Η συνέντευξη που έγινε γεγονός

   Αγαπημένη μου Σόφη,

      Αυτές οι μέρες που ήμουν απούσα από τις κουβέντες μας δεν έγινε κάτι τραγικό, δεν έγινε κάτι φοβερά σημαντικό. Δεν είχε διαφορές , δεν είχε συγκλονιστικές αλλαγές. Είχε μόνο μία συνεχή διάθεση από μέρους μου για ρεμπέλιασμα. Μάζευα σκέψεις και γεγονότα, αλλά κάτι με απωθούσε από το να κάτσω μπροστά στον υπολογιστή . Όχι μην το πάρεις στραβά Σοφάκη, δεν ήταν η παρέα σου που με απωθούσε, ίσα ίσα αυτή ήταν που μου έλειπε κάθε μέρα.. Ήταν η όλη διαδικασία της πληκτρολόγησης , της διαγραφής , του ορθογραφικού ελέγχου. Καμιά φορά σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν αν μπορούσες να με ακούσεις ,όχι μόνο να με διαβάζεις και ,ίσως στο μέλλον, να μου απαντήσεις..Αν και τώρα που το ξαναγυρίζω στο μυαλό μου θυμήθηκα ότι είμαι και λίγο "τεχνολογιοφοβική" (μόλις έφτιαξα μία δικιά μου λέξη) άρα κάτι τέτοιο ίσως και να με φόβιζε παρά θα με χαροποιούσε.
     Από όλα όσα πέρασαν τις τελευταίες μέρες, αυτό που είναι το πιο εκτός προγράμματος είναι πως  μετά από πολύ καιρό έκανα μία συνέντευξη για δουλειά. Αυτό από μόνο του το λες εκτός προγράμματος. Το ακόμη καλύτερο είναι πως μου ζήτησαν να ξαναπάω για δεύτερη συνέντευξη
 ( με τον ιδιοκτήτη και τον γενικό διευθυντή) στην Αθήνα ! Ω, ναι. Μου πλήρωσαν εισιτήριο αεροπλάνου, με πήγαν στην πρωτεύουσα και με έκαναν "φύλλο και φτερό" αφού μίλησα με τρία άτομα. Βέβαια το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που λες πετυχημένο αλλά και μόνο το γεγονός ότι ξαναμπήκα στην διαδικασία αυτή, είναι μία μεγάλη ανάσα. Άσε που , πως να το κάνουμε βρε Σοφάκη , είναι ωραία να σου λένε μόνο καλά πράγματα χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση. Κι αυτή η αυτοπεποίθηση χρειάζεται που και που ένα boost.Για να μην τα πολυλογώ Σοφάκη , στην ουσία το θέμα που δεν υπήρξε σύμπνοια ήταν πως αυτοί ήθελαν μία κοπέλα να αντικαταστήσει δύο άλλες εγκυμονούσες κι εγώ φυσικά δεν μπορούσα να τους εγγυηθώ ότι δεν θα συνέβαινε το ίδιο και σε μένα μετά από λίγο καιρό. Τώρα θα μου πεις αυτό δεν μπορούσαν να το είχαν μάθει και από την πρώτη μας συνάντηση; Αυτό είναι και το μόνο ψεγάδι που βρήκα σε μία, κατά τα άλλα ,πολύ καλά οργανωμένη εταιρία που , ακόμη και στο υπάρχον χάος , ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία και δύναμη. Είχα πολύ καιρό να πάω σε επιχείρηση και να δω ανθρώπους να χαμογελάνε. Μεγάλη υπόθεση! Η όλη εμπειρία από την περιπέτεια μου με την συγκεκριμένη εταιρία θα μπορούσε να είχε τον τίτλο "Σωστή επιχείρηση , λάθος timing "
    Εκείνο που δεν είχε καθόλου λάθος συγχρονισμό ήταν το ταξιδάκι στην Αθήνα. Ο,τι έπρεπε ήταν. Έγινε απρόοπτα, κυριολεκτικά από τη μία μέρα στην άλλη και πολύ πρωί αφού η μόνη διαθέσιμη πτήση ήταν στις 6:30 . Το ξύπνημα μου ήταν πολύ-πολύ πρωινό αλλά και ποιον πείραξε; Είδαμε την ανατολή του ήλιου μαζί με τον Γιώργο περιμένοντας στο αεροδρόμιο και παρόλο που εγώ είχα το σφίξιμο μου , μια και δεν αγαπώ τα αεροπλάνα, ήταν πολύ όμορφο σαν θέαμα. Η πτήση έφυγε στην ώρα της κι έφτασε πριν προλάβει να με πιάσει μεγάλη αγωνία. Ήταν και η πρώτη φορά που ταξίδευα μόνη μου με αεροπλάνο οπότε καταλαβαίνεις Σοφάκη. Το Ελ. Βενιζέλος μας υποδέχθηκε στις 7:15. Ένα αεροδρόμιο δίχως κάποια ιδιαίτερη αισθητική , αλλά όμορφα δομημένο , συμμαζεμένο, με ωραία μαγαζιά για τις ταξιδιωτικές αγορές και όλα όσα χρειάζεται ένα σύγχρονο αεροδρόμιο. Τα κίτρινα ταξί ήταν αραδιασμένα μπροστά στην έξοδο και με περίμεναν. Ο ταξιτζής που μου έτυχε ήταν νέος, συμπαθής αλλά (πάντα υπάρχει ένα "αλλά" με τους ταξιτζήδες) αυτό που λέμε "τα ζώα μου αργά". Όταν μετά από μία περίπου ώρα φτάσαμε στην εταιρία (που η αλήθεια είναι πως ήταν χωμένη κάπου ανάμεσα στου "διαόλου τη μάνα" και στου "βοδιού το κέρατο")του έδωσα το 40 ευρώ και πήγε στο καλό. Περιττό βέβαια να πω ότι τα χρήματα για το ταξί μου τα έδωσε η εταιρία διότι εκτός των άλλων είναι και καλοπληρωτές!!Αχ, αυτό το timing.Η περιπέτειά μου εκεί έλαβε τέλος κατά τη μία και μισή κι εκεί ξεκίνησε το "άλλο" μου ταξιδάκι στην Αθήνα.
     Από την προηγούμενη μέρα είχα πάρει τηλέφωνο στον φίλο μου τον Σταύρο που μένει κάπου στο Παγκράτι και με περίμενε.Με τον Σταύρο είμαστε φίλοι από το 1996. Γνωριστήκαμε στη θεατρική ομάδα. Έχουμε περάσει τόσα πολλά όμορφα όλοι μαζί, με εκείνη την θεατροπαρέα , που δεν νομίζω ότι και να προσπαθήσω θα τα θυμηθώ όλα.Ο φίλος μου είναι χορευτής, ηθοποιός, δάσκαλος yoga και γενικά είναι καλλιτέχνης ο άνθρωπος. Πολύ τον καμαρώνω ! Πήρα λοιπόν οδηγίες για το πως θα φτάσω στον σταθμό του ηλεκτρικού και ξεκίνησα την περιπλάνηση μου στο υπόγεια μεταφορικά δίκτυα της πρωτεύουσας. Έπειτα από μία αλλαγή συρμού και έξι στάσεις (όχι και ιδιαίτερα μακριά δηλαδή) έφτασα στην στάση "Ευαγγελισμός" όπου συνάντησα τον Σταύρο. Αγκαλιές , φιλιά και πέντε λεπτά περίπου δρόμος για το σπίτι του όπου μας περίμενε η σύντροφος, συγκάτοικος, σούπερ-γουάου κορίτσι και νοικοκυρά, Ζωή που έφτιαχνε φαγητό. Δυστυχώς δεν έφαγε μαζί μας γιατί έπρεπε να φύγει για δουλειά ( είναι και αυτή χορεύτρια και δασκάλα yoga).Πάντως εγώ με τον Σταύρο φάγαμε , ήπιαμε το κρασί μας, τα είπαμε , απολαύσαμε και το καφέ μας. Μου είπε και μία φοβερή εμπειρία που έζησε. Έκανε ένα διαφημιστικό για την Heineken στην Καμπότζη ! Αυτές είναι εμπειρίες να τις λες για μία ζωή. Να, αυτά είναι τα link για να τη δει όποιος θέλει από την παρέα μας .Είναι μόνο στο internet.
http://www.youtube.com/watch?v=1hbRp-Wn9Nk  episode 1
http://www.youtube.com/watch?v=WA6tMFQuON8 episode 2
http://www.youtube.com/watch?v=WA6tMFQuON8 episode 3
Να προσθέσω εδώ ότι όλα είναι αληθινά. Όντως δεν ήξερε που πήγαινε, όντως έκανε αυτά που φαίνεται να κάνει και κυρίως έφαγε αυτά που φαίνεται να τρώει.
       Όταν η ώρα πήγε 5 έπρεπε να αποχαιρετήσω τον Σταύρο και τις ιστορίες από την Καμπότζη. Με πολλά ευχαριστώ για την φιλοξενία έφυγα για τον σταθμό του μετρό. Ήμουν τυχερή γιατί από εκεί περνούσε η γραμμή που κάνει τέρμα κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Πήρα τον συρμό κι απόλαυσα το ταξίδι των 45 περίπου λεπτών καθισμένη στη θέση μου δίπλα στο παράθυρο.Αυτή φορά η πτήση είχε καθυστέρηση 35 λεπτά κι έτσι η αγωνία για την επιστροφή παρατάθηκε για λίγη ώρα ακόμη. Με την επιβίβαση το σφίξιμο στο στομάχι έγινε πιο έντονο. Παρόλα αυτά είχα την τύχη να καθίσω δίπλα σε έναν κύριο που όταν κατάλαβε πως φοβάμαι κι αφού με καθησύχασε, μου έπιασε την κουβέντα μέχρι να φτάσουμε. Ναυτικός , δεύτερος καπετάνιος για την ακρίβεια, γύριζε στην οικογένειά του μετά από 4 μήνες από το Derban της Ν.Αφρικής. "Ξέρεις τι θέλω να κάνω μόλις πάω σπίτι; Να κάτσω στο μπαλκόνι, να κάνω έναν παγωμένο φραπέ και να κάνω ένα τσιγάρο από τα δικά μου.Βαρέθηκα τα Marlboro, αυτά έχει στο καράβι" Απλά πράγματα. Να' ναι καλά ο άνθρωπος και να χαρεί το καλοκαίρι μαζί με τους αγαπημένους του.
      Η άφιξη στο "Μακεδονία" σήμανε και τη λήξη του σύντομου , αλλά τόσο γεμάτου ταξιδιού μου στην Αθήνα . Απολογισμός; Μία συνέντευξη που , αν και δεν κατέληξε σε επιτυχία, είχε μόνο θετικά μηνύματα να μου δώσει .Μερικές ώρες με αγαπημένους φίλους. Αλλαγές στις παραστάσεις και τα τοπία. Μόνο θετικό μπορείς να τον πεις τον απολογισμό.
     Με την ευχή να μπορέσουμε να πάμε μαζί με τον Γιώργο σύντομα στην Αθήνα για να δούμε κι άλλους αγαπημένους μας ανθρώπους μου είναι εκεί , σε χαιρετώ Σοφάκη μου.

     Φιλιά πολλά
 
     Γεια σου προς το παρόν κοριτσάκι.