Πόλη δίχως αυτοκίνητα.

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Την Κυριακή που πέρασε γιορτάζαμε την παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητο. Οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης ήταν κλειστοί και όλα ήταν ένας μεγάλος πεζόδρομος. Είχε πολύ κόσμο στο κέντρο και το κυρίαρχο μεταφορικό μέσο ήταν το ποδήλατο. Σε πολλές πλατείες υπήρχαν εκδηλώσεις και δράσεις .Δεν ήμουν η μόνη που αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε αυτό να γίνει και για άλλες Κυριακές του χρόνου. Πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο πιο ήσυχη είναι η πόλη χωρίς τα αυτοκίνητα. Μάλλον δεν δίνουμε στην ηχορύπανση την προσοχή που της πρέπει. Να σου δείξω μερικές φωτογραφίες Σοφάκη.

Αριστοτέλους περίπου στις 6 το απόγευμα.

Το τεχνητό γρασίδι τοποθετήθηκε σαν ένας μέρος όπου θα μπορούσες να αράξεις για να παρακολουθήσεις την ταινία που θα προβάλλονταν μετά τις 8. Αν ήταν μεγαλύτερο σε εμβαδόν θα ήταν κάτι εντυπωσιακό. Τώρα ήταν απλά μία καλή προσπάθεια κι ένα ευχάριστο χρώμα στο γκρίζο τσιμέντο της πλατείας Αριστοτέλους.

Η Τσιμισκή όπως δεν την έχουμε ξαναδεί.

 Στην Τσιμισκή μπορεί να κυκλοφορούσαν λεωφορεία αλλά ήταν και τα μόνα οχήματα εκτός από ποδήλατα που ήταν εκεί. Την ώρα που βρισκόμασταν σε εκείνο το σημείο περνούσε από εκεί μία μπάντα. Πραγματικά υπέροχο το να πηγαινοέρχεσαι με άνεση στον πιο "πνιγμένο" δρόμο της Θεσσαλονίκης.

Ένας μεγάλος , μεγάλος πεζόδρομος. Φυσικά να μην αναφέρω ότι τα καφέ ήταν παντού γεμάτα και δυσκολευτήκαμε αρκετά για να βρούμε κάπου να καθίσουμε. Είπαμε, μπορεί να κόψουμε το φαγητό αλλά τον καφέ ποτέ. Και μία μέρα σαν κι αυτή, επιβάλλεται.                                        

 Στην Προξένου Κορομηλά είχε δράσεις για τα παιδιά. Ζγραφική στο δρόμο και παιχνίδια από τα παλιά. Παίζανε μήλα, κουτσό , τζαμί. Θυμηθήκαμε όλοι τα νιάτα μας ! Ένα κοριτσάκι, είχε τέτοια χαρά που έπιασε μήλο που μόλις το έκανε έτρεξε κι αγκάλιασε τη μαμά της. Εγώ πάντως συγκινήθηκα με την εικόνα.

I love Thessaloniki.

Η προσπάθεια που λέγαμε.
Αφού έδυσε ο ήλιος.

Κι ένας ακόμη πρωταγωνιστής της ημέρας.

     Την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη  Σοφάκη. Θυμώνω πάρα πολύ που τόσα χρόνια ήμασταν πολύ "χαλαροί" για να καταλάβουμε πόσα πολλά χάνουμε που δεν εκμεταλλευόμαστε όλα αυτά που έχει να μας προσφέρει. Λένε πως οι πόλεις είναι οι άνθρωποι της. Αν είναι έτσι τότε προτιμώ να γίνω λιγότερο χαλαρή και αξιαγάπητη, αλλά πάντα δεύτερη και να διεκδικήσω επιτέλους αυτά που αξίζουν στην τόσα πολλά υποσχόμενη πόλη μου. Δεν σωθήκαμε με μία ημέρα δίχως αυτοκίνητα και πολλή χαρά. Το θέμα είναι να πολλαπλασιαστούν. Όχι τα αυτοκίνητα , η χαρά. Άντε κι άλλος Παπαγεωργόπουλος να μη μας βρει...

    Να έχεις μία καλή νύχτα Σοφάκη μου.

    Σε φιλώ γλυκά.