Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Επιμένοντας καλοκαιρινά (vol.1 )

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Δεν ήμουν παιδί του καλοκαιριού, μάλλον της άνοιξης θα έλεγα. Βαριόμουν το καλοκαίρι. Αν εξαιρέσεις τη θάλασσα και γενικά τις διακοπές, που ήταν ονειρεμένα, δεν έβρισκα άλλο λόγο ύπαρξης για το καλοκαίρι. Όταν μάλιστα κόντευε το τέλος δήλωνα αναίσχυντα "Αντε, να ανοίξουν τα σχολεία βαρέθηκα". Μεγαλώνοντας, βέβαια ,εκτίμησα όπως έπρεπε την αξία του καλοκαιριού. Πλέον, απλά δεν θέλω να τελειώσει.
   Επιμένω , λοιπόν, καλοκαιρινά κι επειδή μετά τις 20 Ιουλίου πέρασα ένα καλοκαίρι που μου θύμισε τον καιρό π.Δ (όπου Δ = δουλειά. Το γράφω με κεφαλαίο γιατί πλέον η δουλειά είναι σαν τον Χριστό. Τη σέβεσαι , παρακαλάς να είναι μαζί σου και πολύ συχνά αναρωτιέσαι αν υπάρχει ) αξίζει τον κόπο να μιλήσουμε γι' αυτό.
   Τα πιάνω λοιπόν με ανάποδη χρονολογική σειρά και κάνω μία κατεβασιά προς την Εύβοια.Είχαμε πρόσκληση από τον Στέργιο και τη Μάγδα για να πάμε εκεί . Μένουν στις Κονίστρες, ένα χωριό ανεβαίνοντας προς την Κύμη. Στο όμορφο σπίτι τους περάσαμε 4 υπέροχες μέρες. Παιδιά σας ευχαριστούμε πολύ για την φιλοξενία, για τις βόλτες , τις βουτιές μα κυρίως που μας κάνατε να νιώσουμε "σαν στο σπίτι μας" (κλισέ, αλλά όταν είναι αλήθινό δεν μπορείς παρά να το πεις ).
   Το ταξίδι μας για την Εύβοια ξεκίνησε Παρασκευή πρωί , κύλησε σε πολύ χαλαρούς και συνάμα οικονομικούς ρυθμούς κι έπειτα από δύο στάσεις , 8.230 διόδια, κάμποσα χιλιόμετρα και 7,5 ώρες ήρθε εις πέρας με επιτυχία. Στις Κονίστρες μας πρίμεναν τα παιδιά και το παστίτσιο της Μάγδας το οποίο πολύ ευχαριστηθήκαμε. Μία βόλτα για ποτό στην παραλία της Κύμης ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσουμε τη μέρα.
   Το επόμενο πρωί ήταν η αρχή της γνωριμίας μας τις θάλασσες της αιγαιοπελαγίτικης μεριάς της Εύβοιας.Ξεκινήσαμε από την παραλία Μουρτερής, θέση Κεφάλα. Ναι, ξέρω το όνομα δεν χαιδεύει το αυτί αλλά αυτό το θέαμα χαιδεύει σίγουρα το μάτι.

Πήγαμε εεεεεεεεεκεί στην άκρη.
Να το πιεις στο ποτήρι

Και η πετσέτα έχει ψυχή.
Και ο Θεός έπλασε το ηλιοβασίλεμα
Κάπου εκεί δίπλα σε αυτό το βράχο βρίσκεται το κουφάρι του "Φ/Γ ΔΥΣΤΟΣ" που είχε βυθιστεί το 1996 κοντά στην Κύμη. Ακόμη έχω στο μυαλό μου την εικόνα του αναποδογυρισμένου πλοίου.Τραγικό, αλλά ένα γεγονός που δεν μπορείς να αγνοήσεις.Η θάλασσα δεν είναι δυστυχώς μόνο μπάνιο και φραπέ. Σε αυτή την παραλία πάντως και το κολύμπι και ο καφές ήταν ...μμμμμ. Κι επειδή είναι γνωστό ότι η θάλασσα ανοίγει την όρεξη (θαρρείς και χρειαζόμασταν βοήθεια) κλείσαμε εκείνο το Σάββατο με φαγητό σε μία από τις καλύτερες ταβέρνες στην περιοχή, "Φυγούλι" το όνομα. Ωραία πιάτα, πολύ καλές τιμές, απέραντη θέα , ένα φεγγάρι κόκκινο ταψί και κυρίως καλή παρέα για ένα γεύμα που τα είχε όλα.
    Το σαφάρι συνεχίστηκε με αμείωτους ρυθμούς και την επομένη. Αυτή τη φορά δύο παραλίες είχαν την τιμητική τους. Ξεκινήσαμε από το Αρμυρίχι

Μια ομορφιά.


Κι άλλη μία ομορφιά
Σαν την καλή παρέα δεν έχει.
Είχε επίσης και πολύ ωραίο βυθό.

Σύμφωνα με τα παιδιά , εδώ γυρίστηκε η τελευταία διαφήμισή της AMSTEL και η παραλία έχει, από τότε, περισσότερο κόσμο. Βέβαια αυτό δεν ξέρω κατά πόσο αρέσει στους τακτικούς free campers της περιοχής που είχαν εκεί στημένα τα τσαρδιά τους , ακόμη και μέσα στους βράχους.

Αυτή είναι ζωή... στο βράχο.

Μετά από μία γεύση από αυτά τα μαγικά νερά πήγαμε στο Λιμνιώνα. Εκεί που λες Σοφάκη είναι σαν ένα φυσικό water park. Συνδυάζει βουτιές, σπηλιές και χαμόγελα που σε γυρίζουν σε ηλικία, μπορεί και μονοψήφια.

Κάπου από εκεί πάνω πήδηξε και ο Γιώργος.
Δεξιά και αριστερά από το άνοιγμα υπήρχαν μικρές σπηλιές στις οποίες πήγαμε. Ήταν μικρές και σκοτεινές αλλά ένιωσα θαρρείς και ήμουν στο "Κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού". 


Να έκανα ένα μπλουμ, να πήγαινα εκεί τώρα.
Αυτό είναι πλάνο "I love Greece"
       Η θάλασσα ήταν παρούσα συνεχώς. Αλλά επειδή η Εύβοια έχει και πολύ όμορφα βουνά ο Στέργιος θέλησε να μας δείξει και λίγο από τα "δικά" τους βουνά που απλώνονται ακριβώς πάνω από το χωριό. Έτσι τη δευτέρα το πρωί μεταμορφώσαμε με μαγικά το Getz της Μάγδας σε 4Χ4 και πήραμε την ανηφόρα. Όπως όλα τα βουνά έτσι κι εκείνο μας πρόσφερε απλόχερα εικόνες ηρεμίας και μυρωδιές που ξαναθυμάσαι ότι υπάρχουν και ευφραίνουν καρδίαν και ρουθούνια.




Αυτό το μέρος ,που είναι σαν ένα μεγάλο πλάτωμα στη μέση του βουνού το λένε Βρωμονέρα!Κι επειδή σίγουρα δεν του ταιριάζει σαν όνομα να εξηγήσω Σοφάκη ότι λέγεται έτσι διότι το χειμώνα γεμίζει με νερά τα οποία στη συνέχεια , μέσω του πολύ μεγάλου δικτύου σπηλαίων που διαθέτει η Εύβοια, φεύγουν από εκεί και διοχετεύονται σε άλλα μέρη του νησιού. Σαν γνήσια Ελληνίδα αυτό που  σκέφτηκα όταν είδα το πανέμορφο αυτό τοπίο ήταν " Ε, ρε γλέντια και σούβλες που κάνεις εδώ! ". Τι ψέματα είναι;


Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα.
Κατεβαίνοντας από το βουνό ο Στέργιος με ρώτησε " Θέλεις να πάμε τελικά ή κουράστηκες;"Ο Γιώργος είχε ήδη πάει και δεν του έκανε ιδιαίτερη διαφορά. Κι εδώ νομίζω ότι είναι η ώρα  να κάνεις την ερώτηση Σοφάκη "Που ρε παιδιά ;". Στην Κολέθρα θα σου πω εγώ και μπορείς να αρχίσεις να γελάς. Η Κολέθρα λοιπόν είναι κι αυτή μία υπόγεια σπηλιά - γεώτρηση,η οποία είναι στην ουσία το υδραγωγείο της περιοχής. Δεν ξέρω πόσα χωριά παίρνουν νερό από εκεί αλλά σίγουρα είναι μερικά. Το χειμώνα είναι λέει γεμάτη αλλά όσο κοντεύει το καλοκαίρι αδειάζει κι έτσι μπορείς να κατέβεις (αν έχεις την τρέλα που κουβαλάει ο Στέργιος, δεν είναι ότι κάνουν και οργανωμένες τουρνέ!) και βλέπεις από κοντά τη σπηλιά αλλά και τους σωλήνες της γεώτρησης. Η αλήθεια είναι πως ενώ στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί ο Στέργιος είχε κολλήσει τόσο πολύ με αυτή την "τρύπα" και του άρεσε να κατεβαίνει συνέχεια, όταν πήγα εκεί και το είδα κατάλαβα.

Εκεί κάτω κατεβήκαμε.
Είναι εντυπωσιακό να φτάνεις μέχρι κάτω, να βλέπεις από κοντά το νερό , το χάος που συνεχίζει μέσα στη σπηλιά αλλά και το μεγάλο σωλήνα της γεώτρησης να περνάει δίπλα σου. Άλλη μία συμμετοχή λοιπόν στο "Κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού" .


Η θάλασσα δεν θα μπορούσε να λείπει και από εκείνη τη μέρα κι έτσι όταν η Μάγδα  σχόλασε από τη δουλειά , μπήκε στην παρέα μας και πήγαμε να γνωρίσουμε , έστω και πάνω στη δύση του ηλίου την παραλία Κορασίδα.

Από το δρόμο προς τα εκεί.
Η Κορασίδα από ψηλά.
        Πλήρης εμπειριών και παραλιών επιστρέψαμε στο σπίτι για την τελευταία βραδιά μας κάτω από τον Ευβοϊκό ουρανό. Η βραδιά κύλησε με ψήσιμο και καλοφαγία. Σουβλάκια, σεφταλιές και για κλείσιμο λουκουμάδες χειροποίητους (από τα χεράκια της Αρετής, φίλης των παιδιών. Να ' ναι καλά ) με μέλι τοπικής παραγωγής. 
      Δεν είχαμε και ιδιαίτερη χαρά που θα φεύγαμε την επόμενη ημέρα . Τι αξία θα είχε παρόλα αυτά αν τα όμορφα κρατούσαν για πάρα πολύ. Θα γίνονταν μάλλον συνήθεια και θα περνούσαν απαρατήρητα . Δεν θα ήταν κακό να κρατούσαν και λίγο παραπάνω όμως.Ας είναι. Εμείς να είμαστε καλά. Πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή στις 7 το πρωί , κατεβήκαμε από το βουνό και στείλαμε τα τελευταία μας φιλιά στην Εύβοια περνώντας την γέφυρα της Χαλκίδας.

Στο βάθος, γέφυρα.

Εις το επανιδείν
     Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα των φετινών μας διακοπών.Το συμπέρασμα από το ταξιδάκι μας αυτό: η Εύβοια έχει πολλά να προσφέρει και δεν της το είχα. Στέργιο, Μάγδα να είστε πάντα καλά. Πολλά ευχαριστούμε.
    Θαρρώ κατάλαβα Σοφάκη, γιατί άρχισα να σου τα λέω ανάποδα.Μάλλον θέλω όσο περνούν οι μέρες του Σεπτέμβρη εγώ, με την κουβέντα μας , να μπαίνω ακόμη πιο μέσα στο καλοκαίρι.Ο,τι μπορούμε κάνουμε.

    Με πολλές ευχές για καλό βράδυ και πολύ μπλε στα μάτια μου

   Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

1 σχόλιο: