Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Εμείς και το φαγητό.

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Τις πρώτες μέρες της ζωής του κάθε άνθρωπος κάνει τα εξής τρία πράγματα : τρώει , χέζει και κοιμάται. Αυτά είναι τα βασικά Σοφάκη. Και μεν τα δύο τελευταία είναι από τη φύση τους μοναχικά, το πρώτο όμως είναι από εκείνα που όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα.
   Πολύ, πολύ παλιά Σοφάκη τρώγαμε το κρέας ωμό και τις ρίζες άπλυτες. Μετά ο Προμηθέας, μας λυπήθηκε, κατέβασε κατά τα μέρη μας τη φωτιά  κι έτσι γεννήθηκαν τα κοψίδια στη σχάρα. Έπειτα , μερικές εκατοντάδες χρόνια π. Χ. ,κάτι καλοί κύριοι από την Ινδία έφεραν τα ζαχαροκάλαμα στην Ευρώπη κι έτσι φτιάξαμε το σιρόπι του μπακλαβά. Με τούτα και με κείνα το φαγητό έφτασε να θεωρείται πλέον τέχνη , απόλαυση, λόγος, αλλά και απαραίτητο συστατικό, για μαζώξεις όλων των ειδών.
     Από την μαύρη ελίτσα και το παξιμάδι της κηδείας μέχρι το αρνί στη σούβλα το Πάσχα, δεν υπάρχει έκφανση της κοινωνικής και όχι μόνο ζωής μας, που να μην έχει, έστω την πιο απλή, σχέση με το φαγητό. Το φαγητό που τρως ορίζει την εμφάνισή σου. Ορίζει την ψυχολογία που βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή. Αν έχεις απογοητευτεί δεν θα φας φασολάκια! Σοκολάτες θα φας. Ορίζει ακόμη και την ηλικία σου. Υπάρχουν γεύσεις που έχουν συνδεθεί με την παιδική μας ηλικία κι ακόμη και σήμερα μας συγκινούν. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνες που, όντας ενήλικες, χαιρόμαστε που απλά δεν είμαστε " υποχρεωμένοι" να φάμε για να κερδίσουμε, με τον ιδρώτα του στομαχιού μας, το παγωτό που αλλιώς θα έμενε όνειρο. Εκεί ανάμεσα στη φασολάδα, που χρειάστηκε να φάμε και στις πατάτες τηγανητές , που ευχόμασταν να τρώμε κάθε μέρα , σκέφτηκα το εξής: τι αλλάζει στη σχέση σου με το φαγητό μεγαλώνοντας και πόσα σημάδια ότι μεγάλωσες μπορεί να σου δείξει ;
     Όταν είσαι παιδί έρχονται οι γιορτές και το μόνο που κάνεις είναι να τρως και να λαμβάνεις δώρα. Τη στιγμή που θα βάλεις το πρώτο σου φλουρί στην βασιλόπιτα κάτι αλλάζει. Τώρα είσαι εσύ που ξέρεις που περίπου είναι. Εκεί που η πίτα έκανε το "κρακ" στην επιφάνεια, εκεί κάπου βρίσκεται κρυμμένο το πρώτο δείγμα τύχης που παίρνεις για την καινούρια χρονιά. Έψησες την πρώτη δική σου βασιλόπιτα. Έπειτα έρχεται το Πάσχα και πρέπει να βράσεις εντόσθια για την μαγειρίτσα ! Ω, Θεέ μου τη μυρωδιά. Μπορεί να τρώω μαγειρίτσα αλλά έπρεπε να την φτιάξω για να καταλάβω το μαρτύριο που περνάνε οι υποδοχείς οσμών του μάγειρα, μέχρι να έρθει ο άνηθος για να μπει στη σούπα και να σώσει την κατάσταση.Οι φουφούδες είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στις οικογενειακές εορταστικές συναθροίσεις.Όταν έρθει η ώρα να καθαρίσεις εσύ τη σχάρα, να ανάψεις τα κάρβουνα και να τσικνίσεις ρούχα και μαλλιά, τότε σημαίνει ότι σίγουρα δεν είσαι ο μικρότερος στην παρέα. Και στη γιορτή, στα γενέθλια, όταν πρέπει να ψήσεις εσύ τα τυροπιτάκια, έστω κι αν είναι κατεψυγμένα και να κανονίσεις για τα ποτά, τότε τα κεράκια στην τούρτα μάλλον έχουν αυξηθεί. Όχι απαραίτητα επικίνδυνα αλλά όσο να πεις δίπλα τους στην τούρτα δεν θα έχει ζαχαρωτά.
     Από την άλλη μεριά όταν μεγαλώσεις δεν ακούς φράσεις όπως "Πίτσα δεν τρώμε κάθε μέρα" ή " Πάλι γύρο θέλεις; Δεν είναι καλό φαΐ ο γύρος " . Δεν λέω να σπάσεις όλα τα μέτρα και να το ρίξεις στο junk food καθημερινά , αλλά βρε αδερφέ αν θέλεις να παρατείνεις την κρεπάλη για δύο τρεις μέρες , δεν θα βγάλει κανείς απαγορευτικό. Ωριμάζοντας ηλικιακά ωριμάζει και η αντίληψή σου για το τι είναι καλό φαγητό. Διότι άλλο να τρως μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα και άλλο γαριδομακαρονάδα , άλλο σνίτσελ με πατάτες τηγανητές κι άλλο σνίτσελ αλά κρεμ με βελούδινο πουρέ, άλλο να τρως σαρδελίτσα "παντρεμένη" στην ακροθαλασσιά κι άλλο να παραγγέλνεις μπριζόλα στην ακροθαλασσιά γιατί στους παιδικούς, γευστικούς σου κάλυκες φαντάζει σαν μεγαλύτερη λιχουδιά από το μικρό γευστικότατο ψαράκι. Άσε που όπως και να το κάνουμε είναι καλύτερο να συνοδεύεις το φαγητό με το κατάλληλο αλκοολούχο, από ότι με πορτοκαλάδα και στο τσακίρ κέφι Coca cola.
    Που καταλήγουμε Σοφάκη; Μικρός ή μεγάλος το φαγητό πάντα είναι κομμάτι της ζωής μας. Αναγκαίο ή απολαυστικό, αυτό μόνο ο καθένας μας μπορεί να το καθορίσει. Και μπορεί να μην τρώμε τώρα τόση τηγανητή πατάτα, αλλά πάντα θα έχουμε μαζί μας τη μυρωδιά του σπιτιού την ώρα που έφευγε από τα χεριά της μαμάς η γενναία χούφτα και βουτούσε στο μπόλικο, καυτό λάδι.Κι έπειτα η γλυκιά μελωδία του " Έτοιμες είναι, ελάτε πριν κρυώσουν".
   Σαν να πείνασα Σοφάκη. Λέω να παραγγείλουμε μία πίτσα. Έτσι, γιατί μία πίτσα ενώνει μικρούς και μεγάλους.

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι


   Καλό βράδυ.
   

2 σχόλια:

  1. Ε, μου άνοιξες την όρεξη... απλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα... πίτσα ή γύρο...;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τώρα κατάλαβα γιατί είπες να παραγγείλουμε πίτσα....Το έγραψες και εκείνη την ώρα το γεύτηκες κιόλας. Όπως κι να έχει ας κάνουμε την ατασθαλία τούτη. Στην υγειά των χρόνων που τρώγαμε ότι μας σέρβιραν. Ζήτω τ' απαγορευμένα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή