Και ο μπακλαβάς γωνία.

Αγαπημένη μου Σόφη,

     Κανονικά θα έπρεπε να είχα κάνει πρώτα το γλυκό και μετά να μιλήσω γι'αυτό αλλά αυτή τη στιγμή με έχει "χτυπήσει" στη μύτη η μυρωδιά από τον μπακλαβά που αργοψήνεται και είπα να  μοιραστώ αυτή την αρωματική εμπειρία μαζί σου.
    Η συνταγή λέει πως πρέπει να ψηθεί στους 150 βαθμούς για δύο ώρες. Μόλις περάσαμε την πρώτη ώρα και πριν από περίπου δέκα λεπτά το σπίτι άρχισε να γεμίζει με την μυρωδιά του αγελαδινού βούτυρου που αφήνει τη ζέστη του φούρνου να πάρει την εξαίσια οσμή του, να την ταξιδέψει σε κάθε δωμάτιο και να να μας θυμίσει τι σημαίνει αυτό που η μαμά μου έλεγε "καλό" βούτυρο. Δεν ξέρω αν το λέει όλος ο κόσμος έτσι, αλλά εγώ ξέρω πως όταν λέμε βούτυρο αναφερόμαστε στην μαργαρίνη και όταν λέμε "καλό βούτυρο" μιλάμε για αυτή τη βόμβα λιπών, θερμίδων αλλά και γεύσης, το αγελαδινό βούτυρο.Πω, πω!!Που να γίνει και το σιρόπι δηλαδή.
    Θυμάμαι πάντα πως αυτό που μου άρεσε στον μπακλαβά ήταν τα λεπτά φύλλα, τα βουτηγμένα στο σιρόπι. Μπορούσα να φάω ένα ολόκληρο ταψί μόνο φύλλα. Αντίθετα με τη γέμιση την οποία, όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι έτσι και η μαμά, την έφτιαχνε με καρύδια. Εκεί τα χαλούσαμε λίγο. Γενικά δεν είμαι φίλος των ξηρών καρπών μέσα στα γλυκά, κυρίως καρύδια και αμύγδαλα  με την αντιπάθεια να γίνεται μεγαλύτερη όταν είναι θρυμματισμένα. Αυτό λοιπόν που έκανα ήταν να τρώω τα φύλλα και λίγη από τη γέμιση και την υπόλοιπη ή την πετούσα ή κάποιος καλοθελητής, συνήθως ο μπαμπάς που είναι σαν τον "καλό τον μύλο", έτρωγε την υπόλοιπη. Αντιλαμβάνεσαι βέβαια Σοφάκη πως το πέταγμα δεν άρεσε καθόλου στη συνονόματη σου που θεωρούσε ότι χαράμιζα το γλυκό. Ε, δεν και είχε και τόσο άδικο είναι η αλήθεια αλλά πως να το κάνουμε, περί ορέξεως...!
    Με αυτή την ,όχι και τόσο φιλική, διάθεσή μου απέναντι στα αμύγδαλα - καρύδια σαν δεδομένο , πήρα πέρυσι την απόφαση να κάνω μπακλαβά όπως στην Πόλη και όπως τον κάνουν οι γείτονες Τούρκοι: με φιστίκι Αιγίνης το λεγόμενο "σαν φυστίκ" (αυτό μάλλον τούρκικο μου κάνει σαν ονομασία) το οποίο μου είναι πιο ευχάριστο σαν γεύση μέσα στο γλυκό. Η απόπειρα δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχής και ας είναι καλά ο Γιώργος και οι λοιποί συγγενείς που παρέβλεψαν τα ψεγάδια, τον έφαγαν λέγοντας και μπράβο για την προσπάθεια. Παρόλα αυτά δεν πτοήθηκα. Οπλίστηκα με ζαχαροπλαστικό θάρρος, άλλαξα και συνταγή , τάχα πως μου έφταιγε αυτή και φέτος ξαναδοκιμάζω. Ελπίζω να πετύχει και για να μην πάει τσάμπα ο κόπος αλλά και το φιστίκι Αιγίνης είναι ακριβό και δεν είμαστε για σπατάλες καιροί που είναι.
     Τι ωραία που μυρίζει Σοφάκη. Μμμμμμμμμ....!!Σου'ρχεται η μυρωδιά; Αντε και σε λίγο τελειώνει  το ψήσιμο και θα κάνω το σιρόπι.
     Ευχήσου μου καλή τύχη.
     Θα μάθεις την επόμενη φορά πως έγινε.

     Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι και σε χαιρετώ

Ευχές.

  Αγαπημένη μου Σόφη,

     Χρόνια πολλά. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και πέρασαν με φαγητό στο χωριό με παππού, γιαγιά και οικογένεια και ήταν πολύ ωραία (αν και κάτι έλειπε...και θα λείπει ). Τώρα περιμένουμε την Πρωτοχρονιά.
     Να στείλουμε την αγάπη και τα χρόνια μας πολλά στη συντροφιά που μας διαβάζει.Μακάρι του χρόνου που θα είμαστε όλοι εδώ και πάλι μαζί να έχουμε μόνο ευχάριστα να λέμε.
     Και για εξτρα ομορφιά θα δημοσιεύσω μια φωτογραφία από το αγαπημένο μου στολίδι στο δέντρο στο πατρικό μου σπίτι.
     

Μια ομορφιά!

                           

     ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 

     ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΑ !!

Χρειαζόμαστε μερικά θαύματα δεν νομίζεις Σοφάκη; Το μυστικό είναι όμως να μην τα περιμένουμε όλα από ουράνιες δυνάμεις. Ένα βρέφος είναι κι αυτό, μόνο του τι να σου κάνει! Κι όπως έλεγε  και ο αρχαίος ημών Αίσωπος "Συν Αθηνά και χείρα κίνει". Άντε πάμε για θαύματα..

Σε φιλώ κοριτσάκι και μαζί σου και όσους μας αγαπάνε.

Καλό μεσημέρι
 

Η ζωή θέλει γλύκα...

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Σου γράφω σήμερα με την ικανοποίηση ότι και τα δύο μικρά εγχειρήματα που ανέλαβα αυτές τις μέρες (στον τομέα της ζαχαροπλαστικής) τα έφερα εις πέρας με επιτυχία.Αυτά ήταν: χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια και ροξάκια.
   Σαφώς και δεν θα ισχυριστώ ότι τα μπισκοτάκια που έκανα ήταν κάτι δύσκολο ή απαιτούσε να κατέχεις κάποια ιδιαίτερη τεχνική,Παρόλα αυτά ήθελαν υπομονή και ώρα. Περίπου 4 ώρες μου πήρε για να τελειώσω όλη τη ζύμη. Θέλησα να κάνω και πολλά σχέδια με τις κουπ που έχω κι επέλεξα τις πιο μικρές για να βγουν πιο πολλά κομμάτια. Η αλήθεια είναι πως δεν τα μέτρησα αλλά σίγουρα κοντεύουν τα διακόσια. Χωρίς να έχω διάθεση να περιαυτολογήσω θα τολμήσω να πω ότι έγιναν νόστιμα και χαριτωμένα. Αυτό άλλωστε θα το κρίνεις και μόνη σου στις φωτογραφίες που ακολουθούν.
    Το δεύτερο τόλμημα ήταν τα ροξάκια. Για δεύτερη συνεχή χρονιά κάναμε, μαζί με την Έλβη , ροξ τιμής ένεκεν για τη μαμά που έφτιαχνε κάθε χρόνο και όπως έχω αναφέρει κι άλλη φορά, ήταν πραγματικός ειδήμων. Θρυλικά έχουν παραμείνει καθώς κανείς ποτέ δεν κατάλαβε γιατί,ενώ η συνταγή είναι γνωστή και εύκολη, τα δικά της ροξ είχαν κάτι το ιδιαίτερο σαν θαρρείς και ο τελευταίος κοκκος ζύμης είχε έντονη μέσα του τη νοστιμιά. Όσο για τα δικά μας ... Καλά έγιναν. Όσο πρέπει γλυκά και μυρωδάτα.Μπορώ να πω ότι τρώγονται με ευχαρίστηση και ζητάς και δεύτερο!Στο σιρόπιασμα θέλουμε ακόμη λίγη εξάσκηση για να είναι και όσο πρέπει συμπαγή αλλά αυτό πιστεύω είναι θέμα προπόνησης.
     Να λοιπόν τα γλυκά μου. Όποιος θέλει συνταγή να το πει (εγγυώμαι για τη γεύση) και όποιος θέλει να δοκιμάσει ας κοπιάσει στο σπίτι.Καλά Χριστούγεννα να έχουμε και από εβδομάδα...μπακλαβά!!!

Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

Καλή σου νύχτα

Για μουσεία να μιλούμε τώρα!

   Αγαπημένη μου Σόφη,

   Παραφράζω το στίχο του μέγιστου Κωνσταντίνου Καβάφη ("Για Λακεδαιμονίουςς να μιλούμε τώρα")γιατί σαν να μίλησε μέσα μου την ώρα που σκεπτόμουν το θέμα στο οποίο ήθελα να αναφερθώ σήμερα. Είχα σκοπό να μιλήσω για την επίσκεψή μας, με τον Γιώργο, στο Αρχαιολογικό Μουσείο την Κυριακή. Ήθελα να μιλήσω για τα τρία κομμάτια που φιλοξενούμε από το Λούβρο, το πως μου φάνηκε η έκθεση που στήθηκε γύρω από αυτά κτλ.
   Δεν αδικώ το το μουσείο αλλά αυτό το σαββατοκύριακο που πέρασε έγινα μάρτυρας δύο γεγονότων που σαν μέσα τους να έκλειναν όλη την πραγματικότητα που ζούμε σήμερα, το πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και το πως έχουμε καταντήσει.
     Που λες Σοφάκη περίμενα στην ουρά στο ZARA HOME. Μπροστά μου περίμενε μια κοπέλα και ακόμη πιο μπροστά μια κυρία ( ο Θεός να την κάνει) από αυτές που θαρρούν πως ο κόσμος τους ανήκει και θεωρούν εαυτόν υπεράνω όλων. Εξηγούμαι: κρατούσε στα χέρια της ένα καλάθι γεμάτο με πράγματα και μέσα σε αυτά ήταν κι ένα σετ με μικρά κηροπήγια αξίας 4,50 E. Με μία απρόσεκτη κίνηση το σετ βρέθηκε σπασμένο μπροστά στα πόδια της. " Σας έπεσε κάτι " της είπε η κοπέλα που ήταν πίσω της και μπροστά από εμένα, καθώς την είδε να κάνει την αδιάφορη. Τότε εκείνη με ύφος και με ένα χαμόγελο που στην άκρη του ήταν ζωγραφισμένη η πλήρης αδιαφορία την κοίταξε και απλά προχώρησε για να πληρώσει τα υπόλοιπα!! Άνοιξε το πορτοφόλι της και άφησε να φανούν οι σχεδόν 10 πιστωτικές κάρτες που είχε μέσα. "Ποτέ δεν είχα σε υπόληψη αυτούς που είχαν πολλές πιστωτικές κάρτες  τώρα απλά με επιβεβαίωσε. Η ξεφτιλισμένη" γύρισε και μου είπε εκνευρισμένη η μπροστινή μου.Κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να καγχάσω και να συμφωνήσω μαζί της.Αδιαφορία, λαμογιά και αποποίηση ευθυνών!Τα τρία βασικά "αμαρτήματα" που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε, όλα συγκεντρωμένα σε μία γυναίκα. Από αυτές που αν είσαι λογικός δεν μπορείς παρά να τις κοιτάς και να κουνάς το κεφάλι και αν έχεις τρέλα πιάνεις και κουνάς το δικό της το κεφάλι!!!
     Φεύγοντας λοιπόν από εκεί συνέχισα να περπατάω στην Τσιμισκή κι εκεί καπου ανάμεσα στο "Παραδοσιακό" και την "Παρουσίαση" αποφάσισα να δώσω μερικά ψιλά σε μία κυρία που ζητιάνευε (το πνεύμα των Χριστουγέννων με έπιασε εκείνη την στιγμή).Μαυροφορεμένη,κοντά στα 70, με μαντήλα στο κεφάλι, γαλάζια μάτια , λευκή επιδερμίδα και προφορά που επιβεβαίωνε, μαζί με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, την καταγωγή από κάποια πρώην Σοβιετική δημοκρατία.. Της άφησα το νόμισμα στο χέρι κι εκείνη κλαίγοντας με γέμισε ευχαριστώ, ευχές για προστασία από τη Παναγία και μου φίλησε τα χέρια!!! Δεν θυμάμαι πότε είχα ξανασαστίσει τόσο. Δεν ήξερα τι να πω. Ψέλλισα μερικά "να' σαι καλά" και "όχι σε παρακαλώ" όταν μου φιλούσε τα χέρια κι έφυγα έχοντας βουρκώσει. Πήγα σε μία άκρη και για λίγο έκλαψα. Είναι μερικές στιγμές στη ζωή Σοφάκη που απλά σε συγκλονίζουν.Αυτή την κυρία το πιθανότερο είναι πως κάποιος την εκμεταλλεύεται  Κάποιος την πηγαίνει και την φέρνει στο πόστο της Κάποιος της παίρνει τα λεφτά που μαζεύει.Μα ακόμη κι αυτό να μην συμβαίνει και για λογαριασμό της να ζητιανεύει δεν μπορεί παρά να είναι σε κακή κατάσταση όντας τόσων χρονών και στους δρόμους. Αυτή η κυρία είναι μία από τα μύρια των Ελλήνων που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας.
     Δεν έφυγε από το μυαλό μου για το υπόλοιπο της ημέρας, δεν έφυγε ούτε την επόμενη ημέρα αλλά συνέχιζε να με τριβελίζει η ευγνωμοσύνη της μαυροφορεμένης κυρίας και η γαΐδουριά  της καλοντυμένης κυρίας. Θα χρωστώ πολλά ευχαριστώ στην κυρία με τα γαλάζια μάτια αν καταφέρει με τις πολλές της ευχές να με κάνει έστω και για μία ημέρα καλύτερο άνθρωπο. Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, ελπίζω να καταφέρω να τα κάνω. Πάντως έχω ξεκινήσει καλά. Ισως να χρωστώ και μερικά ευχαριστώ στην άλλη κυρία που με έκανε να δω πως αυτό που εγώ και ασφαλώς και πολλοί άλλοι, θεωρώ κοινή λογική (δηλαδή την ανάληψη ευθυνών) για μερικούς είναι απλά λόγια. Ε, πως να το κάνουμε από μερικούς, υπηρέτες της ξεφτίλας, είμαστε καλύτεροι.
     Έτσι λοιπόν Σοφάκη μου, όσο άνευ σημασίας ήταν η μη συμμετοχή των Λακεδαιμονίων στην μεγάλη εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που έφερε την ελληνική γλώσσα "ως την Βακτριανή" όπως λέει και ο μέγιστος, όλο τόσο μικρής σημασίας ήταν και η επίσκεψη στο Μουσείο μπροστά σε αυτά που είδα το Σαββάτο. Γι' αυτό σου λέω, για μουσεία να μιλούμε τώρα!!

     Σε καληνυχτώ και σε φιλώ κοριτσάκι.

Η δική μου φούσκα των Χριστουγέννων

  Αγαπημένη μου Σόφη,

        ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!Πάντα αυτή η συγκεκριμένη φράση σήμαινε χαρά, χαρά και χαρά.Δεν υπάρχει ωραιότερη εποχή από τα Χριστούγεννα. Ακόμη και πέρυσι, που μόλις είχαμε χάσει την μαμά, ο ερχομός των εορτών ήταν μια όαση σε μια έρημο από θλίψη. Μπορεί η φρασεολογια μου να θυμίζει άρλεκιν ή ακόμη χειρότερα Λένα Μαντά, αλλά στην προκειμένη περιέγραφε ακριβώς το πόσο πολύ ανάταση ψυχής ήταν για μένα πέρυσι τα Χριστούγεννα.
        Από την άλλη οφείλω να ομολογήσω πως η γενικότερη κατάσταση δεν επιτρέπει πολλές αισιοδοξίες. Η χαρά δεν είναι αυτό που κυριαρχεί στους δρόμους, οι άνθρωποι δεν χαμογελάνε "χριστουγεννιάτικα" στους περαστικούς, ούτε η κύρια ευχή τους είναι τα λευκά Χριστούγεννα διότι φέτος δεν τα έχουν όλα, λείπουν πολλά. Εγώ Σοφάκη κάνω κάτι για το οποίο δεν είμαι και πολύ περήφανη, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσω το βάρος που έχουν αφήσει στην ψυχή μου τα τελευταία δύο χρόνια, με αποκορύφωμα βέβαια τον χαμό της μαμάς. Έχω φτιάξει , εδώ και λίγο καιρό, μια ροζ φούσκα, έχω μπει μέσα παίρνοντας μαζί μου την οικογένεια , φίλους και συγγενείς που αγαπώ και έκλεισα ερμητικά την πόρτα. Πρόσεξα πως, τις τελευταίες μέρες, αυτό το σύστημα μου έχει προσφέρει μεγαλύτερη ηρεμία, περισσότερη αισιοδοξία, καλύτερο ύπνο και πιο βαθιές αναπνοές. Με έπνιγε τόσο η μαυρίλα που οι ανάσες μου κόντυναν επικίνδυνα.Τώρα σαν να έχουν μακρύνει λίγο... Όταν θα έχω ξανά όλη μου τη δύναμη και δεν θα χρειάζεται να κάνω τόσες μεταγγίσεις από τους αγαπημένους μου, τότε  η πόρτα θα αρχίσει να ανοίγει σιγά -σιγά, γιατί πως να το κάνουμε, είμαστε και άνθρωποι του κόσμου και όχι των "ιδιόκτητων μικρόκοσμων"
       Μέσα στην φούσκα μου είναι ωραία. Έκανα μπισκοτάκια πορτοκαλιού κι έγιναν πολύ πετυχημένα.Από εβδομάδα θα κάνω ροξάκια και μπακλαβά. Ελπίζω να μου πετύχουν.Την Κυριακή που μας πέρασε στολίσαμε και το σπίτι. Είναι πολύ γλυκό και ζεστό.Ιδιαίτερα υπό την φωτιά του τζακιού τα χρώματα φαίνονται πιο ζωντανά. Έχω και οπτικά ντοκουμέντα.Ιδού...

Η φάτσα του Αη Βασίλη, έτσι από κοντά, είναι έμπνευση του Γιώργου μου όπως και όλες οι φωτογραφίες. Η κάλτσα στο τζάκι έχει αντικατασταθεί από άλλη και προστέθηκε μία ακόμη από την άλλη πλευρά. Αλλωστε  ο Άγιος πρέπει να βρει κάπου να βάλει τα δώρα και των δύο μας..
Ωραία δεν έγινε Σοφάκηη Villa μας; Γέμισε ακόμη περισσότερο χρώμα και φωτάκια..Η γνωστή και χιλιοειπωμένη "Μαγεία των Χριστουγέννων " ήρθε στο δικό μας σπίτι και όποιος δεν έχει μπορεί απλά να μου το πει και θα του στείλω. Και για να καταλάβεις τι εννοώ όταν λέω για Μαγεία  δεν έχεις παρά να διαβάσεις την τελευταία δημοσίευση στο blog του Ανδρέα και της Στέλλας, όπου η αγαπητή φίλη κι εξαδέρφη μίλησε στην ψυχή μου με αυτά που έγραψε. Το προτείνω ανεπιφύλακτα ( η διεύθυνση είναι η πρώτη από αυτές που προτείνω παρακάνω δεξιά).
     Λάβε Σοφάκη και δύο φωτό ακόμη έτσι για κλείσιμο και για περισσότερο εορταστικό feeling.
Σε φιλώ γλυκά και θα επανέλθω με τη συνταγή από τα ροξάκια με την οποία χρόνια έκανε πάταγο η μαμά μου. Στα ροξάκια ήταν εξπερ.

     Καλή σου νύχτα κοριτσάκι.
                                                                                                                                              

Την μπισκοτιέρα λέω να την γεμίσω από εβδομάδα.

Ο Αη Βασίλης μας παίζει και μουσική με το ακορντεόν του.

Έκθεση με θέμα: Η μαμά μου

   Αγαπημένη μου Σόφη,

      Ήθελα εδώ και αρκετές μέρες να σου γράψω αλλά αντιμετώπιζα μια δυσκολία. Ενώ έβρισκα πολλά που ήθελα να σου, όταν καθόμουν να γράψω όλη η διάθεση έφευγε και τη θέση της ερχόταν να πάρει μια περίεργη μελαγχολία. Μόλις χθες κατάλαβα γιατί συνέβαινε αυτό.Δεν ήταν αυτά που πραγματικά ήθελα να γράψω Σοφάκη.Αυτές τις μέρες ήθελα να μιλάω μόνο για τη μαμά μου. Σαν πέρυσι τέτοιες μέρες τη χάσαμε.
     Το σαββατοκύριακο είχαμε το μνημόσυνο.Γι'αυτό και σου είχα πει πως η προηγούμενη εβδομάδα δεν ήταν τόσο ευχάριστη.Είχε αρκετές στιγμές με θλίψη, με κλάματα και μια έντονη επιθυμία να περάσει η διαδικασία του μνημοσύνου.
    Τώρα που πέρασε θέλω, Σόφη μου, να σου μιλήσω για τη συνονόματη σου, μαμά μου.Δεν θα θυμηθώ τίποτε στενάχωρο.Είναι πολύ άδικο για εκείνη, αν και όχι αφύσικο για' μένα που έμεινα πίσω, το ότι εξακολουθούν να με στοιχειώνουν εικόνες από τις τελευταίες άσχημες μέρες της. Αλλωστε ήταν τόσο δυσάρεστα δυνατές  Ήρθε όμως ο καιρός να κάνω πιο έντονη την προσπάθεια μου  να τις ξορκίσω αυτές τις εικόνες.
    Ξεκινώ από σήμερα. Η μαμά μου λοιπόν ήταν ψηλή, αδύνατη και σύμφωνα και με λεγόμενα τρίτων (για να μην λέμε πως ευλογούμε γένια) όμορφη. Ήταν πάντα περιποιημένη, πράγμα που δυστυχώς δεν μου κληροδότησε γι'αυτό κι ακόμη διατηρώ αυτό το natural -βαριέμαι να βαφτώ- look σε πολλές μου εμφανίσεις.Από έφηβη ακόμη δεν έφευγε από το σπίτι αν δεν έβαζε μολύβι στα μάτια, ήταν ο έρωτάς της. Με το υπόλοιπο μακιγιάζ είχε μια πιο "πλατωνική"σχέση.Τα απαραίτητα. Αλλά το μολύβι δεν το αποχωριζόταν ποτέ.Η μαμά μου ήταν κοκέτα.Αγαπούσε να ψωνίζει ρούχα. Έψαχνε πάντα μια ευκαιρία για να αγοράσει έστω κι ένα μπλουζάκι για το σεφτέ που λένε. Όταν δε είχε εκπτώσεις!!Φανταστείτε ένα παιδί που πάει σε λούνα παρκ!Αυτό.
    Ήταν δίκαιος άνθρωπος η μαμά μου. Θυμάμαι κάποτε που είχε πει την εξής φοβερή ατάκα για κάποιον γνωστό μας " Μας αγαπάει πολύ  Αυτό του το αναγνωρίζω. Κι εγώ τον αγαπάω. Αλλά είναι και μεγάλος μαλάκας!" Και ήταν πέρα για πέρα αλήθεια σαν δήλωση. Ήταν σεμνή και τσαντιζόταν πολύ με τους ανθρώπους που καυχιοντουσαν συνεχώς " Τα καλά πρέπει να σου τα λένε οι άλλοι, αν τα λές εσύ από μόνος σου δεν έχει ουσία" Ούτε σε αυτό είχε άδικο.
     Η μαμά μου ήταν πολύ καλή φίλη. Σκληρή όπου έπρεπε, ειλικρινής και "σκυλί" όταν χρειαζόταν να σταθεί δίπλα σου.Από το πιο απλό καλαμπούρι μέχρι το πιο σοβαρό πρόβλημα, θαύμαζα πάντα το πως ήταν δίπλα στους φίλους της.Σε αυτό προσπαθώ πολύ και θα ήθελα να της μοιάζω.
    Σε αυτό που δεν της μοιάζω και η αλήθεια είναι πως χαίρομαι που πήρα από τον μπαμπά μου, είναι η απίστευτη ικανότητα που είχε να κάνει την τρίχα - τριχιά σε ότι στραβό μπορεί να συνέβαινε. Ειρωνικό το ότι σε έναν άνθρωπο που τις περισσότερες φορές  έβαζε με το νου του το χειρότερο, τον βρήκε το χειρότερο. Αυτό ας είναι για όλους μας και διδακτικό.  Η θετική σκέψη δεν έβλαψε ποτέ κανένα!! Α, για να μην το ξεχάσω κάτι που με εκνεύριζε πολύ όταν το έκανε ήταν πως υπήρξε οπαδός του ρητού (βέβαια όχι με την κυριολεκτική σημασία) "άντρα θέλω, τώρα τον θέλω!" Δεν υπήρχε περίπτωση να βάλει κάτι στο μυαλό της και να μην επιδιώξει να γίνει στα επόμενα λεπτά, άσχετα από το πόσο μπορεί να ξεβόλευε εσένα. Ήταν πεισματάρα με μία κλίση προς τον εγωισμό. Ευτυχώς το έσωζε με την ικανότητά της να σε πείθει πως αυτό που ήθελε εκείνη ήταν το καλύτερο για όλους. Έτσι δεν καταλάβαινες και τόσο το μέγεθος του"εγκλήματος"
     Η μαμά μου ήταν , στο βαθμό που δεν υπερέβαινε τα εσκεμμένα, φίλη μου. Κουβέντιαζα μαζί της για όλα και αυτό που μου άρεσε ήταν που τα έβρισκε όλα ενδιαφέροντα κι ας ήταν τελείως έξω από αυτήν πολλές φορές. Αρκεί να της μιλούσα και να αισθανόταν μέρος της καθημερινότητάς μου.Θρυλική για μένα ήταν η στιχομυθία που είχαμε ένα βράδυ που της ανακοίνωσα
"- Μαμά.... έκανα sex "
Και η απάντηση " - Μπράβο παιδί μου. Άντε καλορίζικη!"
Χαχαχαχαχαχαχα. Θεά!!
    Η μαμά μου δεν είχε χάσει ούτε μία πρεμιέρα μου και μου έφερνε πάντα τις πιο όμορφες ανθοδέσμες, συνήθως με τουλίπες που μου αρέσουν. Όταν έφυγα από το σπίτι με έπαιρνε κάθε μέρα  τηλέφωνο. Όταν γύριζα από κάποιο ταξίδι καθόταν επί ώρες και με άκουγε να μιλάω, να μιλάω, να μιλάω κι έδειχνε τέτοιον ενθουσιασμό σαν να ήταν εκεί μαζί μου. Η μαμά μου αγαπούσε πολύ να μαγειρεύει. Είχε όλη τη σειρά των βιβλίων της Βέφας Αλεξιάδου  (αυτή ήταν στη μόδα τότε, Αν ζούσε τώρα μάλλον θα είχε κάτι του Δρίσκα, θα της πήγαινε.)και όχι μόνο.Τα απογεύματα του χειμώνα όταν δεν είχε κάποια δουλειά, άναβε τσιγάρο, καθόταν στην  κουζίνα αράδιαζε κάνα δύο τόμους πάνω στο τραπέζι κι έψαχνε μήπως βρει κάτι καινούριο.Η μαμά μου διάλεξε τον μπαμπά μου και αυτός είναι ακόμη ένας λόγος για να την ευγνωμονώ.
    Σου τα είπα όλα αυτά  Σοφάκη, έτσι για να την μάθεις λίγο καλύτερα. Θα μιλάμε συχνά για εκείνη αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Άλλωστε και ο ίδιος ο λόγος της ύπαρξής σου είναι αυτή.Κι αν έγινα μελό σήμερα θαρρώ πως της αξίζει. Πολύς κόσμος έχει χάσει πρόωρα τη μαμά του, σ'αυτό δεν διαφέρω σε τίποτα .Η διαφορά είναι πως κανείς άλλος σε αυτό τον κόσμο δεν έχασε τη μαμά μου, ούτε καν ο αδερφός μου, εκείνος έχασε τη δική του μαμά.Καταλαβαίνεις  τη μοναδικότητα του πράγματος Σοφάκη;
 
    Σε αφήνω για σήμερα κοριτσάκι.
    Νιώθω πολύ ωραία που σου τα είπα
    Είμαι χαρούμενη.

   Σε χαιρετώ και σε καληνυχτώ
   με μία ευχή και μία υπενθύμιση.

   ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ. ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!

   ΓΙΟΥΠΙ!!!

 
    

Το εναλλακτικό σπανάκι.

Αγαπημένη μου Σόφη,

      Ξεκινώ με μία συγνώμη για τις ημέρες που σε άφησα χωρίς ενημέρωση . Ξέρω πως περιμένεις από εμένα να μην σε αφήνω στο σκοτάδι περί της καθημερινότητας μου και γι'αυτό θαρρώ πως η συγγνώμη ήταν απαιτούμενη.
      Οι μέρες που πέρασαν υπήρξαν κάτι παραπάνω από γεμάτες με αποτέλεσμα ο χρόνος της πνευματικής ξεκούρασης να περιοριστεί σε αυτόν της νύχτας.Και πάλι όπως και την προηγούμενη φορά δεν θα παραπονεθώ πως αυτά που είχα να κάνω ήταν καταναγκαστικά έργα, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν πέρα για πέρα ευχάριστα.Παρόλα αυτά, κάθε τι που έχει μέσα ενέργεια είναι και καλό.Το Σάββατο είχαμε τις εξετάσεις για τις τρεις από τις τέσσερις  ενότητες που κάναμε στο σεμινάριο.Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, τους έσκισα!! Έπεται η μία που έμεινε για να κλείσει ο κύκλος των σεμιναρίων κι εγώ να δηλώνω σοφότερη κατά μία πιστοποίηση!
    Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά τα πολλά που έκανα τις προηγούμενες ημέρες εγώ θα ήθελα να επικεντρωθώ σε κάτι απλό και χιλιογραμμένο: μία συνταγή.Σαν κάθε καλό blog που σέβεται τον εαυτό του, οφείλω να κάνω κι εγώ τη γαστρονομική μου πρόταση.
    Η ιστορία της συνταγής έχει ως εξής: έπειτα από παρέναιση του αγαπημένου μου συζύγου άλλαξα τον τρόπο που μαγειρεύω το σπανάκι κι έτσι το παραδοσιακό σπανακόρυζο έγινε το πιο εναλλακτικό "σπανάκι με μανιτάρια". Θα χρειαστούμε για περίπου 3 μερίδες
-- 800 γρ σπανάκι καθαρισμένο
-- 250 γρ ασπρομανίταρα κομμένα σε φέτες (προσοχή!!Καθαρίζουμε λίγο τη "πέτσα" τους και δεν τα πλένουμε διότι στο σοτάρισμα θα μαρτυρήσουμε την ώρα και την στιγμή από το πολύ που θα πιτσιλάνε)
-- 2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
-- 1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
-- 3 κουταλιές τη σούπας σάλτσα ντομάτας (αυτό βέβαια είναι και λίγο στο γούστο του καθενός)
--Ελαιόλαδο για το τσιγάρισμα (εγώ βάζω τόσο ώστε ίσα να καλύψει το πάτο του σκεύους)
--Μισή κουταλιά του γλυκού κάρυ
--Μισή κουταλιά του γλυκού (κοφτή) κόλιανδρο
-- Μία κόκκινη πιπερίτσα καυτερή (προαιρετικά. Εγώ έχω παραγωγή από τη γλάστρα μας κι έχω γίνει τελευταία μεγάλος οπαδός της πιπεριάς chilli )
---Αλάτι

Ζεματίζουμε για 3 λεπτά το σπανάκι σε βραστό νερό. Τα στραγγίζουμε και κρατάμε, αν είναι δυνατόν, λίγο από το νερό.
Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε λάδι και ρίχνουμε μέσα το σκόρδο και την πιπεριά. Σοτάρουμε για 2-3 λεπτά και ρίχνουμε τα μανιτάρια.Αλατίζουμε ελαφρά.Τα αφήνουμε να σοταριστούν μέχρι να μαλακώσουν λίγο. Αποσύρουμε από τη φωτιά.
Στην κατσαρόλα που είχαμε βράσει το σπανάκι, αφού σιγουρευτούμε πως είναι στεγνή (μην πάθουμε και καμιά ζημιά) ρίχνουμε λάδι να ζεσταθεί και τσιγαρίζουμε το κρεμμύδι για 3-4 λεπτά. Προσθέτουμε τη σάλτσα και την αφήνουμε με το κρεμμύδι για ένα λεπτό και κατόπιν βάζουμε και το σπανάκι ανακατεύοντας για να πάει παντού η σάλτσα. Ρίχνουμε περίπου μισό ποτήρι νερό (αν έχουμε κρατήσει ζουμί απο το σπανάκι ακόμη καλύτερα),καρυκεύουμε ... με το κάρυ και τον κόλιανδρο, αλατίζουμε κατά βούληση και το σιγοβράζουμε για μερικά λεπτά σε μέτρια φωτιά προσθέτοντας και τα μανιτάρια.
Εγώ προτιμώ το σπανάκι να "κρατσανίζει" λίγο οπότε δεν το αφήνω να βράσει και πολύ , ίσα που να δέσουν τα υλικά . Φυσικά όποιος το θέλει πιο μαγειρεμένο θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει κι άλλο νερό.
Εμάς μας άρεσε πολύ. Είναι καλό που και που να κάνουμε και καμία αλλαγή, έτσι για να μην βαριόμαστε από τα ίδια.
     Τώρα Σοφάκη αισθάνομαι πως η παρέα μας μπήκε σε ένα άλλο επίπεδο. Είναι σαν αυτό που λένε "πρωινάδικο χωρίς ξανθιά δεν γίνεται". Έτσι και blog δίχως έστω μία συνταγή είναι μισό blog.Τώρα ολοκληρωθήκαμε.

  Αυτά από εμένα κοριτσάκι
  Σε φιλώ γλυκά και σε καληνυχτώ.

  Και για να μην το ξεχάσω

  ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΟΡΕΞΗ !!

Ο απολογισμός μια καινούριας εμπειρίας.

Αγαπητή μου Σόφη,
 
    Να'μαι πάλι κορίτσι. Τις τελευταίες ημέρες είχα πολλά πράγματα να κάνω και δεν έμεινε καιρός να τα πούμε.Το θετικό είναι πως όλα όσα είχα να κάνω ήταν ευχάριστα.Κουράστηκα δεν θα σου πω ψέματα, αλλά τελείωσα δουλειές που τις είχα στο μυαλό μου. Άσε που προχθές τελείωσαν και τα μαθήματα του σεμιναρίου. Για να μην παρεκκλίνω της πορείας μου όμως Σοφάκη, θα το αφήσω αυτό το θέμα για μετά μέρες όταν θα έχω δώσει και τις εξετάσεις να σου πω και τα αποτελέσματα!!!
    Είπα να σου γράψω τις εντυπώσεις μου, έτσι σαν απολογισμό,από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Ξέρεις τι θα πει να συνειδητοποιείς, στα 33 σου πως τόσα χρόνια , βλακωδώς, έχανες ένα θεσμό που αξίζει στήριξης και συμμετοχής και αγάπης και όλα τα βαρύγδουπα που θα μπορούσα να πω.Δεν ξέρω πως ήταν το φεστιβάλ τα πρότερα χρόνια και θα ήμουν πολύ αφελής να πιστεύω ότι όλα όσα έχουν σχέση με αυτό είναι βουτηγμένα στην τελειότητα.Εν τούτοις η ενέργεια που σου δίνει ο μαζεμένος κόσμος που ψάχνει να βρει το καλύτερο για να παρακολουθήσει, τα πηγαδάκια με τις γνώμες και τις απορίες για τις ταινίες, τα πολλά χαμόγελα, είναι κάτι που δεν βρίσκεται εύκολα και δη στις εποχές που ζούμε.Εντάξει, η γκρίνια είναι ίδιον της φυλής μας και δεν θα μπορούσε να λείπει από τίποτε, έτσι από όλα όσα έχουν γραφτεί για το Φεστιβάλ κατά καιρούς τα μισά τουλάχιστον ήταν "της γκρίνιας". Σίγουρα θα είχαν τους λόγους τους, δεν έχω άποψη για παλαιότερα Φεστιβάλ και θα τους δώσω το "benefit of the doubt" που λένε και φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Για να μην μακρηγορώ, διότι έχω και μία τάση στην μπλαμπλαδολογία, πολύ μου άρεσε Σοφάκη και από εδώ και πέρα θα είμαι οπαδός.Θα κερδίσω τον χρόνο που είχα χάσει και θα ανταποδώσω για την ΜΙΑ ταινία που είχα δει μόνο μέχρι φέτος , της οποίας τον τίτλο δεν θυμάμαι κιόλας.Ντροπή, ντροπή!!!
     Σου είχα πει ότι μόλις θα ήταν έτοιμο το βίντεο που ετοίμαζε ο Γιώργος θα σου το έδειχνα. Ε, λοιπόν είναι έτοιμο. Κατά την ταπεινή και τελείως αντικειμενική (καλά μην το δένεις και κόμπο αυτό)γνώμη το βίντεο είναι ΣΟΥΠΕΡ !!!Δείχνει τη χαρά και την ενέργεια του Φεστιβάλ φυσικά σε συνδυασμό με την γνωστή ρετσίνα διότι αυτός ήταν και σκοπός εξαρχής. Στο παρακάτω link  είναι το βίντεο http://youtu.be/qbjqpJPEXDQ  Τα σχόλια δικά σου (σας!). 
Όσο για τις πολύ ωραίες φωτογραφίες που έβγαλε η Γιολάντα για τον ίδιο σκοπό αυτές μπορείτε να τις δείτε μόνον αν , μέσω facebook, μπείτε στη σελίδα της Μαλαματίναs!! Ευελπιστώ πως κάποια στιγμή η σελίδα θα έχει ελεύθερη πρόσβαση, διότι τώρα , για λόγους που δεν καταλαβαίνω , αυτό δεν είναι δυνατόν. Όταν γίνει αυτό τότε κι εγώ θα δημοσιεύσω το link.


Αυτά από μένα καλό μου Σοφάκη.

Σε φιλώ γλυκά και σε χαιρετώ.

ΥΓ Μεγάλο respect στον Πέτρο.Επί τρεις μέρες και για πολλές ώρες "φιλοξένησε" στο σπίτι και στον υπολογιστή του τον Γιώργο που ήθελε καλό επεξεργαστή για το μοντάζ..Πολλές ευχαριστίες φίλε για την παραχώρηση του Big Mac..hindos.

Villa Bebides.

Αγαπημένη μου Σόφη,

      Σου ' λειψα ; Έχουμε μερικές μέρες να τα πούμε. Είχαμε μείνει εκεί  που είχα ξεκινήσει να γίνομαι σινεφίλ. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου τελείωσε κι εμείς μείναμε με πολλές εικόνες και πολλά ακόμη για να σου γράψω.Σοφάκη. Είδα τον πρώτο μου Αγγελόπουλο.Συγκεκριμένα το "Ταξίδι στα Κύθηρα". Επειδή όμως αυτό είναι μεγάλο θέμα κι εδώ θέλω να ασχοληθώ με κάτι άλλο, το αφήνω στην άκρη και θα το πιάσω κάποια άλλη ημέρα, μάλλον μαζί με τον απολογισμό του Φεστιβάλ.
      Την Κυριακή το πρωί βγάλαμε με τον Γιώργο μερικές ωραίες φωτογραφίες από το σπίτι μας. Έλεγα να δημοσιεύσω αρκετές. Στην συνέχεια άλλαξα γνώμη κι είπα να μην δημοσιεύσω καμία. για να μην υπάρχουν εικόνες από τον δικό μας προσωπικό χώρο στο  διαδίκτυο. Ακολούθως  η γνώμη μου άλλαξε και πάλι (τι δίδυμος θα ήμουν άλλωστε!) καθώς σκέφτηκα πως δύο πράγματα ισχύουν :
α) Είτε με τον έναν τρόπο, είτε με τον άλλον όλοι έχουμε ένα φακέλωμα στο internet
β) Το blog μου βλέπουν φίλοι και γνωστοί και όχι πράκτορες της CIA που προσπαθούν να συλλέξουν πληροφορίες για 'μένα και τον Γιώργο, ώστε να μπορέσουν να εμποδίσουν την επόμενη αποστολή μας (εδώ, κάπου στο βάθος, ακούγεται και η μουσική από τις "Επικίνδυνες αποστολές ").
     Για να μην μακρηγορώ, η τελική μου απόφαση είναι να δημοσιεύσω δύο ενδεικτικές  φωτογραφίες  ώστε υπάρχει κι ένα μυστήριο: όποιος θέλει να δει παραπάνω δεν έχει παρά να μας επισκεφτεί Κερνάμε και φοντάν!!

Αυτός ο πράσινος χαρούμενος τοίχος, όταν είδαμε το σπίτι, ήταν χωρίς το παράθυρο και χρώματος μπεζ. Εμείς ανοίξαμε να μπει φως στην κουζίνα και τον φωτίσαμε κάνοντας τον το χρώμα του γρασιδιού.Κάθε φορά που τον κοιτάζω νιώθω μια πελώρια λαχτάρα να παίξω ποδόσφαιρο!Ο Γιώργος επίσης έφτιαξε και το πάσο κάτω από το παράθυρο. Πολύ βολικό και πρακτικό.Γενικά η κουζίνα μας είναι ευρύχωρη κι επιτέλους χωράμε να βρισκόμαστε κι οι δύο συγχρόνως μπροστά στον πάγκο.

Ο καναπές μας είναι γνωστός για το πόσο αναπαυτικός είναι. Όπως πολύ πετυχημένα έχει πει και η κουμπάρα Νίκη (για άλλον καναπέ βέβαια αλλά δανείζομαι την έκφραση) "Κάθεσαι και ο καναπές σου λέει "Κοιμήηηηησου " "Το τηλέφωνο στο βάθος είναι το σταθερό μας και λειτουργεί κανονικά. Δεν έχει αναγνώριση, δεν έχει redial, δεν έχει πολλά που διαθέτει μία σύγχρονη συσκευή σταθερού τηλεφώνου αλλά εγώ το αγαπώ πολύ. Πρώτον γιατί είναι δώρο από την αγαπημένη μου Νικόλ και δεύτερον γιατί μου θυμίζει πως κάποτε τα τηλέφωνα μας εξυπηρετούσαν δεν μας καταδυνάστευαν.
       Ελπίζω να σου άρεσε Σοφάκη. Εμείς παίρνουμε πολλή θετική ενέργεια από το σπίτι μας,είναι πραγματικό καταφύγιο. Έχουμε ακόμη να κάνουμε πράγματα για να γίνει ακριβώς όπως το θέλουμε και αυτό μας κρατάει σε μία συνεχή εγρήγορση. Πάντως δεν αγχωνόμαστε, όλα στην ώρα τους. Φέεεεεεετα , που λέει και η διαφήμιση.
     Κοριτσάκι σε καληνυχτώ

     Θα επανέλθω δριμύτερη
     
     Σε φιλώ γλυκά.

Μια φωτογραφία και πολλές λέξεις.

Αγαπημένη μου Σοφή,

     Πριν από μερικές μέρες μας ήρθε ο Νοέμβρης και μαζί του μία από τις μέρες που δεν θέλεις να έρχονται.Βροχή,πολλά σκούρα σύννεφα και τα επακόλουθα τους.Οι δρόμοι γέμισαν νερά, πλατσουρίζαμε, λερώναμε παπούτσια και λίγο έλειψε να κάνω ντουζ στο πεζοδρόμιο από έναν βιαστικό οδηγό που σήκωσε κύμα βουτώντας στα απόνερα στην άκρη του δρόμου.
     Όλα αυτά τα φοβερά μου έτυχαν στο δρόμο για τα σεμινάρια.. Πήγα με το λεωφορείο κι έτσι είχε αρκετό περπάτημα η διαδρομή.Αλήθεια βρε Σοφάκη, δεν σου έχω πει καθόλου πως περνάω στα σεμινάρια. Στην αρχή ήταν λίγο μοναχικά Οι γνωριμίες άργησαν λίγο να γίνουν κι έτσι οι ώρες περνούσαν περισσότερο σε επαφή με τον υπολογιστή παρά με τους ανθρώπους. Μια ημέρα έμαθα ότι μία εκ των συμμαθητριών μου είναι παντρεμένη με έναν φίλο του Γιώργου. Τελικά τασάκι είναι ο κόσμος!!Το ωραίο είναι ότι είχαμε ξανασυναντηθεί στους γάμους μας αλλά καμία δεν θυμόταν την άλλη.Μέσω των ανδρών μας μάθαμε το connection. Έτσι αρχίσαμε να μιλάμε με την Στέλλα, έπειτα άρχισα να μιλάω με την Κυριακή που κάθεται δίπλα μου. Η Κυριακή αγαπάει το πράσινο χρώμα που το έχει πάντα σαν ρούχο ή αξεσουάρ επάνω της και της φωτίζει κι άλλο το χαμόγελό.Και με τούτα και με' κείνα αρχίσαμε να  μιλάμε όλοι μεταξύ μας. Τα διαλείμματα είναι ευχάριστα με γέλια και σχόλια για την καθημερινότητά μας. Στο δεύτερο διάλειμμα δε, παίρνουμε και το κολατσιό που μας προσφέρει το Κ.Ε.Κ : χυμό , που είναι το στανταράκι, με κρουασάν ή στο τσακίρ κέφι κρύο σάντουιτσ με κασέρι και γαλοπούλα. Κοντεύει να μας βγει η πραλίνα από τα αυτιά, αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι και μάθαμε να παίρνουμε ότι μας δίνουν. Για να μην παραλείψω κάτι να σημειώσω ότι σε μέρες έντονης υπογλυκαιμίας μας έβλεπαν που ζαλιζόμασταν και σκέφτηκαν απο το Κ.Ε.Κ "Δεν τους βγάζουμε κανένα γλυκό; " Κι έτσι κάποιες μέρες αντί του κρουασάν μας έβγαλαν ροξ!!Ούτε στο γήπεδο να ήμασταν.
     Για το μάθημα τι να πω.Καλά είναι αυτά που μαθαίνουμε, χρήσιμα κι ενδιαφέροντα. Παρόλα αυτά είναι πιο ενδιαφέροντες οι άνθρωποι. Θα σου πω Σοφάκη για την Αγαθή. Είναι 45, ψηλή, καλοφτιαγμένη (με δεδομένο ότι έχει κάνει και δύο παιδιά) από την Γεωργία πράγμα που της δίνει αυτή την χαρακτηριστική προφορά των ανθρώπων που έχουν έρθει από χώρα της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. Είναι πολύ έξυπνη και με φοβερή αίσθηση του χιούμορ. Φαντάσου έναν άνθρωπο με χιούμορ που λέει τις ατάκες του με την προφορά που ανέφερα πριν.Κόλαση!!Γελάμε πάρα πολύ είναι η ευχάριστη νότα μέσα στην αίθουσα αλλά και σε κάθε κουβέντα που έχουμε. Είναι αυτό που πολύ σωστά αποτυπώνει η φράση " δεν υπάρχει"!!Να την έχεις από μία μεριά να λέει και από την άλλη να σημειώνεις.
     Την πρώτη ημέρα του Νοεμβρίου, για να επιστρέψω και στο ξεκίνημα μου, ο καιρός μπορεί να ήταν χάλια αλλά στο ελαφρύ άνοιγμά του μας προσέφερε μία υπέροχη εικόνα που είχα την τύχη να αποτυπώσω με το κινητό μου. Ίσως να είναι και η ωραιότερη φωτογραφία που έχω βγάλει. Για του λόγου το αληθές:--->

  Δεν είναι πολύ αισιόδοξη; Μπορεί μπροστά να είναι το ερείπιο αλλά στο βάθος τα υπέροχα χρώματα του ουράνιου τόξου. Εκείνη την ημέρα αγάπησα τον Νοέμβρη. Ελπίζω να μην τελειώσει άδοξα η "αγάπη" μας τις επόμενες ημέρες. Πάντως μέχρι τώρα τα πάει πολύ καλά.

     Αυτά κοριτσάκι. Φαντάζομαι πως σου έλυσα κάποιες απορίες για τα σεμινάρια. 

     

     Σ'αφήνω για σήμερα

     Σε φιλώ γλυκά.

Ένας κατάσκοπος από τα Βαλκάνια.

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Ταινιών συνέχεια Από το  μακρινό Μακάο και το Αφγανιστάν προσγειωθήκαμε στα Βαλκάνια με ένα ωραίο film από τη Βουλγαρία. " Το χρώμα του χαμαιλέοντα" .
    Στα χρόνια της κομμουνιστικής Ευρώπης και της ακόμη πιο κομμουνιστικής Βουλγαρίας ένας νεαρός  προσλαμβάνεται από την μυστική αστυνομία γιατί έχει ιδιαίτερα ταλέντα για κατάσκοπος. Λέει ψέματα με ευκολία, γίνεται αμέσως συμπαθής, έχει φαντασία και καταπιεσμένο φόβο.
Όταν μετά από ένα λάθος απολύεται φτιάχνει ένα δικό του δίκτυο κατασκόπων με μέλη κάποιους τάχα επαναστάτες εναντίον του καθεστώτος,τους οποίους εκμεταλλεύεται δέοντος, όταν αυτοί μετά από μερικά χρόνια παίρνουν εξουσία στα χέρια τους. Φυσικά μέσα σε όλα αυτά ερωτεύεται, κάνει ένα φόνο, μαθαίνει ότι του είχαν πει ψέματα για το ποιος τον γέννησε, σκοτώνει και μερικά κουνέλια!!
    Μια κωμωδία μαύρη που βγάζει το γέλιο μέσα από τον παραλογισμό του καθεστώτος αλλά και της κατάστασης.Ένα καθεστώς που θέλει να θεραπεύσει την ατελείωτη μαλακία και μιλώ για την κυριολεκτική σημασία της λέξης (συγνώμη κιόλας για την έκφραση )ενός έφηβου, συμβουλεύοντας την μητέρα του να του βρει άλλες δημιουργικές δραστηριότητες.Ε, συγνώμη αλλά πόση μαλακία μπορεί να αντέξει ένα παιδί και να μην επηρεαστεί για το μέλλον!Χρησιμοποιώντας την ανάγκη των ανθρώπων να ακούσουν αυτό που θέλουν αλλά και την αιώνια δίψα για εξουσία, συστήνεται άλλοτε ως κατάσκοπος της KGB, άλλοτε της CIA ή της MI6 στρατολογώντας αυτούς που του χρειάζονται  Υφαίνει το ιστό του αριστοτεχνικά, δολοπλοκεί ζώντας παράλληλα και το παραμύθι του με την κοπέλα που ερωτεύεται.
     Τι μου έμεινε από την ταινία; Το πόσο αστείοι έμοιαζαν οι λειτουργοί του καθεστώτος ντύνοντας με λόγια περίτεχνα καταστάσεις γελοίες , το ότι οι άνθρωποι έχουμε μια εσωτερική ανάγκη να χωνόμαστε στις ζωές των άλλων και να να κατασκοπεύουμε,αλλά και μία ατάκα που έκρυβε όλη την ουσία
"Μα αυτό είναι δεν είναι η αλήθεια " λέει στον ανώτερο του ο πράκτορας
"Τότε φτιάξε μια καινούρια αλήθεια " του απαντάει εκείνος και το πρόβλημα λύνεται έτσι απλά.
       Όταν βγήκαμε από το σινεμά ο καιρός είχε φθινοπωριάσει. Έκανε ψύχρα και τα σύννεφα ήταν πια σε όλο το πλάτος του ουρανού. Άκουσα πως αύριο θα είναι πιο χαμηλή η θερμοκρασία. Δεν μπορώ να πω ότι χαίρομαι . Ο περσινός χειμώνας ήταν αρκετός για να θέλω ένα ακόμη πιο μεγάλο καλοκαίρι.Όχι. Φέτος για πρώτη φορά θαρρώ στη ζωή μου, δεν θέλω να έρθει ακόμη ο χειμώνας. Αλλά ποιος με ρώτησε εμένα. Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να προσαρμοστώ.
     Αυτά από μένα για σήμερα κοριτσάκι.

     Σε φιλώ γλυκά
   
     Καλή σου νύχτα

Η υπέροχη "Πέτρα" και το "Μακάο"της υπομονής.

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Από χθες είχα προαναγγείλει πως σε επόμενη δημοσίευση θα σου είχα νέα κι εντυπώσεις από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Κράτησα τον λόγο μου και επανέρχομαι στο κιτάπια σου με πολλές εικόνες από χώρες μακρινές.
    Χθες το βράδυ βρεθήκαμε με τον Γιώργο στην προβολή της ταινίας " Η τελευταία φορά που είδα το Μακάο". Ο τίτλος σε βοηθά να κάνεις την κριτική του έργου από μόνος του . Η τελευταία φορά που είδα αυτή την ταινία!!Φαντάσου ένα ντοκιμαντέρ το οποίο εκεί που το γύριζαν αποφάσισαν να βάλουν μέσα και κάποια μυθοπλασία η οποία εν τέλει κατέληξε σε επιστημονική φαντασία!!Οι άνθρωποι ,λέει, μεταμορφώνονταν σε ζώα με τη βοήθεια ενός μαγικού κλουβιού,για να γλυτώσουν από την καταστροφή που περίμενε τους ανθρώπους το 2012. Το κινέζικο ημερολόγιο φαίνεται εναρμονίστηκε με αυτό των Μάγιας, τι να πω. Με τούτα και με εκείνα χάσαμε μιάμιση ώρα από τη ζωή μας παρακολουθώντας μια ταινία με ατελείωτα, "wanna be Αγγελόπουλος", πλάνα τοπίων που στην τελική δεν ήταν και όλα από το Μακάο, όπως αποκάλυψαν στο τέλος οι σκηνοθέτες της "wanna be ταινίας"! Το κύριο πρόβλημά τους ήταν, πως άλλο ξεκίνησαν να κάνουν, άλλο αποφάσισαν στην πορεία ότι ήθελαν να κάνουν κι εν τέλει και το αποτέλεσμα δεν τους δικαίωσε και το κοινό δεν τους αποδέχθηκε (από μια πρόχειρη σφυγμομέτρηση που κάναμε στο τέλος).
     Κι αν χθες απογοητευτήκαμε, σήμερα πήραμε την αποζημίωσή μας με την "Πέτρα της υπομονής".Εγώ Σοφάκη δεν είμαι ούτε κριτικός κινηματογράφου ούτε λάτρης και συχνός θεατής της λεγόμενης "βαριάς κουλτούρας" ,αλλά όταν μια ταινία έχει κάτι να πει δεν χρειάζεται να έχεις κάνει  διατριβή στον Γκοντάρ για να το καταλάβεις.Η Πέτρα είχε πολλά να πει.Η ιστορία ξεκινά με όλα τα πιασάρικα στοιχεία μιας ταινίας που αναφέρεται σε γυναίκα κάπου σε ένα πολύπαθο,φανταστικό Αφγανιστάν. Πόλεμος, θάνατος, ανδρικός αυταρχισμός και μια μάνα με δύο κοριτσάκια κι έναν άντρα σε κώμα, να προσπαθεί να επιβιώσει. Εκεί που λες ότι από το πρώτο τέταρτο τα έχεις δει όλα και το μόνο που μένει είναι να τρέξει το δάκρυ κορόμηλο, η γυναίκα αρχίζει να λέει στον άντρα  όλα τα μυστικά της ζωής της, όλες τις μύχιες σκέψεις  που ποτέ δεν θα τολμούσε να  πει αν αυτός δεν ήταν σε κωματώδη κατάσταση μπροστά της δίχως ίχνος αντίδρασης.Γίνεται γι'αυτήν η δική της Πέτρα της υπομονής μια μαγική πέτρα που σύμφωνα με την Πέρσικη μυθολογία απορροφά τα βάσανα και τον πόνο του ανθρώπου που τα εξομολογείται, μέχρι την μέρα που σπάει, εξαφανίζοντας όλα όσα τον βασανίζουν.. Κάπου εκεί το δάκρυ γυρίζει πίσω από εκεί που ήρθε, το χιούμορ μπαίνει στην ιστορία μαζί με έναν οπλισμένο Ταλιμπάν που τραυλίζει κι έρχεται για να βιάσει αλλά τελικά γίνεται φύλακας άγγελος κι εραστής!!Μέχρι που στο τέλος η Πέτρα της σπάει λυτρώνοντας την. Την βρήκα εξαιρετική.Μάλιστα ψάχνοντας βρήκα ότι είναι βασισμένη σε βιβλίο το οποίο σκέφτομαι πολύ σοβαρά να διαβάσω.

Η πρωταγωνίστρια που ήταν μία κούκλα!

Όμως θέλω να πω και κάτι που στ' αλήθεια με έβαλε σε σκέψη. Υπάρχει μία σκηνή, στην οποία η γειτόνισσα της πρωταγωνίστριας , που σημειωτέον είναι ο μόνος χαρακτήρας της ταινίας που έχει όνομα, βρίσκει τον άντρα και τα δύο της παιδιά σφαγμένα από τους στρατιώτες και χάνει τα λογικά της. Ήταν πολύ δυνατά τα συναισθήματα που μου προκάλεσε αυτό το θέαμα ,σφίχτηκα και λυπήθηκα τόσο πολύ για τους νεκρούς όσο και για την μάνα.Όταν τελείωσε η ταινία και το ξανάφερα στο νου, συνειδητοποίησα πως όταν ακούω 

καμιά φορά στις ειδήσεις ότι "τόσοι σκοτώθηκαν σήμερα από βομβιστική επίθεση στο κέντρο της Βαγδάτης" μου φαίνεται κάτι συνηθισμένο, μια καθημερινότητα. Έπρεπε να προσωποποιηθεί για να με συγκλονίσει; Η αδικία και η υποκρισία στον κόσμο δεν έχουν όρια. Είμαι ευγνώμων που υπάρχουν άνθρωποι διατεθειμένοι και ικανοί να θυσιάσουν περισσότερα από μερικές στιγμές με κρίσεις συνείδησης, για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Έτσι εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να βγάζουμε πιο εύκολα έξω την ουρά μας και να προσπαθούμε για το καλύτερο, όσο μας το επιτρέπει η δυτική μας κουλτούρα.

   Αγαπημένο μου Σοφάκη,

   Καλή μου Πέτρα της υπομονής

   Μην σπάσεις ακόμη, έχω να πω κι άλλα.

   Σε φιλώ γλυκά

   Καλή σου νύχτα κοριτσάκι.

Χωρίς συγκεκριμένο θέμα.

 Αγαπητό μου Σοφάκι,

     Θέλω σήμερα να σου γράψω πολλά και διάφορα κι έτσι ο τίτλος θα έπρεπε να είναι μακροσκελής δίχως συνοχή και νόημα. Το καλύτερο λοιπόν που είχα να κάνω ήταν απλά να μην έχω τίτλο.
     Αγαπημένη μου, αν και ανυπόστατη φίλη ξεκινώ την επικοινωνία μας θέλοντας να πω,μέσω του χώρου μας, κάτι στους φίλους που μας τιμούν διαβάζοντάς μας. Το blog αυτό έγινε κυρίως για δικούς μου ψυχοθεραπευτικούς λόγους, αλλά κι επειδή μου είναι εξαιρετικά ευχάριστη η ιδέα πως μπορώ να έχω επικοινωνία για θέματα που με απασχολούν ή μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, με πολλούς από τους αγαπημένους μου ανθρώπους ταυτόχρονα.Αν αυτή η επικοινωνία είναι και αμφίδρομη, τότε σίγουρα τα πράγματα είναι απείρως καλύτερα.Αγαπητοί αναγνώστες και φίλοι αν νιώσετε κάποια στιγμή την ανάγκη να σχολιάσετε, έστω και για μια καλησπέρα, κάντε το θα μου δώσετε μεγάλη χαρά.
    Μέσα στην εβδομάδα που μας έρχεται θα κάνω κάτι που έχω υποσχεθεί εδώ και καιρό, κυρίως σε κάποια ξενιτεμένα παιδιά στο μακρινό UK: θα δημοσιεύσω φωτογραφίες από το καινούριο μας σπίτι. Εντός των ημερών ο  Γιώργος- Bob Μάστορας θα φτιάξει αυτό το περιβόητο πάσο που τόσο καιρό κουβεντιάζουμε (μεταξύ μας όχι στο blog ) κι έτσι ένα από τα πρωινά που έρχονται με τον ήλιο και με ωραίο φως θα βγάλω τις φωτογραφίες που θέλω. Έχουμε χρώματα στο σπίτι και πιστεύω πως θα είναι ωραίες.
    Ο Γιώργος αυτή την εβδομάδα βρίσκεται σε μία δημιουργική "αναμπουμπούλα". Πέραν από τις χειρωνακτικές ξυλουργικές εργασίες έχει αναλάβει κι άλλες πιο καλλιτεχνικές. Μαζί με την επίσης καλλιτεχνική φύση και φίλη Γιολάντα, έχουν αναλάβει να φτιάξουν ένα βίντεο καθώς κι ένα φωτογραφικό πανόραμα από την συμμετοχή της "Μαλαματίνας" στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (είναι ένας από τους χορηγούς ).Έχει μια ανησυχία για το αποτέλεσμα αλλά εγώ πιστεύω και στους δύο, διότι έχω δει και δείγματα της δουλειάς τους Τύφλα να έχουν οι επαγγελματίες! Δεν θα ισχυριστώ ότι η γνώμη μου είναι αμιγώς αντικειμενική διότι ξέρουμε πως θα ήταν αναληθές. Παρόλα αυτά η εμπιστοσύνη παραμένει. Μπορεί να είναι ερασιτέχνες αλλά όπως μερικές γυναίκες έτσι και η τέχνη θέλει καμιά φορά τον ...εραστή της αν ο επίσημος αγαπημένος αδυνατεί να την ικανοποιήσει!!Για ιδίοις όμμασι συμπεράσματα :μερικές φωτό από την Γιολάντα εδώ https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150489420973868.460540.667228867&type=1&l=9a37fe13db
κι ένα βίντεο από τον Γιώργο εδώ.http://www.youtube.com/watch?v=oddfycUBomU&feature=bf_prev&list=UUtbOIuCDr9yxNkvQl7X6_Uw.Η δουλειά τους για το Φ.Κ.Θ θα δημοσιευτεί μόλις περατωθεί.
     Κλείνοντας Σοφάκη να πω και δημόσια συγχαρητήρια στον αγαπητό φίλο Πέτρο που πέρασε στις εξετάσεις της σχολής Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη.Μπράβο του!!Το πάρτυ που οργάνωσε χθες το μεσημέρι στην αυλή του ήταν super!Καιρό είχα να διασκεδάσω τόσο.Πάντα τέτοια Πέτρο και όπως λέει και μια ψυχή "Σ'αήκα να εβρίουμες".
 
     Καλή σου νύχτα κοριτσάκι

     Σε φιλώ γλυκά


    ΥΓ ¨Αρχισα την παρακολούθηση ταινιών για στο Φεστιβάλ σήμερα. Λεπτομέρειες την επόμενη φορά.Φιλιά Σοφάκη

Είδες τα 5Μ !!!

Αγαπητή μου Σόφη,

    Ο τίτλος είναι παράφραση παλιού σλόγκαν από διαφήμισή για τη Δ.Ε.Η. Το λέει συχνά ο μπαμπάς μου "Είδες η Δ.Ε.Η!!" συνήθως με ειρωνική διάθεση κάθε που βλέπει ένα καινούριο λογαριασμό.Τα 5Μ για να σου λύσω και την απορία είναι μία κίνηση των 5 μεγαλύτερων μουσείων της πόλης (Αρχαιολογικό, Βυζαντινό, Τελλόγλειο, Κρατικό σύγχρονης Τέχνης, Μακεδονικό Σύγχρονης Τέχνης ), έχει γίνει στο πνεύμα της συνεργασίας τους και της αντίληψης ότι δεν ανταγωνίζονται αλλά συνεργάζονται γιατί έτσι πετυχαίνουν  περισσότερα. "Γίνονται αυτά στην Ελλάδα; " ίσως αναρωτηθείς. Θα σου πω ότι η ίδια απορία γεννήθηκε και σε μένα, αναλογιζόμενη ότι ζούμε εν έτη 2012 στον καιρό της  Τροϊκας (ελληνικής και ξένης, αν με εννοείς ).Κι όμως αυτή η κίνηση ξεκίνησε να υπάρχει από τα μέσα του 2010, απλά εγώ έμαθα γι'αυτήν μόλις πρόσφατα.
    Η τελευταία κοινή κίνηση...της κίνησης είναι η εξασφάλιση εκθεμάτων από το Λούβρο. Ανάλογα με τον χαρακτήρα και το είδος του Μουσείου, είναι και τα εκθέματα που φιλοξενεί. Το Λούβρο ξεπληρώνει χρέη από πέρυσι όταν δικά μας Μουσεία είχαν στείλει εκθέματα για την έκθεση με θέμα "Στο Βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου : η Αρχαία Μακεδονία " που είχε και πολύ μεγάλη επιτυχία. Για 'μένα , που είμαι λάτρης Μουσείων και Εκθέσεων, αυτό είναι κοσμογονία!! Καλά Σοφάκη, μπορεί να υπερβάλλω  αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
     Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε με τον Γιώργο, τον μαραθώνιο επισκέψεων στα Μουσεία της πόλης από το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης,που βρίσκεται και στην γειτονιά μας. Μέσα στο κτίριο της Μονής Λαζαριστών , απέναντι ακριβώς από την είσοδο του ξενοδοχείου "Les Lazaristes" είναι  η είσοδος του Μουσείου.Το είχα ξαναδεί , είναι η αλήθεια, κάποια από τις άλλες φορές που είχα πάει στη Μονή, όμως ποτέ δεν το είχα επισκεφτεί, για να μην πω  ότι είχα σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξή του.

   . Εκεί φιλοξενούνται δύο εκθέσεις φωτογραφίες  που αφορούν αυτό καθ'αυτό το κτίριο του Λούβρου εσωτερικά και εξωτερικά του Jean Christophe Ballot αλλά και τους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτό του Mimmo Jodice. Η πρώτη έχει λήψεις από μέσα αλλά κι έξω από το κτίριο.Τα παιχνίδια που κάνει ο φωτογράφος με το φως, τις σκιές και τις σημειολογίες είναι πολύ όμορφα.Προσέξτε για παράδειγμα την Αφροδίτη της Μήλου δίπλα. Οι καμπύλες του αγάλματος είναι σε συμμετρία με τις καμάρες που συνεχίζουν στο βάθος και τονίζουν και την ιστορική συνέχεια των εκθεμάτων του Μουσείου ή αν το δεις αλλιώς το πόσο πίσω στο χρόνο ξεκινούν.Θαύμασες τις παρατηρήσεις μου έτσι Σοφάκη; Θα σου πω ένα μυστικό: Είχαμε την τύχη να πετύχουμε ξενάγηση από μια συνεργάτιδα του μουσείου και γνώστη του θέματος. Παρόλο που δεν ήταν ιδιαίτερα θεατρική κι ευχάριστη στο αυτί (τα "εεε" έδιναν κι έπαιρναν ) εν τούτοις  η φιλότιμη της προσπάθεια αλλά και η γνώση που ήταν ολοφάνερο πως είχε μας έκαναν να δούμε με άλλο μάτι μια τέχνη που δεν την κατέχουμε και να εμβαθύνουμε, όσο το δυνατόν, σε μερικά από τα μυστικά της.Όπως και να έχει όταν κάτι το βλέπεις και από μια άλλη σκοπιά πέρα από αυτή του θεατή της εικόνας, γίνεται πιο ενδιαφέρον.


     Η έκθεση του δευτέρου ορόφου αφορούσε, όπως είπα και πριν, τους υπαλλήλους του Λούβρου. Πορτραίτα τους σε αντιπαράθεση με μεμονωμένα πρόσωπα από διάσημους και μη πίνακες του μουσείου σε μία σειρά από αμέτρητα μάτια που σε κοίταζαν ζωντανά και υγρά.Οι ομοιότητες ανάμεσα στο πρόσωπα του παρελθόντος και σε αυτά του καιρού μας εντυπωσιακές.
     Όπως καταλαβαίνεις Σοφάκη, φύγαμε από το Μουσείο γεμάτοι με καινούριες εικόνες αλλά και με την ικανοποίηση ότι μάθαμε και κάτι. Τώρα να δεις που όταν πάω σε κάποια έκθεση φωτογραφίας θα παίρνω ύφος περισπούδαστο και θα σχολιάζω με φράσεις όπως "διάθλαση του φωτός", "παιχνίδισμα των σκιών "για να κάνω τον καμπόσο/Χιχιχιχιχι.Η ψωνάρα!!
    Η περιπλάνησή μας στα 5Μ θα συνεχιστεί.Πολύ σύντομα θα έχω νέα και από τα άλλα μουσεία. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες πληροφορίες αυτό είναι το site του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης http://www.greekstatemuseum.com . Θα έβαζα και το site της κίνησης των 5Μ αλλά έχει να ενημερωθεί , από ό,τι είδα, από τον Μάιο!!!!Να μην σ'αφήσουν να χαρείς για κάτι σε αυτή την χώρα, αμέσως να το χαλάσουν στο τέλος.
    Κλείνω κοριτσάκι.
    Σε φιλώ και θα επανέλθω δριμύτερη με περισσότερα πολιτιστικά νέα.

    Καλή σου νύχτα.

 

Μεγάαααααλη η χάρη του...

Αγαπητή μου Σόφη,

    Γιορτάζει η πόλη μας Σοφάκη σήμερα. Διπλή γιορτή. Πολιούχο και λευτεριά (ποια;!;!) Φέτος δε, είναι και μεγάλη επέτειος. Συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ημέρα που απελευθερώθηκε η πόλη από τους Τούρκους. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος προέλασε και πέρασε ως έφιππος απελευθερωτής την Λεωφόρο Νίκης (βέβαια αυτό έγινε την επομένη αλλά χάριν του μύθου το διατηρώ)
Έχω δύο ερωτήσεις να κάνω: 1ον Αν το timing ήταν διαφορετικό και οι Βούλγαροι δεν έρχονταν δεύτεροι με διαφορά λίγων ωρών για την κατάληψη της πόλης (να'ναι καλά ο Βενιζέλος, εκεί που είναι γιατί έπεισε τον "απελευθερωτή" διάδοχο Κωνσταντίνο να πάει προς Θεσσαλονίκη και όχι προς Μοναστήρι που είχε σκοπό ) μήπως τώρα θα με λέγανε Γιορντάνα ή κάπως έτσι;
2ον Γιατί όλοι οι απελευθερωτές (έστω και γιαλαντζί) σωθήκανε και τώρα το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι οι "βάρβαροι";
    Τα 100 χρόνια λοιπόν από εκείνη την ημέρα γιορτάζουμε σήμερα .Στην συμπρωτεύουσα (πρέπει να είμαστε η μοναδική χωρά στον κόσμο που έχει και συμπρωτεύουσα) μαζεύτηκαν οι κεφαλές του τόπου για να τιμήσουν την επέτειο. Το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης σημαιοστολίστηκε με πάσης φύσεως σημαίες και κορδέλες. Ο Άγιος Δημήτριος ΄ήταν αποκλεισμένος από παντού και για να πας να ανάψεις κερί έπρεπε , λέει, να έχεις πρόσκληση ή να είχες ελεγχθεί από την αστυνομία!!Φαίνεται πως οι κεφαλές (ή μετατόπιση του τόνου προς τα αριστερά είναι προαιρετική!)κάτι φοβόντουσαν.Ίσως κάποιο Total 2% ; Ίσως κάποιο αβγό βιολογικής καλλιέργειας; Ίσως κάποια "ουουουουου". Τα τελευταία τουλάχιστον δεν μπόρεσαν να τα αποφύγουν.
     Εκείνοι παρόλα αυτά μπήκαν στο ναό.Φαίνεται φοβόντουσαν πιο πολύ τα φυσικά από τα υπερφυσικά.Μπορεί ένα Total να κερδίσει σε δύναμη τον καβαλάρη άγιο ;Ολόκληρος παλαιστής, πολεμιστής Λυαίος και κιότισε μπροστά στον νεαρό τότε Δημήτριο και ένας πρωθυπουργός Αντωνάκης πως δεν ένιωσε ούτε ένα ρίγος στην ραχοκοκκαλιά από κοτζάμ Άγιο ! Άραγε δεν τσίμπησε καθόλου η άκρη από το δόρυ του. Άγιε μου Δημήτριε Μεγαλομάρτυρας ήσουν  εσύ αλλά μεγαλομάρτυρες κοντεύουμε να γίνουμε κι εμείς με τους καιρούς που ζούμε. Εγώ ξέρεις, με τα Θεία γενικά έχω μία σχέση , όχι να πεις του τρελού έρωτα , μάλλον του γάμου από βόλεμα. Όμως από 'σένα που σ'αγαπώ και τα λέμε χρόνια τώρα, έχω απαιτήσεις.Πάρε το δόρυ και ξεκίνα!!
     Αχ, βρε Σοφάκη μπορεί σήμερα να μου βγήκε λίγο το επαναστατικό αλλά είναι επίκαιρο. Άλλωστε εντός των ημερών πρόκειται να γιορτάσουμε με λαμπρότητα, με παρελάσεις των χιλιάδων ευρώ ,πτήσεις πολεμικών αεροσκαφών ακόμη περισσότερων χιλιάδων ευρώ ,πλαστικά σημαιάκια και άπειρες φανφάρες, την επέτειο του ΟΧΙ . Εγώ ξέρω πως όταν τιμάς νεκρούς έχει ησυχία και όχι βουητά από παπαρολογίες!Όταν θέλεις να κρατήσεις ζωντανούς αυτούς που φύγανε βοηθάς τους πιο νέους να μάθουνε γι'αυτούς,τι κέρδισαν από τον αγώνα τους και τι να αποφύγουν από τα λάθη τους.
     Γι'αυτό σου λέω Σοφάκη αφού ο Άγιος μετά από όλο αυτά και με όλους αυτούς που μπήκαν σήμερα μέσα ,κρατάει ακόμη το ναό του όρθιο και δεν μας τον έχει φέρει στο κεφάλι :μεγάααααλη η χάρη του !!!!
     Αυτά κοριτσάκι.

     Σε φιλώ γλυκά

     Καλή σου νύχτα.

Για τα parties ρε γαμώτο..

Αγαπημένη μου Σόφη,
      Σήμερα το απόγευμα είδα το άλμπουμ από το γάμο μου. Στο καινούριο μας σπίτι το βάλαμε να αναπαύεται με μεγαλοπρέπεια στο νέο μεγάλο ράφι, που βάλαμε στον τοίχο πάνω από τη συρταριέρα στην κρεβατοκάμαρα. Α, δεν σου είπα η κρεβατοκάμαρα είναι πλέον πλήρης σε ένα δωμάτιο.Όταν είδαμε ότι όλα (κρεβάτι, ντουλάπα, συρταριέρα και κομοδίνα) χωρούσαν, αναφωνήσαμε "Θαύμα, θαύμα". Εκεί λοιπόν στη πλήρη κρεβατοκάμαρά μας, δίπλα στο κουτί με τα στέφανα στέκεται και περιμένει τη στιγμή της νοσταλγίας για να ανοίξει.
     Βλέποντας τις φωτογραφίες θυμήθηκα αυτά που δεν μπόρεσα να κάνω στο γάμο λόγω της εγχείρησης της μαμάς. Στην αρχή με έπιασε το παράπονο αλλά μετά αποφάσισα πως δεν "είναι καιρός για δάκρυα" .Αυτό που πιο πολύ μου στοίχισε που δεν έγινε ήταν τα πάρτυ που είχα σκεφτεί και σχεδιάζαμε μαζί με τον Γιώργο.Από όλο το νταβαντούρι του γάμου αυτά ήταν που περίμενα με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία.
    Αποφάσισα να γράψω γι'αυτά τα πάρτυ Σοφάκη, έτσι για να δίνω ιδέες και μπορεί αφού δεν τα έκανα σαν οικοδέσποινα, να πάω σε κάποιο σαν καλεσμένη. Ξεκινώντας ένα μήνα πριν από τη μεγάλη ημερομηνία ορίζουμε το πρώτο εορταστικό Σ/Κ και ο μαραθώνιος ξεκινάει.

Α) Αν ο γάμος είναι κοντά στο καλοκαίρι ένα pool party μια καθημερινή σε μία από τις πισίνες που υπάρχουν στην πόλη, είναι μια καλή ιδέα. Καλείς μερικούς φίλους, εξασφαλίζεις το πρώτο ποτό ή αν βαστάει η τσέπη και τα υπόλοιπα και πίνετε στην υγεία του γεγονότος. Το πάρτυ μπορεί να είναι prive (μόνο γαμπρός ή νύφη) ή κοινό. Αποδεκτά και τα δύο.
Β) Το επόμενο Σ/Κ καλείς στο σπίτι των νεονύμφων ( αν είναι ήδη έτοιμο) τους πιο στενούς συγγενείς για ένα τσιμπούσι με ψήσιμο σε ψησταριά (μεγάλο μπαλκόνι ή αυλή απαραίτητη). Μέσα από τις κουβέντες θα έρθουν στο νου στιγμές από το παρελθόν που σίγουρα θα έχουν γέλιο και συγκίνηση.Πίνετε στην υγειά του γεγονότος. Αν υπάρχει λίγη διάθεση για χαβαλέ βγάζεις σε επίδειξη την προίκα:σεντόνια, τραπεζομάντιλα  σεμέδες, καρέδες και εκπληκτικές πετσέτες, φουξ με κρόσσια και το μονόγραμμα σου κεντημένο από τη γιαγιά( αυτό το τελευταίο το είχα σιγουράκι για το δικό μας ). Επιβάλλεται κοινό πάρτυ.
Γ)Αυστηρά γυναικείο: Η μέλλουσα νύφη μαζεύει ένα σαββατόβραδο τις φίλες τις στο σπίτι για πυτζάμα-νοσταλγία πάρτυ. Πίνετε πολύ, πολύ στην υγειά του γεγονότος. Φωτογραφίες, γκομενιλίκια κτλ παίρνουν θέση στην κουβέντα και η νύχτα περνάει με χαρές και χαχανητά. Περιττό να σημειώσω ότι έχει ζητηθεί ευγενικά από τον γαμπρό να καταλύσει για τη βραδιά κάπου αλλού.
Δ)Και για να μην φεύγουμε από τις συνήθειες ένα bachelor party είναι αυτό που κλείνει τη σειρά των wedding parties. Αυτό πια είναι προσωπική υπόθεση.Ο καθένας  ανάλογα με την εποχή, τη διάθεση και την τσέπη νεονύμφων και φίλων να το τοποθετήσει όπου επιθυμεί και για όση διάρκεια επιθυμεί. Μπορεί πχ να είναι ένα Σ/Κ σε κάμπινγκ ή στο βουνό αντίστοιχα, μπορεί να είναι μια ολόκληρη ημέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ με παρέα φίλων ή μπορεί  απλά να είναι το all time classic πακέτο μπουζούκια-στριπτιτζάδικο. Αυτά είναι γούστα και το γούστο είναι γούστο...!!Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πιείτε πολύ στην υγειά του γεγονότος.

     Εγώ βέβαια ως Πόντια θα έκλεινα όλο αυτό το "όργιο" με το παραδοσιακό γλέντι της προηγούμενης μέρας με παράλληλη παραλαβή-παράδοση νυφικού -κοστουμιού. Ευτυχώς αυτό έγινε με  επιτυχία οπότε είχαμε καλή κατάληξη. Φυσικά το μεγάλο φινάλε ήταν εξαιρετικό και αναφέρομαι στην ημέρα του γάμου όπου, παρά το ότι τίποτα τις προηγούμενες μέρες δεν προμήνυε το πόσο καλά θα ήταν, εν τέλει ήταν απλά ... μαγευτικά. Αυτό όμως είναι ένα άλλο, μεγάλο κεφάλαιο, ίσως για κάποια άλλη μέρα..
      Οι καιροί είναι δύσκολοι Λεφτά για χάσιμο δεν υπάρχουν. Αυτό που λέω, λοιπόν είναι πως αν σχεδιάζεις ένα γάμο, κόψε λίγο από εδώ, λίγο από εκεί και απλά γλέντα το!!!!
      Να ένας καλός λόγος για να παντρευτείς: για τα parties ρε γαμώτο...!!

    Σε φιλώ Σοφάκη

    Καλή σου νύχτα κοριτσάκι.

   

Η τρέλα πάει...στα ποτάμια vol.3

Αγαπημένο μου Σοφάκη,
       Αν και με καθυστέρηση έρχομαι σήμερα να κλείσω την αφήγηση για το πως ήταν η εμπειρία του rafting.Δεν ξέρω αν συνήλθες ακόμη από το απαράμιλλο "σου πούλησα παπά"  με το οποίο είχα κλείσει την προηγούμενη ανάρτησή μου. Όχι ; Έλα μωρέ Σοφάκη, λίγη αργκό δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Έτσι δείχνω ότι είμαι και παιδί της πιάτσας!Τρομάρα μου.
      Μετά λοιπόν από  το ωραίο πέρασμα από τα νερά που ήταν ζωηρούτσικα ήρθε η ικανοποίηση ότι το πρώτο γερό τεστ περάστηκε με επιτυχία από όλους.Μαζί με την ικανοποίηση, παρόλα αυτά, ήρθε κάτι ακόμη πιο σημαντικό: πολύ γέλιο!! Λυτρωτικό, ηχηρό και γάργαρο! Τι ωραίο μα την αλήθεια. Ακολούθησε και άλλο γέλιο όταν ένας-ένας βουτούσαν, μετά πάντα από παρότρυνση του Σπύρου, μέσα στο νερό και παρασύρονταν από το ρεύμα μέχρι την απέναντι όχθη από όπου τους μαζέψαμε όσοι είχαμε μείνει στη βάρκα. Κι ύστερα ήρθε ακόμη περισσότερο γέλιο όταν οι δυσκολίες στο να ανεβάσουμε ο ένας τον άλλον στη βάρκα οδήγησαν σε πολλές "άσεμνες"στάσεις κι αποκαλυπτικές πόζες στη φωτογραφική. Και μετά ησυχία. Το πέρασμα από ένα σημείο, όπου το νερό κυλούσε σχεδόν αθόρυβα, έδωσε στα ταλαιπωρημένα αφτιά μας την πολυτέλεια να ακούσουν ... τη σιωπή.Μόνο πουλιά το έσπαγαν λίγο. Όμως από τα ωραία "σπασίματα". Από αυτά που θέλεις να κρατήσουν και που αν ήσουν σε μπουζουξίδικο των 80'ς θα φώναζες "φέρτε πιάτα!!".
     Το πέρασμα από τη σιωπή μας έφερε σε μία μονομαχία πλεούμενων καθώς το βάλαμε πείσμα να φτάσουμε και να εμβολίσουμε με συνοδεία καταβρεξήματος την άλλη βάρκα. Όπως και στα υπόλοιπα  έτσι και σ'αυτό επιτύχαμε!Ο εχθρός παραδόθηκε και τσιρίδες αντήχησαν στις πλαγιές του βουνού. Ο εμβολισμός ακολουθήθηκε από ακόμη μια περιοχή με νερά που έβραζαν από το κακό τους κι επειδή μάλλον είχαμε κουραστεί και λίγο, η ροή μας έφερε προς την άκρη, κοντά σε μεγάλα, χαμηλά κλαδιά όπου, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τον Σπύρο να φωνάζει το παράγγελμα "όλοι μέσα" . Για πότε βρεθήκαμε και οι δέκα μέσα στη βάρκα, που πριν να μπούμε θεωρούσαμε ότι δεν θα μας χωρούσε "με τίποτα", ούτε που το κατάλαβα.Τελικά το ένστικτο της επιβίωσης πάντα λειτουργεί και βρίσκει την άκρη του.
    Το τέλος της διαδρομής μας βρήκε κουρασμένους και κατενθουσιασμένους. Η κατάκτηση του Νέστου είχε φτάσει στο τέλος της!!Αποστολή εξετελέσθει! Το ξανακάνω πολύ άνετα.!Αλλά πολύ άνετα.
     Ελπίζω να μην ανησυχήσεις αν σου ξαναπώ ότι πάω για rafting. Τώρα πια ξέρεις ότι δεν είναι επικίνδυνο και αυτή τη φορά δεν έχει ούτε παπάδες, ούτε μητροπολίτες.

     Σε φιλώ γλυκά
 
     Καληνύχτα κοριτσάκι.

ΥΓ Στελλίτσα, ευχαριστώ για την απίστευτη φιλοξενία. Στο ξαναείπα είσαι πολύ "κοντά" για να είσαι μακριά! Ωραία και η Ξάνθη αλλά σαν την Σαλονίκη ( το "λ" παχύ) δεν έχει. Χαχαχαχαχα.

Η τρέλα πάει...στα ποτάμια vol.2

Αγαπητή Σόφη, 

      Που είχαμε μείνει; Α, ναι εκεί που μας είχαν φορτώσει στο λεωφορείο με προορισμό την αρχή της διαδρομής. Είχα καιρό να βρεθώ σε λεωφορείο με παρέα και διάθεση για χαζολόγημα. Θυμήθηκα τις μέρες που κάναμε τα ταξίδια με την θεατρική ομάδα Τι κεφάλαιο κι αυτό! Τόσο ωραίο και τόσο κλεισμένο. Σοφάκη, θαρρώ πως εκτροχιάστηκα κομμάτι στις σκέψεις μου. Το θέμα μας ήταν άλλο.

      Φτάσαμε εκεί που έπρεπε μετά από μισή ώρα. Κατεβήκαμε ένα κατηφορικό δρομάκι λίγο γκρινιάζοντας και λίγο βλαστημώντας επειδή τα "λίγο από παπούτσια" που φορούσαμε δεν είχαν σκληρούς πάτους, με αποτέλεσμα οι πέτρες που πατούσαμε να είναι πολύ ενοχλητικές.Στο τέλος της κατηφόρας ήταν  το δάσος και η όχθη του ποταμού. Η φύση ήταν εκεί και μας περίμενε. Με τα δέντρα της, τις πρασινάδες τις, τις ηλιαχτίδες ανάμεσα στις φυλλωσιές, τα μανιταράκια της, με την όχθη του ποταμού. Όλα ήταν εκεί. Και τι έλειπε θα ρωτήσεις Σοφάκη γιατί με βλέπεις πως προς τα εκεί το πάω. Κάτι πολύ βασικό: ΤΟ ΝΕΡΟ!!Η στάθμη του νερού ήταν πολύ χαμηλή γιατί δεν είχαν ανοίξει ακόμη το φράγμα που τροφοδοτούσε τον ποταμό με την ορμή που του έπρεπε.Θα χρειαζόταν να περιμένουμε. Πιάσαμε ο καθένας από ένα βραχάκι και περιμέναμε.Περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε κι εκεί πάνω που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο γκαντέμης ανάμεσά μας ήρθαν τα χαρμόσυνα νέα: έ, έ, έρχεται !!Το ποτάμι άρχισε να γεμίζει και το μάθημα προς τους επίδοξους extrimistas ξεκίνησε και τελείωσε μέσα σε κλίμα χαράς και ανυπομονησίας. 

     Ήρθε η ώρα να μπούμε στη βάρκα. Εγώ, ο Γιώργος, ο Πέτρος, η Νίκη, η Γιολάντα, η Στέλλα και 4 ακόμη άσχετοι με εμάς  που δεν άργησαν να καταλάβουν με ποιους είχαν να κάνουν. Χαχαχαχαχαχαχαχα (γέλιο επιβλητικό με μία υποβόσκουσα ειρωνεία για τα εμπόδια που θα μπορούσαν να εμφανιστούν στη διαδρομή) Το όνομα του οδηγού μας ήταν Σπύρος.Πριν τσουλήσουμε στη ροή του ποταμού έκανε μια μικρή πρόβα τα παραγγέλματα.

Τι χαρά, τι χαρά σχίζει η βάρκα τα νερά!

"Εμπρός δεξιά" φώναξε κι εμείς που ήμασταν στη δεξιά πλευρά έπρεπε να κωπηλατήσουμε προς τα εμπρός ενώ αυτοί από την αριστερή, αντίθετα προς τα πίσω. Η βάρκα άρχισε να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της και λίγο πριν την ζαλάδα το παράγγελμα άλλαξε σε "Στοπ" κι έτσι γλυτώσαμε τις δραμαμινες.

"Όλοι μπροστά" φώναξε ο Σπύρος.Βαλθήκαμε να αποδείξουμε από τα πρώτα κιόλας μέτρα τι καλό συγχρονισμό που έχουμε. Αποτύχαμε! Όχι οικτρά, μα αποτύχαμε. Όμως  αυτό καθόλου δεν μας πτόησε και συνεχίσαμε την προσπάθεια. Μέχρι που έφτασε η στιγμή να δοκιμάσουμε από νωρίς τις αντοχές μας. Μπροστά μας το ποτάμι περίμενε ορμητικό. Δεν θυμάμαι το παράγγελμα που έδωσε ο Σπύρος αλλά σίγουρα θυμάμαι το μπλουμ . Να το Σοφάκη. Δες ! 

     

Απίστευτη αίσθηση. Τώρα να υποθέσω πως νομίζεις ότι αυτό είναι επικίνδυνο. Μπορεί να είναι αλλά τι είναι λίγος κίνδυνος μπροστά στην ηδονή που σου προσφέρει η έκρηξη της αδρεναλίνης!!Ελπίζω να κατάλαβες ότι αστειεύομαι ή κατά την προσφιλή έκφραση των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων "σου πούλησα τρελό παπά". 

       Καμιά φορά αυτό που φαίνεται δεν ταιριάζει με αυτό που είναι. 

End of vol. 2!!

Η συνέχεια και το τέλος της περιπέτειας προσεχώς.

Σε ασπάζομαι και σε χαιρετώ 

Καληνύχτα κοριτσάκι

... to be continued 2

ΥΓ Περισσότερες φωτογραφίες εδώ www.riverland.gr .Είναι το site των οργανωτών. Στη σελίδα τους στο facebook έχουν αναρτημένες τις φωτογραφίες από την εξόρμηση μας στις 06/10.

Η τρέλα πάει... στα ποτάμια vol. 1

Αγαπητή μου Σόφη,

                Πώς θα σου φαινόταν αν σου έλεγα ότι αυτό το Σαββατοκύριακο αφήσαμε το ανέτοιμο ακόμη σπίτι μας (να φανταστείς τον τοίχο- χώρισμα στην κουζίνα τον αφήσαμε βαμμένο με ένα χέρι και θα ολοκληρωθεί από τον Γιώργο αύριο) και πήγαμε εκδρομή στην Ξάνθη με κύριο σκοπό να κάνουμε rafting στον Νέστο!!Για πες! Αν όμως το καλοσκεφτείς, το σπίτι και οι δουλειές του θα είναι πάντα εκεί ενώ ο τέλειος συγχρονισμός με την παρέα για ένα σαββατοκύριακο με εξόρμηση στη φύση , ίσως να μην ξαναερχόταν τόσο εύκολα. Νομίζω πως σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσεις με τον τίτλο της σημερινής συνάντησής μας.

Αρχή!. Ακόμη ηρεμία και στη βάρκα όλα στεγνά.

         Ναι λοιπόν Σοφάκη έκανα rafting. Μετά από ενάμισι περίπου χρόνο κουβέντα και παρακλήσεις από τη φίλη Στέλλα, για την οποία θα σου πω αναλυτικά παρακάτω, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για την κατάκτηση του Νέστου. Επειδή όμως ξέρω ότι μπορεί να είσαι λίγο δύσπιστη σου παραθέτω το πειστήριο Νο. 1 .Τεστ. Μπορείς να με αναγνωρίσεις;.Ποια είμαι;

Θα σε συγχωρήσω αν δεν το βρεις μια και η φωτογραφία δεν είναι μεγάλη και κοντινή.

  

       Ξεκινώντας την αφήγηση θα πω πως η ομάδα μαζεύτηκε από την παρασκευή το βράδυ στο σπίτι της οικοδέσποινας Στέλλας που είναι στον Πετεινό, ένα χωριό σε απόσταση αναπνοής, σχεδόν ενωμένο με την Ξάνθη. Ένα σπίτι όμορφο ζεστό, γεμάτο ξύλινες επιφάνειες,ντυμένο με το μοναδικό γούστο της Στέλλας που λατρεύει το φουξ, το ροζ, τους καφέδες με αρώματα,το φως των κεριών και δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να φτιάξει-επισκευάσει με τα θαυματουργά της χέρια.Σε αυτό το κουκλόσπιτο δώσαμε τον όρκο τιμής, ως άλλοι κομάντος , να δαμάσουμε τον ποταμό. Και μετά.... κοιμηθήκαμε.

        Το επόμενο πρωί η συνάντηση με τους οργανωτές της εξόρμησης ήταν στην Σταυρούπολη, μια κωμόπολη περίπου 20 λεπτά από την Ξάνθη. Εκεί, σε ένα χώρο, είχαν όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό αλλά και τις βάρκες. Ο καθένας μας πήρε: ένα ζευγάρι παπούτσια από νεοπρέν, σαν αυτά του ψαροντουφεκά, ένα κράνος κι ένα σωσίβιο. Φυσικά φορούσαμε το μαγιό μας κι όποιος ήθελε μπορούσε να φορέσει και στολή πάλι από νεοπρέν, πάλι σαν του ψαροντουφεκά. Εγώ επέλεξα να απολαύσω τις χαρές του ποταμού χωρίς περιττές περιβολές κι έτσι δεν φόρεσα στολή. Βέβαια στην πορεία ανακάλυψα πως δεν θα  ήταν και τόσο άσχημα να νιώσω την αίσθηση του νεοπρέν και στο σώμα μου. Ίσως κάποια άλλη φορά.

      Αφού τελείωσε η προετοιμασία αρχίσαμε όλοι να καμαρώνουμε και να απαθανατίζουμε σε αμέτρητες πόζες τις κορμοστασιές μας αρματωμένες. Τα κράνη έδιναν μία εικόνα ομοιογένειας σε όλη την ομήγυρη (εκτός από εμάς τους έξι κομάντος ήταν και άλλοι 14  που ετοιμάζονταν).Έβλεπες παντού κίτρινα  και μπλε κεφάλια να κυκλοφορούν δίνοντας την αίσθηση ότι βρισκόσουν μέσα  σε ένα μεγάλο κουτί γεμάτο playmobil. Οι βάρκες φουσκώθηκαν από τους υπεύθυνους, τις φόρτωσαν,φόρτωσαν κι εμάς όλους σε ένα μικρό λεωφορείο,από το οποίο νόμιζες πως θα ξεπηδήσει ο Ορέστης Μακρής ως άλλος επιβάτης ΚΤΕΛ για τη Λεστινίτσα (" Η κυρά μας η μαμή" ) και κινήσαμε για το μέρος από όπου θα ξεκινούσαμε.

      Εδώ κάπου θα σε αφήσω Σοφάκη. Η ώρα έχει περάσει, τα μάτια μου δεν κρατιούνται με ευκολία ανοιχτά και συν τοις άλλοις θέλω να σε κρατήσω σε αγωνία λίγο ακόμη. 

      Σε φιλώ γλυκά και σου στέλνω την καληνύχτα μου κοριτσάκι.

       ... to be continued!!

           

                

I am back baby!!

Αγαπητή μου Σόφη,

        Να'μαι πάλι. Την τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε πονούσε η καρδιά μου και δεν ήμουν δίκαιη μαζί σου. Συγνώμη!
        Είναι μια αλήθεια ότι έχει μπει πολύ δυνατά στη ζωή μας το "www" , τόσο δυνατά που όταν δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτό δένονται τα χέρια μας.Αυτό έπαθα κι εγώ. Όντας στην διαδικασία της μετακόμισης δεν είχαμε net στο σπίτι κι έτσι η επικοινωνία μας ήταν αδύνατη. Μόνη διακοπή στην απουσία, μια επίσκεψη στον μπαμπά στις 17/09 που κατέληξε σ'εκείνη την δημοσίευση που τελείωσε  άδοξα. Ίσως αναρωτιέσαι γιατί  δεν ξαναπήγα ή γιατί δεν πήγα να ζητιανέψω αλλού net. Ξέρεις κάτι όμως βρε Σοφάκη, όταν σου γράφω θέλω να είμαι ήρεμη και χαλαρή κι όχι να πρέπει να γράψω και να φύγω.
       Σήμερα (παρασκευή 05/10) κατά τις 12:00 χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Πήγα προς τα εκεί γεμάτη αγωνία και κοίταξα από την οθόνη (το καινούριο σπίτι είναι πιο high-tech από το προηγούμενο) όπου εμφανίστηκε μια άγνωστη φυσιογνωμία με ένα πολύ γνωστό λογότυπο στο μπλουζάκι
"Είμαι από τη Forthnet" είπε και οι ελπίδες για επανασύνδεση στο παγκόσμιο δίκτυο αναπτερώθηκαν. Ο τεχνικός ανέβηκε στο σπίτι, έκανε μια δουλειά που διήρκεσε περίπου 10 λεπτά, είχε κάνει πολύ περισσότερη ώρα στην προετοιμασία πριν από ότι μου είπε, ζήτησε μια υπογραφή σε ένα δελτίο και φεύγοντας είπε χαμογελαστά
" Τώρα έχετε και σταθερό ξανά αλλά και internet"
"Ευχαριστούμε πάρα πολύ" απάντησα και κάπου εκεί η σεμνή τελετή αποκατάστασης της επικοινωνίας μέσω υπολογιστή, έλαβε τέλος.
      Τώρα λοιπόν που επέστρεψα ελπίζω να μην χωριστούμε Σοφάκη... ποτέ ξανά. Όπως σου είπα και την αρχή μου έλειψες πολύ.Κι εσύ αλλά και η αύρα των φίλων που ξέρω πως μας διαβάζουν
       Σε φιλώ
       Σε χαιρετώ γι απόψε.
       
      Καληνύχτα κοριτσάκι

Σήμερα γιορτή.

Αγαπητή Σόφη,

Σήμερα που γιορτάζεις εύχομαι να είμαστε πολύ καιρό μαζί και να είσαι πάντα
τόσο καλή φίλη .
Σήμερα Σοφάκι και να με συγχωρείς γιατί είναι η γιορτή σου, δεν είμαι χαροούμενη.
Σήμερα γιόρταζε η μαμά μου και είχε και γενέθλεια και είχε και επέτειο με τον
μπαμπά μου!!!
Σήμερα λοιπόν.
Αστο Σοφάκι δεν είναι καλή μερα
Δεν συνεχίζω. Κλείνω

Σ'αγαπάω μαμά
Να με προσέχεις
Μου λείπεις πολύ.

Tribute to Mitsos the great!!

Αγαπητή Σόφη,

      Ξέρω πως όταν σου  είχα πει πως την επόμενη φορά θα έχω φωτογραφίες περίμενες να δεις κάτι από το καινούριο σπίτι. Δεν σου κρύβω ότι  κι εγώ αυτό είχα στο μυαλό μου. Παρόλα αυτά
προτίμησα κάτι άλλο.
Πριν από μισή ώρα επέστρεψα από μία συναυλία που έγινε στο Καυταντζόγλειο αφιερωμένη στον
Δημήτρη Μητροπάνο. Αυτές  φωτογραφίες  είναι από εκεί "Πες μου που πουλάν καρδιές
να σου πάρω μια ..." μέσα από την μεγάλη καρδιά του Δημήτρη Μητροπάνου.
Πάντα είχα ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτό τον άνθρωπο. Ισως επειδή ,όντας ένας από τους αγαπημένους της μαμάς μου, έμαθα από μικρή να τον αγαπώ.
Όταν πρότεινε ο Ανέστης να πάμε στη συναυλία τολμώ να πω πως δέχθηκα έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου το ενδεχόμενο να είναι το όλο εγχείρημα μια απογοήτευση, διότι όπου ανακατεύονται πολλές "μαμές" το μωρό βγαίνει στραβό. Χαίρομαι αφάνταστα που διαψεύστηκα! Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και οι καλλιτέχνες (τουλάχιστον οι πιο πολλοί ) κρατήθηκαν στο ύψος τον περιστάσεων και ήταν μπόλικοι

<--- όπως φαίνεται κι εδώ. Κατέληξα στο ότι
συνεχίζει να μου αρέσει ο Μητροπάνος όπως
όταν ήμουν έφηβη και αγόραζα τα CD του . Σαν
οι λέξεις να ηχούν πιο καθαρές όταν τις ακούω
τραγουδημένες από αυτόν. Όταν "έφυγε"
έκλαψα σαν να είχα χάσει δικό μου άνθρωπο.
Καθόλου δεν με πειράζει αν γίνομαι μελό.
Ήταν μια όμορφη, νοσταλγική βραδιά και της αξίζει  λίγη ροζ κορδελίτσα..
 Όλη η οικογένεια την ευχαριστήθηκε
(πήγαμε εγώ, Γιώργος, Ανέστης , Ελβη, μπαμπάς )
ο μπαμπάς θαρρώ συγκινήθηκε και λίγο.
 Λογικό...

Πριν κλείσω Σοφάκι  σε ενημερώνω ότι αύριο
διακόπτω την σύνδεση, οπότε αν δεν βγω στη
ζητιανιά για λίγο net θα τα πούμε σε 15 περίπου μέρες.
 Στις  4 ξεκινά  η μεγάλη μετακόμιση!!
Wish me luck!

Σε φιλώ γλυκά
Και κλείνω με μερικά από τα πιο όμορφα λόγια
που έχει τραγουδήσει "...καλά ταξίδια μάτια μου στις θάλασσες του κόσμου"

Το βασίλειο της κούτας.

Αγαπητή Σόφη,

        Η πρώτη μου απουσία είναι γεγονός. Κοίτα να το συνηθίσεις τουλάχιστον από την Τρίτη
και  για τις επόμενες 15-20 μέρες καθώς τόσο θα κάνει να έρθει η σύνδεση στο καινούριο μας σπίτι.
        Πριν όμως ξεκινήσω να σου λέω για την μετακόμιση μάθε τα νέα για τα σεμινάρια. Πήγα
την παρασκευή το μεσημέρι από το ΚΕΚί για να υπογράψω το συμφωνητικό. Η γραμματέας ,που
θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι κομμώτρια σε συνοικιακό κομμωτήριο, με την τσίχλα και το
άνετο στυλ μου έδωσε να υπογράψω τα έγγραφα και μου παρέδωσε το πρόγραμμα των
μαθημάτων. Ξεκινάω 27 Σεπτεμβρίου. Βολικά ε; Πάνω που θα έχουμε τελειώσει με την μετακόμιση
και να η απασχόληση. Το μόνο αρνητικό είναι ότι με έβαλαν στο μεσημεριανό πρόγραμμα
κι έτσι θα ξεκινάω στις 3 το μεσημέρι!!Μετά το φαγητό και εκεί μεταξύ 4ου και 5ου χασμουρητού
θα καλούμαι  παρακολουθήσω μάθημα και συγχρόνως να εφαρμόσω στην οθόνη.Ελπίζω
οι αντοχές μου απέναντι στην υπνηλία να αποδειχθούν ικανές να κάνουν τη διδασκαλία να είναι εποικοδομητική και όχι αποκοιμιστική.Αν και με δεδομένο τη μικρή δυσκολία της διδακτέας ύλης  μου φαίνεται κομμάτι δύσκολο. Οψόμεθα.
         Επανερχόμενη στο φλέγον θέμα της μετακόμισης,  να δηλώσω ότι το σπίτι μας είναι
και επίσημα το βασίλειο της κούτας.Το πακετάρισμα πήγε καλά και υπολογίζω να έχει ολοκληρωθεί
μέχρι την ώρα του φευγιού, Σήμερα ήρθαν από 'δω η Γιολάντα και Μάγδα και βοήθησαν στο
πακετάρισμα των ρούχων.Να ' ναι καλά Τελικά πόσα πολλά ρούχα μπορεί να έχουμε!!Εκεί πάνω
στα τελειώματα το κορμί μου έφτασε στα όριά του και μάλλον μου υπενθύμισε ότι πρέπει να
χαλαρώσω. Η μέση μου θαρρείς και άνοιξε στα δυο και η κοιλιά μου έστειλε προειδοποιητικά
πονάκια εκ των έσω.Μάλλον αύριο θα πρέπει να είναι day off. Το καλό είναι βέβαια ότι
το κορμί δεν με πτοεί καθώς το ηθικόν παραμένει ακμαιότατο. Τα καλύτερα μας περιμένουν.
Σαν το κάρμα  μου να αρχίζει να αδειάζει λίγο από την αρνητική ενέργεια που τόσο καιρό
ήταν μόνιμος σύντροφος. Ανοίγω τα τσάκρα μου και το καλό που τους θέλω να προσέξουν
τι θα βάλουν μέσα.

Κλείνω Σοφάκι
Θα τα πούμε αύριο ....(καλά μην το πάρεις και τοις μετρητοίς )

Σε φιλώ γλυκά
Καληνύχτα κοριτσάκι

ΥΓ Την επόμενη φορά θα έχω και φωτό.

Ωδή στην καθαριότητα.

Κλασικό και σίγουρο!

Αγαπητή μου Σόφη,

Είναι βαρύ το τίμημα της μυρωδιάς της καθαριότητας. Αυτής της μυρωδιάς που είναι ένα συνονθύλευμα χλωρίου, αμμωνίας και αρωμάτων όπως "θαλασσινή αύρα¨", "λεβάντα" ή "γιορτή λουλουδιών".
Αν το αισθητήριο μου για την κούραση είναι σωστό τότε
σήμερα, κατά το κοινώς λεγόμενο, τα ' παιξα !! Καθαρίσαμε με τη Μαρία και τη θεία Αθηνά ( να 'ναι καλά και οι δυο) το
καινούριο σπίτι. Είναι σημαντικό να έχεις έμπειρες νοικοκυρές όταν πας να κάνεις τέτοιες δουλειές. Ήξεραν πως να κινηθούν στο χώρο βρε αδερφέ,
Η Μαρία έφτασε από το Κιλκίς κατά τις εννέα και κάτι το πρωί , την "μάζεψα" από την στάση, πήρα και την θεία Αθηνά και μαζί με μια αγκαλιά απορρυπαντικά,σφουγγαρίστρες, κουβάδες και άλλα καλούδια κινήσαμε για το σπίτι. Με μία πρώτη ματιά τα πράγματα δεν φαίνονταν και τόσο άσχημα. Δεν ήταν και τόσο λερωμένα μέσα τα ντουλάπια, ούτε τα στορ έδειχναν να έχουν επάνω "κροκόδειλους". Αυτά με την πρώτη ματιά. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο κάναμε το μεγάλο λάθος, ρίξαμε και δεύτερη ματιά! Συνοψίζω την κατάσταση στην εξής δήλωση: αν οι βρώμα ήταν κολλητική, θανατηφόρα ασθένεια εμείς σήμερα θα είχαμε πάει από λίγδα!Ευτυχώς δεν ήταν κι έτσι μετά από ένα 8ωρο το σπίτι ήταν όμορφο, αστραφτερό και απολυμασμένο .Και όπως έλεγε και η μαμά μου "Τι ωραία που είναι τα καθαρά".

God bless Klinex!

Αύριο το πρόγραμμα έχει συνέχεια στο πακετάρισμα.
Θα σου έχω νέα  αύριο και για τα σεμινάρια.
Ξέχασα να σου πω. Με πήραν σε σεμινάριο του ΟΑΕΔ για
υπολογιστές και αύριο θα πάω από εκεί για λεπτομέρειες.
Γουάου!

Θείες μου , να ' στε πάντα καλά και πάντα δίπλα μου.
Πάω να ξεκουραστώ, το χρειάζομαι.

Καληνύχτα Σοφάκι.
Σε φιλώ γλυκά.

                                                     

Από την ΕΥΑΘ στο... πακέτο

Αγαπητή Σόφη,

Μια ημέρα που ξεκινά με μία , χωρίς αποτέλεσμα , επίσκεψη στην ΕΥΑΘ
δεν την λες και καλή. Λίγο η απαράμιλλη αναλγησία των δημοσίων, λίγο που
ο κύριος Γιάννης δεν είχε καταλάβει καλά όλα όσα του είχαν πει για τα χαρτιά που
χρειάζονταν να έχει μαζί του και το πηλίκο το ίδιο: δεν εξυπηρετηθήκαμε και
πρέπει να ξαναπάμε. Δεν σοκαρίστηκα κιόλας.
Παρόλα αυτά οι υπόλοιπες πρωινές δουλειές που είχα πήγαν πολύ καλά οπότε
το κλίμα άλλαξε προς το καλύτερο και μαζί και η διάθεσή μου. Γύρισα στο σπίτι
κατά τις 12:30 και έπιασα σχεδόν αμέσως δουλειά. Πήρα τα κουτιά , την κολλητική
ταινία, πολύ χαρτί κουζίνας ( η εφημερίδα λερώνει) και ξεκίνησα. Έφαγα που λένε
χοντρό πακέτο!! Όμως το περίεργο ήταν πως αυτό που φανταζόμουν ότι θα με
πείραζε, δηλαδή η σωματική κούραση από το πάνε έλα και το κουβάλα (πάντα
συντηρητικά βέβαια στο κουβάλημα για να μην ξεχνάω και το " μαχαίρι" που έφαγα
πριν 3 μήνες )δεν ήταν καθόλου έτσι. Εκεί που τα πράγματα είχαν μπει σε μια σειρά
και καμάρωνα τα τυλιγμένα με χαρτί κουζίνας ποτήρια που είχα βάλει με τάξη στο κουτί
που έγραφε απο έξω "ΕΥΡΗΚΑ ", έκανα το λάθος να γυρίσω να κοιτάξω το ανοιχτό
ντουλάπι της κουζίνας και το είδα ... άδειο. Μια ψύχρα με κυρίευσε θαρρείς και
η θερμοκρασία καταποντίστηκε καμιά 10αριά βαθμούς. Ένιωσα τύψεις που εγκαταλείπω
τα ντουλάπια μου, που τα άφηνα μόνα τους στα χέρια ποιος ξέρει ποιανού άκαρδου
ενοικιαστή που θα έπονταν. Τρέλα; Μπορεί. Έχω αυτή την τάση να δένομαι με πράγματα
και καταστάσεις και μετά να μαραζώνω γιατί λέει τα ντουλάπια μου μπορεί να μην
περνάνε καλά με τους άλλους!!Θεέ και Κύριε!!
Ευτυχώς το παραλήρημα ευαισθησίας δεν κράτησε πολύ και επανήλθα στην πραγματικότητα
με ένα χαμόγελο. Μπορεί να χαμογελούσα με τη βλακεία μου. Μπορεί κι επειδή κατάλαβα
 πως τώρα που φεύγω από ένα χώρο τόσο σημαντικό όπως είναι το πρώτο
δικό μου, δικό μας δηλαδή, σπίτι έχω μόνο τα καλά για να θυμάμαι.

Αυτά που λες Σοφάκι τα νέα της ημέρας.
Αύριο έχω καθάρισμα στο καινούριο σπίτι.
Επιστρατεύτηκαν θείες Μαρία και Αθηνά.

Σε φιλώ γλυκά
Καληνύχτα κοριτσάκι

Ελισάβετ

Hello, hello!

Αγαπητή Σόφη,

Δεν ξέρω πόσα ημερολόγια έχουν όνομα αλλά ελπίζω να σου αρέσει το δικό σου.
Αγαπητό μου ημερολόγιο λοιπόν, που σε λένε Σόφη, σήμερα ξεκινά η πορεία μας
προς την ηλεκτρονική αθανασία! Βαριά φιλοσοφία για τη μία τη νύχτα
Ξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο τουλάχιστον πέντε φορές στη ζωή μου αλλά η σχέση
μας δεν κρατούσε ποτέ πάνω από ένα μήνα. Τώρα που μεγάλωσα , ω ναι το παραδέχομαι
κι ας μη μου αρέσει, ελπίζω πως ο νέος τρόπος που επέλεξα για να αραδιάζω τις σκέψεις μου
να με βοηθήσει να μείνω πιο πιστή στο εγχείρημα.
Βέβαια ένα ημερολόγιο είναι κάτι καθημερινό και κυρίως προσωπικό κι εδώ εκτός από εμάς τους
δυο, στην παρέα θα είναι και μερικοί φίλοι που θα χαλαλίσουν λίγο από το χρόνο τους για να
διαβάσουν τα μπλαμλπαδολογήματά (σίγουρα αδόκιμος ο όρος!!) μου.
Anyway, που λένε και οι Εγγλέζοι ή "πάτα απάν" που λέμε οι Πόντιοι !

Καλή μας αρχή λοιπόν Σοφάκι
Την επόμενη φορά θα σου έχω τα πρώτα νέα για την μετακόμιση που κάνουμε
στο καινούριο σπίτι !!
Μεγάλες αλλαγές

Σε φιλώ
Καλή σου νύχτα κοριτσάκι.

Ελισάβετ