Εγώ και οι αλλεργίες μου.

Αγαπημένη μου Σόφη,

     Ο καιρός των αλλεργιών έχει σιγά σιγά φτάσει. Τα μάτια μου δακρύζουν και τα αισθάνομαι γεμάτα με  μικρά "αγκαθάκια". Δεν είμαι βέβαια από τις σοβαρές περιπτώσεις, γι'αυτό και δεν δικαιούμαι να διαμαρτύρομαι πολύ. Οι αλλεργίες δεν έχουν ηλικία.Μπορούν να εμφανιστούν οποτεδήποτε και να μείνουν για πάντα ή να φύγουν το ίδιο απότομα με τον ερχομό τους.Δεν έχουν επίσης και συγκεκριμένη αιτία.Εγώ μπορεί να έχω ευαισθησία στη σκόνη, στη γύρη, στους ανθούς, στους αγρούς, στο δάκο, στη μουχρίτσα ή δεν ξέρω που αλλού. Είναι όμως και άλλες πηγές που γεννάνε αλλεργίες. Πρόσφατα,έπειτα από μερικές στιγμές εσωτερικής αναζήτησης  και φιλοσοφικής ανησυχίας, κατάλαβα ότι οι μεγαλύτερες αλλεργίες μου, είναι του μυαλού και δεν έχουν να κάνουν με φτερνίσματα και μπουκωμένες μύτες.
     Αλλεργία στην ακούσια υποκρισία. Αυτήν που αποκαλύπτεται δίχως να την καταλάβεις. Αυτήν που δεν σου δίνει ούτε ένα σημάδι ότι την κουβαλάς μέσα σου, γιατί το υποσυνείδητό  την συγγενεύει με μία δικαιολογία, την καμουφλάρει. Έτσι το μυαλό δεν φτιάχνει δικλίδες προστασίας και σε αφήνει να ξεστομίσεις κάτι όπως "Κακά τα ψέματα, για την κατάντια μας φταίει το ΠΑ.ΣΟ.Κ " όταν πριν από μερικά μόλις λεπτά, είχες δηλώσει ότι στη διάρκεια της ζωής σου,  για να γίνουν οι δουλειές σου, είχες λαδώσει από την πολεοδομία και τον Δήμο, μέχρι την χωριάτικη σαλάτα του διοικητή της ΕΘΝΙΚΗΣ Τραπέζης! Όταν, από τη μία, κατηγορείς τους γιατρούς για μεροληψία υπέρ όσων δίνουν φακελάκι, αλλά όταν έρθει η ώρα παίρνεις κι εσύ την απόφαση να φιλοδωρήσεις τον θεράποντα σου με ένα δωράκι, τότε πως λέγεσαι; Και το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι την κίνηση αυτή βρίσκεις απαραίτητο να την κάνεις ΑΦΟΥ έχει γίνει η εγχείρηση και ΔΙΧΩΣ να σου έχει ζητήσει τίποτε ο γιατρός. Έτσι για το μελλοντικό, just in case. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνει το μυαλό σου και σε αφήνει αφύλαχτο στην πλάνη που σε έχει οδηγήσει η κεκαλυμμένη "ακούσια υποκρισία";  Τι Σοφάκη μου;
    Δεν είναι πολλά χρόνια που συνειδητοποίησα ότι έχω αλλεργία και στους "υπερβολικά καλούς συγγενείς και φίλους". Διότι αγαπητέ μου όταν σου παίρνω ένα δώρο μη μου λες ότι δεν ήταν ανάγκη, πες μου ένα ευχαριστώ και υποκρίσου ότι σου αρέσει το δώρο μου. Και όταν σου ξαναπάρω δώρο μην μου επαναλάβεις ότι δεν έπρεπε, αλλά κατάλαβε ότι σημαίνει κάτι για μένα το να θέλω να σε ευχαριστήσω. Μη μου λες "δεν πειράζει" όταν πραγματικά πειράζει. Πως θα μάθω αν κάτι σε ενοχλεί; Μην μου κρύβεις πράγματα "για να μην με στενοχωρήσεις". Να έχεις το θάρρος να μου ζητάς κι εγώ αν δεν μπορώ να το κάνω, θα σου το πω. Άσε να φανώ κι εγώ χρήσιμος. Μη μου δίνεις μόνο. Δεν αγαπάς μόνο εσύ. Δηλαδή τι, μόνο εσύ θα παίρνεις τα "ευχαριστώ". Ο καθένας έχει την ανάγκη να ακούει "ευχαριστώ" για να ικανοποιεί και το εγώ του.Ανθρώπινο είναι κι αυτό.Γιατί ποιος θα πει ότι δεν νιώθει όμορφα όταν οι άνθρωποι που τον ενδιαφέρουν εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους. Εκτός κι αν ο κόσμος γύρω μου είναι γεμάτος με Μητέρες Τερέζες. Μην βγάλω και φλύκταινες τώρα!
      Υπάρχουν όμως και καθημερινές στιγμές που μπορούν να μου προκαλέσουν κρίση αναφυλαξίας. Από τις καλύτερες; Μπαίνεις στο λεωφορείο και στις διπλές θέσεις ο άλλος κάθεται από την έξω πλευρά. Γιατί ρε μεγάλε, ζαλίζεσαι στο παράθυρο; Μήπως δεν θέλεις να κάτσει άλλος δίπλα σου; Αποκλειστικότητα το διπλό κάθισμα; Κι όταν τους λες ότι θέλεις να κάτσεις στη διπλανή θέση δεν πηγαίνουν προς τα μέσα. Αντίθετα, ξινίζουν τη μούρη τους, σηκώνονται, σε αναγκάζουν να μετακινηθείς στο διάδρομο, να μετακινήσεις ίσως και μερικούς ακόμη για να μπορέσεις επιτέλους να καθίσεις εκεί, που εξ αρχής θα έπρεπε να είχαν καθίσει εκείνοι.
     Κι έχω κι ακόμη καλύτερο Σοφάκη. Είσαι στο δρόμο και δίπλα σου περνάνε οι ιδιοκτήτες συμπαθητικών τετράποδων. Με το χαριτωμένο λουράκι ανά χείρας ακολουθούν τα ζωντανά που, σκασμένα από την ολοήμερη κλεισούρα, σημαδεύουν στο διάβα τους κάθε δεντράκι και αφήνουν "δώρα" όπου βρίσκουν. Αφού αφήσουν όλα τα δωράκια τους οι περήφανοι ιδιοκτήτες τα τραβάνε, τάχα διακριτικά και δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν, κινούν για να συνεχίσουν την βόλτα τους. Και τα δωράκια εκεί, να περιμένουν τον επόμενο ανυποψίαστο περαστικό να τα φιλοξενήσει στον πάτο του παπουτσιού του. Κι αν κάνεις το λάθος να κάνεις κάποιο σχόλιο ακούς και το κλασσικό " Ε, τι να το κάνω; Πρέπει να κάνει την ανάγκη του." Δεν εννοώ αυτό βρε ανεγκέφαλε μπαγλαμά. Εννοώ γιατί δεν φροντίζεις να μαζέψεις την "ανάγκη" του σκύλου σου. Πάρε μία σακούλα και μάζεψε τα (που είσαι ρε φιλενάδα με τα σακουλάκια σου. Ξέρεις εσύ ποια είσαι). Δεν σου αξίζει να έχεις ένα τόσο πιστό και καλόψυχο ζωντανό για συντροφιά. Και μην ισχυριστεί κανείς ότι πάντα υπήρχαν τέτοια "δωράκια" στους δρόμους επειδή υπήρχαν πάντα τα αδέσποτα, γιατί έτοιμο το έχω το αναφυλακτικό σοκ. Μήπως δεν προσέξαμε το πόσα σκυλιά πλέον κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης; Ε, δεν θα πνιγούμε και στο σκατό επειδή αυξήθηκαν και καλά έκαναν βέβαια, τα ζωόφιλα αισθήματά μας. Ναι στα σκυλιά, όχι στους ανεύθυνους ιδιοκτήτες τους.
      Κακό πράγμα οι αλλεργίες. Σε ταλαιπωρούν Σοφάκη. Κι ενώ αυτές του σώματος έχουν τον καιρό τους και με το πέρασμα της άνοιξης χαλαρώνουν και σε αφήνουν στην ησυχία σου, εκείνες του μυαλού δεν έχουν εποχές και είναι μαζί σου καθημερινά. Περιμένουν την στιγμή που θα βρεθεί η "γύρη" , το "φιστίκι", η "σκόνη" ή δεν ξέρω τι άλλο για να μπούνε στο νου σου και να σε σκάσουν. Και τι να πάρεις, φάρμακα; Αλλά, να σου πω την αλήθεια, καλύτερα να 'χεις αλλεργίες παρά αναισθησία. Καλύτερα Σοφάκη. Είναι πιο ανθρώπινο όπως και να το κάνουμε.

    Σου τα 'πα και ξαλάφρωσα.

    Να έχουμε ένα υπέροχο βράδυ

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.