Η μέρα του "τίποτα" στη χώρα χωρίς εποχές.

   Αγαπημένη μου Σόφη,

       Το σημερινό ξύπνημα συνοδεύτηκε από μία άβολη και οδυνηρή συνειδητοποίηση. Όχι, δεν ήταν όνειρο: δεν μπορούσα να γυρίσω γιατί πονούσε η μέση μου. Έχω συχνά ενοχλήσεις στη μέση , αλλά αυτή τη φορά ήταν κάτι έξω από τα δεδομένα μου. Το έργο ήταν συνέχεια από τη χθεσινή κουραστική μέρα όπου η μέση μου με πρόδωσε .Αγκάλιασα μια θερμοφόρα, έβαλα τον Γιώργο να μου κάνει επάλειψη με Voltaren , έβγαλα τη μασέλα μου (τόσο χρονών ένιωσα ) και προσπάθησα να κοιμηθώ. Κατάφερα να αποκοιμηθώ κατά τις 2 και ξύπνησα το πρωί από το ξυπνητήρι του Γιώργου για τη δουλειά και το οξύ σούβλισμα που ένιωσα εκεί κοντά στα τελειώματα της σπονδυλικής στήλης.
 " Θέλεις και zumba τρομάρα σου" μονολόγησα κι έκανα να σηκωθώ. Τα κατάφερα με σχετική δυσκολία και αφού έκανα τα δέοντα άκουσα το κάλεσμα του στομαχιού κι έφαγα λίγο από το χαριτωμένο πρωινό που είχε ετοιμάσει ο Γιώργος.  "Σήμερα δεν θα κάνεις τίποτε" μου είπε κι εγώ φυσικά δεν θα μπορούσα να είχα σκεφτεί καλύτερη συμβουλή.
      Όταν έφυγε ο Γιώργος για τη δουλειά (με μία ενδιάμεση στάση στα δικαστήρια για να τακτοποιήσει ένα ζήτημα που μας είχε προκύψει. Άλλη ιστορία αυτή που ίσως σου πω κάποια στιγμή) άνοιξα τις κουρτίνες από τα παράθυρα του σαλονιού, θαύμασα τον υπέροχο ήλιο και σκέφτηκα πως θα ήταν κρίμα να μην βγάλω έξω την απλώστρα όπου είχα απλώσει την προηγούμενη τα καλύμματα από τα μαξιλάρια του καναπέ. Α, δεν σου είπα χθες μας έκαναν βιολογικό καθαρισμό το σαλόνι και το στρώμα του κρεβατιού. Ξανάνιωσε ο καναπές. Καθάρισε και μοσχοβόλησε. Εκατομμύρια πτώματα από ακάρεα άφησαν το σπίτι μας για άλλες πολιτείες . Τέλος πάντων, για να μην μακρηγορώ έσυρα την απλώστρα από το δωμάτιο, έξω στο μπαλκόνι να λιαστεί και συνέχισα με το πρόγραμμα μου: ξάπλωσα. Πρόσεξα πως ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις τον πόνο στη μέση είναι να περπατάς για λίγο, μετά να ξαπλώνεις για λίγο, κυρίως στα πλευρά, ώστε να μην νιώθεις πολύ πίεση. Εκείνο που δεν ενδείκνυται είναι το κάθισμα.Κοίτα να δεις σε τι σε εκπαιδεύει η ζωή.Ξάπλωσα από τη δεξιά πλευρά και πήρα στο χέρι το τηλεκοντρόλ. Πριν πατήσω το κλασικό universal κόκκινο κουμπί έναρξης έριξα μία ματιά γύρω μου. Το σπίτι είχε τη μορφή των πρώτων ημερών που είχαμε έρθει. Το στρώμα πάνω σε ένα σεντόνι και ακουμπισμένο στο μεγάλο τραπέζι για να φύγει η υγρασία. Τα δύο κομμάτια του καναπέ, ολόγυμνα από μαξιλάρια , στέκουν σε μικρή απόσταση το ένα από το άλλο επίσης για  τον ίδιο λόγο που και το στρώμα ξενιτεύτηκε από την κρεβατοκάμαρα. Τα δε μαξιλάρια βρήκαν κι αυτά τη θέση τους πάνω στο τραπέζι αλλά και τις καρέκλες της τραπεζαρίας που θυμίζει περισσότερο παράρτημα υπνοδωματίου.Ανάμεσα στον καναπέ, το τζάκι και το έπιπλο της τηλεόρασης μία ωραιότατη στρωματσάδα , διότι κάπου έπρεπε να κοιμηθούμε χθες το βράδυ αλλά και να καθίσουμε σήμερα το πρωί. Κι εκεί επάνω στα στρώματα , σαν άλλος Σουλειμάν Μεγαλοπρεπής, απλωμένη εγώ να ετοιμάζομαι να πατήσω το κουμπί. "Σήμερα είναι μέρα ξεκούρασης " είπα στον μόνο ακροατή του σπιτιού ο οποίος ενεργοποίησε το μαγικό κουτί για να ξεκινήσει η πρωινή μου περιπέτεια από τις ζούγκλες της Αφρικής και την επιβίωση στα βουνά των Άνδεων, μέχρι τις γευστικές ποικιλομορφίες  της Θεσσαλονίκης και της Κρήτης. Όπως μπορείς να αντιληφθείς , καλή μου Σόφη, η επένδυση στη NOVA αποδίδει σε ντοκιμαντέρ του Discovery και του Travel Channel.
     Παρόλα αυτά μία ράθυμη μέρα δεν μπορεί ποτέ να είναι ολοκληρωμένη δίχως ένα φλιτζάνι καφέ. Σηκώθηκα λοιπόν , η μεσόκοπη κι εκεί πάνω που η μηχανή έκανε το τελευταίο χρχρ για τον καπουτσίνο κάτι ενόχλησε το αυτί μου. Κοίταξα προς το παράθυρο και είδα με έκπληξη πως συννεφιά είχε εκτοπίσει τον ήλιο μέσα σε μία στιγμή και ξεφόρτωνε φορτίο με μορφή μπόρας.
"Οχι ρε , π@#*#. Γ#%@ την τύχη μου" είπα χωρίς ερυθριώ και με το δίκιο στο μέρος μου έτρεξα (λέμε τώρα! ) προς το μπαλκόνι για να γλιτώσω την ανυποψίαστη μπουγάδα μου. Ευτυχώς το πρόλαβα στην αρχή κι έτσι οι απώλειες ήταν σχεδόν μηδενικές. Χάζεψα για λίγο τη βροχή που έπεφτε ξεδιάντροπα θαρρείς και είχε έρθει στην ώρα της . Τι στο καλό, πότε τελείωσε ο χειμώνας, περάσαμε την άνοιξη κι έφτασε το καλοκαίρι! Αυτή ήταν ξεκάθαρη καλοκαιρινή μπόρα. Απότομη, δυνατή, ζεστή, γεμάτη μυρωδιές. " Που πήγε ο χειμώνας οεο ; " Εδώ και τρεις μήνες αυτό αναρωτιέμαι . Που είναι το κρύο ; Να σκοτωθεί κανένα μικρόβιο, να πάρει η γη το φυσικό της λίπασμα με το χιόνι, να φορέσω τα χοντρά μου κασκόλ που κάθονται παραπονεμένα στην ντουλάπα. Δεν είπα να γίνουμε Σιβηρία όπως πέρυσι αλλά πως θα γίνει πρέπει να έχουμε εποχές. Είναι όμορφες οι εποχές στην Ελλάδα, έχουν διαφορετικά χρώματα, τις ξεχωρίζεις. Ο χειμώνας είναι άσπρος, η άνοιξη εμπριμέ, το καλοκαίρι καρπουζί, το φθινόπωρο καφέ-πορτοκαλί. Θέλω πίσω τις εποχές μου!!Ακούς εκεί ψηλά;  Άντε, γιατί άλλες περικοπές δεν θα αντέξω..Ο χειμώνας τελειώνει ημερολογιακά αύριο, οπότε του χρόνου τώρα. Απαιτώ όμως μία κανονική άνοιξη. Με τα εμπριμέ και όλα τα αξεσουάρ της .Να ελπίζω...;
     Στέκομαι μπροστά στο παράθυρο και κοιτώ τα σύννεφα που πια έχουν κρύψει τελείως τον ήλιο. Ακούω Edith Piaf κι έχω δίπλα τον έρωτά μου που γύρισε πριν λίγη ώρα. Γράφω στην καλή μου παρέα και νιώθω λίγο καλύτερα τη μέση μου. Τελικά δεν χρειάζεται και πολύ . Ελπίζω, Σοφάκη. Όσο κι αν καθυστερήσουν κάποια στιγμή θα έρθουν οι "άνοιξες". Κι αν έρθει και το καλοκαιράκι. Ε, ρε γλέντια !
     Γεια σου Σοφάκη μου.

    Να είσαι πάντα δίπλα μου.

    Σε φιλώ γλυκά