Αγαπημένη μου Σόφη,
Εδώ και πολύ καιρό γινόμαστε μάρτυρες σε μία μαζική φυγή από τη χώρα ανθρώπων που τους πήραν την μοίρα και την έκρυψαν από τον ήλιο. Τα ταξιδιάρικα ελληνικά πουλιά πηγαίνουν προς πολλούς προορισμούς ανά τον κόσμο με σκοπό να μπορέσουν να βάλουν ξανά την αισιοδοξία στη ζωή τους. Αυτός είναι ο ένας δρόμος. Ο άλλος είναι να αλλάξεις τη ζωή σου εντός των συνόρων. Να την "κάνεις" για ύπαιθρο. Πάντα ήταν ευλογία αυτό που λέμε "να έχεις χωριό". Δεν θα μιλήσω για παιδικές αναμνήσεις από καλοκαίρια και γιορτές γιατί θα μας πάρει όλη μέρα. Σήμερα όμως που η ζωή στην πόλη κοντεύει να κοστίζει όσο και οι βραδιές στο "Grande Bretagne", η ύπαρξη του καταφυγίου της υπαίθρου μπορεί να γίνει επιλογή και εν τέλει σωσίβιο ζωής.Τελευταία είχα τη χαρά να ακούσω για μερικές οικογένειες που όταν το κλίμα βάρυνε στη Θεσσαλονίκη, έδωσαν μία μούντζα κι επέλεξαν τη ζωή στο χωριό τους. Μιλώ φυσικά για χαρά σκεπτόμενη πως θα μπορούσαμε κάλλιστα να τους είχαμε "χάσει " κι αυτούς για κάποια άλλη πατρίδα.Δεν είναι βέβαια χαρά όταν κάποιος αναγκάζεται να αλλάξει τη ζωή του, ίσως, δίχως να το θέλει. Ισχύει πάντα το "τηρουμένων των αναλογιών".
Στο χωριό της μαμάς μου, την Ευαγγελίστρια ή αλλιώς Μικρό Παρίσι (ε, όταν αγαπάς έναν τόπο και οι υπερβολές επιτρέπονται. ), έχουν γίνει μόνιμοι κάτοικοι τα τελευταία τρία χρόνια τουλάχιστον τρεις οικογένειες, πρώην κάτοικοι Θεσσαλονίκης. Άλλοι από επιλογή , άλλοι από ανάγκη έφτιαξαν την καινούρια τους ζωή στο μικρό μας χωριό. Και όταν λέμε μικρό εννοούμε μικρό. Μία κουκίδα που δεν μετράει πάνω από 80 κατοίκους, με μέσο όρο ηλικίας εκείνη του συνταξιούχου, έχει πλέον την τιμή να φιλοξενεί 18 παιδιά ( από όσο ξέρω εγώ ).Καλή αναλογία αν το σκεφτείς. Ίσως κάποια στιγμή να γίνουν και περισσότερα.Δίκοπη ευχή. Την διατυπώνω ξανά. Ίσως κάποια στιγμή κι άλλοι οικογενειάρχες επιλέξουν κι όχι αναγκαστούν, να γυρίσουν στο χωριό κι έτσι τα παιδιά γίνουν περισσότερα. Τώρα είναι σωστή η ευχή.
Από το χωριό της μαμάς στο χωριό του Γιώργου μου. Εκεί στους περίπου 1000 κατοίκους, ήρθαν να προστεθούν ο Μπάμπης και η Θεοδώρα με το γιο τους. Το σπίτι τους κολλητά με το οικογενειακό σπίτι του Γιώργου. Από τις αρχές περίπου του χρόνου και αφού βρέθηκαν και οι δύο δίχως δουλειά, έγιναν μόνιμοι κάτοικοι Φτελιάς Δράμας. Οργανώθηκαν , έβγαλαν άδεια και τώρα ζούνε το δικό τους παραμύθι στο "Κουκί και το ρεβύθι" . Ετσι λένε την επιχείρηση τους. Είναι μικροπωλητές. Στον προσεγμένο και καθαρό τους πάγκο έχουν όσπρια, μπαχαρικά,μυρωδικά, δημητριακά και άλλα καλούδια που ομορφαίνουν την γευστική μας καθημερινότητα. Έχουν φτιάξει μπαχτσέ στο πίσω μέρος του σπιτιού, μαθαίνουν την τέχνη του καλλιεργητή και τα μαγικά χέρια της Θοδώρας φτιάχνουν το δικό τους ψωμί, μαρμελάδες, γλυκά. Πόσο νοσταλγικό μπορεί να ακούγεται αυτό ε; Θαρρείς πως αναφέρομαι σε χαμογελαστή,ροδομάγουλη γιαγιά κι όχι σε μία δραστήρια thirty + something γυναίκα. Άξιοι άνθρωποι. Κι όχι μόνο επειδή φτιάχνουν μια άλλη ζωή, αλλά επειδή αντιμετώπισαν κι όσα άλλα δύσκολα τους έστειλε, με δύναμη, αγάπη και αυταπάρνηση , φτιάχνοντας μια οικογένεια για θαυμασμό.Μήπως κάτι δεν κατάλαβες Σοφάκη από αυτά που είπα; Δεν πειράζει, αρκεί που κατάλαβαν εκείνοι. Αν λοιπόν βρεθεί κανείς στην Εθνική οδό Δράμας- Καβάλας, στην είσοδο Δοξάτου (δίπλα στο ζαχαροπλαστείο Σίμος) και δει αυτό τον πάγκο ...
... ας μην διστάσει να τον "τιμήσει" . Είναι εγγυημένα και τα "κουκιά" και τα "ρεβύθια".
Δεν ξέρω βρε Σοφάκη αλλά το ότι τελευταία ακούω αρκετούς να κάνουν εσωτερική μετανάστευση είναι κάτι που με γεμίζει ελπίδα. Τουλάχιστον μένουν στη χώρα και ζωντανεύουν με την παρουσία τους μέρη που σίγουρα τους έχουν περισσότερη ανάγκη από κάποιο σοκάκι της Θεσσαλονίκης ή οποιαδήποτε άλλης πόλης. Τι ωραία που θα ήταν, λέει να μην χρειαζόταν να φύγει κανείς άλλος από την Ελλάδα και να είχαμε όλοι δουλειά, μέσα στους όλους κι εγώ με τον Γιώργο για να μην ξεχνάμε και τον δικό μας "νταλκά". Και σαν να μην έφτανε αυτό το καλό , να γύριζαν κι όσοι είχαν φύγει. Ε, καλά εντάξει δεν το περιμένω κι αύριο, μπορώ να δώσω και ...ένα μήνα καιρό. Σε βλέπω που γελάς Σοφάκη. Εγώ άμα ονειρεύομαι το κάνω σοβαρά. Σάμπως τι, θα με χρεώσει κανείς;
Περίμενε λίγο Σοφάκη.... Μόλις έβαλα ένα ποτήρι μπύρα να δροσιστώ. Πρόποση: στην υγεία των ήδη ξενιτεμένων (έχουν αρχίσει να καταφθάνουν για διακοπές κι έπεται συνέχεια στις αφίξεις. Τους περιμένουμε με αγωνία ), αυτών που θα φύγουν (έχω και από αυτούς ) και αυτών που έκαναν πιο κοντινή διαδρομή σε χιλιόμετρα αλλά όχι και στην ουσία της αλλαγής ζωής. Να είναι όλοι καλά και πάντα κοντά μας.
Με την ευχή για καλή αντάμωση με όσους μας χωρίζουν μόνο τα χιλιόμετρα
Σου στέλνω την καληνύχτα μου κοριτσάκι.
Σε φιλώ γλυκά
ΥΓ Αν κάποιος βρεθεί εκεί στην είσοδο Δοξάτου στη Δράμα, εκτός από το "Κουκί και το ρεβίθι" ,να τιμήσει και το ζαχαροπλαστείου Σίμος που είναι δίπλα. Προτείνω ανεπιφύλακτα παγωτό με σιροπιαστά! Γιαμ, γιαμ.
Εδώ και πολύ καιρό γινόμαστε μάρτυρες σε μία μαζική φυγή από τη χώρα ανθρώπων που τους πήραν την μοίρα και την έκρυψαν από τον ήλιο. Τα ταξιδιάρικα ελληνικά πουλιά πηγαίνουν προς πολλούς προορισμούς ανά τον κόσμο με σκοπό να μπορέσουν να βάλουν ξανά την αισιοδοξία στη ζωή τους. Αυτός είναι ο ένας δρόμος. Ο άλλος είναι να αλλάξεις τη ζωή σου εντός των συνόρων. Να την "κάνεις" για ύπαιθρο. Πάντα ήταν ευλογία αυτό που λέμε "να έχεις χωριό". Δεν θα μιλήσω για παιδικές αναμνήσεις από καλοκαίρια και γιορτές γιατί θα μας πάρει όλη μέρα. Σήμερα όμως που η ζωή στην πόλη κοντεύει να κοστίζει όσο και οι βραδιές στο "Grande Bretagne", η ύπαρξη του καταφυγίου της υπαίθρου μπορεί να γίνει επιλογή και εν τέλει σωσίβιο ζωής.Τελευταία είχα τη χαρά να ακούσω για μερικές οικογένειες που όταν το κλίμα βάρυνε στη Θεσσαλονίκη, έδωσαν μία μούντζα κι επέλεξαν τη ζωή στο χωριό τους. Μιλώ φυσικά για χαρά σκεπτόμενη πως θα μπορούσαμε κάλλιστα να τους είχαμε "χάσει " κι αυτούς για κάποια άλλη πατρίδα.Δεν είναι βέβαια χαρά όταν κάποιος αναγκάζεται να αλλάξει τη ζωή του, ίσως, δίχως να το θέλει. Ισχύει πάντα το "τηρουμένων των αναλογιών".
Στο χωριό της μαμάς μου, την Ευαγγελίστρια ή αλλιώς Μικρό Παρίσι (ε, όταν αγαπάς έναν τόπο και οι υπερβολές επιτρέπονται. ), έχουν γίνει μόνιμοι κάτοικοι τα τελευταία τρία χρόνια τουλάχιστον τρεις οικογένειες, πρώην κάτοικοι Θεσσαλονίκης. Άλλοι από επιλογή , άλλοι από ανάγκη έφτιαξαν την καινούρια τους ζωή στο μικρό μας χωριό. Και όταν λέμε μικρό εννοούμε μικρό. Μία κουκίδα που δεν μετράει πάνω από 80 κατοίκους, με μέσο όρο ηλικίας εκείνη του συνταξιούχου, έχει πλέον την τιμή να φιλοξενεί 18 παιδιά ( από όσο ξέρω εγώ ).Καλή αναλογία αν το σκεφτείς. Ίσως κάποια στιγμή να γίνουν και περισσότερα.Δίκοπη ευχή. Την διατυπώνω ξανά. Ίσως κάποια στιγμή κι άλλοι οικογενειάρχες επιλέξουν κι όχι αναγκαστούν, να γυρίσουν στο χωριό κι έτσι τα παιδιά γίνουν περισσότερα. Τώρα είναι σωστή η ευχή.
Από το χωριό της μαμάς στο χωριό του Γιώργου μου. Εκεί στους περίπου 1000 κατοίκους, ήρθαν να προστεθούν ο Μπάμπης και η Θεοδώρα με το γιο τους. Το σπίτι τους κολλητά με το οικογενειακό σπίτι του Γιώργου. Από τις αρχές περίπου του χρόνου και αφού βρέθηκαν και οι δύο δίχως δουλειά, έγιναν μόνιμοι κάτοικοι Φτελιάς Δράμας. Οργανώθηκαν , έβγαλαν άδεια και τώρα ζούνε το δικό τους παραμύθι στο "Κουκί και το ρεβύθι" . Ετσι λένε την επιχείρηση τους. Είναι μικροπωλητές. Στον προσεγμένο και καθαρό τους πάγκο έχουν όσπρια, μπαχαρικά,μυρωδικά, δημητριακά και άλλα καλούδια που ομορφαίνουν την γευστική μας καθημερινότητα. Έχουν φτιάξει μπαχτσέ στο πίσω μέρος του σπιτιού, μαθαίνουν την τέχνη του καλλιεργητή και τα μαγικά χέρια της Θοδώρας φτιάχνουν το δικό τους ψωμί, μαρμελάδες, γλυκά. Πόσο νοσταλγικό μπορεί να ακούγεται αυτό ε; Θαρρείς πως αναφέρομαι σε χαμογελαστή,ροδομάγουλη γιαγιά κι όχι σε μία δραστήρια thirty + something γυναίκα. Άξιοι άνθρωποι. Κι όχι μόνο επειδή φτιάχνουν μια άλλη ζωή, αλλά επειδή αντιμετώπισαν κι όσα άλλα δύσκολα τους έστειλε, με δύναμη, αγάπη και αυταπάρνηση , φτιάχνοντας μια οικογένεια για θαυμασμό.Μήπως κάτι δεν κατάλαβες Σοφάκη από αυτά που είπα; Δεν πειράζει, αρκεί που κατάλαβαν εκείνοι. Αν λοιπόν βρεθεί κανείς στην Εθνική οδό Δράμας- Καβάλας, στην είσοδο Δοξάτου (δίπλα στο ζαχαροπλαστείο Σίμος) και δει αυτό τον πάγκο ...
... ας μην διστάσει να τον "τιμήσει" . Είναι εγγυημένα και τα "κουκιά" και τα "ρεβύθια".
Δεν ξέρω βρε Σοφάκη αλλά το ότι τελευταία ακούω αρκετούς να κάνουν εσωτερική μετανάστευση είναι κάτι που με γεμίζει ελπίδα. Τουλάχιστον μένουν στη χώρα και ζωντανεύουν με την παρουσία τους μέρη που σίγουρα τους έχουν περισσότερη ανάγκη από κάποιο σοκάκι της Θεσσαλονίκης ή οποιαδήποτε άλλης πόλης. Τι ωραία που θα ήταν, λέει να μην χρειαζόταν να φύγει κανείς άλλος από την Ελλάδα και να είχαμε όλοι δουλειά, μέσα στους όλους κι εγώ με τον Γιώργο για να μην ξεχνάμε και τον δικό μας "νταλκά". Και σαν να μην έφτανε αυτό το καλό , να γύριζαν κι όσοι είχαν φύγει. Ε, καλά εντάξει δεν το περιμένω κι αύριο, μπορώ να δώσω και ...ένα μήνα καιρό. Σε βλέπω που γελάς Σοφάκη. Εγώ άμα ονειρεύομαι το κάνω σοβαρά. Σάμπως τι, θα με χρεώσει κανείς;
Περίμενε λίγο Σοφάκη.... Μόλις έβαλα ένα ποτήρι μπύρα να δροσιστώ. Πρόποση: στην υγεία των ήδη ξενιτεμένων (έχουν αρχίσει να καταφθάνουν για διακοπές κι έπεται συνέχεια στις αφίξεις. Τους περιμένουμε με αγωνία ), αυτών που θα φύγουν (έχω και από αυτούς ) και αυτών που έκαναν πιο κοντινή διαδρομή σε χιλιόμετρα αλλά όχι και στην ουσία της αλλαγής ζωής. Να είναι όλοι καλά και πάντα κοντά μας.
Με την ευχή για καλή αντάμωση με όσους μας χωρίζουν μόνο τα χιλιόμετρα
Σου στέλνω την καληνύχτα μου κοριτσάκι.
Σε φιλώ γλυκά
ΥΓ Αν κάποιος βρεθεί εκεί στην είσοδο Δοξάτου στη Δράμα, εκτός από το "Κουκί και το ρεβίθι" ,να τιμήσει και το ζαχαροπλαστείου Σίμος που είναι δίπλα. Προτείνω ανεπιφύλακτα παγωτό με σιροπιαστά! Γιαμ, γιαμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου