Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Προσοχή! Η ευθύνη παραμονεύει.

Αγαπημένη μου Σόφη,

   
    Οι εκλογές είναι προ των πυλών. Μερικές μέρες πριν, είδα αυτή την πολύ πετυχημένη γελοιογραφία. Μετά από το μειδίαμα και την εύθυμη διάθεση ήρθε η σκέψη. Πόση ευθύνη έχουμε για την ψήφο μας; Υπάρχουν άνθρωποι που τους εκλέγουμε σε αξιώματα ενώ δεν είναι ούτε για ικριώματα; Αυτούς βρε παιδί μου που φωνάζουν από μακριά ότι κάτι δεν πάει καλά, όμως εμείς εννοούμε να συνεχίζουμε να συντασσόμαστε μαζί τους. Πόσο κόβει το μάτι μας τελικά; Μερικοί τύποι υποψηφίων είναι τόσο εμφανές ότι μας κλείνουν το μάτι για να μην τους ψηφίσουμε που δεν μπορώ θα τους αποκαλύψω.
    Μακριά από τους πρόστυχους Σοφάκη. Για να ξεκαθαρίσω, δεν εννοώ την προστυχιά με την κοινή  σημασία. Αναφέρομαι σε εκείνη την προστυχιά που γέννησαν οι καιροί μας. Για παράδειγμα: ένας υποψήφιος τοπικός άρχοντας ενημερώνει, μοιράζοντας φυλλάδια σε σούπερ μάρκετ, ότι στην ευρύτερη περιοχή λειτουργεί κοινωνικό παντοπωλείο και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες για τους μη έχοντες. Ζητάει την συνδρομή των πολιτών γι'αυτά, είκοσι μέρες πριν τις εκλογές. Φαντάζομαι το διάστημα ήταν εντελώς τυχαίο. Εγώ πάντως αυτό το λέω προστυχιά. Μπορώ να ανεχθώ τα έργα τις τελευταίας στιγμής, την ξαφνική στροφή στην καθαριότητα στην αρχή κάθε προεκλογικής περιόδου, αυτά είναι τερτίπια που χρόνια τώρα χρησιμοποιούνται για εντυπωσιασμό, αλλά η χρήση του αδυνάτου με εξοργίζει. Αν θέλεις κύριε να δείξεις κοινωνική ευαισθησία να το κάνεις στη διάρκεια της θητείας σου. Η συγκεκριμένη κίνηση εμένα μάλλον αναισθησία μου δείχνει περισσότερο.
    Ένα άλλο είδος υποψηφίου που κυκλοφορεί είναι ο γυρολόγος. Τη μία τετραετία με τον έναν συνδυασμό, την άλλη με τον άλλον, την τρίτη την καλύτερη με όποιον έμεινε μάλλον. Είναι κάτι σαν την παλιά διαφήμιση "Κλαουδάτος, τώρα και στα Τρίκαλα". Όποιος γυρίζει, μυρίζει λέει η παροιμία αλλά στην προκειμένη μάλλον κάτι μου βρωμάει. Όταν κάποιος αλλάζει κάθε εκλογές πολιτική στέγη, επειδή κάτι θα βρει να του φταίει, τότε καλύτερα να ψάξει να βρει μήπως κάτι φταίει και στον ίδιο. Σίγουρα μπορεί να έχεις διαφωνίες και να φύγεις από ένα συνδυασμό που είχες στηρίξει. Το πόσες φορές θα το κάνεις όμως είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Δεν μπορεί πάντα να είναι στραβός ο γιαλός κι εσύ, αγαπητέ υποψήφιε, κάπου στραβά θα αρμενίζεις.
    Υπάρχει όμως κι ένα είδος υποψηφίου που δεν χωρά ούτε δεύτερη σκέψη ότι πρέπει να το αποφεύγεις δια ροπάλου. Σοφάκη μου, μακριά από φασίστες. Και προσοχή, οι φασίστες κρύβονται παντού. Δεξιά, αριστερά, κεντρικά, πάνω, κάτω και πλαγίως άμα λάχει. Κι εκεί που δεν του φαίνεται φωλιάζει ο φασισμός. Όταν κάποιο κομματικό στέλεχος, παντός τύπου, πάρει ύφος σαράντα καρδιναλίων και πει "ρε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" τον έχεις μπροστά σου τον φασίστα, αλλά δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή. Ας ψαχτούμε όλοι λίγο παραπάνω σε αυτό το θέμα. Τα μάτια ανοιχτά για τους φασίστες.
   Εν τέλει όλα καταλήγουν στο εξής: δεν είναι δεκτή πλέον καμία άγνοια. Δεν δικαιολογεί κανέναν το "δεν ήξερα" .Δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Κι αν έχουμε υποχρεώσεις σε κάποιον υποψήφιο, τότε ας του πάρουμε κανένα κουτί σοκολατάκια, όπως πολύ πετυχημένα προτείνει ευθυμογραφία που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στα social media. Η ευθύνη μας είναι εδώ. Ας την πάρουμε και μία φορά στα σοβαρά. Τόσο καιρό που κάναμε το αντίθετο δεν καταλάβαμε και τίποτε καλό. Καλή ψήφο σε όλους μας.

    Σε φιλώ υπεύθυνα Σοφάκη

    Καλό βράδυ.

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Για τις μαμάδες.

Αγαπημένη μου Σόφη,

   
    Τη σχέση με τη μαμά του ο καθένας την ξέρει. Δεν χρειάζεται ανάλυση ούτε μακρηγορία. Αύριο είναι η μέρα που έχουν όλοι την ευκαιρία να εκφράσουν ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη σε εκείνη την κυρία που για εννιά μήνες ανέχθηκε εμετούς,πόνους,πρηξίματα,νεύρα, αγωνία. Έπειτα  από τους εννέα μήνες ανέχεται πάλι εμετούς,από το πρώτο γάλα του μωρού,πόνους,από τα πρώτα δόντια,"πρηξίματα",από το παιδί που δεν σταματάει τα "γιατί",νεύρα,ποιος έφηβος δεν έχει,αγωνία,σε κάθε αγώνα ζωής του παιδιού της.

      Επειδή όλοι αύριο θα θέλουν να πάρουν ένα λουλούδι για τη μαμά τους σκέφτηκα,αν και λίγο στο παρά πέντε,να προτείνω τρεις ιδέες για να γίνει το λουλουδικό πιο πιασάρικο σαν δώρο.Είναι και οι τρεις δοκιμασμένες,από εμένα και τον αδερφό μου,στη δική μας μαμά.Η επιτυχία υπήρξε μεγάλη και το δάκρυ συγκίνησης εγγυημένο.
    Τα πολλά τριαντάφυλλα και τα μηνύματα: Θα χρειαστούν μερικά τριαντάφυλλα,όχι σε ανθοδέσμη, μερικά φύλλα χαρτιού και η μαμά να είναι εκτός σπιτιού για να οργανωθεί το "έγκλημα".Σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού αφήνεις ένα τριαντάφυλλο,μαζί με ένα φύλλο χαρτιού όπου επεξηγείς για πιο λόγο είναι το λουλούδι εκεί. Για παράδειγμα " αυτό γιατί με έφερες στο κόσμο". "αυτό γατί ξυπνάς το βράδυ όταν είμαι άρρωστη να μου κάνεις τσάι","αυτό γιατί μου χάρισες τον καλύτερο μπαμπά","αυτό γιατί αγωνιάς μαζί μου".Και κάπως έτσι συνεχίζεις μέχρι να τελειώσουν τα δωμάτια. Προτείνω να κλείσει η σειρά με ένα μεγάλο "Σ'αγαπώ μαμά" στο υπνοδωμάτιο.
   Το κουτί και η φωτογραφία:Σε ένα κουτί, όσο το δυνατόν ευπαρουσίαστο,βάζεις μερικά ροδοπέταλα ή ακόμη και ποτ πουρί και μία φωτογραφία δική σου και αδερφών,αν υπάρχουν και γράφεις ότι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε στη μαμά είναι η αγάπη και η παρουσία σας στη ζωή της. Εμείς είχαμε πάρει μία μικρή,ξύλινη μπιζουτιέρα αλλά ένεκα που αύριο είναι Κυριακή, ότι βολεύει τον καθένα.
   Τα μικρά φυτά: Αγοράζεις μερικά λουλούδια της εποχής σε φυτά(πανσέδες, ζέρμπερες,ντάλιες κτλ) και τις τα χαρίζεις γράφοντας ότι είναι μικρά,θέλουν φροντίδα και αγάπη για να μεγαλώσουν κι έτσι τα έφερες στην πιο καλή μαμά για να τα φροντίσει όπως φρόντισε κι εσένα.
    Αν κανένα από τα παραπάνω δεν είναι του τύπου σας ή της μαμάς σας, τότε απλά πείτε "σ΄αγαπώ" και θα είναι αρκετό.Να τις χαιρόμαστε όλες τις μαμάδες και να τις αγαπάμε κάθε μέρα.Κι όσοι δεν μπορούμε πλέον να τις χαρούμε, ας τις αγαπάμε.Χρόνια σας πολλά.

   Καλό σου βράδυ Σοφάκη

   Πες τη μαμά μου ότι μου λείπει πολύ.


 

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Της Eurovision

Αγαπημένη μου Σόφη,

 
Πολλή συζήτηση είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια για την Eurovision.Τα τελευταία χρόνια, επειδή έχουμε πιο σοβαρά θέματα για να ασχοληθούμε, οι πολλές συζητήσεις έχουν πάψει κι έχουν περιοριστεί στο γεγονός και σε κάποια κουτσομπολιά, έτσι για το πικάντικο του πράγματος.
 Να καταθέσω κι εγώ την άποψη μου για το θέμα:δεν ξέρω τι ήταν παλιά ο διαγωνισμός αλλά από τότε  που θυμάμαι να τον παρακολουθώ, η Eurovision ήταν,για μένα, μία πολύ καλή ευκαιρία για μάζωξη οικογένειας και φίλων,με συνοδεία πίτσας,σχολίων και μουσικής.Τελεία.Να σου πω τώρα μερικά μικρά tips Σοφάκη;

  • Το ήξερες Σοφάκη ότι η Καίτη Γαρμπή από το 1993 κατέχει ένα ρεκόρ στην ιστορία της Eurovision; Το μεγαλύτερο σταθερό,κοντινό πλάνο που έκανε ποτέ σκηνοθέτης σε ερμηνεύτρια.Για περίπου 45 δευτερόλεπτα ο σκηνοθέτης της βραδιάς είχε κολλήσει την κάμερα στα γαλάζια μάτια της Γαρμπή. Θεά! Για του λόγου το αληθές ορίστε το "Ελλάδα χώρα του φωτός". Από το 2.00' μέχρι το τέλος είναι μόνο Καιτούλα.
  • Το ήξερες Σοφάκη ότι πριν το 1998 υπήρχε ζωντανή ορχήστρα που έπαιζε το μουσικό κομμάτι εκείνη την ώρα; Μάλιστα το 1989 στο τραγούδι της Κύπρου ( Απόψε ας βρεθούμε) είχε γίνει λάθος από τον κιθαρίστα της ορχήστρας που ξεκίνησε σε διαφορετική κλίμακα από αυτή που έπρεπε κι έτσι η τραγουδίστρια ακούστηκε τελείως εκτός στην εισαγωγή της.
  • Το ήξερες Σοφάκη ότι το 1991, ενώ είχαμε ένα πραγματικά ωραίο τραγούδι,"Η άνοιξη"  του Ανδρέα Μικρούτσικου με ερμηνεύτρια τη Σοφία Βόσσου, με πολύ καλά προγνωστικά πήραμε μόλις την 13η θέση;Λίγο το απερίγραπτο μπρος-πίσω του Μικρούτσικου επί σκηνής,λίγο η γεμάτη έπαρση δήλωση του στην συνέντευξη τύπου της προηγούμενης μέρας "σας μιλάει η πρώτη θέση",λίγο τα φαλτσαρίσματα-κοκοράκια που έκανε ο σαξοφωνίστας (στο βίντεο από το 1.48'' μέχρι 2.03'' το σαξόφωνο πραγματικά σπάει αυτιά) και να την η 13η θέση. 
  • Το ήξερες Σοφάκη ότι τις χρονιές 1974,1982,1984,1986,1999,2000 δεν συμμετείχαμε στον διαγωνισμό; Η μη συμμετοχή μας ήταν για διάφορους λόγους. Αυτός που μου προκαλεί την μεγαλύτερη απορία είναι του 1984, όπου η ΕΡΤ θεώρησε ότι η Eurovision είναι διοργάνωση χαμηλού επιπέδου και δεν προκήρυξε καν διαγωνισμό για τραγούδι!Ενώ τα τελευταία χρόνια που στέλνουμε τραγούδια έχουμε πήξει στο επίπεδο.


         Πολλά μελωδικά φιλιά κοριτσάκι

         Σε φιλώ γλυκά.

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Τα πρώτα Μαγιάτικα.

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Ο αγαπημένος μου μήνας είναι ήδη εδώ. Να είναι καλός, να είναι ανοιξιάτικος προς το καλοκαιρινό και να έχει λιγότερες βροχές, διότι παραποτίστηκαν τα χωράφια μας. Νισάφι πια.
    Από εδώ και πέρα ήλιο.Έχουμε και μία φήμη να υπερασπιστούμε σαν χώρα. Περπατούσα τις προάλλες στο κέντρο, στη Λεωφόρο Νίκης κι έβλεπα τους τουρίστες να κοιτάζουν συνέχεια τον ουρανό. Κι εκεί που αναρωτιόμουν αν όλοι ψάχνανε τα χαμένα τους μπαλόνια, κατάλαβα ότι απλά αναζητούσαν τον πολυδιαφημισμένο μας ήλιο. Θα μπερδευτούν οι άνθρωποι, θα νομίσουν ότι είναι στην Αγγλία, θα ψάχνουν να βρουν και μετρό και άντε να εξηγήσεις τις χρόνιες, wannabe metro, τρύπες.

  Ο μήνας ξεκίνησε με ένα πικ-νικ στην εξοχή με το αγόρι μου. Έκανα τα σουτζουκάκια μου, λίγο παραψημένα αλλά αυτό το προσπερνώ, πήραμε τα ντολμαδάκια, ευγενική χορηγία της μαμάς Μορφούλας, σαλάτα, συνοδευτικά και ρετσίνα. Φάγαμε, ήπιαμε και πιάσαμε το Μάη σε μερικά κίτρινα λουλουδάκια που υπήρχαν σε αφθονία στα πέριξ. Η μουσική επένδυση από τα γύρω αυτοκίνητα ήταν αυτή που έπρεπε και ταίριαζε στην ημέρα. Συρτά, λαϊκά και μερικοί επαναστάτες που έκαναν τη διαφορά και έπαιζαν disco. Και με τούτα και με 'κείνα πέρασε η πρωτομαγιά καθόλα ανοιξιάτικα και καθόλου "εργατικά". Αυτό το τελευταίο δεν το λέω με υπερηφάνεια, απλά είναι γεγονός και δεν μπορώ παρά να το αναφέρω.
   
  Την ωραία πρώτη μέρα του μήνα διαδέχθηκε μία εξίσου ωραία δεύτερη. Για να εξηγηθώ θα κάνω μία ιστορική αναδρομή. Θυμάμαι πριν πολύ καιρό είχα βγει έξω για διασκέδαση το βράδυ. Ήταν τότε που κυκλοφορούσαν ακόμη τα τραμ στη Θεσσαλονίκη και ο Χατζηγιάννης έκανε δίσκους που πουλούσαν. Αυτό το ευχάριστο μου συνέβη ξανά την παρασκευή το βράδυ. Η πολύ καλή παρέα ήταν το τέλειο συνοδευτικό για μία μουσική βραδιά με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.  (Stage by night, Θεσσαλονίκη) Ευχαριστήθηκε η ψυχή μου και τα αυτιά μου από ήχους και στίχους που, εκτός από συναισθήματα, έφτιαχναν και εικόνες. Σ 'εκείνο το "μια παραλία ερημική και ν'απλώναμε εκεί της ζωής μας το βήμα" από τη "Σωτηρία της ψυχής", δεν χρειάζεται καν να φτιάξεις την εικόνα, σου τη δίνει έτοιμη και σου λέει, άντε τώρα ονειρέψου. Όνειρο ήταν η βραδιά Σοφάκη. Όνειρο και μικρή εκδρομή στην εφηβεία, στα φοιτητικά χρόνια στα λεγόμενα, καλύτερά μας χρόνια. Δεν είχε όμως μελαγχολία.Γλύκα είχε και το συναίσθημα του ,τι ωραία που είμαι εδώ κι ακούω καλές μουσικές. Δεν ξέρω βρε Σοφάκη πως ακριβώς το καταφέρνουν μερικοί καλλιτέχνες και παραμένουν τόσο "φρέσκοι" και γεμάτοι ενέργεια, μετά από χρόνια καριέρας. Δηλαδή κάτι υποψιάζομαι με το αθώο μου μυαλό, αλλά διαλέγω το πιο ρομαντικό "πηγή ενέργειας είναι η αγάπη του κόσμου". Πολύ καλό δίδυμο, με αυθεντική χημεία, κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον, σε ένα πρόγραμμα που δεν είχε κάποια έκπληξη, ούτε κάτι καινούριο αλλά ήταν πραγματικό βάλσαμο. Απλά Υπέροχες! Κρύσταλλα που λένε. Το μόνο που με λύπησε στο τέλος ήταν η συνειδητοποίηση του πόσο πολύ μου έχουν λείψει τέτοιες βραδιές. Λίγο που σκουριάσαμε, πολύ που σκούριασε η τσέπη μας και ξεχάσαμε ότι "δεύτερη ζωή δεν έχει" και πως "όλα μοιάζουν ένα τίποτα και κυκλοφορούν ανύποπτα". Τόσες ωραίες βραδιές με ανθρώπους που αξίζουν χειροκρότημα, δεν εννοώ κατ΄ ανάγκην επώνυμους και δεν τους χαιρόμαστε. Βλακεία! Συγνώμη για τη μη χρήση ευγενέστερου χαρακτηρισμού, αλλά από όποια μεριά και να το δεις, βλακεία είναι. Λες τώρα που έφτιαξε ο καιρός να γίνει κάτι καλό, να φτιάξουν και τα οικονομικά μας και να γίνουμε πιο ικανοί θεατές; Μακάρι.
     Ο νέος μήνας πάντως ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Δίχως να έχει γίνει κάτι που να αλλάζει ζωές, αλλάζει τη διάθεση και στις μέρες που ζούμε είναι το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε άμεσα. Βέβαια το Σαββάτο το πρωί είχα μία εμπειρία που με έβαλε σε σκέψεις και στο τέλος με εκνεύρισε, αλλά αυτό είναι κάτι που θα συζητήσουμε στην επόμενη μας κουβέντα.
    Σήμερα ας χαιρετηθούμε μουσικά Σοφάκη με "Τον έρωτα ρωτάω" και "Τα λαϊκά ". Όχι η καλύτερη ποιότητα στα βίντεο αλλά είναι κεφάτο φινάλε. Και εις άλλα με υγεία.

     Σε φιλώ γλυκά και σε χαιρετώ κοριτσάκι.




 

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Της Μεγάλης Εβδομάδας

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Μερικά "σφηνάκια" πληροφορίας για τη Μεγάλη Εβδομάδα.

- Το ήξερες Σοφάκη πως ο " Ιησούς από την Ναζαρέτ" συμπληρώνει φέτος 37 χρόνια;Στην Ελλάδα προβλήθηκε πρώτη φορά το 1981 από την ΥΕΝΕΔ! Οι δικές μου μνήμες ξεκινούν από το 1990 και την προβολή του από το MEGA.Διαφωνώ κάθετα με αυτούς που αγανακτούν με την επανάληψή του κάθε χρόνο.Μία υπέροχη παραγωγή, ένα κάστ που θα ζήλευε κάθε σκηνοθέτης,ερμηνείες άξιες να μνημονεύονται.Τι ακριβώς δεν τους αρέσει σε αυτά;
- Το ήξερες Σοφάκη πως τη Μ. Πέμπτη έξω από το σπίτι μας (πόρτα, μπαλκόνι ,κάγκελα κτλ) βγάζουμε ένα κόκκινο αντικείμενο που συμβολίζει το αίμα του Χριστού; Παιδί, μου έδινε ένα  πανί η μαμά και το έδενα στα κάγκελα με χαρά κι επισημότητα.Ήταν η δική μου συνεισφορά στις ετοιμασίες για το Πάσχα.
- Το ήξερες Σοφάκη ότι την Μ.Πέμπτη επίσης δεν καρφώνουμε καρφιά γιατί είναι η μέρα που κάρφωσαν τον Ιησού στο σταυρό;
- Το ήξερες Σοφάκη πως από τα καλύτερα φύλλα για σχέδιο στα αβγά (με τη γνωστή μέθοδο δένω το φύλλο πάνω στο αβγό μέσα σε καλσόν), είναι αυτό του μαϊντανού;
- Το ήξερες Σοφάκη ότι την Μεγάλη Εβδομάδα πολλοί τρώνε σαλιγκάρια (όσοι δεν τα σιχαίνονται βέβαια.Εγώ πάντως τα τρώω). Αυτό επειδή τα σαλιγκάρια ,λέει,έσβησαν τα ίχνη του Ιησού όταν αυτός πήγε να κρυφτεί από τους διώκτες του στον Κήπο της Γεσθημανής, Γλυκό ε; Η ιστορία όχι το σαλιγκάρι. Αν και, εγώ βρίσκω ωραία και τα σαλιγκάρια...μαγειρεμένα!

Να έχουμε όλοι ένα "νόστιμο" και χαμογελαστό Πάσχα.
 

    Τα φιλιά μου Σοφάκη.



Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Μετά βαΐων και κλάδων.

Αγαπημένη μου Σόφη,

 
    Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Μνημονεύεται η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα όπου τoν υποδέχθηκαν σαν Σωτήρα. Μερικές μέρες μετά βέβαια ο πιο πιστός του μαθητής τον απαρνήθηκε και μερικές χιλιάδες όχλου τον καταδίκασαν σε θάνατο δια του σταυρού.
    Από την κορυφή στα Τάρταρα. Από τα βάγια στη χολή και το ξύδι. Περίεργοι είμαστε οι άνθρωποι Σοφάκη. Πόσες φορές δεν έχουμε υποδεχθεί, παντός είδους, ηγέτες μετά βαΐων και κλάδων, μόνο και μόνο για να καταλήξουν τελικά στο "σταυρό". Από πρωθυπουργούς και προέδρους, μέχρι προπονητές ομάδων και ποδοσφαιριστές.
    Οι αρχαίοι ημών εξοστράκισαν τον Θεμιστοκλή, αφού ηγήθηκε της νικηφόρας ναυμαχίας στη Σαλαμίνα και αφού τον δόξασαν ως τον σοφότερο των Ελλήνων. Ίσως όχι αναίτια, δεν ήμουν δα και αυτόπτης μάρτυρας της μετά την ναυμαχίας πορείας του. Τα γεγονότα απλά επισημαίνω. Οι του 1821, φυλάκισαν και καταδίκασαν σε θάνατο τον Κολοκοτρώνη, άσχετα αν εν τέλει πήρε χάρη. Εντάξει η σφαγή στην Τριπολιτσά αμαύρωσε την εικόνα του (εμείς την ξέρουμε "μάχη", αλλά μετά την μάχη υπήρξε και σφαγή, μην κρυβόμαστε  πίσω από το δάχτυλό μας), αλλά σίγουρα η καταδίκη του δεν ήταν γι' αυτό. Φαντάζομαι πως ανά τον κόσμο θα υπάρχουν πολλά ανάλογα παραδείγματα ηγετών. Δεν μπορεί μόνο στην Ελλάδα να συμβαίνουν. Άλλωστε όλη η γη από ανθρώπους κατοικείται.
    Και μην νομίζεις ότι αυτά γίνονται μόνο με πολιτικά πρόσωπα Σοφάκη. Ξέρεις πόσοι προπονητές ή παίκτες πηγαίνουν σε μία ομάδα και μόνο που δεν ξαπλώνουν οι οπαδοί για να περάσουν από πάνω τους, για να φύγουν έπειτα από μερικούς μήνες από την πίσω πόρτα; Πολλές μάλιστα φορές το "από την πίσω πόρτα" έχει την ακριβή του σημασία. Φεύγουν από εκεί για να μην τους λιντσάρουν. Θαρρείς κι εκείνοι έρχονται με σκοπό να αποτύχουν. Εγώ ξέρω πως όταν κάποιος δεν σου κάνει για μια δουλειά, τον απολύεις και τραβάει εκείνος το δρόμο του κι εσύ το δικό σου. Στον αθλητισμό αυτό, συχνά γίνεται συνοδεία "ευγενών χαρακτηρισμών, "παραστατικών" χειρονομιών και "σεμνών" τελετών αποχώρησης. Για να μην αναφερθώ και σε παραδείγματα αθλητών που συλλαμβάνονται ντοπαρισμένοι και τότε όλη η αθλητική κοινότητα μένει έκπληκτη με το γεγονός. Δηλαδή το ότι οι επαγγελματίες αθλητές χρησιμοποιούν, για να το πούμε ευγενικά, βοηθήματα είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε ήδη; Όταν αποθεώνουμε τους εκάστοτε κορυφαίους αθλητές, επιλέγουμε να το καταχωνιάζουμε βαθιά στο υποσυνείδητο μας και μόλις η φούσκα στο μυαλό μας σκάσει, γίνονται οι ήρωες του χθες, οι απατεώνες του σήμερα.
    Οι ιστορίες αυτές δεν έχουν τέλος. Πάντα θα υπάρχουν πρώην ήρωες και πρώην σωτήρες. Θα ήθελα έναν σωτήρα τώρα. Και μόνο το γεγονός ότι θα μου έδινε ελπίδα θα ήταν κάτι μεγάλο. Δεν βλέπω κανέναν στον κοντινό ορίζοντα, αλλά συνεχίζω να ελπίζω. Να μην ξεχνάμε πως ο Ιησούς, στο τέλος αναστήθηκε.

   Καλή μεγάλη εβδομάδα Σοφάκη μου.

   Σε φιλώ γλυκά.

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Προεκλογικά λόγια ή τι να μου πεις για να σε ψηφίσω για Δήμαρχο.

Αγαπημένη μου Σόφη,



   
"Πυρετούλης, πυρετούλης. Προεκλογικός πυρετούλης¨ έλεγε η Φρίντα στο "Παρά πέντε". Δημοτικές εκλογές σε 42 μέρες και χθες είδα ένα όνειρο. Ήμουν λέει σε προεκλογική συγκέντρωση υποψηφίου Δημάρχου. Ανεβαίνει στο pontium ο υποψήφιος, βήχει, ξαναβήχει ανοίγει το στόμα και ξεκινά.
"Αγαπητοί συμπολίτες. Σήμερα ξεκινά ο αγώνας που θα δώσουμε όλοι μαζί για να ξημερώσει μια καινούρια μέρα για τον Δήμο μας. Η προηγούμενη διοίκηση έκανε πολλά λάθη. Αυτά τα λάθη θέλουμε να διορθώσουμε. Αυτά, που... "
Ξαφνικά, σταματάει και κολλάει το βλέμμα του κάπου στο ταβάνι. Όλοι τότε σηκώσαμε τα κεφάλια να δούμε τι ήταν αυτό που τόσο τον αναστάτωσε. Τίποτε δεν είχε. Μία ροζ τσίχλα ήταν μόνο κολλημένη εκεί που κοιτούσε.
"Ρε, λες να τον ενόχλησε η τσίχλα;" είπε κάποιος δίπλα μου σιγά. Ο υποψήφιος έστεκε μαρμαρωμένος και μόνο ο δείκτης του δεξιού του χεριού χτυπούσε επίμονα τα χαρτιά που είχε απλωμένα μπροστά του.
    Κι έτσι ξαφνικά όπως σταμάτησε, ξανάνοιξε το στόμα του κι άρχισε να μιλάει.
"Συμπολίτες. Θέλω να σας πω κάτι για 'μένα σήμερα. Είμαι ψώνιο. Μου αρέσει να με φωνάζουν Δήμαρχο, όπως άρεσε στη Βουγιουκλάκη να τη λένε σταρ. Θέλω να βγω Δήμαρχος και να κάνω έργο γιατί το έχω βάλει σκοπό να μείνω στη ιστορία. Ζητώ να με βοηθήσετε και σας δίνω μία υπόσχεση: δεν θα κάνω τίποτε για' σένα. Μην τολμήσει να έρθει κανείς να μου ζητήσει να του βολέψω παιδί στο Δήμο, να βάλω το εγγόνι του στον παιδικό σταθμό, να του στρώσω το δρόμο, ενώ είναι άλλοι δρόμοι στο πρόγραμμα. Τίποτε από αυτά δεν θα κάνω "για εσένα". Όποιος θέλει να μπει στο "για εσάς" καλώς, αν όχι πάλι καλώς.
Κονδύλια δεν ξέρω πόσα θα έχω και μην περιμένετε θαύματα. Τα πράγματα είναι στριμόκωλα. Ούτε λαγούς τάζω, ούτε πετραχήλια. Το πιο πιθανό είναι ότι από αυτά που γράφει το πρόγραμμα που κρατάτε, δεν θα γίνουν ούτε τα μισά. Εκεί έχει μόνο προθέσεις. Αυτό που μπορώ να υποσχεθώ είναι πως, θα τα παλέψουμε όλα. Με τους συμβούλους μαζί.
Κλέφτης δεν είμαι. Το ότι δεν θα κλέψω σας το λέω από τώρα και όποιος θέλει ας με πιστέψει. Σας είπα, ψώνιο είμαι. Όσον αφορά τους υποψήφιους συμβούλους μου, δεν θα βάλω για όλους το χέρι στη φωτιά. Μερικούς δεν τους ξέρω καλά. Και μια και λέμε αλήθειες να ξέρετε ότι έναν, δύο τους έχω στο συνδυασμό μόνο γιατί φέρνουν πολλές ψήφους.
Στο τι έκαναν οι προηγούμενοι δεν θα σταθώ. Είναι προτιμότερο που σας είπα γιατί να ψηφίσετε εμένα, παρά να σας αραδιάσω λόγους για να μην ψηφίσετε εκείνους. Έτσι σας δίνω και μία καθαρή επιλογή.
Οπότε και για να τελειώνω, γιατί είστε και πολλοί όρθιοι, έχω να το συνοψίσω στα εξής:
δεν είμαι κλέφτης, δεν είμαι τεμπέλης είμαι δημοκράτης και δεν σας έπρηξα με περιττά κι άχρηστα σήμερα. Κάνω καλό σύνολο νομίζω. Ψηφίστε με αν γουστάρετε. Ευχαριστώ".
    Κι εκεί πάνω που τελείωσε και πριν προλάβω να δω την αντίδραση του ακροατηρίου, ξύπνησα. Ξανάκλεισα τα μάτια αλλά τίποτα. Το πλήθος είχε ήδη διαλυθεί. Καλά μας τα είπε. Μπράβο του. Αληθινά, καθαρά, λιγόλογα. Τι κρίμα που δεν θα γίνει ποτέ Δήμαρχος. Και ξέρεις το γιατί Σοφάκη; Επειδή οι μισοί θα τον περάσουν για τρελό και ψεύτη, οι μισοί από τους άλλους μισούς για λαϊκιστή και οι υπόλοιποι που θα τον πιστέψουν, δεν θα φτάνουν για να τον εκλέξουν. Κι εμείς, σαν εκλογικό σώμα, δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Ή μάλλον τι θέλουμε ξέρουμε, στο να το αναγνωρίσουμε δυσκολευόμαστε. Την τραβάει ο οργανισμός μας την φανφάρα. Είναι και που τις δημοτικές εκλογές τις νιώθουμε πιο "του σπιτιού μας". Όλο και κάποιος συγγενής ή φίλος θα πολιτεύεται. Οι ίντριγκες είναι έξω στο δρόμο μας κι όχι στα τηλεοπτικά παράθυρα. Όπως και να 'χει το τοπικό ξεκατίνιασμα δεν βοηθάει πολύ στην αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων.
    Πάντως εγώ βρε Σοφάκη, θα ήθελα να δω έναν υποψήφιο να κάνει το λόγο του λιγότερο πολιτικό και περισσότερο αληθινό. Ίσως και να κάνει την έκπληξη. Άξιοι άνθρωποι υπάρχουν παντού, το να εμπιστευτούμε την αλήθεια τους είναι το πρόβλημα. Σαν το ναρκωτικό είναι και το ψέμα. Αν εθιστείς στο να το ακούς, δύσκολα το κόβεις.
    Τελικά τι να μου πεις για να σε ψηφίσω για Δήμαρχο; Να μη μου πεις ψέματα. Και αν νομίζεις ότι δεν θα καταλάβω αν μου λες αλήθεια ή όχι, ένα έχω να πω: Το παίρνεις το ρίσκο;

     Καλό βράδυ να έχουμε.

     Σε φιλώ Σοφάκη.

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Στην αναζήτηση του γέλιου (vol.3):Η τέχνη στα χρόνια των "Απαράδεκτων".

Αγαπημένη μου Σόφη,

Αυτό που ξεχωρίζει θέλω να' μαι.
Πάνε μερικοί μήνες από τότε που είχα δημοσιεύσει τις τελευταίες προτάσεις για να σκάσει λίγο το χειλάκι μας. Επειδή η περασμένη εβδομάδα ήταν λίγο δύσκολη για εμάς, έκρινα ότι η ώρα ήταν σωστή για να ξαναπάρουμε μία χείρα βοηθείας. Όχι, δεν έγινε κάτι άσχημο. Δεν πάθαμε κάτι, μη θορυβείσαι Σοφάκη. Απλά καμιά φορά οι σκέψεις σε φέρνουν φάτσα με την πραγματικότητα. Έρχονται και σε πλακώνουν, κάθονται  στο στέρνο σου και δεν λένε να ξεκουνήσουν όσο αέρα κι αν βγάζεις. Και τότε πρέπει κάτι να βρεις για να αδειάσει, έστω στιγμιαία το μυαλό. Κάτι απλό. Κάτι που αγαπάς.
     Εγώ αγαπώ Απαράδεκτους! Το έχω ξαναπεί  σε παλιότερες κουβέντες μας Σόφη και θα το ξαναπώ. I love Aparadektoi ! Έχουν υπάρξει πολλές φορές "λιμάνι" σε στιγμές βαθιάς ανορεξίας για οτιδήποτε χαρούμενο. Όταν χάσαμε τη μαμά, έβλεπα τη σειρά για να ξεχνιέμαι κάθε μέρα και αποτέλεσμα αυτού είναι να ξέρω σχεδόν όλα τα επεισόδια απ' έξω. Η ευφυΐα της Δήμητρας Παπαδοπούλου μπορούσε να πιάσει ένα θέμα και να φτιάξει ένα τηλεοπτικό αριστούργημα. Από τα αγαπημένα μου ήταν όταν έριχνε την τέχνη, κάθε μορφής, από το βάραθρο της. Από το θέατρο και την ποίηση, μέχρι το τραγούδι και την "υψηλή διανόηση" η παρέα των τεσσάρων μου έχει δώσει στιγμές ατελείωτης χαράς.
    Πρώτη "έπεσε" η ποίηση. Επεισόδιο 8: "Ποιητική βραδιά" . Ο Σπύρος τους πηγαίνει στην βραδιά παρουσίασης ποιημάτων μιας πρώην συναγωνίστριας του, ποιήτριας. Όλο το επεισόδια είναι,
στ' αλήθεια ένα ποίημα. Αγαπημένα μου από την αρχή μέχρι το 4:00. Η ποιήτρια απαγγέλλει. Εκείνοι κοιτάζουν με το βλέμμα της απορίας.
Ο Γιάννης ρωτάει "- Τι λέει;"
Δήμητρα "- Μαλακίες"
Λιώνω!
Επεισόδιο 20: "Eurovision '92" Ο τετράδα αποφασίζει να γράψει τραγούδι για τη Eurovision. Μετά από κόντρες, διαφωνίες και διάφορα άλλα, αποφασίζουν να ζητήσουν τη βοήθεια ενός συνθέτη και να ενωθούν για να φτιάξουν το τραγούδι που θα στείλουν για συμμετοχή. Αποκαλυπτικό το τέλος όπου με πολύ ωραίο τρόπο θίγεται ένα από τα μεγαλύτερα στραβά της φυλής μας: η μετάθεση ευθυνών. Αγαπημένη μου ατάκα.
Σπύρος : "Τι αηδίες είναι αυτές ρε. Αυτά θα στείλετε στην Ευρώπη;"
Βλάσης : "Γιατί; Σιγά την ήπειρο"
Ποιος διαφωνεί;
Επεισόδιο 30: "Ηθοποιός σημαίνει φως" Ο Βλάσης αποφασίζει να ανοίξει δραματική σχολή. Με τη λογική του "έχω ακούσει ότι στις δραματικές σχολές περνάνε οι ωραιότερες γκόμενες". Μαθητές με άποψη και καθηγητής ο Γιάννης, σε μία δραματική σχολή όπου η επικρατούσα άποψη είναι "τι ταλέντο αγόρι μου. Τα δίδακτρα να πληρώνει". Απόλαυση ο Γιάννης σαν αντικαταστάτης της Ιουλιέτας, Δήμητρας, με παρτενέρ ένα Ρωμαίο που "πέρασε και δεν ακούμπησε" από το ταλέντο αλλά είχε πληρώσει τα δίδακτρα (από το 20:18 έως 20:39)
Βασίλης : "Κύριε Γιάννη, έτσι όπως με βλέπετε τι ρόλοι μου πάνε;"
Γιάννης : " Έτσι όπως σε βλέπω, τίποτα".
Επεισόδιο 42: "Θα τον φάω τον Παρασκευά"  Ο Σπύρος θέλει να μπει στους κύκλους της υψηλής διανόησης για να "φάει" τον Παρασκευά, επαγγελματικό του αντίπαλο. Ο Γιάννης του γνωρίζει τον φίλο του Κωνσταντέν, άνθρωπο των κυκλωμάτων της τέχνης και της υψηλής διανόησης. Σου έχω ξαναμιλήσει Σοφάκη γι 'αυτό το επεισόδιο. Η Παπαδοπούλου απλά "ζωγράφισε". Οι δήθεν διανοούμενοι  και οι άβουλοι οπαδοί τους που δέχονται όποια βλακεία τους ορίσουν ως πρωτοπορία, μόνο και μόνο για να μην τους πούνε άσχετους. Δεν θα πω ξανά ποιο κομμάτι μου αρέσει περισσότερο. Απλά πρέπει να το δεις όλο. Το ζουμί πάντως είναι σε μία φράση του Βλάση
"Οι διανοούμενοι είναι σοβαροί άνθρωποι. Αυτός είναι για γιαούρτια."
        Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω το κόλλημα που έχω με τους Απαράδεκτους. Να σου πω κάτι όμως Σοφάκη. Δεν ξέρω κι αν θέλω. Αξίζουν. Μπροστά για την εποχή τους και πάντα επίκαιροι. Λείπει η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Εύχομαι γρήγορα να βρει λόγο για να μας ξαναδώσει τον καλύτερό της εαυτό. Κι ας έχει φύγει ο Βλάσης, ας το έχει "αφορίσει", ο πολύς πλέον, Μπέζος κι ας το έχει ρίξει ο Παπαδόπουλος στα Σαββατιάτικα βραδινά τσουγκρίσματα, οι "Απαράδεκτοι" δεν θα πεθάνουν ποτέ. Όσο παλιώνουν τόσο καλυτερεύουν. Σαν το κρασί ένα πράγμα.
      Πολύ με βοήθησε η κουβέντα μας Σοφάκη. Αυτά τα μικρά διαλείμματα θα μας σώσουν τελικά. Να προσπαθούμε να τα κάνουμε πιο συχνά.

    Σε χαιρετώ Σοφάκη μου.

   Καλή σου νύχτα και καλή εβδομάδα.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Από την Φραπεδούπολη με αγάπη.

Αγαπημένη μου Σόφη,

 
Φραπέ, θάλασσα και Πύργος.
Θεσσαλονίκη! Τι να πει κανείς γι' αυτή την πόλη. Οι επισκέπτες λένε πάντα όλα τα κλισέ που οι δημοσιογράφοι έχουν εφεύρει: ερωτική, μυστηριώδης και "γεια σου γκαρντάσι,πάμε για κανένα τσίπουρο". Από την άλλη αν ρωτήσεις τους μονίμους θα μιλήσουν για τις τρύπες του μετρό, την μόλυνση, τις χαμένες ευκαιρίες. Σήμερα όμως Σοφάκη θα κουβεντιάσουμε για μία άλλη πιο ελαφριά πλευρά αυτής της πόλης. Ο καιρός είναι υπέροχος και ο ήλιος λαμπερός. Και με τον ήλιο και την θερμοκρασία να ανεβαίνει τι έρχεται Σοφάκη; Το εθνικό μας ρόφημα: ο frappe ή κατά το ελληνικότερον, φραπές.

Από την Θεσσαλονίκη στην Τυνησία.
Φωτογραφία που έβγαλα σε μία όαση
καταμεσής της ερήμου το 2005.
    Ποιος είναι πιο αρμόδιος να μιλήσει για φραπέ από έναν Θεσσαλονικιό; Άλλωστε το, κατά τα άλλα όχι και τόσο κολακευτικό τοπωνύμιο, Φραπεδούπολη δεν βγήκε τυχαία. Ξέρεις Σοφάκη ότι η πρώτη φορά που το καλαμάκι βούτηξε στην θάλασσα από καφέ και ανακάτεψε τα παγάκια, ήταν εδώ στην Θεσσαλονίκη; Μάλιστα. Η ιστορία λέει ότι το 1957, στο περίπτερο 10 της Δ.Ε.Θ,παρουσιάζονταν από τη Nestle ένα σοκολατούχο ρόφημα για παιδιά. Για να γίνει έβαζαν γάλα με κακάο και στη συνέχεια το ανακάτευαν σε ένα σέικερ. Ένας υπάλληλος, ονόματι Δημήτριος Βακόνδιος, αποφάσισε να πειραματιστεί και να δοκιμάσει να κάνει κάτι ανάλογο με καφέ και κρύο νερό, μιας και δεν έβρισκε ζεστό. Έβαλε καφέ, ζάχαρη, νερό, το χτύπησε και όταν άνοιξε το σέικερ γεννήθηκε το πιο δημοφιλές ελληνικό κρύο ρόφημα. Όσο για το όνομα.Το γαλλικό, σύντομο κι εύηχο Frappe (=χτυπημένο ) ταίριαζε στην ξενολατρεία της τότε εποχής και αποδείχθηκε μία πολύ καλή επιλογή από τη Nestle.
     Εδώ λοιπόν ξέρουμε από καλό φραπέ όπως ο Μυτιληνιός από καλό λάδι. Για να εξετάσεις την ουσία της φραπεδοφιλοσοφίας πρέπει να γνωρίζεις τα τρία μέρη που την απαρτίζουν. Το γευστικό, το ηχητικό και το σημειολογικό.
1. Γευστικό: Η γεύση είναι κάτι υποκειμενικό. Άλλος θέλει πολλή ζάχαρη, άλλος όχι, άλλος βάζει γάλα κι άλλος το θέλει πικρό και μπαρούτι. Αυτό όμως που είναι γενικά αποδεκτό είναι ότι για έναν ωραίο και με σωστή πυκνότητα αφρού, φραπέ χρειάζονται τα εξής: πρέπει ο καφές στο κουταλάκι να είναι "βουναλάκι", το νερό για το χτύπημα περίπου ένα δάχτυλο, το χτύπημα να μην διαρκεί πάνω από 10 δευτερόλεπτα και τα παγάκια να μην είναι παραπάνω από τέσσερα. Για τους λάτρεις της τελειότητας ένα πρόσθετο tip είναι ότι πρώτα ρίχνουμε στο ποτήρι τον καφέ και μετά τη ζάχαρη για να μην κολλήσει στον πάτο.Με αυτές τις απλές οδηγίες, η απόλαυση είναι δεδομένη.
2. Ηχητικό: Το καλαμάκι βουτάει και βρίσκει τη θέση του ανάμεσα στα παγάκια. Η ανάδευση ξεκινά και σε κάθε κίνηση ο ήχος από τα μεταξύ τους χτυπήματα, αλλά κυρίως στα τοιχώματα του γυάλινου ποτηριού, φέρνει το καλοκαίρι ακόμη πιο κοντά. Ονειρικός ήχος. Ανά την Ελλάδα υπάρχει άμεση σύνδεση του φραπέ με το καλοκαίρι. Εδώ στη Θεσσαλονίκη παίρνει πιο συγκεκριμένη μορφή καθώς έχει άρρηκτα συνδεθεί με τις "σαν την Χαλκιδική δεν έχει" παραλίες. Αυτό από μόνο του φτάνει.
3. Σημειολογικό: Εδώ το "πάμε για καφέ στην παραλία" μπορεί να σημαίνει τρία πράγματα. Λαχταρήσαμε καφέ και χαλαρή κουβέντα με θέα το απέραντο γαλάζιο, έχουμε αγοράσει κάτι καινούριο και ψάχνουμε αφορμή για επίδειξη στο νυφοπάζαρο της Λεωφόρου Νίκης ή ο καιρός είναι τόσο καλοκαιρινός κι εμείς θέλουμε να πνίξουμε την πίκρα μας που δεν μπορούμε να είμαστε σε κάποια παραλία. Και στις τρεις περιπτώσεις συνήθως ο φραπέ είναι αυτός που μας συντροφεύει.
    Στην Φραπεδούπολη όταν λέμε "ένα φραπέ φιλαράκι" είναι σαν να δίνουμε το στίγμα. Γκαρντάσια, ότι και να με κάνετε εγώ θα τα λύνω όλα (το "λ" παχύ ) με ένα ποτήρι φραπέ ή άμα λάχει κι ένα τσίπουρο. Χαλαρά! Τόσο χαλαρά που φτάσαμε ο καφές αντί να μας ξυπνάει, να μας κοιμίζει ακόμη περισσότερο. Κι όταν έρχεται η ώρα και το καλαμάκι ρουφάει αφρό, ξυπνάμε απότομα και ψάχνουμε να βρούμε πως το κακό "Αθηνοκεντρικό κράτος " μας ήπιε τον φραπέ. Γιατί εδώ ψηλά, αυτό φταίει για όλα. Από τα μισοτελειωμένα έργα, μέχρι για το ότι ο Π.Α.Ο.Κ δεν παίρνει πρωτάθλημα. Αυτό όμως Σοφάκη είναι μία άλλη μεγάλη κουβέντα που θα την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή. Προς το παρόν έρχεται η άνοιξη και από κοντά είναι το καλοκαίρι. Ας μείνουμε εκεί.

Από την Φραπεδούπολη με αγάπη.

Καλό σου βράδυ Σοφάκη. Σε φιλώ.


Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Η κοκκινοσκουφίτσα και ο κακός Μπουτάρης και άλλα παραμύθια.

Αγαπημένη μου Σόφη,

 
Μια και η προηγούμενη κουβέντα μας είχε να κάνει με ένα παραμύθι σκέφτηκα να μην φύγω πολύ από το θέμα. Σήμερα θα σου πω μία ιστορία που την άκουσα με τα αυτιά μου. Ξέρεις πως γίνονται τα πράγματα με τις ιστορίες. Κάποιος τη ζει, έπειτα τη διηγείται προσθέτοντας λίγο δράμα, ο επόμενος που θα την διηγηθεί κάτι θα ξεχάσει και στη θέση του θα προσθέσει κάτι άλλο που μπορεί να του είναι πιο αρεστό. Φτάνουμε έτσι πολλές φορές να μιλά κάποιος για βαφτίσια και ο τελευταίος να λέει για γάμο. Σαν το σπασμένο τηλέφωνο ένα πράγμα.
    Εγώ θα σου διηγηθώ κάτι που άκουσα πριν από ένα μήνα περίπου περιμένοντας την σειρά μου στο ΙΚΑ. Το σκηνικό γνώριμο. Ένα τσούρμο άνθρωποι με τα αριθμημένα χαρτάκια στο χέρι, να περιμένουν τη σειρά τους για να εξυπηρετηθούν. Μπροστά μου δύο κυρίες, κοντά στα σαρανταπέντε. Κουβεντιάζουν περί ανέμων και υδάτων. Σε κάποια στιγμή στην κουβέντα ακούστηκε το όνομα Μπουτάρης. Ναι, ο γνωστός. Των κρασιών και της δημαρχίας Θεσσαλονίκης. Και τότε η μία από τις δύο κυρίες τινάζει τον γιακά, φτύνει στον κόρφο της και λέει :
"Μη μου μιλάς για τον Μπουτάρη. Να ήξερες τι μας έκανε"
"Τι" ρωτάει η άλλη έντρομη.
"Στην βραδινή βάρδια 12- 6, αφού τελειώσουμε, μας βγάζει και καθαρίζουμε έξω στους δρόμους"
"Σώπα βρε! Δηλαδή μετά τις έξι το πρωί βγαίνετε και καθαρίζετε και τους δρόμους;"
" Όχι, καλέ. Εμείς κατά τις τρεις-τρεισήμισι έχουμε τελειώσει από τα μέσα καθαρίσματα"
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής
" Ααααα" έκανε η φίλη της προφανώς μην ξέροντας τι άλλο να πει.
Κάπου εκεί η μία εκ των δύο σηκώθηκε γιατί ήρθε η σειρά της. Έτσι το παραμύθι έμεινε στη μέση.
    Τι θα έλεγες Σοφάκη να το τελειώναμε μαζί. Θα σου δώσω και επιλογές:
α) Ο "κακός Μπουτάρης" ζητάει συγνώμη από την Κοκκινοσκουφίτσα, που της ζήτησε να συνεχίσει τη δουλειά και να διακόψει τον καφέ της. Της χαρίζει μία καινούρια καφετιέρα και φρέσκο καφέ με άρωμα φουντούκι, αγκαλιάζονται και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
β) Ο "κακός Μπουτάρης" ζητάει από τον Παπουτσωμένο Γάτο να έρθει να βοηθήσει την Κοκκινοσκουφίτσα. Να καθαρίζει τρεις ώρες στο δρόμο και τις υπόλοιπες τρεις να "θάβουν" μαζί την Χιονάτη. Ο Γάτος δέχεται και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς με έναν ακόμη παραπανίσιο υπάλληλο, καλύτερα.
γ) Ο "κακός Μπουτάρης" τρώει την Κοκκινοσκουφίτσα και ησυχάζουμε όλοι.
    Για να σε βοηθήσω να διαλέξεις Σοφάκη θα σου δώσω και μερικά tips. Τον Μπουτάρη τον γουστάρω πολύ. Έχω διαφωνήσει πολλές φορές με επιλογές του, αλλά αν ψήφιζα στον Δήμο Θεσσαλονίκης αυτόν θα ψήφιζα. Μ'αρέσει αυτό το βλέμμα "του κρασιού" που έχει. Στην προκειμένη, παρόλα αυτά, δεν έχει καμία σχέση η συμπάθεια που νιώθω. Εδώ δεν παίζουν τα πρόσωπα.
    Να σου πω ακόμη Σοφάκη πως το μόνο που θα δεχόμουν σαν δικαιολογία για την τόση αγανάκτηση της υπαλλήλου του Δήμου, θα ήταν ίσως ο έμφυτος φόβος του ανθρώπου για τη νύχτα. Πάντως δεν την άκουσα να παραπονιέται γι'αυτό. Για το ότι της έβαλαν δουλειά να κάνει μέσα στο ωράριο της, γι'αυτό παραπονέθηκε. Κάτι τέτοιο, στον ιδιωτικό τομέα, θα θεωρούνταν από αναμενόμενο έως φυσιολογικό. Μάλιστα εκεί θα μπορούσαν πολύ εύκολα να φτάσουν και στο άλλο άκρο και να πουν σε υπάλληλο ατάκα όπως  να ειδοποιείς από την προηγούμενη μέρα όταν είναι να λείψεις". Λογικό; Όχι, όταν ο λόγος που έλειπες ήταν επειδή ανέβασες πυρετό το πρωί πριν πας στη δουλειά! Έχει γίνει, δεν τα βγάζω απ ' το μυαλό μου. Προσοχή! Δεν προκρίνω την ασυδοσία του ιδιωτικού τομέα. Ούτε θέλω τον αποδεκατισμό του δημόσιου τομέα. Παντού υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν πραγματικά και παράγουν έργο. Αυτούς τους κάποιους χαραμοφάηδες όμως που ταΐζω, αυτούς όχι, δεν τους θέλω.
    Τώρα το αν θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, θα δείξει. Προς το παρόν ζούνε αυτοί καλά κι εμείς ελπίζουμε στα καλύτερα. Περιμένω να μου πεις τι θα διάλεγες για τέλος του παραμυθιού.

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

    Καλή σου νύχτα.

    

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Για τις γυναίκες.

Αγαπημένη μου Σόφη,

Σήμερα θα σου πω ένα παραμύθι. Το άκουσα χθες το βράδυ από την κυρία Ροδιά, δασκάλα στα παραμύθια και μέρα που ήταν  είπα να το μοιραστούμε.
" Ήταν μία φορά κι έναν καιρό, πολύ πολύ πολύ παλιά, τότε που οι άνθρωποι είχαν ακόμη ρόπαλα, ένας άντρας και μία γυναίκα. Ζούσανε σε ένα μικρό καλύβι στην κορυφή ενός ξέφωτου. Ο άντρας έπαιρνε το τσεκούρι του κάθε πρωί κι έβγαινε στο δάσος. Η γυναίκα έμενε στο καλύβι κι έκανε δουλειές. Συμμάζευε, καθάριζε, μαγείρευε. Ήταν όμως δυστυχισμένη. Κάθε βράδυ όταν ο άντρας επέστρεφε από το δάσος, έκλεινε την πόρτα, σήκωνε το μανίκι, έπαιρνε το ρόπαλο, πήγαινε σ'εκείνη τη γωνιά που η γυναίκα είχε ζαρώσει και την χτυπούσε. Κι έπειτα τη φιλούσε. Και τα γένια του ήταν σαν αγκάθια στο πρόσωπό της. Αυτός ήταν ο τρόπος του να της λέει καληνύχτα. Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Εκείνη ούτε είχε σκεφτεί να του αντιμιλήσει. Έφευγε εκείνος κάθε πρωί για το δάσος κι εκείνη έμενε στην καλύβα να συμμαζέψει, να μαγειρέψει, να κλάψει.
    Πέρασαν 1000 μέρες, 1000 νύχτες κι έφτασε η άνοιξη κι εκείνη την ημέρα που έβλεπε τον άντρα της να φεύγει με το τσεκούρι στα χέρια, ένιωσε μέσα της μία ζέστη ν'ανεβαίνει στο σώμα της και κάτι να σκιρτάει, να κινείται. Ένα παιδί. Ένα παιδί μες στην κοιλιά της. Τι ευτυχία! Αλλά τι κρίμα.
-Πως θα καταφέρω να το προστατεύσω απ' τον άντρα μου, θα το σκοτώσει πριν καν γεννηθεί. 
Όλη μέρα σκεφτόταν τι να κάνει. Το βράδυ έρχεται ο άντρας της, δίνει μια κλωτσιά στην πόρτα, μπαίνει μέσα, σηκώνει το μανίκι του, αρπάζει το ρόπαλο και πηγαίνει προς το μέρος της.
-Αφέντη περίμενε. Άκουσα μία ιστορία, άκου να σου την πω και μετά με δέρνεις, είπε η γυναίκα.
Δεν ήξερε τι να του πει. Ανοίγει το στόμα της κι αρχίζουν να βγαίνουν χιλιάδες λέξεις. Δεν ήξερε πως τα κατάφερε αλλά όλο το βράδυ αυτός, έμεινε να την κοιτάζει μαγεμένος. Μέχρις ότου ήρθε το πρωί. Πήρε το τσεκούρι, άνοιξε την πόρτα κι έφυγε για το δάσος. Το βράδυ γύρισε στην καλύβα, ανοίγει την πόρτα, σηκώνει το μανίκι, αρπάζει το ρόπαλο...
- Περίμενε να σου πω, έχω ακόμη μία ιστορία, του είπε και οι λέξεις άρχισαν να βγαίνουν από το στόμα της μέχρι που ήρθε το πρωί.
    Έτσι πέρασαν εννέα μήνες. Κάθε βράδυ με ιστορίες κι εκείνος να την κοιτάζει μαγεμένος και να ξεχνάει να την χτυπήσει. Και στους εννιά μήνες γεννήθηκε ένα παιδί κι όταν γεννήθηκε το παιδί ο άνθρωπος γνώρισε την αγάπη. Κι όταν η αγάπη απλώθηκε στη γη, απλώθηκαν κι αυτές οι ιστορίες μαζί. Ευλογημένη η γυναίκα που τις σκόρπισε, γιατί αλλιώς θα υπήρχαν τα ρόπαλα ακόμη."
    Αυτό Σοφάκη για όλες τις γυναίκες που ζουν ακόμη κάτω από το "ρόπαλο" κάθε είδους. Που δεν πρόκειται ποτέ να διαβάσουν αυτό το παραμύθι που τους αφιέρωσα και που δεν θα έχει καμία επίπτωση στη ζωή τους το ότι εγώ αποφάσισα να γράψω κάτι γι ' αυτές. Ήξερα πριν χρόνια μία γυναίκα που ζούσε κάτω από το ρόπαλο, ήταν συνάδελφος και φίλη της μαμάς μου. Έκανε αγώνα να την βοηθήσει η μαμά. Θα σου πω κάποια άλλη φορά εκείνη την ιστορία Σοφάκη.
    Κι επειδή σήμερα είπαμε το παραμύθι να πούμε και μία αλήθεια. Ότι δηλαδή χρειάζεται να πάψουμε οι γυναίκες να βάζουμε τα χεράκια μας και να βγάζουμε τα ματάκια μας. Ας πούμε, να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε περισσότερο τις γυναίκες υποψήφιες για αξιώματα. Ας πάψουμε να λέμε εμείς και όχι οι άντρες -ναι, ναι εμείς- "τσούλες" όσες έχουν πάει με περισσότερους από το μέσο όρο άντρες. Ας σταματήσουμε να αναπαράγουμε την απαίσια φράση " ε, τα ήθελε ο κώλος της με αυτά που φορούσε". Ε, όχι ρε άνθρωποι, σερνικοί και θηλυκοί, το "όχι" σημαίνει όχι ανεξάρτητα από ενδυματολογικές επιλογές. Άι, στο καλό πια! Συγχύστηκα νομίζω Σοφάκη. Άσε που νομίζω ότι είπα και πολλά. Για τέτοια θέματα οι πολλές κουβέντες περισσεύουν.
    Σοφάκη μου, σήμερα η κουβέντα μας ήταν αφιερωμένη στις γυναίκες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσες αγωνίστηκαν γι 'αυτά που σήμερα θεωρώ δεδομένα. Είθε να σταθώ έστω και για μία στιγμή αντάξια τους. Κι αν αυτό μετράει: ήμουν άξια να βρω και να έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που με κάνει πολύ ευτυχισμένη. Υπόσχομαι να μην σταματήσω να προσπαθώ και σε άλλους τομείς.

    Να έχουμε ένα καλό βράδυ.

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Ερώτηση: " Πως έρχονται οι λέξεις " ;

Αγαπημένη μου Σόφη,

     Στην ερώτηση που έκανα δεν έχω να δώσω μία μόνο απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι εδώ και μερικούς μήνες την αναζητώ. Πολλά μπορείς να πεις και άλλα τόσα να γράψεις. Θυμάσαι Σοφάκη μία κουβέντα που είχαμε κάνει πέρυσι, περίπου τέτοιον καιρό και λέγαμε ότι θέλω να την ψάξω τη δουλειά με τη συγγραφή; Ε, λοιπόν την πήρα την απόφαση και το έψαξα. Στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη ξεκίνησα ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής για αρχάριους στο χώρο "ΟΞΥΓΟΝΟ", με δασκάλα την συγγραφέα Σοφία Νικολαΐδου. Μία εμπειρία που πέρα από το προφανές της διδαχής, είχε πολλαπλά οφέλη. Γνώρισα ωραίους ανθρώπους, φέροντες το ίδιο συγγραφικό μικρόβιο, πέρασα ώρες από αυτές που θέλεις να τις μεγαλώσεις για να μην τελειώσουν και είχα την ευκαιρία να πάρω μέρος στην παρουσίαση του καινούριου βιβλίου της δασκάλας με τίτλο " Πως έρχονται οι λέξεις". Αυτό κι αν ήταν ωραία εμπειρία.
 

  Η Σοφία είχε την ιδέα να προτείνει στους μαθητές των σεμιναρίων (τμήματα αρχαρίων και προχωρημένων ) να οργανώσουν την παρουσίαση του βιβλίου της. Ήθελε να είναι κάτι ζωντανό, ανεπιτήδευτο και όσο το δυνατόν λιγότερο κλισέ. Έχοντας σαν δεδομένο ότι το βιβλίο αφορά την τέχνη και τις τεχνικές της συγγραφής, μας φάνηκε καλή σαν ιδέα. Το πήραμε λοιπόν στα χέρια μας  και το διαβάσαμε. Εκτιμήσαμε την αμεσότητα, την απλότητα και την αλήθεια του. Γράψαμε  ο καθένας  από κάτι, μία εμπειρία από τα σεμινάρια, ένα σχολιασμό κάποιου κομματιού από το βιβλίο, οργανωθήκαμε και τα υπόλοιπα τα είπαμε από κοντά την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου, στο " ΟΞΥΓΟΝΟ" . Όλα κύλησαν όμορφα και τα χαμογέλα όσων παρακολούθησαν, αλλά κυρίως της Σοφίας, μας έδωσαν την επιβεβαίωση.

Λίγο πριν ξεκινήσει η εκδήλωση.
Περιμένοντας μέσα  στο κοινό
 για τη σειρά μας.

Σοφία Νικολαΐδου επί το έργον.
Και αυτό το χαμόγελο τα λέει όλα.

Ήμασταν περισσότεροι αλλά αυτοί βρεθήκαμε
εκεί για την φωτογραφία.
Κι επειδή η κάλυψη ήταν οπτικοακουστική (από τον συνήθη ύποπτο, τον Γιώργο μου) δεν θα μπορούσε να λείπει και το βίντεο. Ιδού λοιπόν ένα μικρό δείγμα για να ανοίξει η όρεξη http://www.youtube.com/watch?v=GXVulLACTPI . Όποιος θέλει ολόκληρο το βίντεο (σε ακατέργαστη βέβαια μορφή) δεν έχει παρά να επικοινωνήσει στο dearsofi2012@gmail.com .
    Ήταν μία βραδιά γεμάτη από στιγμές που μένουν στη μνήμη. Μερικοί άνθρωποι που μοιράζονται το ίδιο όνειρο, μίλησαν για κάποια που το ζει. Είναι να μην γλυκαθείς μετά;
    Σοφία, δασκάλα, ένα ακόμη ευχαριστώ.

Κι εσένα Σοφάκη μου, σε καληνυχτώ.


Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Εγώ και οι αλλεργίες μου.

Αγαπημένη μου Σόφη,

     Ο καιρός των αλλεργιών έχει σιγά σιγά φτάσει. Τα μάτια μου δακρύζουν και τα αισθάνομαι γεμάτα με  μικρά "αγκαθάκια". Δεν είμαι βέβαια από τις σοβαρές περιπτώσεις, γι'αυτό και δεν δικαιούμαι να διαμαρτύρομαι πολύ. Οι αλλεργίες δεν έχουν ηλικία.Μπορούν να εμφανιστούν οποτεδήποτε και να μείνουν για πάντα ή να φύγουν το ίδιο απότομα με τον ερχομό τους.Δεν έχουν επίσης και συγκεκριμένη αιτία.Εγώ μπορεί να έχω ευαισθησία στη σκόνη, στη γύρη, στους ανθούς, στους αγρούς, στο δάκο, στη μουχρίτσα ή δεν ξέρω που αλλού. Είναι όμως και άλλες πηγές που γεννάνε αλλεργίες. Πρόσφατα,έπειτα από μερικές στιγμές εσωτερικής αναζήτησης  και φιλοσοφικής ανησυχίας, κατάλαβα ότι οι μεγαλύτερες αλλεργίες μου, είναι του μυαλού και δεν έχουν να κάνουν με φτερνίσματα και μπουκωμένες μύτες.
     Αλλεργία στην ακούσια υποκρισία. Αυτήν που αποκαλύπτεται δίχως να την καταλάβεις. Αυτήν που δεν σου δίνει ούτε ένα σημάδι ότι την κουβαλάς μέσα σου, γιατί το υποσυνείδητό  την συγγενεύει με μία δικαιολογία, την καμουφλάρει. Έτσι το μυαλό δεν φτιάχνει δικλίδες προστασίας και σε αφήνει να ξεστομίσεις κάτι όπως "Κακά τα ψέματα, για την κατάντια μας φταίει το ΠΑ.ΣΟ.Κ " όταν πριν από μερικά μόλις λεπτά, είχες δηλώσει ότι στη διάρκεια της ζωής σου,  για να γίνουν οι δουλειές σου, είχες λαδώσει από την πολεοδομία και τον Δήμο, μέχρι την χωριάτικη σαλάτα του διοικητή της ΕΘΝΙΚΗΣ Τραπέζης! Όταν, από τη μία, κατηγορείς τους γιατρούς για μεροληψία υπέρ όσων δίνουν φακελάκι, αλλά όταν έρθει η ώρα παίρνεις κι εσύ την απόφαση να φιλοδωρήσεις τον θεράποντα σου με ένα δωράκι, τότε πως λέγεσαι; Και το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι την κίνηση αυτή βρίσκεις απαραίτητο να την κάνεις ΑΦΟΥ έχει γίνει η εγχείρηση και ΔΙΧΩΣ να σου έχει ζητήσει τίποτε ο γιατρός. Έτσι για το μελλοντικό, just in case. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνει το μυαλό σου και σε αφήνει αφύλαχτο στην πλάνη που σε έχει οδηγήσει η κεκαλυμμένη "ακούσια υποκρισία";  Τι Σοφάκη μου;
    Δεν είναι πολλά χρόνια που συνειδητοποίησα ότι έχω αλλεργία και στους "υπερβολικά καλούς συγγενείς και φίλους". Διότι αγαπητέ μου όταν σου παίρνω ένα δώρο μη μου λες ότι δεν ήταν ανάγκη, πες μου ένα ευχαριστώ και υποκρίσου ότι σου αρέσει το δώρο μου. Και όταν σου ξαναπάρω δώρο μην μου επαναλάβεις ότι δεν έπρεπε, αλλά κατάλαβε ότι σημαίνει κάτι για μένα το να θέλω να σε ευχαριστήσω. Μη μου λες "δεν πειράζει" όταν πραγματικά πειράζει. Πως θα μάθω αν κάτι σε ενοχλεί; Μην μου κρύβεις πράγματα "για να μην με στενοχωρήσεις". Να έχεις το θάρρος να μου ζητάς κι εγώ αν δεν μπορώ να το κάνω, θα σου το πω. Άσε να φανώ κι εγώ χρήσιμος. Μη μου δίνεις μόνο. Δεν αγαπάς μόνο εσύ. Δηλαδή τι, μόνο εσύ θα παίρνεις τα "ευχαριστώ". Ο καθένας έχει την ανάγκη να ακούει "ευχαριστώ" για να ικανοποιεί και το εγώ του.Ανθρώπινο είναι κι αυτό.Γιατί ποιος θα πει ότι δεν νιώθει όμορφα όταν οι άνθρωποι που τον ενδιαφέρουν εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους. Εκτός κι αν ο κόσμος γύρω μου είναι γεμάτος με Μητέρες Τερέζες. Μην βγάλω και φλύκταινες τώρα!
      Υπάρχουν όμως και καθημερινές στιγμές που μπορούν να μου προκαλέσουν κρίση αναφυλαξίας. Από τις καλύτερες; Μπαίνεις στο λεωφορείο και στις διπλές θέσεις ο άλλος κάθεται από την έξω πλευρά. Γιατί ρε μεγάλε, ζαλίζεσαι στο παράθυρο; Μήπως δεν θέλεις να κάτσει άλλος δίπλα σου; Αποκλειστικότητα το διπλό κάθισμα; Κι όταν τους λες ότι θέλεις να κάτσεις στη διπλανή θέση δεν πηγαίνουν προς τα μέσα. Αντίθετα, ξινίζουν τη μούρη τους, σηκώνονται, σε αναγκάζουν να μετακινηθείς στο διάδρομο, να μετακινήσεις ίσως και μερικούς ακόμη για να μπορέσεις επιτέλους να καθίσεις εκεί, που εξ αρχής θα έπρεπε να είχαν καθίσει εκείνοι.
     Κι έχω κι ακόμη καλύτερο Σοφάκη. Είσαι στο δρόμο και δίπλα σου περνάνε οι ιδιοκτήτες συμπαθητικών τετράποδων. Με το χαριτωμένο λουράκι ανά χείρας ακολουθούν τα ζωντανά που, σκασμένα από την ολοήμερη κλεισούρα, σημαδεύουν στο διάβα τους κάθε δεντράκι και αφήνουν "δώρα" όπου βρίσκουν. Αφού αφήσουν όλα τα δωράκια τους οι περήφανοι ιδιοκτήτες τα τραβάνε, τάχα διακριτικά και δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν, κινούν για να συνεχίσουν την βόλτα τους. Και τα δωράκια εκεί, να περιμένουν τον επόμενο ανυποψίαστο περαστικό να τα φιλοξενήσει στον πάτο του παπουτσιού του. Κι αν κάνεις το λάθος να κάνεις κάποιο σχόλιο ακούς και το κλασσικό " Ε, τι να το κάνω; Πρέπει να κάνει την ανάγκη του." Δεν εννοώ αυτό βρε ανεγκέφαλε μπαγλαμά. Εννοώ γιατί δεν φροντίζεις να μαζέψεις την "ανάγκη" του σκύλου σου. Πάρε μία σακούλα και μάζεψε τα (που είσαι ρε φιλενάδα με τα σακουλάκια σου. Ξέρεις εσύ ποια είσαι). Δεν σου αξίζει να έχεις ένα τόσο πιστό και καλόψυχο ζωντανό για συντροφιά. Και μην ισχυριστεί κανείς ότι πάντα υπήρχαν τέτοια "δωράκια" στους δρόμους επειδή υπήρχαν πάντα τα αδέσποτα, γιατί έτοιμο το έχω το αναφυλακτικό σοκ. Μήπως δεν προσέξαμε το πόσα σκυλιά πλέον κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης; Ε, δεν θα πνιγούμε και στο σκατό επειδή αυξήθηκαν και καλά έκαναν βέβαια, τα ζωόφιλα αισθήματά μας. Ναι στα σκυλιά, όχι στους ανεύθυνους ιδιοκτήτες τους.
      Κακό πράγμα οι αλλεργίες. Σε ταλαιπωρούν Σοφάκη. Κι ενώ αυτές του σώματος έχουν τον καιρό τους και με το πέρασμα της άνοιξης χαλαρώνουν και σε αφήνουν στην ησυχία σου, εκείνες του μυαλού δεν έχουν εποχές και είναι μαζί σου καθημερινά. Περιμένουν την στιγμή που θα βρεθεί η "γύρη" , το "φιστίκι", η "σκόνη" ή δεν ξέρω τι άλλο για να μπούνε στο νου σου και να σε σκάσουν. Και τι να πάρεις, φάρμακα; Αλλά, να σου πω την αλήθεια, καλύτερα να 'χεις αλλεργίες παρά αναισθησία. Καλύτερα Σοφάκη. Είναι πιο ανθρώπινο όπως και να το κάνουμε.

    Σου τα 'πα και ξαλάφρωσα.

    Να έχουμε ένα υπέροχο βράδυ

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Το "Σοφάκη" και οι αριθμοί.

Αγαπημένη μου Σόφη,

     Πολλοί λένε ότι οι αριθμοί δεν δείχνουν πάντα την αλήθεια. Άλλοι πάλι μαθαίνουν να στηρίζουν όλη τη ζωή τους σε αυτούς. Η δική μου σχέση μαζί τους έχει υπάρξει από αδιάφορη μέχρι και πλήρως εξαρτώμενη. Παρόλη την έλλειψη σταθεράς που μπορεί να έχει η σχέση, και μιας και η χρονιά είναι ακόμη καινούρια και διατίθεται για στόχους και αναδρομές, είπα ότι θα ήταν ενδιαφέρον, Σοφάκη, να δούμε λίγο τους αριθμούς που "έχουμε πιάσει " από τότε που ξεκινήσαμε τις διαδικτυακές κουβέντες μας.
    Από τις 5 Σεπτέμβρη του 2012 που αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε έως σήμερα είχαμε 6 .663 επισκέψεις και αναρτήθηκαν 78 άρθρα. Ο μέσος όρος των αναρτήσεων είναι περίπου 4 κάθε μήνα με πιο συνήθη μέρα δημοσίευσης την Κυριακή , κυρίως απογευματινές ώρες. Η παρέα έχει μεγαλώσει αισθητά από την ημέρα που η "Sofi " συνδέθηκε με το facebook και το twitter και οι αναγνώσεις για κάθε άρθρο υπερδιπλασιάστηκαν κι έχουν πλέον μέσο όρο τις 40 αναγνώσεις από τις περίπου 15 με 20 που ήταν πριν. Πρόσφατα είχαμε και την πρώτη αναδημοσίευση για ένα άρθρο μου, στο blog ποικίλης ύλης "Στα αρχεία μας " ( ενδιαφέρον blog με άρθρα για όλα τα γούστα, επίκαιρα και μη. Το τρίτο στη σειρά στα dearest blogs στη λίστα μου δεξιά ).
   Όπως βλέπεις Σοφάκη τα νούμερα μας ευνοούν κι η επιθυμία είναι να γίνουν ακόμη καλύτερα. Δεν θα κρύψω τη χαρά μου που περισσότεροι διαβάζουν τις κουβέντες μας. Δεν θα κρύψω ότι έχω μέσα μου το συγγραφικό μικρόβιο και θέλω "αναγνωστικό κοινό" . Ανθρώπους που θα μοιράζομαι μαζί τους σκέψεις, ανησυχίες και που όσο τίποτε άλλο θέλω όταν έχουν κάτι να μου πουν ,να το κάνουν. Είναι και ψυχοθεραπευτικό . Άλλωστε έτσι ξεκίνησε , σαν βάλσαμο για την ψυχή μου , σαν "υποκατάστατο" για τις κουβέντες που έκανα με το δικό μου Σοφάκη που έφυγε. Και μόνο η ψυχή μου ξέρει το πόσο πολύ με βοήθησε και με βοηθάει.
   Ήρθε το 2014 Σοφάκη, είμαστε ήδη στο δεύτερο μήνα. Έκανα λοιπόν την εξής καινούρια προσθήκη για τον καινούριο χρόνο : κάτω από τα "dearest blogs" στην δεξιά πλευρά της σελίδας πρόσθεσα το "γίνεται μέλος αυτού του ιστότοπου" . Προς το παρόν είναι μόνο δύο.Ελπίζω οι φίλοι που μας παρακολουθούν Σοφάκη να γίνουν μέλη και έτσι να γίνουμε πολλοί ! Σκέφτομαι επίσης να δημιουργήσω  μία σειρά από σταθερά άρθρα που θα εμφανίζονται σε τακτά διαστήματα αλλά αυτό δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμη σαν σκέψη οπότε, επιφυλάσσομαι.
   Προς όλους τους φίλους εκεί έξω. Δηλώνω πλέον δίχως κανένα δισταγμό ότι θέλω να μεγαλώσω το "Σοφάκη" μου. Όποιος  πιστεύει ότι αξίζει τον κόπο ας γίνει μέλος κι ας μας ... προωθήσει.
   Τις πιο ειλικρινής ευχαριστίες για την υπέροχη παρέα όλους αυτούς τους μήνες. Βάλσαμο ήσασταν βρε παιδιά. Πάμε για τα ακόμη καλύτερα

   Με αισιοδοξία και πολλές θετικές σκέψεις.

   Καληνύχτα Σοφάκη

   Σε φιλώ


    

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Εμείς και το φαγητό.

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Τις πρώτες μέρες της ζωής του κάθε άνθρωπος κάνει τα εξής τρία πράγματα : τρώει , χέζει και κοιμάται. Αυτά είναι τα βασικά Σοφάκη. Και μεν τα δύο τελευταία είναι από τη φύση τους μοναχικά, το πρώτο όμως είναι από εκείνα που όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα.
   Πολύ, πολύ παλιά Σοφάκη τρώγαμε το κρέας ωμό και τις ρίζες άπλυτες. Μετά ο Προμηθέας, μας λυπήθηκε, κατέβασε κατά τα μέρη μας τη φωτιά  κι έτσι γεννήθηκαν τα κοψίδια στη σχάρα. Έπειτα , μερικές εκατοντάδες χρόνια π. Χ. ,κάτι καλοί κύριοι από την Ινδία έφεραν τα ζαχαροκάλαμα στην Ευρώπη κι έτσι φτιάξαμε το σιρόπι του μπακλαβά. Με τούτα και με κείνα το φαγητό έφτασε να θεωρείται πλέον τέχνη , απόλαυση, λόγος, αλλά και απαραίτητο συστατικό, για μαζώξεις όλων των ειδών.
     Από την μαύρη ελίτσα και το παξιμάδι της κηδείας μέχρι το αρνί στη σούβλα το Πάσχα, δεν υπάρχει έκφανση της κοινωνικής και όχι μόνο ζωής μας, που να μην έχει, έστω την πιο απλή, σχέση με το φαγητό. Το φαγητό που τρως ορίζει την εμφάνισή σου. Ορίζει την ψυχολογία που βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή. Αν έχεις απογοητευτεί δεν θα φας φασολάκια! Σοκολάτες θα φας. Ορίζει ακόμη και την ηλικία σου. Υπάρχουν γεύσεις που έχουν συνδεθεί με την παιδική μας ηλικία κι ακόμη και σήμερα μας συγκινούν. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνες που, όντας ενήλικες, χαιρόμαστε που απλά δεν είμαστε " υποχρεωμένοι" να φάμε για να κερδίσουμε, με τον ιδρώτα του στομαχιού μας, το παγωτό που αλλιώς θα έμενε όνειρο. Εκεί ανάμεσα στη φασολάδα, που χρειάστηκε να φάμε και στις πατάτες τηγανητές , που ευχόμασταν να τρώμε κάθε μέρα , σκέφτηκα το εξής: τι αλλάζει στη σχέση σου με το φαγητό μεγαλώνοντας και πόσα σημάδια ότι μεγάλωσες μπορεί να σου δείξει ;
     Όταν είσαι παιδί έρχονται οι γιορτές και το μόνο που κάνεις είναι να τρως και να λαμβάνεις δώρα. Τη στιγμή που θα βάλεις το πρώτο σου φλουρί στην βασιλόπιτα κάτι αλλάζει. Τώρα είσαι εσύ που ξέρεις που περίπου είναι. Εκεί που η πίτα έκανε το "κρακ" στην επιφάνεια, εκεί κάπου βρίσκεται κρυμμένο το πρώτο δείγμα τύχης που παίρνεις για την καινούρια χρονιά. Έψησες την πρώτη δική σου βασιλόπιτα. Έπειτα έρχεται το Πάσχα και πρέπει να βράσεις εντόσθια για την μαγειρίτσα ! Ω, Θεέ μου τη μυρωδιά. Μπορεί να τρώω μαγειρίτσα αλλά έπρεπε να την φτιάξω για να καταλάβω το μαρτύριο που περνάνε οι υποδοχείς οσμών του μάγειρα, μέχρι να έρθει ο άνηθος για να μπει στη σούπα και να σώσει την κατάσταση.Οι φουφούδες είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στις οικογενειακές εορταστικές συναθροίσεις.Όταν έρθει η ώρα να καθαρίσεις εσύ τη σχάρα, να ανάψεις τα κάρβουνα και να τσικνίσεις ρούχα και μαλλιά, τότε σημαίνει ότι σίγουρα δεν είσαι ο μικρότερος στην παρέα. Και στη γιορτή, στα γενέθλια, όταν πρέπει να ψήσεις εσύ τα τυροπιτάκια, έστω κι αν είναι κατεψυγμένα και να κανονίσεις για τα ποτά, τότε τα κεράκια στην τούρτα μάλλον έχουν αυξηθεί. Όχι απαραίτητα επικίνδυνα αλλά όσο να πεις δίπλα τους στην τούρτα δεν θα έχει ζαχαρωτά.
     Από την άλλη μεριά όταν μεγαλώσεις δεν ακούς φράσεις όπως "Πίτσα δεν τρώμε κάθε μέρα" ή " Πάλι γύρο θέλεις; Δεν είναι καλό φαΐ ο γύρος " . Δεν λέω να σπάσεις όλα τα μέτρα και να το ρίξεις στο junk food καθημερινά , αλλά βρε αδερφέ αν θέλεις να παρατείνεις την κρεπάλη για δύο τρεις μέρες , δεν θα βγάλει κανείς απαγορευτικό. Ωριμάζοντας ηλικιακά ωριμάζει και η αντίληψή σου για το τι είναι καλό φαγητό. Διότι άλλο να τρως μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα και άλλο γαριδομακαρονάδα , άλλο σνίτσελ με πατάτες τηγανητές κι άλλο σνίτσελ αλά κρεμ με βελούδινο πουρέ, άλλο να τρως σαρδελίτσα "παντρεμένη" στην ακροθαλασσιά κι άλλο να παραγγέλνεις μπριζόλα στην ακροθαλασσιά γιατί στους παιδικούς, γευστικούς σου κάλυκες φαντάζει σαν μεγαλύτερη λιχουδιά από το μικρό γευστικότατο ψαράκι. Άσε που όπως και να το κάνουμε είναι καλύτερο να συνοδεύεις το φαγητό με το κατάλληλο αλκοολούχο, από ότι με πορτοκαλάδα και στο τσακίρ κέφι Coca cola.
    Που καταλήγουμε Σοφάκη; Μικρός ή μεγάλος το φαγητό πάντα είναι κομμάτι της ζωής μας. Αναγκαίο ή απολαυστικό, αυτό μόνο ο καθένας μας μπορεί να το καθορίσει. Και μπορεί να μην τρώμε τώρα τόση τηγανητή πατάτα, αλλά πάντα θα έχουμε μαζί μας τη μυρωδιά του σπιτιού την ώρα που έφευγε από τα χεριά της μαμάς η γενναία χούφτα και βουτούσε στο μπόλικο, καυτό λάδι.Κι έπειτα η γλυκιά μελωδία του " Έτοιμες είναι, ελάτε πριν κρυώσουν".
   Σαν να πείνασα Σοφάκη. Λέω να παραγγείλουμε μία πίτσα. Έτσι, γιατί μία πίτσα ενώνει μικρούς και μεγάλους.

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι


   Καλό βράδυ.
   

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Καλώς όρισες 2014.

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Σε πεθύμησα ! Και τι χαρά που οι πρώτες κουβέντες που θα σου πω είναι ευχές. Καλή χρονιά Σοφάκη. Υγεία, χαρές κι αισιοδοξία. Είδες Σόφη; Με όλα αυτά που περνάμε ακόμη και οι ευχές έγιναν πιο απλές , με μεγαλύτερη βαρύτητα.
     Οι γιορτές κύλησαν όμορφα. Οι σκηνές και οι τόποι ήταν σαν σε επανάληψη αλλά παντού υπήρχε κάτι που έκανε τη διαφορά. Τα δύο πιτσιρίκια στο χωριό που μάλωναν πάνω από ένα παιχνίδι με πλαστελίνες (ξάδερφος κι ανιψιός), τα κάλαντα που τραγουδήσαμε όλη η οικογένεια στο τραπέζι την παραμονή των Χριστουγέννων, τα ξαδέρφια, οι φίλοι, οι κουμπάροι που γέμισαν τις μέρες και τις νύχτες μας με χαλαρούς καφέδες και νόστιμους μεζέδες, η συνεταιρική ψησταριά μπαμπά και κουμπάρου στο πατρικό μου, από το πρωί μέχρι νωρίς το απόγευμα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, που μάζεψε γύρω της, στην αρχή εκ περιτροπής και στο τέλος όλους μαζί, κοντά στα δεκαπέντε άτομα, τα πρώτα Πρωτοχρονιάτικα πυροτεχνήματα που είδε ο Βασιλάκος και το ρεκόρ φλουριών που σκοράραμε σαν ζεύγος με τον Γιώργο (στις 3 κοπές βασιλόπιτας   που βρεθήκαμε, δύο φλουριά ο Γιώργος κι ένα εγώ! ).
     Τα τελευταία χρόνια οι γιορτές δεν έχουν την αίγλη που είχαν παλιά. Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπουν τα υπερφίαλα ρεβεγιόν που βλέπαμε στην τηλεόραση. Δεν μου λείπει ούτε η καταναλωτική μανία πριν από τα Χριστούγεννα. Μου αρέσει που τα δώρα έχουν μεγαλύτερη σημασία αν και φθηνότερα. Όχι ότι δεν απολάμβανα το ότι μπορούσα να αγοράζω ακριβότερα δώρα για τους αγαπημένους μου, δεν είμαι υπεράνω χρημάτων. Μάλλον έχω την ικανότητα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με αυτά που έχω. Αρκετά χρήσιμη για την εποχή μας θα έλεγα. Αυτό που μου λείπει Σοφάκη είναι τα χαμόγελα και η θετική ματιά. Αυτό μου λείπει. Έστω κι αν μία ωραία μέρα με φίλους μπορεί να με κάνει να ξαναβρώ αισιοδοξία δεν μπορώ να χαρώ όταν δεν είναι συλλογική.
    Μου αρέσει να μαζεύω εικόνες από τις γιορτές και να τις φέρνω στο νου μου όταν τελειώνουν. Φέτος το αγόρι μου κράτησε πολλές από αυτές τις στιγμές στη φωτογραφική μηχανή και λέω να μοιραστώ μερικές μαζί σου Σοφάκη. Έτσι για το καλό.

Από το τζάκι μας.
Καφές μετά το φαγητό σε κούπα μέσα στο πνεύμα.
Της Πρωτοχρονιάς. Από το μπαλκόνι στο πατρικό μου.












Η πρώτη από τις τρεις. Από τα χεράκια μου παρακαλώ.


Επίσης από τα χεράκια μου. Είναι τόσο νόστιμα όσο δείχνουν.
                                                                                                                                                           








Τρελός made by koumparos Mike Αη Βασίλης

       Και με αυτές τις εικόνες θα σε αφήσω Σοφάκη. Αλλά επειδή αυτή η πρόταση μου θύμισε κλείσιμο από δελτίο ειδήσεων θα σου ζητήσω να την αγνοήσεις και να λάβεις υπόψιν τα παρακάτω
     Να έχουμε μία ελπιδοφόρα χρονιά. Να κρατήσουμε άθικτη την υγεία μας και να έχουμε δύναμη να ¨πολεμήσουμε¨για όλα τα σημαντικά.


     Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

     Καλή σου νύχτα.

     ΥΓ Να μου φιλήσεις τη μαμά μου. Μου έλειψε.