Η τρέλα πάει... στα ποτάμια vol. 1

Αγαπητή μου Σόφη,

                Πώς θα σου φαινόταν αν σου έλεγα ότι αυτό το Σαββατοκύριακο αφήσαμε το ανέτοιμο ακόμη σπίτι μας (να φανταστείς τον τοίχο- χώρισμα στην κουζίνα τον αφήσαμε βαμμένο με ένα χέρι και θα ολοκληρωθεί από τον Γιώργο αύριο) και πήγαμε εκδρομή στην Ξάνθη με κύριο σκοπό να κάνουμε rafting στον Νέστο!!Για πες! Αν όμως το καλοσκεφτείς, το σπίτι και οι δουλειές του θα είναι πάντα εκεί ενώ ο τέλειος συγχρονισμός με την παρέα για ένα σαββατοκύριακο με εξόρμηση στη φύση , ίσως να μην ξαναερχόταν τόσο εύκολα. Νομίζω πως σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσεις με τον τίτλο της σημερινής συνάντησής μας.

Αρχή!. Ακόμη ηρεμία και στη βάρκα όλα στεγνά.

         Ναι λοιπόν Σοφάκη έκανα rafting. Μετά από ενάμισι περίπου χρόνο κουβέντα και παρακλήσεις από τη φίλη Στέλλα, για την οποία θα σου πω αναλυτικά παρακάτω, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για την κατάκτηση του Νέστου. Επειδή όμως ξέρω ότι μπορεί να είσαι λίγο δύσπιστη σου παραθέτω το πειστήριο Νο. 1 .Τεστ. Μπορείς να με αναγνωρίσεις;.Ποια είμαι;

Θα σε συγχωρήσω αν δεν το βρεις μια και η φωτογραφία δεν είναι μεγάλη και κοντινή.

  

       Ξεκινώντας την αφήγηση θα πω πως η ομάδα μαζεύτηκε από την παρασκευή το βράδυ στο σπίτι της οικοδέσποινας Στέλλας που είναι στον Πετεινό, ένα χωριό σε απόσταση αναπνοής, σχεδόν ενωμένο με την Ξάνθη. Ένα σπίτι όμορφο ζεστό, γεμάτο ξύλινες επιφάνειες,ντυμένο με το μοναδικό γούστο της Στέλλας που λατρεύει το φουξ, το ροζ, τους καφέδες με αρώματα,το φως των κεριών και δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να φτιάξει-επισκευάσει με τα θαυματουργά της χέρια.Σε αυτό το κουκλόσπιτο δώσαμε τον όρκο τιμής, ως άλλοι κομάντος , να δαμάσουμε τον ποταμό. Και μετά.... κοιμηθήκαμε.

        Το επόμενο πρωί η συνάντηση με τους οργανωτές της εξόρμησης ήταν στην Σταυρούπολη, μια κωμόπολη περίπου 20 λεπτά από την Ξάνθη. Εκεί, σε ένα χώρο, είχαν όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό αλλά και τις βάρκες. Ο καθένας μας πήρε: ένα ζευγάρι παπούτσια από νεοπρέν, σαν αυτά του ψαροντουφεκά, ένα κράνος κι ένα σωσίβιο. Φυσικά φορούσαμε το μαγιό μας κι όποιος ήθελε μπορούσε να φορέσει και στολή πάλι από νεοπρέν, πάλι σαν του ψαροντουφεκά. Εγώ επέλεξα να απολαύσω τις χαρές του ποταμού χωρίς περιττές περιβολές κι έτσι δεν φόρεσα στολή. Βέβαια στην πορεία ανακάλυψα πως δεν θα  ήταν και τόσο άσχημα να νιώσω την αίσθηση του νεοπρέν και στο σώμα μου. Ίσως κάποια άλλη φορά.

      Αφού τελείωσε η προετοιμασία αρχίσαμε όλοι να καμαρώνουμε και να απαθανατίζουμε σε αμέτρητες πόζες τις κορμοστασιές μας αρματωμένες. Τα κράνη έδιναν μία εικόνα ομοιογένειας σε όλη την ομήγυρη (εκτός από εμάς τους έξι κομάντος ήταν και άλλοι 14  που ετοιμάζονταν).Έβλεπες παντού κίτρινα  και μπλε κεφάλια να κυκλοφορούν δίνοντας την αίσθηση ότι βρισκόσουν μέσα  σε ένα μεγάλο κουτί γεμάτο playmobil. Οι βάρκες φουσκώθηκαν από τους υπεύθυνους, τις φόρτωσαν,φόρτωσαν κι εμάς όλους σε ένα μικρό λεωφορείο,από το οποίο νόμιζες πως θα ξεπηδήσει ο Ορέστης Μακρής ως άλλος επιβάτης ΚΤΕΛ για τη Λεστινίτσα (" Η κυρά μας η μαμή" ) και κινήσαμε για το μέρος από όπου θα ξεκινούσαμε.

      Εδώ κάπου θα σε αφήσω Σοφάκη. Η ώρα έχει περάσει, τα μάτια μου δεν κρατιούνται με ευκολία ανοιχτά και συν τοις άλλοις θέλω να σε κρατήσω σε αγωνία λίγο ακόμη. 

      Σε φιλώ γλυκά και σου στέλνω την καληνύχτα μου κοριτσάκι.

       ... to be continued!!