Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Κυριακή στο χωριό μου (το ένα από τα δύο)

Αγαπημένη μου Σόφη,

Το χωριό μέσα στη "λεκάνη " του
    Κυριακή σήμερα και την ώρα που ετοιμάζαμε φαγητό με τον Γιώργο (πανσετούλες λεπτές στο αντικολλητικό τηγάνι χωρίς λάδι και πατάτες, από το χωριό, στο φούρνο με την φλούδα τους . Εξαιρετικά όλα, να προσθέσω) πήρε τηλέφωνο η Νικόλ και μας είπε ότι έδειχνε σε επανάληψη την εκπομπή "Κυριακή στο Χωριό" που είχε πάει στο χωριό μου.

    Το χωριό μου λοιπόν βρίσκεται στην ορεινή Καβάλα και έχει το πολύ αστείο όνομα, Λεκάνη! Αυτό βέβαια έχει και την δικαιολογία του, διότι αλλιώς θα έπρεπε να ψάξουμε για τον χωριανό με την περίεργη αίσθηση του χιούμορ.Η Λεκάνη λοιπόν είναι χτισμένη μέσα σε μία φυσική λεκάνη.Στα πολύ, πολύ παλιά χρόνια η λεκάνη αυτή ήταν ο κρατήρας ενός ηφαιστείου στη λάβα του οποίου, φαντάζομαι, θα χρωστάει εν μέρει την εύφορη της γη .Ολόγυρα  έχει ορεινούς όγκους και στη μέση απλωμένα, ανάμεσα σε δέντρα και χωράφια, αναπαύονται τα, χαρακτηριστικά των ελληνικών χωριών, σπίτια με τις κεραμοσκεπές. Χιόνια το χειμώνα , δροσιά το καλοκαίρι κι ένας τόπος ευλογημένος να παράγει ό,τι λαχταράει.
Το χωριό χιονισμένο.Ποιος ξεχωρίζει τα σπίτια ;
   
          Η εκπομπή ήταν γυρισμένη εκεί στις αρχές του 2010. Θυμάμαι είχαμε πάει με τον Γιώργο και μάλιστα με το αείμνηστο Colt. Ίσως να ήταν και η τελευταία "ειδική" διαδρομή που έκανε μέχρι το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου που μας αποχαιρέτησε (may it rest in iron peace).Ο δρόμος "άντερο", με τη διαδοχή των στροφών να φέρνει κύματα ενθουσιασμού στον Γιώργο (το λούνα παρκ του τέτοιοι δρόμοι) και κύματα ναυτίας σε εμένα που είχα καιρό να θυμηθώ γιατί δεν είχα τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτόν όντας παιδί.Παρόλα αυτά , αν ο οδηγός του οχήματος το δει λιγότερο σαν διαδρομή του ράλυ Ακρόπολης και περισσότερο σαν εκδρομή μπορεί πραγματικά το φυσικό κάλλος να σε αποζημιώσει. Το καταπληκτικό είναι πως δεν παίζει ρόλο η εποχή,όποτε κι αν περάσεις απο εκεί θα έχει κάτι να σου δώσει να γεμίσεις με ομορφιά τα μάτια σου.
      Εκείνη η ημέρα ήταν μουντή. Κατά διαστήματα έβρεχε και η υγρασία έκανε πάρτυ στην πλακόστρωτη πλατεία του χωριού όπου είχε στηθεί το "σκηνικό" της εκπομπής. Όταν φτάσαμε ο μπαμπάς και η μαμά ήταν ήδη εκεί. Αν και ο καιρός δεν βοηθούσε πολύ, υπήρχε μια αύρα χαράς παντού, σαν πανηγύρι,σαν να ήταν 15 Αύγουστος. Μεγάλα πανηγύρια στο χωριό κάθε 15 Αύγουστο. Αν και δεν είναι η μεγάλη εκκλησία του χωριού που γιορτάζει, αλλά το εκκλησάκι της Παναγιάς επάνω στο βουνό, οι Λεκανιώτες τιμούσαν και τιμούν την Χάρη της με κατάνυξη , όλων των ειδών. Πόσων ειδών κατανύξεις υπάρχουν; Ε, πως βρε Σοφάκη.Εκτός από την θρησκευτική υπάρχει και η κρασοκατάνυξη. Δίνει και παίρνει το κρασί, αρετσίνωτο και μη, καθώς και το τσίπουρο. Κι επειδή πιοτό και γλέντι δεν νοείται δίχως ποντιακή λύρα, σε χωριό με συντριπτικό ποσοστό ποντιακού πληθυσμού , κάπου εκεί λίγο μετά το σούρουπο την παραμονή της γιορτής ,τα γύρω βουνά αντηχούν από από τη γλυκολαλιά του "κεμεντζέ". Παλιά το γλέντι ξεκινούσε την παραμονή στο χωριό με 2-3 διαφορετικές ορχήστρες να παίζουν κατά μήκος του κεντρικού δρόμου ξεκινώντας από την πλατεία, περνώντας από το ύψος του σχολείου και καταλήγοντας πριν τα τελευταία σπίτια κάπου κοντά στις δύο καφετέριες. Την επόμενη μέρα μεταφέρονταν στο βουνό όπου από το πρωί, μετά τη λειτουργία στο εκκλησάκι , δεν μπορούσες να βρεις μέρος να σταθείς από τον κόσμο και η μύτη σου έχανε το λογαριασμό από τις φουφούδες και τα ψητά που φιλοξενούσαν.Το βράδυ η δράση ξαναγυρνούσε πίσω στο χωριό για μία τελευταία δόση κρεπάλης πριν η "σεμνή τελετή" να λάβει τέλος. Είναι αλήθεια πως έχω πολλά χρόνια να ξαναπεράσω εκείνες τις μέρες στο χωριό και δεν ξέρω πως ακριβώς είναι τα πράγματα. Από αυτά πάντως που ακούω το ποντιακό γλέντι του 15 Αύγουστου θα εκλείψει από τη Λεκάνη μαζί με τον τελευταίο της κάτοικο.
       Δεν θυμάμαι αν μείναμε μέχρι να τελειώσει η εκπομπή ή αν φύγαμε λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Θυμάμαι όμως ότι η πείνα είχε απειλητικά κάνει την εμφάνισή της και μαζί με το γεγονός ότι η υγρασία είχε φτάσει λίγο πριν από το μεδούλι, αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο για το βουνό και την ταβέρνα που υπάρχει εκεί με εδέσματα ένα κι ένα φτιαγμένα με προϊόντα της περιοχής από τα χεράκια των γυναικών του χωριού. Αφού η μαμά έκανε το καθήκον της και σύμφωνα με την προφητεία του Andy Warhol κέρδισε τα λεπτά δημοσιότητας που της αναλογούσαν (πήγε κι έκατσε πίσω από τη θεία Λίτσα ώστε να την πιάνει η κάμερα την ώρα που εκείνη θα έλεγε τι φαγητά έκανε!!Θεά η μαμά.) μπήκαμε στο αυτοκίνητο και με παρέα την Λένα (ξαδέρφη του μπαμπά και κουμπάρα) και την κόρη της Νικολέτα, πήραμε τον ανήφορο για το Καράμελικ (εκεί όλα τα μέρη έχουν τα τούρκικα προσωνυμία τους και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω και τα ελληνικά). Ω, το βουνό!!Τι μεγαλείο!Ακόμη και η λίγη ομίχλη που όσο ανεβαίναμε καθόταν σαν ενοχλητική ,χωρίς χρήση κουνουπιέρα το καταχείμωνο, δεν μπορούσε να κρύψει την ομορφιά. Όταν φτάσαμε στην ταβέρνα θυμάμαι να λέω στον Γιώργο για τις μνήμες που είχα από εκείνο το μέρος σαν παιδί και να ξαναγυρίζω στο παρόν από τον πνιχτό ήχο του στομαχιού που γουργούριζε. Η επόμενή μου μνήμη είναι μία μερίδα φρεσκοτηγανισμένα κεφτεδάκια  κοντά σε μία μεγάλη, εμαγιέ ξυλόσομπα. Το πόσο ευφράνθηκε ο
Άλλη εποχή, ίδια ομορφιά.
ουρανίσκος μου δεν μπορώ να περιγράψω!   Καμιά φορά όλα πρέπει να είναι στη θέση τους για να φτιάξεις την τέλεια ανάμνηση.Εκείνη την ημέρα ήταν. Η παρέα, ο μουντός χειμωνιάτικος καιρός, το βουνό, η "Κυριακή στο Χωριό" και τα κεφτεδάκια.
Τι περίεργο πάντως. Αυτό το σαββατοκύριακο θέλαμε να πάμε στο χωριό για εκδρομή και πεζοπορία στο βουνό. Το αναβάλαμε γιατί ο καιρός ήταν βροχερός και οι λάσπες στα χωμάτινα μονοπάτια του βουνού δεν ήταν κάτι που φαινόταν δελεαστικό. Είδες όμως Σοφάκη; Αφού δεν πήγαμε εμείς στο
χωριό ήρθε , κατά μία έννοια, το χωριό σε εμάς. Μας έφερε ακόμη μεγαλύτερη επιθυμία για να πάμε και μαζί τη θύμηση μιας τέλειας ανάμνησης. Τώρα που το σκέφτομαι δεν έφερε μόνο αυτή . Το παλιό πέτρινο σπίτι της γιαγιάς Μαρίας με τα ξύλινα πατώματα που τρίζανε ! Τι θυμήθηκα τώρα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου