ήταν αυτό που πρώτο με εντυπωσίασε; Για να μπεις από τη Σλοβενία στην Αυστρία δεν χρειάζεται να περάσεις από σύνορα. Αυτό που σε κάνει να καταλάβεις ότι μπήκες σε άλλη χώρα είναι ένα μεγάλο SLO στο οδόστρωμα της εθνικής οδού που σε ενημερώνει ότι βγαίνεις από την Σλοβενία και μερικά μέτρα παρακάτω ένα άλλο μεγάλο Α για να καταλάβεις ότι μπήκες στην Αυστρία. Μία ταμπέλα σου γράφει κι ένα "Welcome to Austria" και αυτό ήταν . Μετά απλά βλέπεις το τοπίο μπροστά σου να μεταμορφώνεται σε Αλπικό και περιμένεις κάπου εκεί ψηλά στις πλαγιές να δεις τη Χάιντι να παίζει με το σκύλο της ή την πριγκίπισσα Σίσι έφηβη να καλπάζει. Ήμασταν τόσο τυχεροί Σοφάκη που όλο αυτό το παραμυθένιο τοπίο το είδαμε χιονισμένο. Το καλό ξεκίνησε όταν ξυπνήσαμε την Κυριακή το πρωί στο Gratz της Αυστρίας , όπου ήταν η στάση μας πηγαίνοντας κι έξω χιόνιζε του καλού καιρού. Για να μην αδικήσω και το hostel που κοιμηθήκαμε εκεί θα πω ότι ήταν από τα πιο καθαρά ξενοδοχεία που έχω κοιμηθεί. Ολοκαίνουριο, πεντακάθαρο και με στρώματα που δεν είμαι σίγουρη αν έχουμε και στα σπίτια μας. Η αισθητική του ήταν κυριολεκτικά του ΙΚΕΑ καθώς τα περισσότερα έπιπλα ήταν από εκεί αλλά και ποιον ενόχλησε; Αντίθετα, τα ανοιχτόχρωμα έπιπλα έδινα ζωντάνια στο δωμάτιο. Άσε που το πρωινό τα "έσπαγε" και χάρηκα κι εγώ που είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου σε ένα ταξίδι. Εκεί λοιπόν στο μεγάλο παράθυρο του δωματίου, είδαμε ότι χιονίζει. Το πέρασμά μας από τις Άλπεις έγινε μέσα από ένα λευκό τοπίο σε ένα δρόμο που σου επέτρεπε να το απολαύσεις γιατί δεν δημιουργούσε κανένα πρόβλημα στην οδήγηση. Βέβαια για να περάσεις τα βουνά πρέπει να φτιάξεις πολλά τούνελ κάτι που έκαναν πολύ καλά οι Αυστριακοί. Στο μεγαλύτερο που συναντήσαμε (10 χιλιόμετρα) μπήκαμε με χιόνι και όταν βγήκαμε είχε, έτσι απλά ,σταματήσει να χιονίζει. Όταν πια μπήκαμε στη Γερμανία μας υποδέχθηκε ένας ολόλαμπρος ήλιος που μας ακολούθησε μέχρι το τέλος της διαδρομής για το Lemgo.
Η επιστροφή μας ήταν κάτι ανάλογο με τη διαφορά ότι ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος καθώς μας έβρεξε αρκετά και αυτό σίγουρα δεν είναι ευχάριστο όταν είσαι στο δρόμο. Παρόλα αυτά όσο πλησιάζαμε προς την Ελλάδα η θερμοκρασία ανέβαινε, ο ήλιος γινόταν πιο λαμπρός και οι δρόμοι γίνονταν χειρότεροι! Ε, καλά βρε Σοφάκη να μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Πλεονεξίες δεν θέλω.
Κάπως έτσι πήγαμε και γυρίσαμε στην Γερμανία. Μία εμπειρία που θα φυλάω στην καρδιά μου μέχρι...την επόμενη; Μακάρι. Όταν κάτι σου αφήνει γλύκα στο στόμα (και δεν εννοώ τις σοκολάτες) γιατί να μην το ξανακάνεις; Είτε προς τον ίδιο προορισμό , είτε προς κάποιον άλλον.
Πάντα τέτοια!!
Σε φιλώ γλυκά Σοφάκη μου.
Τα λέμε σύντομα.
