Άλλος γ.... , άλλος πληρώνει !!

  Αγαπημένη μου Σόφη,

     Σήμερα είχα τη χαρά να μιλήσω με αγαπημένη μου φίλη που μένει στην Αθήνα. Είπαμε τα νέα μας και η χαρά ήταν μεγάλη και από τις δυο μας γιατί είχαμε καιρό να μιλήσουμε. Αφού εξαντλήσαμε το θέμα της υγείας και βεβαιωθήκαμε ότι όλοι την έχουμε καλώς (παρεμπιπτόντως , η μέση μου είναι πολύ καλύτερα και αύριο, καιρού επιτρέποντος , σκέφτομαι να ξεμυτίσω για να περπατήσω λίγο) ήρθε η κουβέντα στη δουλειά. "Καμιά δουλειά; " με ρώτησε " Μπα. Εσύ πως πας στη δουλειά; Την παλεύεις" απάντησα εγώ στην διάλεκτο των δεκαπεντάχρονων. Κι εκεί άρχισε ο χείμαρρος.
    Η φίλη μου έχει την τύχη να εξακολουθεί να δουλεύει και την ατυχία να δουλεύει στο Ι.Κ.Α . Φαντάζομαι πως, όταν έβγαζε τα μάτια της διαβάζοντας για τις εξετάσεις του Α.Σ.Ε.Π , δεν φανταζόταν την σημερινή κατάσταση . Βρέθηκε λοιπόν να δουλεύει σε υποκατάστημα του Ι.Κ.Α που πέρυσι είχε 11 συναδέλφους στον όροφό της και φέτος έχει 3 !! Ίσως οι 11 να ήταν πολλοί , αλλά και οι 3 σίγουρα δεν είναι αρκετοί. Οι ουρές ατελείωτες και η ταλαιπωρία για πολίτες και ευσυνείδητους, το υπογραμμίζω αυτό, υπαλλήλους γνωστή και εξαπλωμένη παντού. Παρόλα αυτά η έλλειψη υπαλλήλων περνάει ίσως σε δεύτερη μοίρα δεδομένης της ιδιαίτερης κατάστασης που επικρατεί στο συγκεκριμένο υποκατάστημα. Πριν από ένα χρόνο εκεί ήταν που αποκαλύφθηκε μία από τις πολλές απάτες από εργαζόμενους του Ι.Κ.Α σε βάρος του ιδρύματος.Εκατομμύρια που μπήκαν σε τσέπες  υπαλλήλων και παρατρεχάμενων κι όχι στα ταλαίπωρα ταμεία του Ι.Κ.Α .
     Οι στιγμές που μου περιέγραψε σουρεαλιστικές. Μέσα στην τρέλα του φόρτου εργασίας , που μπορείς να πεις ότι δεν είναι και προς θάνατον, ξεπροβάλει το δράμα ανθρώπων που κάπου πρέπει να τα πουν και βρίσκουν το εύκολο στόχο. Πως να αντιληφθεί ο συνταξιούχος που ανά κάποιους μήνες βλέπει την σύνταξη του να συρρικνώνεται , ότι δεν φταίει ο υπάλληλος που έχει απέναντί του γι 'αυτό.
" Έρχονται και με ρωτάνε γιατί τους κόψαμε δύο ευρώ από την σύνταξη!Δεν φταίω εγώ , τους λέω, το μνημόνιο. Αφού,λένε, δεν τους τα δίνουμε τα βάζουμε σε δικούς μας λογαριασμούς όπως οι άλλοι που κλέβανε" Κι έρχομαι να ρωτήσω Σοφάκη. Τι είναι πιο δυνατό; Η φαιδρότητα του όλου πράγματος  ή η τραγικότητα του;  Μπορείς δηλαδή να γελάσεις με τον άνθρωπο που έρχεται να ζητήσει το λόγο από τον υπάλληλο για τις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης ή να κλάψεις με το γεγονός όλος ο σαματάς γίνεται μόνο για δύο ευρώ !! Εδώ κολλάει αυτό που λέμε "άλλος γ.... , άλλος πληρώνει" . Η φίλη μου πληρώνει σε καχυποψία και στιγματισμό τη λαμογιά των πρώην συναδέλφων της και ο συνταξιούχος πληρώνει σε απώλεια βιοτικού επιπέδου αλλά κι επιπέδου καρδιακής πίεσης, τη λαμογιά των "από πάνω" και ίσως κάποιων από πιο κάτω.Καθημερινές ιστορίες ελληνικής τρέλας και όποιος μπορέσει να αντέξει.
     Δεν χάνω ποτέ την ελπίδα μου για τη ζωή. Δεν χάνω την ελπίδα μου ακόμη και για τους ανθρώπους. Δεν χάνω την ελπίδα μου για τις αντοχές.Γενικά δεν χάνω την ελπίδα μου. Αν περίμενες να πω ότι κάπου την χάνω μάλλον σε οδήγησα σε λάθος μονοπάτι Σοφάκη. Έχω υγεία , ανθρώπους που με αγαπάνε,σπίτι, υλικά αγαθά, κι έτσι μπορείς να πεις ότι μιλάω εκ του ασφαλούς "περί ελπίδας".Παρόλα αυτά δεν την χάνω και θα συνεχίζω να το γράφω. Γιατί όχι ;

      Καλή σου νύχτα  Σοφάκη μου.

     Σε φιλώ γλυκά