Για μουσεία να μιλούμε τώρα!

   Αγαπημένη μου Σόφη,

   Παραφράζω το στίχο του μέγιστου Κωνσταντίνου Καβάφη ("Για Λακεδαιμονίουςς να μιλούμε τώρα")γιατί σαν να μίλησε μέσα μου την ώρα που σκεπτόμουν το θέμα στο οποίο ήθελα να αναφερθώ σήμερα. Είχα σκοπό να μιλήσω για την επίσκεψή μας, με τον Γιώργο, στο Αρχαιολογικό Μουσείο την Κυριακή. Ήθελα να μιλήσω για τα τρία κομμάτια που φιλοξενούμε από το Λούβρο, το πως μου φάνηκε η έκθεση που στήθηκε γύρω από αυτά κτλ.
   Δεν αδικώ το το μουσείο αλλά αυτό το σαββατοκύριακο που πέρασε έγινα μάρτυρας δύο γεγονότων που σαν μέσα τους να έκλειναν όλη την πραγματικότητα που ζούμε σήμερα, το πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και το πως έχουμε καταντήσει.
     Που λες Σοφάκη περίμενα στην ουρά στο ZARA HOME. Μπροστά μου περίμενε μια κοπέλα και ακόμη πιο μπροστά μια κυρία ( ο Θεός να την κάνει) από αυτές που θαρρούν πως ο κόσμος τους ανήκει και θεωρούν εαυτόν υπεράνω όλων. Εξηγούμαι: κρατούσε στα χέρια της ένα καλάθι γεμάτο με πράγματα και μέσα σε αυτά ήταν κι ένα σετ με μικρά κηροπήγια αξίας 4,50 E. Με μία απρόσεκτη κίνηση το σετ βρέθηκε σπασμένο μπροστά στα πόδια της. " Σας έπεσε κάτι " της είπε η κοπέλα που ήταν πίσω της και μπροστά από εμένα, καθώς την είδε να κάνει την αδιάφορη. Τότε εκείνη με ύφος και με ένα χαμόγελο που στην άκρη του ήταν ζωγραφισμένη η πλήρης αδιαφορία την κοίταξε και απλά προχώρησε για να πληρώσει τα υπόλοιπα!! Άνοιξε το πορτοφόλι της και άφησε να φανούν οι σχεδόν 10 πιστωτικές κάρτες που είχε μέσα. "Ποτέ δεν είχα σε υπόληψη αυτούς που είχαν πολλές πιστωτικές κάρτες  τώρα απλά με επιβεβαίωσε. Η ξεφτιλισμένη" γύρισε και μου είπε εκνευρισμένη η μπροστινή μου.Κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να καγχάσω και να συμφωνήσω μαζί της.Αδιαφορία, λαμογιά και αποποίηση ευθυνών!Τα τρία βασικά "αμαρτήματα" που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε, όλα συγκεντρωμένα σε μία γυναίκα. Από αυτές που αν είσαι λογικός δεν μπορείς παρά να τις κοιτάς και να κουνάς το κεφάλι και αν έχεις τρέλα πιάνεις και κουνάς το δικό της το κεφάλι!!!
     Φεύγοντας λοιπόν από εκεί συνέχισα να περπατάω στην Τσιμισκή κι εκεί καπου ανάμεσα στο "Παραδοσιακό" και την "Παρουσίαση" αποφάσισα να δώσω μερικά ψιλά σε μία κυρία που ζητιάνευε (το πνεύμα των Χριστουγέννων με έπιασε εκείνη την στιγμή).Μαυροφορεμένη,κοντά στα 70, με μαντήλα στο κεφάλι, γαλάζια μάτια , λευκή επιδερμίδα και προφορά που επιβεβαίωνε, μαζί με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, την καταγωγή από κάποια πρώην Σοβιετική δημοκρατία.. Της άφησα το νόμισμα στο χέρι κι εκείνη κλαίγοντας με γέμισε ευχαριστώ, ευχές για προστασία από τη Παναγία και μου φίλησε τα χέρια!!! Δεν θυμάμαι πότε είχα ξανασαστίσει τόσο. Δεν ήξερα τι να πω. Ψέλλισα μερικά "να' σαι καλά" και "όχι σε παρακαλώ" όταν μου φιλούσε τα χέρια κι έφυγα έχοντας βουρκώσει. Πήγα σε μία άκρη και για λίγο έκλαψα. Είναι μερικές στιγμές στη ζωή Σοφάκη που απλά σε συγκλονίζουν.Αυτή την κυρία το πιθανότερο είναι πως κάποιος την εκμεταλλεύεται  Κάποιος την πηγαίνει και την φέρνει στο πόστο της Κάποιος της παίρνει τα λεφτά που μαζεύει.Μα ακόμη κι αυτό να μην συμβαίνει και για λογαριασμό της να ζητιανεύει δεν μπορεί παρά να είναι σε κακή κατάσταση όντας τόσων χρονών και στους δρόμους. Αυτή η κυρία είναι μία από τα μύρια των Ελλήνων που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας.
     Δεν έφυγε από το μυαλό μου για το υπόλοιπο της ημέρας, δεν έφυγε ούτε την επόμενη ημέρα αλλά συνέχιζε να με τριβελίζει η ευγνωμοσύνη της μαυροφορεμένης κυρίας και η γαΐδουριά  της καλοντυμένης κυρίας. Θα χρωστώ πολλά ευχαριστώ στην κυρία με τα γαλάζια μάτια αν καταφέρει με τις πολλές της ευχές να με κάνει έστω και για μία ημέρα καλύτερο άνθρωπο. Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, ελπίζω να καταφέρω να τα κάνω. Πάντως έχω ξεκινήσει καλά. Ισως να χρωστώ και μερικά ευχαριστώ στην άλλη κυρία που με έκανε να δω πως αυτό που εγώ και ασφαλώς και πολλοί άλλοι, θεωρώ κοινή λογική (δηλαδή την ανάληψη ευθυνών) για μερικούς είναι απλά λόγια. Ε, πως να το κάνουμε από μερικούς, υπηρέτες της ξεφτίλας, είμαστε καλύτεροι.
     Έτσι λοιπόν Σοφάκη μου, όσο άνευ σημασίας ήταν η μη συμμετοχή των Λακεδαιμονίων στην μεγάλη εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που έφερε την ελληνική γλώσσα "ως την Βακτριανή" όπως λέει και ο μέγιστος, όλο τόσο μικρής σημασίας ήταν και η επίσκεψη στο Μουσείο μπροστά σε αυτά που είδα το Σαββάτο. Γι' αυτό σου λέω, για μουσεία να μιλούμε τώρα!!

     Σε καληνυχτώ και σε φιλώ κοριτσάκι.