Της πατρίδος μου η σημαία...

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Λέει ένα ποιηματάκι, που το είχε πει η μαμά μου όταν ήταν μαθήτρια και ήταν η πρώτη που μου το είχε μάθει, πριν το βρω κι εγώ μπροστά μου στην μαθητική μου καριέρα.

Της πατρίδος μου η σημαία 

έχει χρώμα γαλανό 

και στη μέση χαραγμένο

έναν κάτασπρο σταυρό.

Κυματίζει με καμάρι

δεν φοβάται τον εχθρό 

σαν την θάλασσα γαλάζια

και λευκή σαν το αφρό.

Προχωρούσα χθες κι έβλεπα σημαίες να κυματίζουν στα μπαλκόνια γαλάζιες, γαλάζιες με τους σταυρούς στη μέση. Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το καμάρι τους για τους σημερινούς τους ιδιοκτήτες, ούτε και ξέρω αν τα τελευταία χρόνια , παρόλο που πέρασε από τόσους πολέμους και δυστυχίες, έχει αρχίσει να μας βλέπει και να φοβάται. Το μόνο που ίσως μένει σταθερό είναι αυτή η ατελείωτη θάλασσα που της δίνει το χρώμα και τον αφρό της για να βαφτεί. 

    Στο πατρικό μου σπίτι ήμουν εγώ αυτή που συνήθως έβγαζα έξω τη σημαία πριν από τις εθνικές εορτές. Μου άρεσε να το κάνω, ένιωθα μία περηφάνια γι'αυτό αλλά κι ένα δέος, κουβαλούσα κάτι πολύτιμο στα χέρια μου. Όντας παιδί έννοιες όπως "πατρίδα", "ελληνικός πολιτισμός", "ιστορία" κτλ φάνταζαν πολύ μεγαλύτερες στο μυαλό μου. Μεγαλώνοντας έμαθα να αγαπώ τη γη που με θρέφει και με φιλοξενεί, να δηλώνω υπερήφανη για προγόνους και ιστορία    ( αν και δεν ξέρω πως γίνεται να είσαι υπερήφανος για κάτι που ποτέ δεν μόχθησες, όπως πολύ σωστά διάβασα κάπου) αλλά ευτυχώς έβγαλα τις παιδικές παρωπίδες κι όπως κάθε νοήμον ενήλικας έθεσα σε λειτουργία την κριτική σκέψη. 

     Όταν πήγα στο δικό μου σπίτι δεν φρόντισα να αγοράσω σημαία. Στην αρχή ήταν από καθαρή αμέλεια.Έπειτα πέρασα μία φάση αμφισβήτησης για όλα τα κακώς κείμενα στη χώρα και σαν σύμβολο που είναι, την πλήρωσε η σημαία που έμεινε μία απλή υπενθύμιση στον πίνακα με τις αγορές που πρέπει να γίνουν. Με τον καιρό ξαναθυμήθηκα τα παλιά και με εκείνη την αθωότητα των παιδικών χρόνων είπα κάπου μέσα στο καλοκαίρι "Φέτος που παντρευόμαστε θα σημαιοστολίσουμε να γιορτάσουμε και το γεγονός" . Και μετά ήρθαν τα δύσκολα που ξέρεις Σοφάκη κι έτσι έμεινε πάλι στα αζήτητα. Και φτάνουμε στο σήμερα, σε αυτή τη στιγμή που κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή ,μιλάω μαζί σου Σοφάκη και σκέφτομαι το γιατί δεν φροντίζω να πάρω μία σημαία . Θα σου πω το γιατί αλλά μην το πεις πουθενά. Ντρέπομαι! Ντρέπομαι να την αντικρίσω. Ντρέπομαι να πάω να την αγοράσω και να την ξετυλίξω στο μπαλκόνι σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ντρέπομαι και φοβάμαι. Έχω την αίσθηση ότι θα φύγει από τα χέρια μου το κοντάρι με κάποιο μαγικό τρόπο και θα με πάρει στο κυνήγι να με δείρει , όπως έκαναν παλιά με τις βρεγμένες σανίδες.

     Σε αυτό το κομμάτι ύφασμα πίστεψαν και πιστεύουν άνθρωποι με πραγματική αγάπη και αγνές προθέσεις. Κάποιοι πέθαναν με μεγάλα ιδανικά υπηρετώντας την . Κάποιοι άλλοι την υψώναν κάθε πρωί ,σαν τη Κυρά της Ρω .Όλοι αυτοί δεν νομίζω ότι όταν το έκαναν είχαν κατά νου ούτε την μακραίωνη μας ιστορία, ούτε άλλες φανφάρες για το "μεγαλείο του ελληνισμού" που κατά καιρούς ακούμε. Απλά αγαπούσαν και τιμούσαν το σπίτι και τους ανθρώπους τους, ίσως και να απέτιαν  φόρο τιμής σε όποιους ανιδιοτελώς και με μία δόση τρέλας έπεσαν σε πολέμους ή πρόσφεραν οποιαδήποτε άλλου είδους υπηρεσία.Φαντάσου λέει όλοι αυτοί να πιάσουν από ένα κοντάρι σημαίας ο καθένας και να μας πάρουν όλους στο κυνήγι.Ξύλο που έχει να πέσει ! Γιατί σαν πολύ να την ξεφτιλίσαμε την άμοιρη. Την βάλαμε να ποζάρει πίσω από ηγέτες αμφιβόλου ηθικής την ώρα που κάνουν τρανά διαγγέλματα και καθορίζουν το μέλλον μας, την είδαμε να ανεμίζει στα χέρια νεοναζιστών αμφιβόλου ευφυίας , την χρησιμοποιήσαμε για να στοχοποιήσουμε μαθητές που έλαβαν ελληνική παιδεία , αρίστευσαν σε αυτή αλλά ήταν πολύ "βάρβαροι" και αλλόδοξοι για τα ελληναράδικα γούστα μας και δεν μπορούσαν να την κρατήσουν.

    Που καταλήγω μετά από όλα αυτά ; Είναι λάθος που ο κόσμος βγάζει στα μπαλκόνια τις σημαίες δύο φορές το χρόνο; Προς, Θεού και βέβαια όχι. Ίσα, ίσα έχει μία γλύκα και δηλώνει μία κάποια έστω και όχι κατ' ουσίαν, ομοιογένεια . Το λάθος είναι ότι πολλοί από εμάς τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου δεν τιμούμε τη σημαία  και με αυτό φυσικά καταλαβαίνεις Σοφάκη πως δεν εννοώ να κάνουμε έπαρση κάθε πρωί. Η έννοια είναι πλατύτερη και πιο συμβολική.Μ'αρέσει όταν πηγαίνω στο πατρικό μου τέτοιες μέρες. Εκεί που οι σημαίες κυματίζουν σε μπαλκόνια που ξέρω και που αυτοί που στήνουν τα κοντάρια δεν κινδυνεύουν από αυτά με κανένα μαγικό τρόπο.Σίγουρα αν ο καθένας ψάξει θα βρει πολλούς τέτοιους ανθρώπους και αν ψάξει λίγο ακόμη θα βρει μέσα του και το τι πραγματικά είναι η σημαία. Δεν μπορεί να φταίει το πανί για την κατάντια μας, εμείς κάπου στραβά αρμενίζουμε.

    Με την ελπίδα του χρόνου να έχω να πω πιο ευχάριστα πράγματα

σε αφήνω κοριτσάκι.

    Σε φιλώ γλυκά

    Καλή σου νύχτα